Εἴμαστε ὅλοι ἐδῶ;

Τὰ τελευταία χρόνια παρατηροῦμε, ὅλο καὶ συχνότερα, φίλους, συγγενεῖς, γείτονες νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν χώρα γιὰ νὰ βροῦν τρόπους ἀξιοπρεποῦς διαβιώσεως. Κι ὅλο λιγοστεύουμε… Καὶ λιγοστεύουμε…
Τόσο ποὺ φθάσαμε στὸ σημεῖον νὰ ἀναρωτώμεθα γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ἀπομείνουν καὶ κάποιοι Ἕλληνες ἐντὸς τῶν συνόρων.

Ἐδῶ καὶ λίγες ἑβδομάδες ὅμως κάτι ἄλλαξε.
Κάποιοι, ποὺ ἔφυγαν γιὰ νὰ μὴν ξαναγυρίσουν, ἐπέστρεψαν, εἶτε διότι δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντέξουν τὴν ξενιτιά, εἶτε διότι κάτι τοὺς ἔλειπε. Ἄγνωστον τί, ἀλλὰ κάτι τοὺ ἔλειπε.

Συζητώντας λοιπόν, πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, μὲ κάποιον ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐπέστρεψαν καὶ ποὺ σαφῶς ἀνήκει στὴν μειοψηφία, χαμογελοῦσα χαρούμενη. Δὲν ξέρω γιατί, ἀλλὰ χαμογελοῦσα χαρούμενη, ἄν καὶ γνώριζα πὼς ἐδῶ θὰ εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολα γιὰ αὐτὸν καὶ τὴν οἰκογένειά του, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦταν. Ἐκεῖ τοὐλάχιστον εἶχε τροφὴ καὶ ζέστη, ἐνᾦ ἐδῶ ὅλα …«παίζονται».
Ἔφυγα ἀπὸ ἐκείνην τὴν συνάντησιν σκεπτική. Γιατί ἐπέστρεψε;

Δύο ἡμέρες ἀργότερα βρέθηκα σὲ μία συγκέντρωσιν, ὅπου ἐπίσης δύο ἄνθρωποι, ποὺ δὲν τοὺς γνώριζα ἔως τότε, μόλις εἶχαν ἐπιστρέψῃ ἀπὸ τὴν ἀλλοδαπή. Ὁ ἕνας μάλιστα ἄφησε πίσω του μίαν ἐξαιρετικὴ πανεπιστημιακὴ θέσιν κι ὁ ἄλλος μία ἀρκετὰ καλὴ ἐργασία. Μὰ κάτι, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ δικαιολογήσουν, τοὺς «ἔτρωγε» καὶ τοὺς ἔσπρωχνε ἐδῶ, πίσω, στὰ πατρογονικά τους, προφασιζόμενοι κάτι δικαιολογίες, μὲ τὶς ὁποῖες τελικῶς γελοῦσαν. Τοὺς ἀνέφερα τὰ ὅσα μοῦ εἶπε ὁ γνωστός μου καὶ ξανὰ γέλασαν, διότι πράγματι, κάτι ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ ἐρμηνεύσουν, τοὺς «ἅρπαξε ἀπὸ τὸ αὐτί» καὶ τοὺς …ὑπεχρέωσε νὰ ἐπιστρέψουν.

Δὲν γνωρίζω ἐὰν αὐτοὶ οἱ τρεῖς ἄνθρωποι, ποὺ εἶναι ἄσχετοι μεταξύ τους, ἀπεφάσισαν νὰ ἐπιστρέψουν διότι ὁ τόπος καὶ οἱ ἄνθρωποι τοὺς χρειάζονται ἤ διότι δυσκολεύθηκαν ἐκεῖ ποὺ πῆγαν, ἄν καὶ δὲν τὸ ὁμολόγησαν. Γνωρίζω ὅμως πὼς μία αἴσθησις θαλπωρῆς μὲ κυρίευσε καὶ μὲ ἔκανε νὰ χαμογελῶ διαρκῶς, ψιθυρίζοντας στὸν ἑαυτόν μου: «Εἴμαστε ὅλοι ἐδῶ… Εἴμαστε ὅλοι ἐδῶ…!!!».

