Στὴν Ἀριστοτέλους τὸ πρωὶ συνήντησα ἕνα παλαιὸ γνωστό, ποὺ εἶχα νὰ τὸν δῶ καιρό. Τὸν ἤξερα μαγαζάτορα, μὲ εἴδη προικός, τώρα, καθισμένος στὸ πεζούλι ἑνὸς κτιρίου, πουλοῦσε χαρτομάνδηλα ἢ μᾶλλον ἐπαιτοῦσε μὲ κάλυψι τὰ χαρτομάνδηλα. Ὁμολογῶ πὼς δὲν τὸν ἐγνώρισα, σὰν νὰ εἶχαν περάσει πενῆντα χρόνια ἀπὸ ἐπάνω του, ἕνα ἐρείπιο. Μὲ ἐφώναξε, ἀπὸ ὅ,τι κατάλαβα, εἶχε ἀνάγκη νὰ μιλήσῃ μὲ κάποιον ἀπὸ τὰ παλαιά. Ἐπλησίασα, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια νὰ κρύψω τὰ δυσάρεστα συναισθήματα ποὺ μὲ ἐκυρίευσαν, κυρίως τὸν οἶκτο, ἐκάθισα δίπλα του, δῆθεν μὲ ἄνεσι.
-Καλημέρα Γιάννη.

-Γειά σου.
…………………………………..
………………………………..
-Πῆγα στὴν ἰατρό μου, πιὸ κάτω
-ἄ, ἐγώ, ἔχω ὅλους τοὺς ἰατροὺς δικούς μου.
-Πῶς γίνεται αὐτό;
-Κοιμᾶμαι στὸ Ἱπποκράτειο, σὲ μιὰ αἴθουσα ἀναμονῆς, τηλεόρασι μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουμε, ἀλλὰ ἔχουμε καλὴ παρέα, δὲν φαντάζεσαι πόσοι εἴμαστε!
– Τοὐλάχιστον προσωρινά, εἶναι μιὰ λύσις
-Ἀχαχααά, τὸ προσωρινὰ μοῦ ἄρεσε. Δὲν εἶδες καί ἡ ἀριστερὰ πόσο μᾶς νοιάζεται; Ὅλοι μας βλέπουν σὰν βάρος, καμμένα χαρτιά.
-Κάπου θὰ ξεσπάσῃ ὅλο αὐτό, μὴ χάνεις τὴν ἐλπίδα σου μόνο
-Ἄσε με βρὲ Σάνια, κίβδηλη ἦταν κι αὐτή, τελειώσαμε! Εὔκολα νὰ ἐλπίζεις μέσα ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ σπιτιοῦ σου, ῥώτα κι ἐμένα! Κοιμᾶμαι, νὰ εἶναι καλὰ οἱ ἄνθρωποι ποὺ κάνουν τὰ στραβὰ μάτια καὶ τρέμει τὸ φυλλοκάρδι μου μὴ γίνῃ κάποια ἔφοδος καὶ τὴν πληρώσουν οἱ ἐργαζόμενοι ἀλλὰ κι ἐγὼ εὑρεθῶ στὸν δρόμο. Τρώω μόνον βράδυ, ἂν περισσεύσουν μερίδες, σκέψου κάτι, χορταίνω, ἐπειδὴ κάποιος πέθανε κι ἔμεινε τὸ φαΐ του! Ὁ θάνατός σου ἡ ζωή μου, κυριολεκτικά, ὅμως. Κάπου – κάπου, μέχρι καὶ μπάνιο μ΄ἀφήνουν νὰ κάνω, ἀπὸ οἶκτο ἢ ἐπειδὴ εἶναι νοσοκομεῖο κι ἡ βρωμιὰ ἐπικίνδυνη γιὰ ἀσθενεῖς καὶ προσωπικό. Τέλειωσα, φινίτο, καπούτ, πὼς τὸ λέν! Καὶ δὲν ἔχω ὁ πούστης τὸ θάῤῥος νὰ δώσω ἕνα τέρμα ὁλοκληρωτικό. Εἶμαι γιὰ λύπησι τελικά.

Τὸν ἄφησα νὰ ξεσπάσῃ, μεταξύ μας, δὲν ἤξερα καὶ τί νὰ πῶ. Τοῦ προέτεινα νὰ πιοῦμε ἕναν καφὲ ἀπέναντι, ἠρνήθη, τοῦ ἐζήτησα ν΄αγοράσω ἀπὸ τὰ χαρτομάνδηλά του, ἠρνήθη ἐπίσης. Προσεπάθησα νὰ τοῦ ἀφήσω στὸ χέρι, μὲ πρόφαση πὼς τὸν χαιρετοῦσα ἕνα πεντάευρο, μόνον ποὺ δέν μου τὸ ἐπέταξε στὰ μοῦτρα.
-Ἄκου, ἀπὸ ἐσένα ἕνα μόνον πρᾶγμα θέλω. Νὰ περνᾷς ὅποτε σὲ φέρνει ὁ δρόμος, νὰ κάθεσαι δίπλα μου στὸ πεζούλι, ὅπως σήμερα καὶ νὰ τὰ λέμε, νὰ νοιώθω κανονικὸς ἄνθρωπος….
(Ἀπὸ τὸ χρονολόγιο τῆς Νίκης Βίκου)

Ἀντί καλημέρας, μιᾶς καὶ ἡ ὀμορφότερη εὐχὴ ξεστομίζεται πιὰ μηχανικὰ ἢ ἀπὸ συνήθεια…………………….

Ἀπόστολος Ἀθανασάκης

εἰκόνα