Ξεῤῥιζώνοντας τὸν βάρβαρο ἀπὸ μέσα μας…

Ἐχθὲς τὸ πρωΐ, κατὰ τὴν διάρκεια ἑνὸς περιπάτου μου (καὶ στὴν ἀγορά), ἔπεσα «μούρη μὲ μούρη» μὲ κάποιους φίλους ἀπὸ τὰ παλαιότατα χρόνια, τὰ παιδικά.
Χαρές, ἀγκαλιές, γέλια…
Τὰ νέα μας, ἐπὶ τροχάδην περισσότερο, καὶ γρήγορα περάσαμε στὰ τωρινὰ γεγονότα, ποὺ λίγο ἔως πολὺ ὅλους μᾶς ἀπασχολοῦν.

«Ὅλως συμπτωματικῶς» οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ τυγχάνουν συγγενεῖς κομματοσκυλικοῦ ἐκπροσώπου «μας». (Τοῦ τΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένως. Ἀπὸ τοὺς «153» μάλιστα.) Στενοὶ συγγενεῖς. Πολὺ στενοί.
Ἀπὸ αὐτοὺς ὅμως ποὺ τώρα πιὰ κατεβάζουν τὰ μοῦτρα κάτω καὶ δὲν κυττοῦν τοὺς συνανθρώπους τους στὰ μάτια κι ἂς ἔτρεχαν μὲ κάθε εὐκαιρία νὰ διαφημίσουν τὴν «πραμάτεια» του, ὅταν ἀκόμη πωλοῦσε ἐλπίδες καὶ ὑπερηφάνειες…

Αὐτὸ πού, δυστυχῶς, διεπίστωσα, λίγα μόλις λεπτὰ μετὰ τὶς πρῶτες ἐνθουσιώδεις μας χαιρετούρες, ἦταν ἡ ἄνευ προηγουμένου ἐμμονή τους στὶς ἐπιλογές τους. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, αὐτοὶ ποὺ πρὸ μερικῶν ἐτῶν ἰσχυρίζοντο πὼς ὅλο τὸ «χρέος» εἶναι ἀνύπαρκτον καὶ παράνομον καὶ ἀπεχθές καὶ ἐπαχθὲς καὶ πλαστὸ καὶ σκηνοθετημένο, μόλις μὲ ἕνα ἔτος κυβερνητικῆς ἐμπειρίας (μέσῳ τοῦ στενοῦ τους συγγενοῦς) διεπίστωσαν πὼς τὸ «χρέος» εἶναι ὑπαρκτόν, δεσμευτικὸν καὶ ὀφείλουμε νὰ σκύψουμε τὸ κεφάλι καὶ νὰ πληρώσουμε ἀδιαμαρτύρητα. Μάλιστα, παρὰ τὰ ἐπιχειρήματά μου, ποὺ προσεκτικὰ ἀρχικῶς, ἐπιδεικτικῶς στὴν συνέχεια, παρέκαμπταν, μὲ συμβούλευσαν νὰ σκύψω τὸ κεφάλι, νὰ ἀφήσω τὰ «ἐπαναστατικά» μου καὶ νὰ βοηθήσω τοὺς συνανθρώπους μας νὰ κατανοήσουν πὼς «μαζὺ τὰ φάγαμε» (ἀλλὰ μόνον ἐμεῖς, ἡ πλέμπα θὰ τὰ πληρώσουμε).
Ἐννοεῖται πὼς δὲν ὑπῆρχε περίπτωσις νὰ γίνῃ διάλογος. Μόνον χάριν τῶν κοινῶν μας ἐκείνων καλῶν στιγμῶν δὲν ὕψωσα τὴν φωνή. Κούνησα τὸ κεφάλι, χαιρέτησα κι ἔφυγα θλιμμένη.

Τὸ περιστατικὸ θὰ περνοῦσε ἔτσι, ἀπαρατήρητο, ἐὰν λίγο μετὰ δὲν ἔμπαινα σὲ ἕνα κατάστημα γιὰ νὰ ζητήσω πληροφορίες καὶ τιμὲς γιὰ κάποια προϊόντα τους. Στὴν ἐρώτησίν μου γιὰ κάποιες (ὑψηλότατες) τιμὲς ὁ ἰδιοκτήτης τινάχθηκε, ἀναστατώθηκε καὶ ἐπανέλαβε ἀρκετὲς φορὲς πὼς οἱ τιμὲς εἶναι αὐτὲς ποὺ εἶναι διότι εἶναι ὑψηλοὶ οἱ φόροι, ἀλλὰ πρέπει νὰ τοὺς πληρώνουμε, γιὰ νὰ στηρίξουμε τὸ μέγιστον ἐγχείρημα τῆς …«διασώσεώς» μας!!!
Σὲ λιγότερο ἀπὸ πέντε λεπτὰ ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ καταστήματος (καὶ πωλητής), μὲ ἕναν …«μαγικό» τρόπο μεταπηδήσεως ἀπὸ θέμα σὲ …ἀνάθεμα, ἄρχισε νὰ μοῦ ἀραδιάζῃ  «μητσοτακικά» καὶ «μενουμευρωπαϊκά» ἐπιχειρήματα γιὰ τὸ πόσο σημαντικὸ εἶναι νὰ ἀναλάβουμε ὅλοι μας τὶς εὐθύνες μας, νὰ γίνουμε συνειδητοποιημένοι πολῖτες, νὰ μὴν ἀγοράζουμε εἰσαγώμενα προϊόντα διότι πλουτίζουν οἱ κακοὶ Γερμανοί, νὰ πάψουμε νὰ φοροκλέβουμε καὶ ἐπὶ τέλους νὰ γίνουμε σοβαρὸ κράτος, νὰ πληρώνουμε τὸν ΦΠΑ μας καὶ τοὺς φόρους μας, ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς ἄλλες εἰσφορές μας…
…καθὼς καὶ ἄλλα πολλὰ χαριτωμένα, γιὰ νὰ μοῦ δικαιολογήσῃ τὸ ὕψος τῶν τιμῶν καὶ τῶν ἀγώνων του. (Τῶν κομματικῶν νομίζω…!!!)
Δὲν παρέλειψε νὰ μοῦ τονίσῃ ἀρκετὲς φορὲς πὼς ναί, πρέπει νὰ στηρίξουμε τὴν κυβερνητικὴ προσπάθεια καὶ νὰ πείσουμε τὸν κόσμο νὰ συνεργασθῇ στοὺς «κυβερνητικοὺς ἀγῶνες», «ἐπιμένοντας ἑλληνικά», μά, κυρίως νὰ μὴν ἀρνούμεθα τὰ χρέη μας. Τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα τῆς «διασώσεώς» μας βασίζεται στὴν ἀτομικὴ δέσμευσιν τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ τὴν ἀποπληρωμὴ τῶν χρεῶν ποὺ μᾶς ἀναλογοῦν, κατὰ αὐτόν.

Τὸν κυττοῦσα στὴν ἀρχὴ χαμογελώντας, μὰ ὅσο ἐξακολουθοῦσε ἀγρίευα. Δύο τρεῖς ἐρωτήσεις ἦσαν ἱκανὲς γιὰ νὰ μοῦ ἀποδείξουν πὼς εἶχα ἐμπρός μου ἕνα τέλειο ἐργαλεῖο τῶν τΣΥΡΙΖΑίων.
Δὲν χαιρέτησα καὶ ξεκίνησα νὰ φύγω. Δὲν ἔβρισα καὶ δὲν μάλωσα. Ἤμουν κυρία.
Μόνον λίγες στιγμὲς πρὶν ἐξέλθω τοῦ «πέταξα» κάτι γιὰ τὸ «χρέος» καὶ γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ μηχανισμὸς δημιουργίας του. Τὰ ἔχασε καὶ τὸν ἄφησα μόνον του νὰ ὑμνῇ τὸν ἡγέτη του.

Ἡ ἐπιστροφή μου ἦταν ἀργή, βασανιστική. Σκέψεις μαῦρες μὲ ζάλιζαν καὶ μὲ μπέρδευαν.
Ἔως νὰ φθάσω στὰ τοῦ οἴκου μου δὲν εἶχα κατανοήσει πλήρως τὸν μηχανισμὸ τοῦ «συνδρόμου τῆς Στοκχόλμης», ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔπασχαν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι. Καὶ οἱ φίλοι μου καὶ ὁ πωλητής.
Πόσα καντάρια ἀνοησίας, βλακείας καί ἀπελπισίας πρέπει νά κουβαλᾷ κάποιος γιά νά μήν τολμᾶ νά ἀναλάβῃ τό βάρος τῆς ἀποτυχίας τῶν ἐπιλογῶν του; Δέν φθάνει πού ἔκανε τόσα τραγικά λάθη, μὲ τὸ νὰ πιστέψῃ ἀπατεῶνες, τώρα, ἀντί νά τούς ἀποδομήσῃ μέσα του καί γύρω του, τούς ὑμνεῖ καί τούς προσκυνᾶ; Γιατί; Μήπως διότι ἐάν ἀποδεχθῇ τήν ἀνωμαλία τῆς ἀνυπάρκτου ἀντιλήψεώς του θά αὐτοκτονήσῃ; Ἤ μήπως εἶναι κάτι πολύ χειρότερο;

Ἔκανα πολλὲς στάσεις στὴν διάρκεια τῆς ἐπιστροφῆς. (Ὅπου παγκάκι στεγνὸ κι ἐγώ…!!!)
Δὲν γίνεται, ἔλεγα, νὰ μὴν ἔχουν ἀντιληφθῆ. Δὲν γίνεται αὐτὰ τὰ πλάσματα, ποὺ ἔως καὶ ἐπὶ μΠατΣοΚοκρατίας γύριζαν στὰ στενὰ καὶ στὶς ῥοῦγες βγάζοντας φωτιὲς ἀπὸ μέσα τους, γιὰ νὰ ἐνημερώσουν καὶ νὰ διαφωτήσουν, τώρα νὰ παρεδόθησαν ἄνευ μάχης. Δὲν γίνεται αὐτὴ ἡ στρατιὰ τῶν ἀκολούθων, ψηφοφόρων μὰ κυρίως στηριγμάτων καὶ ἀγωνιστῶν τοῦ (κάθε) τΣΥΡΙΖΑ ἐνάντια στοὺς «μενουμευρωπάκηδες», τώρα νὰ ἔχῃ παραδοθεῖ ἀμαχητὶ καὶ δίχως ἴδιον ὄφελος. Δὲν γίνεται… Δὲν κολλᾶ…
Δὲν «δένει» νὰ πολεμοῦν τὴν προπαγάνδα πρὸ ἐξουσίας τους, μὲ ἀπόλυτη διαύγεια, ἀλλὰ τώρα νὰ τὴν ὑπακούουν, σὰν σφακτάρια.
Δὲν γίνεται νὰ ἔχουν τόσο ἀπότομα μεταμορφωθεῖ σὲ κάτι ἀπὸ τοὺς ψηφοφόρους τῶν ἄλλων, ἐπίσης ἀποτυχημένων, κομμάτων, ποὺ ἐπεὶ δῆ ἀκριβῶς δὲν μποροῦν – γιὰ τοὺς ὅποιους δικούς τους λόγους νὰ ἀποκοποῦν ἀπὸ τὰ κόμματά τους – διαρκῶς ἐλπίζουν σὲ κάποιο ψίχουλο…
Ἄλλο νὰ συνειδητοποιῇς τὸ πόσο κορόιδο πιάστηκες καί, μὲ πόνον ψυχῆς, ἀργά, βασανιστικά, ἀλλὰ σταθερά, νὰ ἀλλάζῃς θέσεις (ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τὶς κομματικὲς μηχανές) κι ἄλλο νὰ αἰσθάνεσαι μέρος τοῦ μηχανισμοῦ καταστολῆς τῶν συνανθρώπων σου, ἐπεὶ δὴ ἡ ἡγεσία σου ἀπέτυχε η ἐπεὶ δὴ σὲ παραμύθιαζε.
Διότι αὐτὸ συνέβη μὲ ὅλους αὐτούς. Ἀπὸ πολεμίους τοῦ ἐγκλήματος μετεμορφώθησαν σὲ συνεργούς.

