Ο Fauriel, δημοσιεύοντας στὸν 2ο τόμο τῶν «Δημοτικῶν τραγουδιῶν» καὶ τὸν «Θούριο», διηγεῖται τὴν ἀκόλουθη ἱστορία:

Κάποιος φίλος του ταξείδευε μὲ ἄλλους μαζὺ τὸ 1817 στὴν Μακεδονία.
Σ’ ἔνα χωριό, στὸν φοῦρνο (ποὺ ἦταν καὶ τὸ χάνι), συνάντησαν ἕνα νέο παιδί, ψηλὸ καὶ ὄμορφο, ἀπὸ τὴν Ἤπειρο, ποὺ δούλευε στὸν φοῦρνο. Τοὺς κύτταξε ὅλους προσεκτικά, καὶ ὕστερα ῥώτησε τὸν ταξειδιώτη: «Ξέρεις γράμματα;», κι ὅταν τοῦ εἶπε ναί, τὸν παίρνει παράμερα καὶ ἐκεῖ βάζει τὸ χέρι στὸν κόρφο καὶ βγάζει κάτι ποὺ τὸ εἶχε κρεμασμένο σὰν φυλακτό.
Ἦταν ἕνα βιβλιαράκι μὲ τὰ τραγούδια τοῦ Ῥήγα. Τὸν παρακαλεῖ νὰ τοῦ διαβάσει, ὁ ξένος τὸ κάνει πρόθυμα, ἀλλὰ ὅταν σὲ λίγο σηκώνει τὰ μάτια του βλέπει τὸν ἄλλον νὰ ἔχῃ ἀλλάξει ὁλότελα: ἡ ὄψις του φλέγεται ὁλόκληρη, τὰ χείλη του τρέμουν, καὶ δάκρυα κυλοῦν ἀπὸ τὰ μάτια του. «Πρώτη φορά σοῦ διαβάζουν τό βιβλιαράκι αὐτό;», ῥωτᾶ ὁ ταξειδιώτης. «Ὄχι. Πάντα παρακαλῶ τοὺς ταξειδιῶτες νὰ μοῦ διαβάσουν κάτι. Τὰ ‘χω ἀκούσει πολλὲς φορές».
«Κι ἔτσι συγκινεῖσαι πάντα;»
–«Πάντα», ἀπήντησε τὸ νέο παιδί.
Λῖνος Πολίτης «ἱστορία τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας»
Ἐκδόσεις «Μορφωτικὸ Ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τραπέζης»

Πανορμίτης Σπανός