Χθὲς σούρουπο, τρ;;ια πιτσιρίκια 12χρονα τὸ πολύ, ἀλλοδαπὰ ἀλλὰ μεγαλωμένα ἐδῶ μᾶλλον (ἴσως ὄχι καὶ τὰ τρία), μὲ σκειτμπόρτνς…
Τὸ ἕνα φύλαγε τσίλιες, τὰ ἄλλα δύο εἶχαν περάση τὸν φράκτη καὶ εἶχαν μπῆ σὲ ἕνα οἰκόπεδο, ἀνάμεσα σὲ δύο κτίσματα….

Τὰ ῥώτησα τὶ κάνουν, ντράπηκαν, δὲν μιλοῦσαν….
Περίμενα, ξαναρώτησα, ἄκουσα κάτι νὰ κτυπᾷ σὲ σακοῦλες…
Ξαναρώτησα πιὸ ἔντονα, μοῦ ἀπήντησε τὸ ἕνα μέσα ἀπὸ τὸ οἰκόπεδο :
«Κάτι γράφουμε, νά τό τελειώσουμε;»

Ἐφτιαχναν γκράφιτι στὸν ἕνα τοῖχο…
(Δὲν ἔβλεπε κάποιος τοῖχος πρὸς τὸν δρόμο, γιὰ τὸ κέφι τους τὸ ἔκαναν ἢ γιὰ ἐκπαίδευση…).

«Τί γράφετε», ῥώτησα.
Revolution μοῦ ἀπήντησε τὸ ἴδιο πιτσιρίκι!!
Ὄντως, ἔσμιξα τὰ μάτια λίγο γιὰ νὰ διακρίνω, αὐτὸ ἔγραφαν….
στὸ ἕνα ἀπὸ τὰ γκράφιτι.

12χρονα καὶ γράφουν γιὰ ἐπανάσταση…
Ἀραγε, ξέρουν τί σημαίνει, ἀπόρησα ;
Ἂν ξέρουν, ἀπό κάπου πὴραν τό ἐρέθισμα; Ἀπό τό σπίτι ἴσως;
Ἀπό τό σχολεῖο; Ἀπό τίς παρέες;
Ἀπό τήν τηλεόραση; Ἀπό τό διαδίκτυο;
Ἀπό τά ὅσα βιώνουν στό σπίτι, στό σχολεῖο, στίς παρέες, μέσα στά χρόνια τῆς κρίσεως;
Ἴσως ἁπλᾶ τίποτα… Ἀπλᾶ νὰ τοὺς ἄρεσε ἡ λέξις στὸ μάτι…

Οἱ γονεῖς τους, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ποῦ τά ἄφησαν τέτοιαν ὥρα μόνα τους ἔξω;
Ξερουν ποῦ εἶναι, τί κάνουν στά ἀλήθεια;
Μακάρι νὰ μὴν τὰ χρησιμοποιήσουν μεγαλώνοντας, κάποιοι, γιὰνὰ ἐξυπηρετήσουν τοὺς σκοπούς τους…
Νὰ μὴν χρησιμοποιήσουν τὴν ἀθῳότητα ἢ τὴν συσσωρευμένη ὀργή τους…
Ἀνοιξα τὸ γκάζι στὴνμηχανὴ κι ἔφυγα, συνέχισαν.

Τὸ Χρήσιμον

εἰκόνα