Τὰ ὅπλα τους ΔΕΝ εἶναι ὅπλα μας!!!

Τὰ ὅπλα τους ΔΕΝ εἶναι ὅπλα μας!!!2 Ἡ μεγαλυτέρα παγίδα, στὴν ὁποία πέφτουμε, ὡς κοινωνίες, ἀλλὰ κι ὡς ἄτομα, ποὺ πλέον φανερῶς καταπιέζονται, περιορίζονται καὶ ἐξοντώνονται, εἶναι ἡ ἀντίστασις μὲ τὰ …προσφερόμενα ὅπλα. Τὰ γνωστά, αὐτὰ ποὺ τὸ …«σύστημα» ἔχει δημιουργήσει καὶ τὰ ὁποία εἶναι, ὡς συνήθως, τοὐλάχιστον …σημαδεμένα καὶ ἐλεγχόμενα!!!
Κι ἀναφέρομαι στὰ ὑποτιθέμενα μέσα ποὺ μᾶς δίνουν γιὰ νὰ ἀμυνθοῦμε. Ἀπὸ κόμματα καὶ κινήματα, ἔως …«τρομοκρατικὲς ὀργανώσεις»!!! Ἀπὸ δικαιοσύνη καπελωμένη, ἔως (ὑποτιθέμενα πλέον) συνταγματικὰ δικαιώματα.
Κι αὐτὸ εἶναι μία παραγματικότης ποὺ καθημερινῶς τὴν συνειδητοποιοῦμε ὅλο καὶ περισσότερο.
Μὰ κι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, «ἐναλλακτικά» μέσα ἀντιστάσεως, ἀπὸ τὴν βάσιν τους ἔως τὴν κορυφή τους, εἶναι βρώμικα, ἐλεγχόμενα, κατευθυνόμενα…
Ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα: ἔχουμε τὸ δικαίωμα τῆς ἀπεργίας, ὑποτίθεται, ἀλλὰ οὔτε ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ καπελώνουν καὶ κατευθύνουν τὶς ἀπεργίες μᾶς «ἐπιτρέπουν» νὰ κάνουμε μία καὶ μοναδικὴ ἀπεργία διαρκείας, στέλνοντας στὸν ἀγύριστο ὅλον αὐτὸν τὸν συρφετό!!!

Ὅπου κι ἐὰν κυττάξουμε ὅλες οἱ εὐκαιρίες ἀντιστάσεως εἶναι τελικῶς …περιορισμένες, διότι ἔχουν δημιουργηθεῖ πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ …«ἐμᾶς»!!
Τὰ ἔχουν μελετήσει ὅλα, ἔως τὴν τελευταία τους λεπτομέρεια, μὲ τόση προσοχή, ποὺ ἐμεῖς ἀντιδροῦμε γιὰ νὰ …ἀντιδροῦμε καὶ παραμένουμε ἀπολύτως προβλέψιμοι!!!
Οἱ ἐλπίδες, σημαντικὸ ἐργαλεῖο ἐλέγχου τῆς σκέψεως καὶ πολύτιμον μέσον διατηρήσεως ἐν ἀδρανείᾳ τοὺς πληθυσμούς, εἶναι πάντα …φροῦδες.
Ὁ κλοιὸς σφίγγει ὅλο καὶ περισσότερο γύρω μας…
Τὸ κλουβὶ στενεύει…
Κι ὁ φόβος μᾶς ἀδρανοποεῖ…
Ἔτσι τοὐλάχιστον πιστεύουμε…
Ἔτσι μᾶς «ἔπεισαν» νὰ πιστεύουμε.
Διότι τελικῶς ἐμεῖς παραμένουμε οἱ πολλοὶ κι αὐτοὶ οἱ λίγοι…

Τὰ ὅπλα τους ΔΕΝ εἶναι ὅπλα μας!!!

Κι ἄς φαίνονται ὅλα διαφορετικά.
Κι ἄς ἔχουν πέσει ἐπάνω μας ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ πλανήτου γιὰ νὰ μᾶς ἀφανίσουν…
Κι ἄς φαινόμαστε ἐμεῖς οἱ λίγοι κι αὐτοὶ οἱ πολλοί.
Κι ἄς χρησιμοποιοῦν τὴν προπαγάνδα τους γιὰ νὰ μᾶς ἀπομονώσουν ἀκόμη περισσότερο…
Κι ἄς μᾶς κάνουν νὰ πιστεύουμε πὼς …χάσαμε τὸ παιχνίδι.
Κι ἄς φαίνεται πὼς χάθηκε τὸ …παιχνίδι!!!

Μὰ ὅλο αὐτὸ ποὺ βλέπουμε εἶναι ἕνα σκηνικὸ καὶ μόνον.
Ἡ πραγματικότης εἶναι πολὺ διαφορετική!!!
Μὰ πάρα πολύ!!!

Ἀρκετὲς φορὲς ἔχω ἀναφερθεῖ σὲ μία πολὺ σημαντικὴ λεπτομέρεια, τὴν ὁποίαν τὴν προσπερνᾶμε, συνήθως, δίχως νὰ τῆς δόσουμε ἰδιαιτέρα προσοχή, διότι ἡ ἀγωνία μᾶς πνίγει!!! Στὴν βιασύνη τους!!!
Αὐτὴν τὴν βία ποὺ ἔχουν γιὰ νὰ προλάβουν κάτι… Καὶ βιάζονται…
Βιάζονται πολὺ πολύ.
Γιατί βιάζονται; Γιατί;;; Γιατί;;; 

Καὶ μόνον ἡ τόση τους βιασύνη μαρτυρᾶ πὼς κάτι δὲν πάει καλά.
Κι αὐτὸ τὸ «κάτι δὲν πάει καλά» ἀφορὰ σὲ αὐτούς!!! Ὄχι σὲ ἐμᾶς!!!

Τί δέν τούς πηγαίνει καλά λοιπόν;
Γιατί βιάζονται νά ἐφαρμόσουν τήν βία τῆς ἐξουσίας τους, μέσῳ τῆς κομμουνιστικοποιήσεως, ἐδῶ καί τώρα κι ὄχι σέ πέντε ἤ σέ δέκα χρόνια, πρό κειμένου νά …προσαρμοστοῦμε καί νά ἀποδεχθοῦμε πιό εὔκολα τήν προσαρμογή;;
Τί τούς τρομάζει; Θά προλάβουμε νά τό μάθουμε ἤ θά μᾶς προλάβουν τά …γεγονότα;

Συζητώντας μὲ ἕναν φίλο ἰατρό, πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, γιὰ τὸ ζήτημα τῆς διαγνώσεως στὶς ἀσθένειες, καταλήξαμε στὸ ἐξῇς (αὐτονόητον) συμπέρασμα: ὅταν ὁ ἰατρὸς γνωρίζῃ τὸ αἴτιον ποὺ δημιούργησε τὴν ἀσθένεια, τότε αὐτομάτως γνωρίζει καὶ τὴν θεραπεία τῆς ἀσθενείας.

Δῆλα δή;;
Τί ἔχουμε ἐδῶ;
Ἐμεῖς, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, ἀντέχουμε νὰ δοῦμε μόνον τὸ σύμπτωμα ἤ τὰ συμπτώματα τῆς νόσου ποὺ μᾶς σκοτώνει,  ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ αἴτιον τῆς νόσου!!!
Ἀντέχουμε νὰ δοῦμε ἔως τὸ σύμπτωμα τῆς σαπίλας τοῦ πολιτικοῦ συστήματος καὶ τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ αἴτιον αὐτῆς τῆς σαπίλας.
Καταφέραμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὁ δρόμος ποὺ πήραμε εἶναι λάθος, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε (ἀκόμη) νὰ δοῦμε τὸ ποῦ συνέβη αὐτὸ τὸ λάθος καὶ γιατί, γιὰ νὰ τὸ παύσουμε.
Κι ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν εἰκόνα, τῆς ἀρωστημένης πραγματικότητος, ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν συμπατριωτῶν μας τὸ ἀντιλαμβάνεται, ἀλλὰ ἔως ἐκεῖ. Διότι ἀκόμη μόνον τὸ σύμπτωμα ἀντέχουμε νὰ δοῦμε…
Ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ δοῦμε τὸ αἴτιον εἶναι κάπως …μακρύτερα, ἀκόμη!!!

Δῆλα δή;
Θεωρητικῶς ἐὰν νοσῇ ἡ κοινωνία μας καὶ οἱ θεσμοὶ καὶ τὸ κράτος, τότε κάπου θὰ ὑπάρχη καὶ ἡ θεραπεία.
Μὰ  ἡ θεραπεία, θεωρητικῶς,  ἐὰν ὑπάρχῃ, δὲν εἶναι ὀρατή.

Ἀκόμη…
Ἐὰν ὑπάρχῃ ὅμως αὐτὴ ἡ θεραπεία, κάπου ἀναμένει νὰ τὴν …«ξετρυπώσουμε» καὶ νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε.
Ἐὰν ὑπάρχῃ εἴπαμε… Κι ἐὰν πράγματι ἀντιμετωπίσουμε ὡς νόσο τὴν σημερινὴ κατάντια μας.

Θὰ μποροῦσε ὅλη αὐτὴ ἡ σύγκρισις τῆς σημερινῆς μας πραγματικότητος μὲ ἕναν ἀσθενὴ νὰ εἶναι ὁλίγον …παρατραβηγμένη ἀνοησία.
Ἰδίως ἐὰν ἀναλογισθοῦμε πὼς  δὲν ξεκίνησε τώρα, ἀλλὰ κρύβει τὴν ἀρχή του στὰ βάθη τῶν αἰώνων.
Αἰώνων βίας, ἀδικίας, γενοκτονιῶν.
Πῶς θά γίνῃ νά ἀνατραπῇ (ἤ καὶ νὰ θεραπευθῇ) κάτι πού μολύνει κάθε κύτταρο τοῦ κόσμου μας ἐδῶ καί αἰῶνες;
Κάτι πού κτίζεται ἀπό …κάποτε;
Κάτι πού δέν διακρίνεται ἡ ἀρχή του;
Κι ὅλο αὐτό μπορεῖ τώρα πιά νά συμβῇ μέσα σέ μίαν …στιγμή;

Καὶ ναὶ καὶ ὄχι.
Τὸ ναὶ ἀφορᾶ στὸ ποιὰ θὰ εἶναι αὐτὴ ἡ στιγμή.
Τὸ ὄχι ἀφορᾶ στὸ ἐὰν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ φέρουμε αὐτὴν τὴν στιγμή.

Γιὰ νὰ ἀνατραπῇ τὸ ὁ,τιδήποτε πρέπει νὰ ὑπάρχουν κι αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ τὸ ἀνατρέψουν. Ποὺ θέλουν πραγματικὰ νὰ τὸ ἀνατρέψουν. Κι ὅσο αὐτοὶ ἀκόμη δὲν εἶναι ἀρκετοί, ἤ ὅσο ἀκόμη αὐτοὶ δὲν ἔχουν αἰσθανθεῖ τὸ ἀδιέξοδον καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὴν ἀνάγκη, δὲν θὰ ὑπάρξη ἀνατροπή.
Ἤ, στὴν πραγματικότητα, γιὰ ὅσο ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντικρύσουμε τὴν πλαστότητα τῶν γεγονότων, μὰ καὶ τὸ νὰ ἑστιάσουμε σὲ ἄλλα ὅπλα, πιὸ ἰσχυρὰ καὶ πιὸ ἀποτελεσματικά, ποὺ δὲν ἐλέγχονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δημιούργησαν τὴν σημερινὴ εἰκόνα, δὲν θὰ ἀλλάξη κάτι.
Διότι ἀνατροπὴ γιὰ τὴν ἀνατροπὴ δὲν χρειάζεται. Ἡ ἀνατροπὴ γιὰ τὴν ἀνατροπὴ θὰ ἐπαναφέρῃ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς σκοτώνουν στὴν ἐπιφάνεια καὶ θὰ τὴν πραγματοποιήσουν αὐτοὶ ποὺ ἤδη ἔχουν τοποθετηθεῖ προσεκτικὰ σὲ σημεῖα-κλειδιά. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πάλι γιὰ τὸ …καλό μας θὰ φροντίσουν. Κι αὐτὸ μᾶς χόρτασε…
Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται, ἐπὶ τέλους, εἶναι ἡ ἀπόλυτος καὶ ὁριστικὴ θεραπεία αὐτῆς τῆς γάγγραινας, που καθημερινῶς μᾶς μεγαλώνει τὴν ἀναπηρία. 
Κι ἔχουμε αὐτὸ τὸ δικαίωμα, τὴν ὑποχρέωσιν ἀλλὰ καὶ τὴν δυνατότητα.

