Όταν οι ηγέτες έχουν το ανάστημα να πουν ΟΧΙ. Στον λαό.

______________________________

Όταν έφθασε ο Δημήτριος Υψηλάντης στην επαναστατημένη Ελλάδα, ο λαός τον υπεδέχθη με ενθουσιασμό. Του ανεγνώρισε αμέσως όλες τις αρετές του λαοπρόβλητου αρχηγού. Στο πρόσωπό του είδαν τον ηγέτη που θα έφερνε την ελευθερία στο Γένος. «Καλώς ήρθες αφεντικό!» του φώναζαν όπου πήγαινε.
Υπήρχε όμως ένα σοβαρό πρόβλημα: Οι πρόκριτοι και οι κοτζαμπάσηδες. Αμέσως αντιλήφθηκαν ότι ο πρίγκιπας συνιστούσε απειλή για την δύναμη και τα προνόμιά τους. Επιχείρησαν να κάνουν διαπραγμάτευση μαζί του. Εκείνος αρνήθηκε.
Ο λαός και ο στρατός, μπροστά στον φόβο να φύγει ο Υψηλάντης και να τους εγκαταλείψει, εξαγριώθηκαν.

«Ποτάμι ὁ λαὸς μὲ ντουφεκιὲς καὶ ξεφωνητά, ὄρμησε στὸ κατάλυμα τοῦ Μαυρομιχάλη, ὅπου συνεδρίαζαν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς κοτζαμπάσηδες, νὰ τοὺς βάλῃ μαχαῖρι. Καὶ στ’ αὐτιά τους ἄξαφνα καθάριζε καλὰ τώρα ἡ βουὴ τοῦ λαοῦ: Θάνατος στοὺς τυράννους! Θάνατος στοὺς Κοτζαμπάσηδες.»
(Σπ. Μελά: «Ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ», τ. Α, σελ. 394).

Λίγο πριν γίνει το μακελειό, ΕΝΑΣ σήκωσε το ανάστημά του και είπε ΟΧΙ στον λαό με τα παρακάτω λόγια:

«Ἕλληνες. Εἶμαι κι ἑγὼ σύντροφός σας. Ἀλλὰ πρῶτα νὰ μὲ ἀκούσετε νὰ μιλήσῳ. Τόν Ὑψηλάντη ζητᾶτε; Τὸν Ὑψηλάντη θέλετε; Καὶ ἑγὼ τὸν ζητῶ καὶ τὸν θέλω. Ἐγὼ θὰ κάμω νὰ γυρίσῃ πίσω.
Ἀλλὰ νὰ σᾶς ῥωτήσῳ, γιατὶ θέλουμε τὸ χαμὸ μας, καὶ ἀπατοὶ μας (σ.σ. μόνοι μας);
Γιατί θέλουμε νά χάσουμε τήν πατρίδα μας σκοτώνοντας ὁ ἔνας τὸν ἄλλον; Ἐμεὶς ἐσηκώσαμε τὰ ἅρματα γιὰ τοὺς Τούρκους καὶ ἀκουστήκαμε στὴν Εὐρώπη ὅτι σηκωθήκαμε οἱ Ἕλληνες γιὰ τοὺς τυράννους, καὶ τώρα στέκεται ὅλος ὁ κόσμος νὰ ἰδῇ τὶ πρᾶμα εἶναι τοῦτο.
Ἄϊ ἀδέρφια.
Οἱ Τούρκοι εἶναι ὅλοι ἀπείραγοι στὰ κάστρα καὶ μεῖς στὰ

βουνὰ φέρνουμε γύρω. Ἂν σκοτώσουμε τοὺς προεστούς, τί θά μᾶς ποῦν τότε; Θὰ ἀκουσθῆ σ’ ὅλον τὸν κόσμο καὶ θὰ μᾶς ποῦν τὰ βασίλεια ὅτι τοῦτοι δὲ σηκώθηκαν γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὴν ἐλευθερία τους, ἀλλὰ γιὰ νὰ σκοτωθοῦν συνατοί τους (σ.σ. ἀναμεταξὺ τοὺς).

Ἀλλά ξέρετε τί θά μᾶς ποῦν ἄκομα; Θὰ μᾶς ποῦν Καρμπονάρους, ῥέμπελους κι ἀκατάστατους καὶ κανένας δὲν θὰ μᾶς βοηθήση. Ἔτσι οἱ βασιλεῖς μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὴν Τουρκία καὶ νὰ μᾶς βάλουν ζυγὸν χειρότερον.
Τά καταλαβαίνετε αὐτά τά πράγματα;»
(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Πηγή: Δ. Κόκκινος, «Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις», τόμ. 1, σ. 479-480)

Τι λέει το απόσπασμα;
Ότι Κολοκοτρώνης πήγε κόντρα στην βούληση του λαού και έβαλε πλάτη να σωθεί το κεφάλι των κοτζαμπάσηδων. Ποιος να το φανταστεί! Ο Γέρος του Μωριά, αυτός ο «κλέφτης» που τον κυνήγησαν με λύσσα οι προεστοί, πήγε με το μέρος των πρώην τουρκόφρονων και νυν «Ελλήνων από ιστορικό καταναγκασμό», όπως λέει εύστοχα ο Παπαγιώργης στο βιβλίο του «Κανέλλος Δεληγιάννης». Συμπεθέρεψε μάλιστα με τον Κανέλλο, τον άνθρωπο που δεν έπαψε να τον μισεί μέχρι το τέλος του.
Γιατί;

Γιατί αξιολόγησε ορθά τα γεγονότα και τους συσχετισμούς. Και δικαιώθηκε. Είδε ότι χωρίς τους προεστούς, τα «τζάκια» και τα γρόσια τους (και βέβαια την στρατιωτική δύναμή τους), δεν μπορούσε να κερδηθεί ο Αγώνας. Προτίμησε να κινδυνέψει να τον πουν προδότη και προσκυνημένο, παρά να χάσει τον πόλεμο. Πρόκειται για άλλον έναν στρατηγικό ελιγμό του Γέρου, ανάλογο με εκείνον στα Δερβενάκια. Αλλά αυτή την φορά ήταν ελιγμός μεγάλου πολιτικού ρεαλισμού, και όχι με τα καριοφίλια.

Έτσι έσωσε την Επανάσταση ο Κολοκοτρώνης!
Έτσι έσωσε την αξιοπρέπεια του έθνους (μέχρι εκείνη την στιγμή).
(Η Επανάσταση πνίγηκε στο αίμα όταν πια τα λόγια του Γέρου είχαν ξεθωριάσει, και ο ίδιος ήταν φυλακή. Όταν κατάλαβαν το λάθος τους, ήταν πλέον αργά)

Ἀλικᾶκος Δημήτρης

φωτογραφία