να πώ και την ωραία ιστορία για σήμερα..

Στην περιοχή που μένω στα φανάρια υπάρχει ένα παλληκάρι απο χώρα της Ασίας. Πιθανώς απο χώρα του Πακιστάν ή του Μπαγκλαντές από τα χαρακτηριστικά του.

Ο ίδιος είναι αγαπητός σε όλη την γειτονιά.. γιατί;

Γιατί αν και ο ίδιος δεν εργάζεται σε κάποια δουλειά που θα λέγαμε νόμιμη, κάθεται στα φανάρια και κάνει το εξής.

– Πάει και καθαρίζει τζάμια Ι.Χ. μόνο όσων του το λένε.. δεν πάει να ρωτήσει. Του κάνουν απλά νόημα. Μερικές φορές ο ίδιος το κανει τσάμπα γιατί δεν θέλει λέει να πάθουν ατύχημα όσοι οδηγούν επειδή το αμάξι πίσω είναι βρώμικο ( !!! ).

– όσες φορές του έχει ζητηθεί, βοηθάει γιαγιάδες και παππούδες να περάσουν φανάρια ή πάει και τους κάνει δουλειές με μικρό αντίτιμο, ότι θέλουν εκείνοι.

– ο ίδιος είναι πάντα καθαρός και ευγενικός ενώ φροντίζει να μαζεύει κάθε σκουπίδι του απο μπουκάλια νερό ή φαγητό.

Γιατί τα γράφω αυτά;… διότι πάντα οι κανόνες έχουν εξαιρέσεις.. και μάλιστα λαμπρές. Μπορεί να είναι ξένος σε ξένη χώρα αλλά ποτέ δεν έδειξε αχαριστία και ποτέ δεν φάνηκε απροσάρμοστος… και έτσι η κοινωνία εδώ τον αγκάλιασε και τον έκανε δικό της.

Και αυτή είναι η διαφορά στο μεταναστευτικό. Οι άνθρωποι που θέλουν να προσαρμοσθούν αν σεβασθούν την τοπική κοινωνία και θελήσουν να γίνουν μέρος της, πολύ γρήγορα δεν θα τους ξεχωρίζει κάποιος.. ίσα ίσα..

Ἀλέξανδρος Νίκλαν

εἰκόνα