Ποιοί εἴμαστε ἐδῶ; Πόσοι εἶναι αὐτοί οἱ «ὅλοι»; Ποιοί ἦλθαν καί ποιοί ἔφυγαν;
Δὲν ξέρω καὶ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει.
Θυμήθηκα μόνον πὼς ὅταν συνέβαιναν ταραχές, καταστροφές, πόλεμοι, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς γνωστῆς μας ἱστορίας, πολλοὶ ἦσαν αὐτοὶ ποὺ ἔφευγαν, ἔως νὰ περάσῃ (τοὐλάχιστον) ἡ μπόρα. Μὰ λίγοι, πολὺ λίγοι, μία χούφτα, ἔμεναν γιὰ νὰ παλέψουν, νὰ ἀγωνισθοῦν καὶ νὰ πολεμήσουν, ἐὰν ἀπαιτεῖτο. Ἀφανεῖς ἥρωες οἱ περισσότεροι, ποὺ οὐδεὶς ἔμαθε τὴν ὕπαρξίν τους, ἀλλὰ ποὺ στάθηκαν ἀκλόνητοι, ἤ ἐπέστρεψαν, ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔτρεχαν μακρυά.
Καὶ δίχως νὰ τὸ θέλω αὐτοὶ οἱ τρεῖς ἄνθρωποι συνδυάστηκαν στὴν ἀντίληψίν μου ὡς πολεμιστές, ποὺ στάθηκαν νὰ πολεμήσουν, μὲ τὰ ὅποια ὅπλα τους καὶ νὰ νικήσουν. Καὶ ναί… ἀπὸ ἐκείνην τὴν στιγμὴ αἰσθάνομαι πὼς …Εἴμαστε Ὅλοι Ἐδῶ!!! Ὄχι γενικῶς κι ἀορίστως, παρὰ μόνον αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ εἶναι καὶ ἀπεφάσισαν Μόνοι τους νὰ Εἶναι ἐδῶ.

Σήμερα, κατόπιν μερικῶν ἀκόμη πληροφοριῶν ποὺ ἔλαβα, ἀπεφάσισα νὰ μοιρασθῶ μαζύ σας τὶς σκέψεις μου. Κάτι συμβαίνει… Κι αὐτὸ τὸ κάτι εἶναι πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μᾶς θέλει πανέτοιμους καὶ ἀποφασισμένους. Καὶ τώρα πιά, περισσότερο ἀπὸ ποτέ, γνωρίζω πὼς ὄχι ἁπλῶς θὰ τὰ καταφέρουμε, ἀλλὰ θὰ ξαναφτιάξουμε τὸν Κόσμο μας ἀπὸ τὴν ἀρχή!!!
Ναί, αὐτὸν τὸν κόσμο, τὸν σάπιο, τὸν βρώμικο, τὸν κατεστραμμένο κάποιοι πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ τὸν φτιάξουν ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ὄχι φυσικὰ διότι κάποιοι ἐπέστρεψαν, ἀλλὰ γιατὶ αὐτοὶ ποὺ ἐπέστρεψαν (καὶ πιθανὸν ἐπιστρέφουν) ἔχουν αὐτὸ τὸ βλέμμα τοῦ Νικητοῦ!!!

Καλὴν Λευτεριὰ Πατριῶτες!!!
Ὁ πόλεμος ξεκίνησε καὶ ἔχουμε μακρὺ δρόμο ἐμπρός μας!!!
Καὶ μοναδική μας διαδρομὴ μόνον αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ἐλευθερία!!!

Φιλονόη

εἰκόνα

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply