Στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ρατσισμός. Ὑπῆρχε -καὶ πρὸ Ψαθά- σουσουδισμός. Κάποιοι «ἀνερχόμενοι» τὸ «ἔπαιζαν» ἀριστοκράτες καὶ μάλιστα εὐρωπαῖοι ἀριστοκράτες, καὶ περιφρονοῦσαν ὄχι μόνο τὴν ἑλληνικότητα, ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἄλλη φυλετικότητα. 

Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο ὅτι πρὸ ἐτῶν σὲ κάποιους «ἀνεβασμένους» κύκλους «νεοπροοδευτικῶν» εἶχαν γίνει συρμὸς σὰν ὀνειδιστικοὶ ὅροι τὰ «Κατίνα» καὶ «κατινισμός». Ὡσὰν τὸ λαϊκὸ ὄνομα Κατίνα νὰ εἶχε κάτι μιασματικό!

Τὴν ἔκφραση τοῦ σουσουδισμοῦ αὐτοῦ τὴν βρίσκουμε ἀπὸ παλιὰ σὲ πολλὲς ἐκφράσεις τῆς ζωῆς μας, ἀκόμη καὶ στὴν ἱστορία μας. Σήμερα θρηνοῦμε ὅλοι γιὰ τὴν συμφορὰ ποὺ ἔπληξε τὴν Ἀϊτὴ καὶ λησμονοῦμε ὅτι κάτι ὀφείλουμε σ’ αὐτήν. Καὶ τοῦτο τὸ «κάτι» τὸ ἀπεκάλυψα τὸ 1971 στὴν «Γενικὴ Ἱστορία» μου, μὲ τὴν ὁποία μορφώθηκαν ἱστορικὰ τρεῖς γενεὲς Ἑλληνοπαίδων. Ἀπεκάλυπτα τότε ὅτι ὁ πρῶτος ἀρχηγὸς κράτους ποὺ ἀναγνώρισε τὴν ἑλληνικὴ ἐπαναστατικὴ κυβέρνηση ἦταν ὁ μαῦρος Πρόεδρος τῆς Ἀϊτῆς Ζὰν Πιὲρ Μπουαγιέ, πρώην δοῦλος. Καὶ σημείωνα σὲ ὑποσημείωση μὲ πικρία: «Τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν ὄχι μόνο δὲν τὸν ἔχουμε τιμήσει, ἀλλὰ τὸν ἔχουμε παντελῶς ἀγνοήσει. Ἴσως διότι ἡ μαυρίλα καὶ ἡ πρώην δουλοσύνη του ἐνοχλοῦν». Κι ἕναν χρόνο μετὰ τὴν πτώση τῆς δικτατορίας συμπλήρωνα: «Εὐελπιστοῦμε ὅτι ὁ ἑλληνικὸς πνευματικὸς κόσμος καὶ τὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο θὰ ἐγκαταλείψουν τὸν σουσουδίστικο αρἱστοκρατισμό τους καὶ θὰ τιμήσουν τὸν ἀγνοημένο αὐτὸν φιλέλληνα».

Ἄς ἔλθουμε ὅμως τώρα σὲ ἕνα ἄλλο μαῦρο πρόβλημα. Ἐδῶ καὶ χρόνια, μετὰ τὸν κατακλυσμὸ τῶν λαθρομεταναστῶν ποὺ πλήττει τὴν χώρα μας καὶ ὁ ὁποῖος κατὰ ἕνα σημαντικὸ μέρος ἐντάσσεται στὰ εὐρύτερα στρατιωτικοπολιτικὰ σχέδια τῆς Τουρκίας (καὶ ὄχι μόνον), προτοῦ κἂν ἐκδηλωθεῖ κάποια ὀργανωμένη ἀντίδραση, πέραν ἀπὸ κάποια μεμονωμένα περιστατικά, ἐκδηλώθηκε ὀργανωμένος, συγκροτημένος, καλὰ βολεμένος -κυρίως στὸν Τύπο καὶ σὲ θέσεις κλειδιά- ἕνας (ὑπερφυλετικὸς τάχα) κραυγαλέος σουσουδισμός: «Ρατσισμός, ρατσισμός! Ἐκπέμπουμε σῆμα κινδύνου! Ἐν ὄψει φασισμός!». Κι ὅλα αὐτὰ ἐκπορεύονταν ἀπὸ ἀνθρώπους τόσο εὔπορα ρατσιστές, ὥστε ἡ ὀσμὴ τοῦ Ἕλληνα νὰ τοὺς βρωμᾷ! Εὐρωπαῖοι γάρ! Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο ὅτι ὁ πιὸ ρατσιστικὸς χῶρος τῆς Ἑλλάδος εἶναι τὸ Κολωνάκι καὶ τὰ πέριξ, ὅπου τεμπελοσκυλιάζουν ὅλα τὰ προοδευτικὰ «κουμάσια» μας.

Σὲ αὐτὸν τὸν ἱερὸ χῶρο (πλατεῖα Φιλικῶν βλέπεις!) σχεδιάστηκε καὶ τὸ μεγαλεπήβολο πρόγραμμα τῆς ἑλληνοποιήσεως τῶν ἀκαθορίστου ἀριθμοῦ ξένων ποὺ οἱ πλεῖστοι διὰ εἰσβολῆς -ἔστω καὶ χωρὶς ὅπλα- ἔχουν εἰσέλθει στὴν χώρα μας. Διότι πᾶσα παραβίαση συνόρων θεωρεῖται εἰσβολή. Καὶ ἡ ὁποιαδήποτε ἀνοχὴ ἔναντι τοῦ φαινομένου αὐτοῦ συνιστᾷ προσβολή. Τώρα, ὅμως, βρισκόμαστε μπροστά -γιὰ νὰ δείξουμε κι ἐμεῖς εὐρωπαϊκὸ πρόσωπο- σ’ ἕνα φαινόμενο ποὺ οἱ Γάλλοι ὀνομάζουν fait accompli (= τετελεσμένο γεγονός). Ἄν περάσεις ἀπὸ τὴν Ὁμόνοια κι ἀκούσεις ἑλληνικὴ φωνὴ θὰ εἶναι ἀπό… Ἀλβανό! Μόνον ἡ λέξη μὲ τὰ τρία ἄλφα, ποὺ καθιστὰ συνονόματους τοὺς Ἑλληνόπαιδες, συνιστᾷ «ταυτότητα»!

Κατὰ τῶν ξένων ποτὲ δὲν ἔγραψα. Κατὰ τῶν κοιλιοφρόνων καὶ δουλοφρόνων Ἑλλήνων ἔγραψα καὶ γράφω ἀδιαλείπτως, διότι ἁπλούστατα ἔχασαν τὸ ἑλληνικὸ ἦθος. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε πολεμήθηκε τόσο σκληρὰ ἀπὸ τὸν προοδευτικό μας σουσουδισμὸ τὸ βιβλίο μου «Ἑλληνικὴ Ζωονομία, ἤτοι ζωοφυσικὴ μελέτη τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων», ποὺ βγῆκε τὸ 1986. Πολλοὶ στὶς σελίδες του ἀνεγνώρισαν τὸν ἑαυτό τους. Στὸ βιβλίο αὐτὸ σὲ μιὰ σελίδα ἔγραψα ὅτι κάποια στιγμὴ οἱ ξένοι θὰ μᾶς σώσουν. Ποὺ δὲν εἶχαν ἔλθει ἀκόμα. Διότι, συμπλήρωνα, αὐτοὶ θὰ δουλεύουν γιὰ νὰ καθόμαστε ἐμεῖς, αὐτοὶ θὰ γεννοῦν καὶ θ’ ἀνατρέφουν παιδιά, διότι ἐμεῖς -ὡς εὐρωκατσίβελοι- ἀνατρέφουμε… σκυλιά. Κι ἔπεσαν οἱ ζωόφιλοι νὰ μὲ φᾶνε…!

Συνεπῶς δὲν δυσπιστῶ πρὸς τοὺς ξένους, οὔτε φοβᾶμαι τοὺς ξένους. Πρὸ πολλῶν ἐτῶν μάλιστα, ὅταν ἀρθρογραφοῦσα στὸν «Ἐλεύθερο Τύπο», εἶχα καταπολεμήσει μιὰ «προοδευτικὴ» ἄποψη ὅτι θὰ τοὺς χρησιμοποιήσουμε ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι τοὺς δούλους! Δυσπιστῶ ὅμως -καὶ μάλιστα σφοδρῶς- πρὸς τοὺς κατὰ ταυτότητα Ἕλληνες. Δυσπιστῶ πρὸς τὴν πανσοφία -ποὺ συχνὰ ἐξελίσσεται σὲ οὐρανομήκη βλακεία- τῶν ἰθυντόρων μας. Διότι, ὅπως ἔγραφε γιὰ κάποιους ὁ Νίτσε, ἀντὶ νὰ ἔχουν τὸ μυαλὸ στὸ κεφάλι, τὸ ἔχουν στά… πόδια.

Κατανοῶ ὅτι μετὰ τὴν πολιτικὴ τῆς σπατάλης τόσων ἐτῶν χρειαζόμαστε λεφτά. Κι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς τρόπους γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε πόρους εἶναι τὸ «Todos caballeros» (= ὅλοι ἱππότες), φράσῃ μὲ τὴν ὁποία ἕνας Ἱσπανὸς βασιλιᾶς «αρἱστοκρατικοποίησε» ὅλους τους ἁγιογδύτες τοῦ βασιλείου του. Φυσικά, γιὰ κάθε τίτλο ἔπεφτε καὶ τὸ ἀνάλογο παραδάκι. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ ἡ ξεπεσμένη Βενετία κι ἔσπευσαν τότε ὅλοι οἱ παμπόνηροι Κεφαλονίτες καὶ ἀγόρασαν τίτλους «κόντε»!

Κάτι ἀνάλογο -ἀλλὰ ἐπὶ τὸ θλιβερότερο- θὰ γίνει κι ἐδῶ. Ἡ ἑλληνοποίηση ὑπηρετεῖ εἰσπρακτικὸ σκοπό. Γιὰ νὰ συγκεντρωθοῦν τὰ ἀπαραίτητα πιστοποιητικά, γνήσια ἢ πλαστά, θὰ ἀπαιτηθοῦν μεγάλα ποσά. Ποὺ ἄλλα θὰ μποῦν στὸν κρατικὸ κορβανᾶ, ἀλλὰ τὰ πιὸ πολλὰ σὲ τσέπες παρανόμων ποὺ θὰ στήσουν τίς σχετικὲς βιομηχανίες ἑλληνοποιήσεως. Ἀλλ’ ὅπως σωστά μου εἶπε μιὰ ξένη, περισσότερο Ἑλληνίδα ἀπὸ πολλὲς κατὰ ταυτότητα Ἑλληνίδες, μὲ τὴν ὑπάρχουσα κρίση δὲν ὑπάρχει δουλειά, δὲν ὑπάρχουν λεφτά. Ὁπότε οἱ πιὸ ἐλαστικοὶ σὲ συνείδηση ξένοι, γιὰ νὰ ἀγοράσουν τὴν περιπόθητη ὑπηκοότητα, θὰ τὸ ρίξουν στήν… κλεψιά. Ἔτσι θὰ εἶναι ἀρτίως προγυμνασμένοι γιὰ νὰ εἰσέλθουν καὶ στὴν πολιτική!

Ξέρω ὅτι ὁ πρωθυπουργὸς καὶ κάποιοι ὑπουργοί του εἶναι ἔντιμοι ἄνθρωποι. Ἀλλὰ ἐνεργοῦν μὲ ἐπιπολαιότητα καὶ προχειρότητα. Ἐνῶ ἀκόμη δὲν εἶναι ἱκανοὶ νὰ «σάξουν» ἕναν νόμο τῆς προκοπῆς καὶ προτοῦ καθίσουν «στὸ σκαμνὶ νὰ κάνουν τὸ παιδί», τὴν νέα γέννα ἐλπίδος, φέρνουν στὸ προσκήνιο τὸ θέμα τῆς ὑπηκοότητας ποὺ θὰ προκαλέσει θύελλα. Ἀνοίγουν «ἀσκὸ Αἰόλου». Ἐκτὸς κι ἂν κάποιοι αὐτὸ ἐπιδιώκουν. Τὰ περὶ ἑλληνοποιήσεως τὰ εἶπαν προεκλογικὰ στὸν λαό; Κι ἀκόμη, ἔχουν σκεφθεῖ τὰ «παράφερνα», δηλαδὴ τὰ πανωπροίκια; Εἶναι ἁπλό: Λόγῳ τῆς αὐξανόμενης ἀνεργίας οἱ πλέον προκομμένοι ξένοι, μόλις θὰ πάρουν διαβατήριο, θὰ φεύγουν γιὰ τὸ ἐξωτερικὸ κι ἐδῶ θὰ μείνει ὁ… «κατιμάς», ἕνα πληθυσμιακὸ ἀμάρευμα ἡμεδαπῶν καὶ ἀλλοδαπῶν, ποὺ τὸ περιφρονοῦν καὶ οἱ ξένοι. Ἐπιπλέον, ὅταν μαθευτεῖ ὅτι ἡ Ἑλλὰς χορηγεῖ (μὲ τοὺς γνωστοὺς ἀγνώστους τρόπους) ἀφειδῶς ὑπηκοότητες, τότε ὅλα τὰ στίφη καὶ τὰ σμήνη τῶν ξένων θὰ στραφοῦν πρὸς τὰ ἐδῶ.

Τὸ πρόβλημα ποὺ μὲ ἀπασχολεῖ ἔντονα δὲν εἶναι το ὅτι ἦλθαν οἱ ξένοι καὶ μάλιστα σὲ ποσότητες ποὺ δὲν μπορεῖ ἡ Ἑλλὰς νὰ σηκώσει. Οὔτε ὅτι θὰ πάρουν ὑπηκοότητα. Αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ μείνουν, ἀργὰ ἢ γρήγορα, μὲ κάθε μέσο -καὶ φυσικὰ διὰ τῆς «μίζας»- θὰ τὴν ἔπαιρναν. Τὸ πρόβλημα ποὺ μὲ ἀνησυχεῖ εἶναι ὅτι φεύγουν γιὰ τὸ ἐξωτερικὸ οἱ Ἕλληνες, ποὺ δὲν θέλουν νὰ μείνουν σ’ ἕναν τόπο ποὺ δὲν θυμίζει σὲ τίποτα Ἑλλάδα. Μὲ ἀνησυχεῖ καὶ ὅτι ἀραιώνουν τίς ἐπισκέψεις τους οἱ Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἐπειδὴ τώρα πιὰ στὰ χωριά τους νοιώθουν αὐτοὶ σὰν ξένοι! Εἶναι λυπηρὸ νὰ γυρίζεις ὕστερα ἀπὸ κάποια χρόνια στὸ χωριὸ ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ καὶ νὰ σὲ ἐρωτᾷ ὁ Ἀλβανὸς ἢ ὁ Οὐκρανὸς «Ποιός εἶσαι σὺ καὶ τί θὲς ἐδῶ;». Τότε ρίχνεις μαύρη πέτρα πίσω σου…

Προσωπικὰ δὲν ἔχω πρόβλημα ἢ δυσκολία νὰ ἐπισκέπτομαι ὀρεινὰ χωριά, διότι γνωρίζω ἐπαρκῶς ἀλβανικά. Ἄλλωστε, τὸ βιβλίο μου «Ἀλβανοί – Ἀρβανῖτες – Ἕλληνες» τώρα τὸ διαβάζουν περισσότερο ἑλληνομαθεὶς Ἀλβανοὶ (γι’ αὐτὸ σὲ μία ἑπταετία πάει γιὰ 7η ἔκδοση), ποὺ μαθαίνουν πράγματα ἄγνωστα γιὰ τὴν καταγωγὴ καὶ τὴν ἱστορία τους. Τὸ ζήτημα, ὅμως, δὲν εἶναι το πῶς νοιώθω ἐγὼ ὅταν συζητῶ μὲ ἕναν Ἀλβανὸ ἀλλὰ τὸ πῶς νοιώθει ἕνας Ἕλληνας ποὺ ἔρχεται στὸν Μοριᾶ ἀπὸ τὴν Αὐστραλία καὶ σχηματίζει τὴν ἐντύπωση ὅτι γύρισε πίσω ἡ Ἱστορία καὶ ἐπανῆλθε ἡ μετὰ τὰ Ὀρλωφικὰ περίοδος ποὺ ὀνομάζεται «ἀλβανοκρατία».

(Ἀλλὰ τὸ θέμα σηκώνει περαιτέρω συζήτηση. Γι’ αὐτὸ θὰ ἐπανέλθουμε.)

Σαράντος Καργᾶκος
31 Ἰανουαρίου 2010

εἰκόνα