Τὸ πραγματικὸ κλίμα ποὺ δημιούργησε στὴν Ἑλλάδα ἡ βράβευσις τοῦ Γιώργου Σεφέρη τὸ περιγράφει ὁ Γ. Π. Σαββίδης σὲ κείμενό του τὸ 1993, μὲ τὸν εὔγλωττο τίτλο: «Μουγκαμάρα καὶ φθόνος».

«…Ὅπως θυμᾶται ὁ Σαββίδης (1993), ἐπειδὴ ὑποψιαζόταν ὅτι ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Γιώργου Σεφέρη ἀπὸ τὴν Στοκχόλμη θὰ συνοδευόταν ἀπὸ τὴν ἴδια «μουγκαμάρα», τηλεγραφεῖ «ὑποδεικνύοντας τὴν ὀργάνωση κάποιας ὑποδοχῆς».
Στὸ ἀεροδρόμιο τοὺς ὑποδέχονται δύο γυναῖκες, «ἡ μάνα μου καὶ ἡ Ἰωάννα Τσάτσου. Κανεὶς ἄλλος».

Ἡ θριαμβευτικὴ ὑποδοχὴ τοῦ Σεφέρη γίνεται ὀκτῶ χρόνια μετὰ τὴν ἐπιστροφή του ἀπὸ τὴν Σουηδία. Τὸ ἀπόγευμα τῆς κηδείας του (22 Σεπτεμβρίου 1971) αὐτόκλητος, σύσσωμος ὁ ἀθηναϊκὸς λαὸς ὑποδέχεται τὸν ποιητή του, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶχε ἀναχωρήσει μία ἡμέρα πρίν….»

ἀποσπάσματα ἀπὸ ἄρθρο τοῦ Γιώργη Γιατρομανωλάκη στὴν ἐφημερίδα «τὸ Βῆμα», 26 Όκτωβρίου 2003.

Πανορμίτης Σπανός