Γιατί λοιπόν; Τί ἄλλαξε; Ἔτσι ἦταν πάντα ἤ τώρα εἰδικῶς κάτι ἄλλο συμβαίνει;
Ἐκτός… Ἐκτὸς ἐάν….
Ἐκτὸς ἐὰν κάπου ἐλπίζουν…
…ἤ, ἀκόμη χειρότερα, διεπίστωσαν πὼς ἔτσι ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ πὼς οὐδέποτε μᾶς εἶπαν ψέμματα οἱ κυβερνῶντες μας.
Δῆλα δὴ ἐὰν τελικῶς στὸ βάθος συμφωνοῦν μὲ τὰ ἐγκλήματα τῆς (κάθε) κυβερνήσεως, ἐφ΄ ὅσον γνωρίζουν πὼς ναί, ἔτσι εἶναι ὁ κομμουνισμός, ποὺ τόσο λάτρεψαν καὶ ἔτσι πρέπει νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε.
Σκύβοντας τὸ κεφάλι καὶ παραιτούμενοι ἀπὸ κάθε βαθμὸ ἐλευθερίας μας.

Ἡ Μαρὶν Λεπέν, πρὸ μερικῶν ἐτῶν, ἐδήλωνε σὲ συνέντευξίν της στὸ «Βῆμα» (τοῦ ΔΟΛου) πὼς ἡ Ἑλλὰς ζεῖ τὸ μέλλον τους, ἀναφερομένη ξεκάθαρα στὴν κομμουνιστικοποίησιν τῆς Εὐρώπης.

«Οἱ Ἕλληνες ζοῦν τὸ μέλλον μας.»

Κατόπιν αὐτῶν τῶν δηλώσεων καὶ τοῦ συστηματικοῦ «ἀποχαρακτηρισμοῦ» τῆς Λεπέν, ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, ὡς (μὴ πλέον) ἀκροδεξιᾶς, τοῦ ἀφορισμοῦ τῆς (δικῆς μας) Χρυσῆς Αὐγῆς καὶ τῆς προσχωρήσεως πολλῶν …«περιουσίων» στὸ κόμμα της, διαπιστώνουμε, πάντα ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, πὼς ναί. Καὶ ἡ Μαρὶ Λεπέν, ποὺ καταδεικνύει τὴν κομμουνιστικοποίησίν μας, εἶναι τμῆμα αὐτῆς τῆς διαδικασίας καὶ συνεργεῖ ὅπως ὅλοι.
Διότι αὐτὸς εἶναι ὁ ῥόλος τῶν κομμάτων. Νὰ προλαμβάνουν τὶς καταστάσεις καὶ τὶς ἐξελίξεις, πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ ἐμᾶς…!!!

Γιατί προωθοῦνται «ἐθνικιστικά» κόμματα;

Κι ἐπανέρχομαι στὶς χθεσινές μου συνομιλίες.
Γιατί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, ἂν καὶ διαπιστώνουν ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, πὼς ναί, μᾶς ἐπεξεργάσθησαν κανονικῶς οἱ (φερόμενοι ὡς) ἡγέτες τους, ἐξακολουθοῦν νά τούς στηρίζουν μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις;
(Ὄχι, ἐπισήμως πλέον. Ἀλλὰ στὴν οὐσία, μέσῳ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ ἐγκλήματος ὡς κάτι …φυσιολογικό, ναί, ὑποστηρίζουν καὶ συνεργοῦν καὶ εὐλογοῦν…!!!)

Λίγες ὧρες ἀργότερα θυμήθηκα ἕνα περιστατικό.
Πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, δίπλα σὲ μίαν συγγενή μου, κατοικοῦσε ἕνας (κατὰ δηλώσεις του) κομμουνιστής. Ἀκραῖος κομμουνιστής. Δούλευε ἡ γυναῖκα του, δούλευαν (ναί, ἀπὸ πολὺ μικρὴ ἡλικία) τὰ παιδιά του, ἀλλὰ αὐτός, μὲ τὸ καλημέρα ἔπαιρνε δύο καρέκλες, ἄπλωνε τὰ πόδια του καὶ μόλις περνοῦσε κάποιος γείτονας ἀπὸ ἐμπρός του, ἰδιοκτήτης κάποιου μικροῦ ἢ μεγάλου ἀκινήτου, τοῦ φώναζε: «ὅταν θὰ ἔλθουμε ἐμεῖς στὰ πράγματα θὰ σοῦ πάρουμε καὶ τὸ σπίτι καὶ τὰ σώβρακα». Καὶ μετὰ γελοῦσε χαιρέκακα καὶ χαζοχαρούμενα.
Οἱ γείτονες τὸν μισοῦσαν, ἂν καὶ ἐκτιμοῦσαν πολὺ τὴν οἰκογένειά του, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβιώσῃ μὲ πραγματικοὺς ἀγῶνες.

Τὰ χρόνια πέρασαν, ὁ τεμπέλαρος ἀνεχώρησε ἀπὸ τὴν περιοχή, ἀλλὰ ὅλοι θυμοῦνται τὴν καφρίλα του.
Καὶ τώρα, ξαφνικά, μετὰ ἀπὸ τὶς χθεσινές μου συναντήσεις, ἕνα περιστατικὸ ποὺ δὲν ἀφοροῦσε σὲ ἐμέναν, ἀλλὰ ποὺ τὸ μαρτυροῦν πολλοί, ξεπήδησε ἐμπρός μου καὶ μοῦ …ἀπήντησε στὰ ἐρωτήματά μου.
Οἱ φίλοι μου, ὡς πιστοὶ κομμουνιστές, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐπιχειρηματίας, στὴν πραγματικότητα γνωρίζουν καὶ συναινοῦν καὶ συνεργοῦν. Ἂν καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ κατάστασις πλήττει καὶ αὐτούς, παρὰ ταύτα ἀντιλαμβάνονται πὼς βάσει τῶν πεποιθήσεώς τους, ἔτσι πρέπει νὰ γίνῃ. Νὰ μᾶς πάρουν καὶ τὰ σώβρακα γιὰ νὰ γίνουμε ὅλοι ἴσοι καὶ ὅλοι ὅμοιοι καὶ ὅλοι ἰσοπεδωμένοι.
Ἐλπίζουν, ἴσως, στὸ βάθος τῆς ἀνυπάρκτου πλέον συνειδήσεώς τους, πὼς καὶ οἱ πλιατσικολόγοι θὰ πληρώσουν ἐν καιρῷ. Ἀλλὰ δὲν τοὺς πολυενδιαφέρει καὶ πολύ, ἐφ΄ ὅσον οἱ πολλοί, ἐμεῖς, θὰ γίνουμε ἀκριβῶς τὸ ἴδιο: πεινασμένοι.
Κι αὐτὸ εἶναι ἱκανοποιητικό!!! Τοὺς ἀρέσει!!!
Εἶναι τὸ ὄνειρό τους ποὺ πραγματοποιεῖται…

Ἀκριβῶς τότε (ξανα)-συνειδητοποίησα ἀκόμη μία σοβαρὴ πάθησίν μας, ὡς κοινωνία: τὸν φθόνο ποὺ προκαλεῖ ἡ ἀνεπάρκεια.
Γιὰ ὅλους αὐτούς, τοὺς τύποις κομμουνιστές, ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ἰσοπεδώσουν κάθε ἱκανότητα, ἀξία καὶ προσωπικὴ ἐπιτυχία, ἡ αὐτοβελτίωσις, ἡ αὐτοπεπαίδευσις καὶ ἡ ἀριστεία εἶναι ἐγκλήματα κατὰ τῆς κοινωνίας ποὺ ὀνειρεύονται.
Ἡ ὅποια ταυτότης, προσωπική, τὸ κάθε ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν, τὰ ταλέντα, οἱ ἱκανότητες, ἡ εὐφυΐα, ἡ δημιουργικότης εἶναι στοιχεῖα ποὺ πρέπει νὰ ἐξαλειφθοῦν καὶ νὰ διωχθοῦν αὐτοὶ πού, ἀκόμη, τολμοῦν νὰ τὰ ἐκφράζουν, διότι ὅταν κάποιος διαθέτῃ κάποια ταλέντα καὶ ἱκανότητες ἀποδεικνύει, μὲ τὴν στάσιν ζωῆς του, πὼς οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί, δὲν τὰ κατέχουν, μὲ ἀποτέλεσμα ἐμμέσως νὰ τοὺς …«περιθωριοποιῇ» καὶ νὰ τοὺς ἀποκαλύπτῃ. Πρὸς τοῦτον καὶ ἔχουν καταλάβει κάθε εἴδους καρέκλα κάτι ἀπίθανοι τύποι, σὰν τὸν καρανίκα καὶ τὸν ῥάπερ. Μέ τί κριτήριο καί ποιάν ἀντίληψιν θά μποροῦσαν αὐτά τά ἄτομα νά ἐργασθοῦν γιά τό κοινό καλό, ὅταν ἔχουν (λέμε τώρα) βαθυτάτη ἐπίγνωσιν τῆς ἀνεπαρκείας τους καί τῆς μικρότητός τους;

Ἔτσι καὶ οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ σοσιαλισμοῦ. Γνωρίζοντας, κατὰ βάθος, πὼς εἶναι ἀνεπαρκεῖς οἱ ἴδιοι καὶ ἀνίκανοι, ἀν τὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ βελτιωθοῦν ὡς ἄτομα, προτιμοῦν νὰ ἀποδομήσουν, καταστρέψουν, διαλύσουν τοὺς ἱκανούς. Ἂν καὶ σὲ κάποιους βαθμοὺς ξεβολεύονται, ἐφ΄ ὅσον κι αὐτοὶ λεηλατῶνται, τὸ ἀντισταθμίζουν αὐτὸ ἀπὸ τὸν γενικότερο πόνο ποὺ βιώνουν οἱ συνάνθρωποί τους. Εἶναι μία ἱκανοποίησις κατὰ βάθος. Ὅλοι ἴδιοι. Ὅλοι πεινασμένοι. Ὅλοι φτωχοί.
Κι αὐτὸ εἶναι ὁ φθόνος γιὰ τὸ καλό, τὴν δημιουργικότητα καὶ τοὺς ἰδιαίτερα ἱκανούς.

Εἶναι ἀστεῖο αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὰ μυαλὰ αὐτῶν τῶν συμπολιτῶν μας, ποὺ μετετράπησαν σὲ κομματόσκυλα, γιὰ νὰ συμβάλουν στὴν ἰσοπέδωσιν.
Εἶναι πράγματι ἐγκληματικὰ ἀστεῖο. Οἱ πεποιθήσεις τους τοὺς μετατρέπουν σὲ πολεμίους τῶν ὑγειῶν κοινωνιῶν καὶ προτιμοῦν τὴν καταστροφή, τὰ συσσίτια καὶ τὴν ἐξάρτησιν, ἀπὸ τὴν δημιουργία.
Διότι στοὺς τυφλοὺς πάντα βασιλεύει ὁ μονόφθαλμος…

Φθάνουμε λοιπὸν στὸ πέρας κι αὐτῆς τῆς διαδρομῆς.
Φθάνουμε ἐπὶ τέλους στὴν ὁλοκλήρωσιν κι αὐτοῦ τοῦ κύκλου, ὅπου ποὺ οἱ μικρόνοοι, οἱ ἀνεγκέφαλοι καὶ οἱ ζηλόφθονες φαίνεται νὰ ἐπικρατοῦν καὶ νὰ βασιλεύουν. Φθάνουμε σὲ ἐκεῖνον τὸ σημεῖον ποὺ γίνεται νόμος ἡ ἐξαθλίωσις, γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνονται ἀδικημένοι οἱ ἀνίκανοι καὶ οἱ τεμπέληδες. Φθάνουμε ἐκεῖ ποὺ ἡ ἐπιτυχία τῶν πρακτορίσκων καὶ τῶν πουλημένων φαίνεται νὰ κερδίζῃ τὴν ἐντιμότητα, τὴν δημιουργικότητα καὶ τὴν ὀνειροδόμησιν.
Ἔτσι φαίνεται… Ἔτσι ἀντιλαμβανόμεθα, ἰδίως τώρα ποὺ γνωρίζουμε πὼς μέσα στὸ κΥνοβούλιόν τους ψηφίζουν αὐτὰ ποὺ τοὺς ὑπαγορεύουν οἱ τραπεζίτες-ἐργοδότες τους καὶ ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ γιὰ μίαν Εὐρώπη πολὺ χειροτέρα ἀπὸ τὴν μεσαιωνική.
Κι ὅλο αὐτὸ ξεκίνησε ἀπὸ ἐδῶ, ἀπὸ τὴν χώρα τοῦ Φωτὸς καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ καὶ τῆς Ἐπιστήμης…
…ἀπὸ ὅπου ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ βάρβαροι πέρασαν γιὰ νὰ καταστρέψουν, νὰ πολτοποιήσουν καὶ κυρίως νὰ σβήσουν ἀπὸ τὶς μνῆμες καὶ τὶς ἱστορίες τὸ ὄνομά της!!!

Χά…!!! Χὰ χὰ χὰ χὰ χά…!!!
Ἐδῶ γελᾶμε…
Καὶ γελᾶμε διότι αὐτὸ ποὺ φαντάζει ὡς ἐπιτυχία εἶναι ἡ ἀπόλυτος ἀποτυχία τῶν ὑπανθρώπων τοῦ πλανήτου…
Καὶ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς πτώσεως καὶ τῆς ἀποτυχίας διότι ἐπὶ τέλους καταλήγουμε στὰ ὅσα ἡ Φύσις ὁρίζει γιὰ τὴν ἐπιβίωσιν καὶ τὴν Ζῳή: τὸν κανόνα τῆς Ἀνάγκης. Αὐτῆς τῆς …κυρίας, ποὺ ὅταν ἐπισήμως ἐπικρατῇ, τότε κάθε σχεδιασμὸς τοῦ ἀνθρωπίσκου καταῤῥέει καὶ καταλήγει στὰ σκουπίδια τῆς ἱστορίας.

Ὁ Βάρβαρος, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, ἔχει φωλιάσει μέσα μας.
Ὁ Βάρβαρος, αὐτὸς ποὺ σήμερα φαντάζει ὡς νικητής, εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παραιτήσεως καὶ τῆς ὀπισθοχωρήσεως καὶ τῶν συμβιβασμῶν. Ὁ Βάρβαρος εἶναι τὸ συναίσθημα τῆς ἱκανοποιήσεως ἀπὸ τὴν δυστυχία τῶν ἄλλων, ὁ φθόνος γιὰ τὴν χαρά τους, τὸ μῖσος γιὰ τὸ καλό…
Αὐτὸς ὁ Βάρβαρος, ἐφ΄ ὅσον τοῦ δόσαμε χῶρο γιὰ νὰ ἀναπτυχθῇ, σήμερα φαίνεται νὰ ὑπερισχύῃ.

Ἔφθασε ἡ στιγμὴ λοιπὸν νὰ τὸν ξεῤῥιζώσουμε, ὅλοι μας, λίγο λίγο… Ἔφθασε ἡ στιγμὴ νὰ ξεπατώσουμε τὰ δηλητήριά του καὶ νὰ ξαναβροῦμε τὶς ἀλήθειες ποὺ μᾶς ἀπέκρυψαν. Ἔφθασε ἡ ἐποχὴ τῆς ἀνατροπῆς του.
Κι αὐτὸ θὰ τὸ κάνουμε μόνοι μας, ἕνας ἕνας, βῆμα τὸ βῆμα, καθημερινῶς, γιὰ πολὺν καιρό, ἔως νὰ ἀποκαταστήσουμε τὶς Φυσικὲς ἰσοῤῥοπίες στὶς ζωές μας.

Ξεκίνησε… Οἱ μόνοι πραγματικοὶ μαχητὲς εἴμαστε ἐμεῖς, σὰν ἄτομα.
Ὁ πρῶτος μας ἐχθρὸς εἶναι ὁ ἑαυτός μας.
Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ σκοτώσουμε εἶναι ὁ Βάρβαρος μέσα μας.
Ἂς τὸ κάνουμε δίχως κλάψες, δίχως ὀργὴ καὶ δίχως ἡττοπάθειες.
Ἐὰν δὲν τὸ κάνουμε ἐμεῖς, αὐτὸς θὰ κυριαρχῆ καὶ οἱ ἠλίθιοι θὰ μᾶς κουνοῦν τὸ μαντῆλι.
Λίγα, τελευταῖα, βήματα ἀπέμειναν γιὰ νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, ὅσοι πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε.
Καὶ μετὰ ξεκινᾶ ὁ ἀνηφορικὸς δρόμος. Ὁ δύσκολος, ἀνηφορικὸς ἀλλὰ φωτεινός μας δρόμος!!!

Ξεῤῥιζώνοντας τὸν βάρβαρο ἀπὸ μέσα μας...

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply