Τὸ φίλημα…

Ἕνα κείμενο σὲ ἐξαιρετικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Παπαφλέσσα, κατὰ τὴν Μάχη στὸ Μανιάκι, στὶς 20 Μαΐου 1825.

ἘλευθερίαΤὸ φίλημα...

Τὸ φίλημα

Εἰς τὸ Μανιάκι, ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ λόφου, ἐκ τῶν τριακοσίων μαχητῶν δὲν ἀπέμεινεν οὔτε ἕνας ζωντανός. Ὁ ἥλιος προβάλλων ἀπὸ τάς χιόνας τῶν βουνῶν τοὺς ἐχαιρέτησεν, ὀρθίους ὅλους, ἐφώτισε τάς λευκὰς φουστανέλλας, ἐχάιδευσε τὰς μαύρας κόμας των, ἀπήστραψεν εἰς τοὺς φλογερούς των ὀφθαλμούς, κατωπτρίσθη εἰς τὸν χάλυβα τῶν σπαθιῶν των, ἐχρύσωσε τῶν ἁρμάτων των τὰς λαβάς. Καὶ τώρα δύων ἐκεῖ κάτω, μέσα εἰς τὸ πέλαγος, τοὺς ἀποχαιρετίζει λυπημένος νεκρούς, σκορπισμένους ἐπάνω εἰς τὸ χῶμα, καὶ χάνεται, ἀργά-ἀργά, ὡς μέγα κλειόμενον ἐρυθρὸν ὄμμα, ὅπερ σβῦνον θέλει ἀκόμη νὰ ῥίψῃ τελευταῖον βλέμμα πρὸς τοὺς γενναίους.
Ὅλην τὴν ἡμέραν ἄσιτοι καὶ ἄποτοι ἐπάλαισαν πρὸς τὴν θύελλαν τῶν σφαιρῶν, ἀντέστησαν εἰς τὴν χάλαζαν τῶν βομβῶν, κατήσχυναν τὴν βροχὴν τῶν μύδρων, ἐχλεύασαν τὴν ὁρμὴν τῆς ῥομφαίας καὶ τῆς λόγχης τὴν βίαν. Καὶ ἀφοῦ ἔφαγαν τὴν μπαρούτην μὲ τὴν φούχταν, ἀφοῦ καὶ τὸ ἔσχατον σπειρί της ἐσώθη μέσα εἴς τὶς παλάσκες των, ἀφοῦ ἐῤῥαγίσθη καὶ τοῦ τελευταίου ὅπλου των ἡ κάννα, ἀφοῦ καὶ τὸ ὕστατον γιαταγάνι ἔσπασε μέσα εἰς τὸ χέρι των, ἔπεσαν χαμαί, ἄψυχοι ναί, ἡττημένοι ὄχι.
Κι ἐν τῷ μέσῳ των ὁ Παπαφλέσσας, ὁ πρῶτος ἀρχίσας τὴν σφαγὴν καὶ τελευταῖος σταματήσας, πελιδνός, ξαπλωμένος, μὲ πλατείαν πληγὴν ἐπὶ τοῦ στήθους, κρατεῖ ἀκόμη τὸ θραυσμένον τμῆμα, αἱμοστάζον, μὲ σφικτὰ δάχτυλα, ἐν σπασμῷ ἔρωτος καὶ λύσσης.
Καὶ ὁ Αἰγύπτιος ἀνέρχεται, ἐν καλπασμῷ ἵππων καὶ κλαγγὴ ξιφῶν, ἐν ἤχῳ τυμπάνων καὶ σαλπίγγων βοή, ἐνᾦ τὰ μπαϊράκια τοῦ ἀναπεπταμένα φρίσσουν εἰς τὸν ἄνεμον τῆς ἑσπέρας, καὶ τὰ μισοφέγγαρα ἀστράπτουν ἐπὶ τοῦ καθαροῦ ὁρίζοντος τῆς δύσεως. Μυρμηκιὰ ἀνὰ τὴν πεδιάδα καὶ τὰ πρανῆ ὁ συρφετός, καὶ βαρὺ ἀκούεται τὸ βῆμα του. Ἐπὶ τῆς ὑγρᾶς ἐκ τοῦ λύθρου γῆς οἱ Ἄραβες βαδίζουν ἐπιμόχθως, τῶν ἀλόγων τὰ πέταλα γλυστροῦν. Ἀλλ΄ ἡ χαρὰ ἐπὶ τῇ ἀνελπίστῳ νίκῃ εἶναι τόσῃ, τόσῃ εἶναι ἡ μετὰ τὸν φόβον ἡδονή, ὥστε φέρει αὐτοὺς ταχεῖς πρὸς τὸν ἀνήφορον, ταχεῖς φέρει αὐτοὺς ἐπὶ τὴν ῥάχιν. Ἤδη ὁ ἀρχηγός των ἔφθασεν εἰς τὴν ὀφρὺν τοῦ λόφου, ἀνέβη, κι ἐπ΄ αὐτῆς ἐστάθη, περιέφερε τὸ βλέμμα, ἐκύτταξε τὸ κοκκινίσαν ἔδαφος, ὅπερ πίνει λαιμάργως τὸ αἷμα τῶν ἀνδρείων, ἐπεσκόπησε τὸν ἀνερχόμενον στρατόν, εἶδε κύκλῳ τοὺς πεσόντας.
Καὶ μ΄ ἀνοικτὸν τὸ ὄμμα, ἔκπληκτον, ἀναμετρᾶ τοὺς ὑψηλοὺς κορμούς των, τὰ εὑρέα στερνά των, καὶ τοὺς βραχίονας των τοὺς νευρώδεις, τάς ὡραίας των μορφάς, τὰ μέτωπά των τὰ ἀγέρωχα. Καὶ ἐπὶ τὴν βραχεῖαν ὄψιν του ὡς νέφος τι διέρχεται, τὸ βλέμμα του θολοῦται ἐλαφρῶς, ἀδιόρατος παλμὸς συσπᾶ τὰ χείλη του.

  • Κρῖμα νὰ χαθοῦν τέτοιοι λεβέντες.Καὶ βλέπει, βλέπει γύρω, βλέπει θαυμάζων, βλέπει ἀπορών, ὡσὰν νὰ μὴν πιστεύῃ πὼς ἐχάθησαν τοιοῦτοι ἄνδρες, ὅτι κείτονται ἀναίσθητοι, καὶ δὲν κοιμῶνται μόνον, διὰ νὰ ξυπνήσουν πάλιν φοβερώτεροι, πὼς καὶ ὁ ἴδιος ὁ θάνατος ὑπῆρξεν ἰσχυρότερος αὐτῶν.

  • Ποῖος εἶναι ὁ Παπαφλέσσας;Οἱ ὁδηγοί του ἔσπευσαν, προσέδραμον, ἔδειξαν τὸ πτῶμα, διάβροχον, περιρρεόμενον ἐκ τοῦ ἱδρῶτος τοῦ ἀγῶνος, κατεῤῥακωμένον τὰ φορέματα, μαῦρον ἀπὸ τοῦ καπνοῦ.

  • Σηκῶστε τον, μωρέ, πάρτε τον… Πάρτε τον, πλύντε τον… Πλύντε το τὸ παλληκάρι…Δύο ἄνδρες ἔλαβαν αὐτὸν ἀπὸ τῶν μασχαλῶν, τὸν ἤγειραν, τὸν ἔστησαν ἐπάνω εἰς τοὺς πόδας του, κι ἐβάδισαν, διευθυνόμενοι πρὸς παραρρέουσαν πηγήν. Ἐκεῖ τοῦ ἔπλυναν τάς χεῖρας καὶ τὸ πρόσωπον, ἐξέτριψαν τὸν πηλὸν καὶ τὸν ἱδρῶτα, τὸν ἐκαθάρισαν ἐκ τοῦ κονιορτοῦ καὶ τῆς ἀσβόλης, τοῦ καπνοῦ καὶ τοῦ ἰχῶρος, τὸν ἐσπόγγισαν, διευθέτησαν τὰ ξεσκισμένα του ἐνδύματα, κι ἐγύρισαν ὀπίσω, φέροντές τον.

  • Στῆστε τον ἐκεῖ ἀπὸ κάτω…Οἱ ἄνδρες κρατοῦντες ἑκατέρωθεν αὐτόν, ὤδευσαν πρὸς τὸ δειχθὲν δένδρον, τὸν ἀπέθηκαν παρὰ τὴν ῥίζαν του, τὸν ὕψωσαν καὶ τὸν ἀκούμβησαν, τὸν ἐστερέωσαν ἐπὶ τὸ στέλεχος αὐτοῦ, τὸν ἰσορρόπησαν, ὠσανεὶ ζῶντα. Ἔπειτα ἐτραβήχθησαν, ἀπεμακρύνθησαν, καὶ τὸν ἀφῆκαν μόνον, βασταζόμενον διὰ τῆς ἰδίας του δυνάμεως. Τὸ πτῶμα ἐναπέμεινεν ἀκίνητον, εὐθὺ στηρίζον ἐπὶ τοῦ κορμοῦ τὴν ῥάχιν, τὸν θώρακα προτεταμένον, καὶ κρεμάμενα τὰ χέρια, μὲ ἀναπόσπαστον τὸ τμῆμα τοῦ σπασμένου χατζαριοῦ, τὰ σκέλη διεστῶτα, ὑψηλὰ τὴν κεφαλήν.Τότε ὁ Ἰμπραΐμης πλησιάζει βραδέως πρὸς τὸ δένδρον, ἵσταται καὶ προσβλέπει σιγηλὸς ἐπὶ μακρὸν τὸ ἄπνουν πτῶμα τοῦ ἀντιπάλου καὶ ὑπὸ τὸ φῶς τῆς σελήνης ἥτις ἀνέτελλε τὴν ὥραν ἐκείνην αἱματόχρους, ὡσεὶ βαφεῖσα καὶ αὐτὴ ἐκ τοῦ λύθρου τοῦ χυθέντος κατὰ τὴν μάχην, ὑπὸ τοὺς σειομένους κλάδους, οἵτινες ἀνέφρισσον πενθίμως, φιλεῖ, παρατεταμένον φίλημα, όρθιον νεκρόν.-

    Παρνασσός, Μάιος 1892
    Μιχαὴλ Μητσάκης

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply