Το διαμερισμάκι, λοιπόν, που μένω εδώ και δέκα χρόνια, είναι στο δεύτερο πάτωμα, ενός τρίπατου παλαιού σπιτιού, στο Ρομπερτσώ του Στρασβούργου, δεν έχει ασανσέρ αλλά έχει κάτι υπέροχες ξύλινες σκάλες, που χαίρομαι να τις ανεβοκατεβαίνω, δυο τρεις φορές την ημέρα φορτωμένος, για να κρατάω την φόρμα μου και να είμαι …ετοιμοπόλεμος.
Εννοείται ότι μένω στο νοίκι…

Κάθε πρωΐ, στις εξήμισυ που ξυπνάω, μ’ αρέσει επ’  ολίγον να θαυμάζω την θέα, τόσον από τα παράθυρα της κρεβατοκάμαρας και της κουζίνας όσον και από το γραφείο μου.

Βλέπω τα δένδρα, που ανάλογα με την εποχή είναι γυμνά ή ανθισμένα, βλέπω την πισίνα του γείτονα μου του καράφλα, μέσα στον τεράστιο κήπο του και κοιτάζω, κάθε μέρα, το παλαιό ακίνητο απέναντι, που έχει στην πρωμετωπίδα του την ένδειξη ….1902.

Έχοντας στο παρελθόν μου, μία ευδόκιμη θητεία στο πεζικό και σ’  έναν λόχο ανεπιθυμήτων στο Ασφενδιού της Κώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το πρωϊνό ξύπνημα, ετοιμάζω πρωϊνό για τα «παιδιά» (έτσι αποκαλώ τη γυναίκα μου και τον γιό μου), τους ξυπνάω κάνοντας την στρατιωτική…τρομπέτα, με βρίζουν γιατί είναι δύσκολοι στο πρωϊνό ξύπνημα και εγώ ποτίζω τα λιγοστά λουλουδάκια εσωτερικού χώρου που βρίσκονται στο σπίτι και τρίβω ψίχουλα για τα πουλάκια, στην εξωτερική εταζέρα του παράθυρου της κουζίνας.

Το παιδί πάει στο σχολείο, η γυναίκα μου στην δουλειά της και εγώ πάω στο γειτονικό καφέ, να πιώ το εσπρεσάκι μου, να δώ τους μουλτικολόρ φίλους μου, να παίξω ένα καντέ για την κούρσα της ημέρας, να ψωνίσω για να μαγειρέψω το μεσημέρι και μετά γυρίζω στο σπίτι, για να ασχοληθώ με τα τετριμμένα.
Φέϊσμπουκ, κάνα ρεπορταζάκι στο reporter.gr, για να μην νομίζουν ότι πέθανα δημοσιογραφικώς τα καριόλια στην Ελλάδα και…αυτά.
Ήσυχα πράγματα.

Ως έκπτωτος Πρίγκηψ του Πριγκηπάτου του Πειραιά, τον τελευταίο καιρό αισθανόμουν πολύ ευτυχισμένος, καθόσον είχαμε μείνει μόνοι μας σ’ αυτό το τρίπατο, μετά την αποχώρηση της Αν που έμενε στο ισόγειο, της Μαρί Ευ και του γιού της που έμεναν στο δεύτερο και ενός ξενέρωτου και φασαριόζου μαλάκα νεανία που έμενε με την γκόμενα, στην σοφίτα από επάνω μας.
Αυτά, μέχρι την περασμένη εβδομάδα, που μας ήλθε ένα εξώδικο από τα πιο αιμοβόρα σκυλιά του Γαλλικού δημόσιου (τους δικαστικούς κλητήρες), με το οποίο μας ειδοποιούσαν ότι, αν δεν πληρώσουμε 4.000 ευρώ για τα καθυστερούμενα ενοίκια, εντός δύο μηνών, θα άρχιζαν την διαδικασία εξώσεως.

Με έβαλε σε υποψίες το γεγονός ότι, αυτοί ζητούσαν 4.000 ευρώ ενώ εμείς είχαμε ήδη καταβάλλει κάποια ενοίκια και το οφειλόμενο ποσό δεν ξεπερνούσε τα χίλια.
…και προτού προλάβουμε να κοστολογήσουμε επακριβώς την κατάσταση, σχετικά με το τι ήταν εκείνο που ώθησε τον ιδιοκτήτη του ακινήτου (που κοντεύει τα …98) να απευθυνθεί στους δικαστικούς κλητήρες, η γυναίκα μου δέχθηκε, μία απρόσμενη πρόσκληση για πρωϊνό καφέ, από την εβραία μητέρα ενός συμμαθητή του γιου μου στο κολλέγιο, που ο δικός μου του έχει χώσει κάτι φάπες γιατί είναι μαλάκας, κομπλεξικός και του έχει γίνει φόρτωμα, ζητώντας κάθε ημέρα βοήθεια στα μαθήματά του.

Ξέρεις, της είπε, χωρίς περιστροφές της γυναίκας μου η …εβραία, το ακίνητο που μένετε έχει συμφωνήσει να το αγοράσει η εταιρεία του αδελφού μου (εβραϊκών συμφερόντων κι αυτή), που σκοπεύει εν συνεχεία να το μεταπουλήσει και επειδή είναι δύσκολο να γίνει αυτή η αγοραπωλησία, ενόσω μέσα μένουν ενοικιαστές, ο αδελφός μου, πολύ θα το εκτιμούσε αν φεύγατε…
Είναι σύμφωνος, συνέχισε, να σας δώσει 9.000 ευρώ, να σας βρεί καινούργιο διαμέρισμα, να σας πληρώσει τα μεταφορικά και να σας καταβάλλει και τα δύο πρώτα ενοίκια, στο νέο διαμέρισμα, ως προκαταβολή.

Δασκαλεμένη από εμένα, για το «ποιόν» της κυρίας η γυναίκα μου, της είπε παιχνιδιάρικα ότι θα εξετάσουμε την προσφορά τους αλλά της τόνισε ότι ο σύζυγος (δηλαδή εγώ) είναι πολύ δύσκολος, έχει βολευτεί τα μάλα σ’ αυτό το σπιτάκι και είναι ολίγον απίθανο να συμφωνήσει να το εγκαταλείψει.

Αύριο, κιόλας, λοιπόν, κατατίθεται, διἀ μέσου της Ενώσεως Προστασίας Ενοικιαστών του Στρασβούργου, που κι αυτή έχει μεγάλη δύναμη εδώ, ανατρεπτικόν έγγραφον, που θα κοινοποιηθεί στον παλαιό και στον υποψήφιο νέο ιδιοκτήτη του ακινήτου, ότι εμείς ως οικογένεια και ως υπερήφανοι εμιγκρέδες, δεν πρόκειται να το κουνήσουμε από εδώ, καθόσον η Γαλλική Νομοθεσία μας προστατεύει.

Δεύτερον ότι, στα άμεσα σχέδιά μας είναι (παραμύθι αυτό έτσι) να αγοράσουμε το διαμερισματάκι που μένουμε, μόλις έλθει από την Ελλάδα το εφάπαξ μου από τον ΕΔΟΕΑΠ, που δεν φθάνει, βέβαια, για να αγοράσουμε ούτε τις πόρτες.
Η επικείμενη αγοραπωλησία θα μπλογκάρει αναπόφευκτα, τα εναντίον μου σχέδια των Σιωνιστών δεν θα περάσουν και εγώ, πληρώνοντας κανονικά τα ενοίκια, θα μείνω εδώ ήσυχος, να ποτίζω τα λουλουδάκια του εσωτερικού χώρου, να ταΐζω τα πουλάκια, να γυρίζω στην γειτονιά χαρούμενος και να θαυμάζω, κάθε πρωϊ, αυτή την θέα που…κανείς δεν μπορεί να μου την πάρει.

Ῥούσσης Νῖκος

*Ας τα έχουν υπόψη τους αυτά οι μίζεροι που νομίζουν ότι όποιος έχει επιλέξει να μείνει στο εξωτερικό δεν έχει προβλήματα.
*Αστειευόμενος, κάποτε, είχα πεί σ’ έναν εβραίο φίλο μου, ότι το μεγαλύτερο λάθος του Χίτλερ ήταν που δεν κατάφερε να τους κάψει όλους στους φούρνους. Ρατσιστικό θα μου πείτε αλλά….