 Τὰ ὅπλα ποὺ μᾶς προσφέρονται ἁπλόχερα, ἐπὶ τοῦ παρόντος, εἶναι πλαστά, ἐλεγχόμενα καὶ σκοτώνουν τοὺς χρῆστες τους.
Εἶναι μέσα καθυστερήσεως καὶ παραπλανήσεως. Εἶναι ἄκυρα.
Τὰ πραγματικά μας ὅπλα εἶναι ἀλλοῦ καὶ δὲν θὰ τὰ βροῦμε ἐὰν δὲν τελείωσουμε διὰ παντὸς μὲ κάθε κατάλοιπο τῆς σημερινῆς νόσου. Ἡ θεραπεία, γιὰ τὴν ὥρα, καὶ πάντα μόνον βάσει αὐτῶν ποὺ γνωρίζουμε, ἀπαιτεῖ νὰ ἀποκοποῦν τὰ σαπισμένα τμήματα τοῦ σώματος ποὺ νοσῇ γιὰ νὰ ἀπομακρυνθῇ ἡ ἑστία τῆς μολύνσεως.
Αὐτὴ ὅμως ἡ ἀποκοπὴ εἶναι μέρος τῆς θεραπείας.
Τὸ σύνολον τῆς θεραπείας, δῆλα δὴ ἡ ἀπαραίτητος γνῶσις τοῦ αἰτίου τῆς σημερινῆς πραγματικότητος, θέλει χρόνο γιὰ νὰ μᾶς …ἀποκαλυφθῇ πλήρως καὶ νὰ ἀντιμετωπισθῇ.
Γιὰ τὴν ὥρα ὀφείλουμε νὰ ἀπαξιώσουμε τὰ ἔως σήμερα «λογικά μας δεδομένα», πρὸ κειμένου νὰ ἀρχίσουμε νὰ «βλέπουμε» λίγο παραπέρα καὶ νὰ ἀποκτοῦμε, σιγὰ σιγά, πρόσβασιν στὴν γνῶσιν ποὺ δὲν εἴχαμε.
Μία γνῶσις ἀναγκαῖα καὶ πολύτιμος τώρα πιά, ἐφ΄ ὅσον οἱ κρατοῦντες βιάζονται, τὰ γεγονότα τρέχουν κι ἐμεῖς δὲν μποροῦμε γιὰ πολὺ ἀκόμη νὰ παραμένουμε ἀμέτοχοι.
Κι ἀκριβῶς γιὰ ὅλα αὐτὰ πρέπει, ἐπὶ τέλους, νὰ δοῦμε καὶ τὴν ἄλλην ὄψιν τῶν δεδομένων μας.

Φιλονόη

Υ.Γ. Τὰ ὅπλα μας πρέπει νὰ τὰ ἀνακαλύψουμε. Ὁπωσδήποτε ὅμως ξεκινᾶμε ἀπὸ τὴν συνειδητοποίησιν του ὅ,τι ὅλα ὅσα μᾶς προσφέρονται ὡς λύσεις, εἶναι …παγίδες καὶ ἐπαναλήψεις.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply