Γιὰ ὅσους κλαῖν καὶ ὀδύρονται, ἐπειδὴ ὁ Καραμανλῆς ἔχασε τὸ κόμμα, νὰ ποῦμε ἕναν λόγο παρηγοριᾶς.

Ὁ Καραμανλῆς δὲν ἔχασε κάτι, ἐπειδὴ οὐδέποτε εἶχε κάτι στὴν κατοχή του. Ὁ Καραμανλῆς οὐδέποτε ἐνδιεφέρθη γιὰ τὴν πολιτική. Ἔγινε ἁπλᾶ ἕνα διάστημα πρωθυπουργός, ἐπειδὴ τοῦ εἶπαν, -καὶ αὐτὸς τὸ ἔχαψε-, ὅτι ἢ δουλειὰ εἶναι εὔκολη καὶ ὅτι ὁ ἴδιος δὲν ἔχει παρὰ νὰ βάλῃ τὸ ὄνομα καὶ μετὰ νὰ ἀράξῃ, μιὰ καὶ ὅλα θὰ τρέχουν ἀπὸ μόνα τους, στὸν αὐτόματο πιλότο.
Τὸ ἐδοκίμασε καὶ ἐγλύτωσε τὸ ξύλο παρὰ τρίχα.

Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια τῆς κρίσεως ἔτρεμε ἢ ψυχή του μήπως καὶ γίνει κάποια στραβὴ καὶ ξανὰ εὑρεθεῖ στοὺς μπελᾶδες. Παρέμεινε βουλευτὴς γιὰ τὴν ἀσυλία.

Αὐτοὶ ποὺ ἔχασαν εἶναι κάτι ἄθλια παράσιτα, γνωστὰ καὶ ὡς «κύκλοι», ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ διατηρήσουν ὄρθιο τὸ σκιάχτρο τοῦ καραμανλισμοῦ, γιὰ νὰ συνεχίσουν νὰ ἐλπίζουν σὲ μιὰ γύρα πλιάτσικου ἀκόμη.

Ἀντίο πρόεδρα καὶ νὰ μὴ μᾶς γράφεις. Ξεκουράσου τώρα.