Οἱ κοινωνίες εἶναι ἕνα σύνολον συγκοινωνούντων δοχείων.

Οἱ κοινωνίες εἶναι ἕνα σύνολον συγκοινωνούντων δοχείων.

Οἱ κοινωνίες δὲν εἶναι ἄθροισμα μερῶν, ἀνεξαρτήτων τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Οἱ συντηρητικοὶ καὶ οἱ προοδευτικοί, οἱ ἐλαφρόμυαλοι καὶ οἱ νουνεχεῖς, οἱ σεμνοὶ καὶ οἱ θρασεῖς, οἱ καλοὶ καὶ οἱ κακοί, οἱ ἠθικοὶ καὶ οἱ ἀνήθικοι, οἱ ἀριστεροί, οἱ κεντρῶοι καὶ οἱ δεξιοί, δὲν συγκροτοῦν κλειστὲς ὁμάδες ποὺ λειτουργοῦν, ἐξελίσσονται καὶ διαμορφώνονται ἡ μία ἐρήμην τῆς ἄλλης. Οἱ κοινωνίες εἶναι ἕνα σύνολο συγκοινωνούντων δοχείων, σὲ διαρκῆ σχέσι καὶ ἀλληλεπίδρασι, ποὺ κινῶνται καὶ ἀλλάζουν πάντα σὲ μιὰ ἑνιαία κατεύθυνσι.

Οἱ κοινωνίες εἶναι σὰν τοὺς συρμοὺς τῶν μεγάλων τραίνων. Ὅταν ξεκινήσῃ ἀργὰ ἡ μηχανὴ κανένα βαγόνι δὲν μπορεῖ νὰ μένῃ ἀκίνητο. Μὲ μιὰ μικρὰ καθυστέρησι, τόση ὅση χρειάζεται γιὰ νὰ ἀποῤῥοφηθοῦν τὰ κενὰ ποὺ διαθέτουν οἱ ἐλαστικοὶ σύνδεσμοι γιὰ νὰ μὴ σπάζουν, ἀκολουθεῖ τὸ πρῶτο βαγόνι καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ δεύτερο, τὸ τρίτο καὶ τὸ τέταρτο, ὅλα, μέχρι τὸ τελευταῖο.

Τὰ παιδιὰ ποὺ διασκεδάζουν ἢ ἐκτονώνονται βάφοντας μὲ σπρέϊ τίς εἰκόνες ἑνὸς παρεκκλησίου δὲν εἶναι μιὰ κλειστὴ ὁμάδα ποὺ κάνει ἁπλᾶ τὸ διεστραμμένο κέφι της, σὲ ἀντίθεσι μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους, ποὺ ἀκόμη δὲν ἐτόλμησαν κάτι τέτοιο. Εἶναι ἡ ὁρατὴ ἔνδειξις γιὰ τὴν κατεύθυνσι ποὺ ἔχει πάρει τὸ σύνολο τοῦ συρμοῦ. Ἐπειδή, τὴν ἴδια στιγμή, ὅλοι οἱ ἄλλοι τολμοῦν παράλληλα ἕνα ἀντίστοιχο κακό, στὰ δικά τους μέτρα. Οἱ διαφορὲς εἶναι φαινομενικὲς καὶ μόνο ποσοτικές.

Τὰ παιδιὰ αὐτὰ δὲν μετεκίνησαν καὶ δὲν ἐπέρασαν μόνα τους, ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους, τὸ φράγμα τῆς ἱερότητος, τὸ σύνορο τοῦ κοινῶς ἀποδεκτοῦ ἀδιανοήητου καὶ τὰ ὅρια τῶν καθιερωμένων ἀναστολῶν. Εἶναι ἁπλᾶ μέρος τοῦ μεγάλου συρμοῦ, ποὺ μετεκινήθη ὁλόκληρος σὲ αὐτὴν τὴν κατεύθυνσι.

Τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἕνας νέος ἀπεφάσιζε ὅτι, ἂν πρόκειται γιὰ τὴν διασκέδασί του, ἐπιτρέπεται πλέον ἀκόμη καὶ ὁ βανδαλισμὸς τῶν συμβόλων, στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ φάσματος ἕνας σεβάσμιος ἀκαδημαϊκὸς περνοῦσε καὶ αὐτὸς τὸν δικό του Ρουβίκωνα καὶ ἀπεφάσιζε ὅτι δὲν θὰ ἦταν δὰ καὶ τόσο μεγάλο πρόβλημα νὰ πετάξῃ τὸ ἀποτσίγαρό του στὸ πεζοδρόμιο.

Τὴν στιγμὴ ποὺ ἕνας «ἀναρχικὸς» τοῦ εἴδους τῶν Ἐξαρχείων ἀποφασίζει ὅτι, γιὰ τὸν σκοπὸ ποὺ «μάχεται», εἶναι θεμιτὲς ἀκόμη καὶ οἱ ληστεῖες τραπεζῶν, στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ ἑνιαίου φάσματος ἕνας μεγαλοδικαστὴς ἀποφασίζει νὰ θεωρήσῃ τὸν νόμο ἰδιοκτησία του καὶ νὰ τὸν ἀγνοήσῃ, γιὰ νὰ ὑπηρετήσῃ μιὰν ἄδηλο σκοπιμότητα, πού, ἀκριβῶς ὅπως καὶ ὁ «μαχόμενος» νέος, μόνος του προσδιόρισε καὶ μόνος του ἀξιολόγησε.

Ἡ παραπάνω θλιβερὴ εἰκόνα, μιὰ ἀπὸ τίς πολλὲς ποὺ πλημμυρίζουν πιὰ τὴν καθημερινότητά μας, δὲν χαρακτηρίζει τοὺς συγκεκριμένους, (ἀγνώστους πάντα, κάτι ποὺ δὲν εἶναι τυχαῖο), δράστες. Εἶναι ἠχηρὴ ἔνδειξις γιὰ τὴν κατεύθυνσις τῆς πορείας ὅλων τῶν βαγονιῶν τοῦ συρμοῦ, ποὺ κινοῦνται στὴν ἴδια γραμμή, πάντα γερὰ δεμένα μεταξύ τους.

Ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὴν κραυγαλέα συνάφεια ἀνάμεσα στὰ αὐθαίρετα παλάτια τῶν μεγαλοσχημόνων τῆς Μυκόνου καὶ τίς παράνομες μεζονέτες τῶν ἀξιοπρεπῶν ἀστῶν, οἰκιστῶν τοῦ βιασμένου ἑλληνικοῦ τοπίου, μὲ τὸν βανδαλισμὸ τῶν ταπεινῶν παρεκκλησιῶν εἶναι ἁπλᾶ τυφλός.

Ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνῃ τὴν ἄμεσο σχέσι ἀνάμεσα στὴν κατάλυσι κάθε ἐννοίας ἱερότητος καὶ τὴν ὁλοένα καὶ μεγαλυτέρα διεύρυνσι τῶν ὁρίων τῆς ἐλευθεριότητος στὸν δημόσιο βίο μὲ τίς κρυμμένες στοὺς κακογραμμένους νόμους φωτογραφικές, νυκτερινὲς τροπολογίες εἶναι ἁπλᾶ ἀφελής.

Καὶ ὅταν ἡ μηχανὴ τοῦ τραίνου φτάσῃ στὸν γκρεμὸ καὶ ἀρχίσει τὴν πτώσι μοιραία θὰ ἀκολουθήσουν, μὲ τὴν σχετικὴ καθυστέρησι ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ κανόνες τῆς μηχανικῆς καὶ τὰ ὑπόλοιπα βαγόνια.

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply