Νά θυμώσω; Νά κλάψω; Νά ἐπαναστατήσω;
Ἤ ὄχι;
Νά σιωπήσω ἤ νά οὐρλιάξω;
Νά ἐκφρασθῶ ἤ νά ἀποχωρήσω;

Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει γύρω μας, κυρίως ὅσο μεγαλώνουν οἱ πιέσεις ἀπὸ πλευρᾶς τραπεζικῆς δικτατορίας (μὲ τὸν φερεντζὲ τῆς κομμουνιστικοποιημένης μας πολιτείας), ἔχει ὁδηγήσει τοὺς περισσοτέρους συμπολῖτες μας στὴν ὑστερία καὶ στὴν ἀπόγνωσιν.
Μὲ τὸ παραμικρό, παραλόγως συνήθως, ξεσποῦν ὅπου κι ὅπως τοὺς ἔλθει, μὴ σεβόμενοι τὸν ὁποιονδήποτε, τὸ  ὁ,τιδήποτε κι ἀδυνατώντας νὰ παραμείνουν ψύχραιμοι καὶ διαυγεῖς.
Σκηνὲς παράλογες ὁπουδήποτε, ποὺ κάτω ἀπὸ ἄλλες συνθῆκες θὰ προκαλοῦσαν γέλωτες, μὰ  τώρα εἶναι ἡ καθημερινότης μας.
Ἄνθρωποι σχεδὸν παράφρονες, ποὺ παραμιλώντας καὶ χειρονομώντας ὁδηγοῦν, περπατοῦν, συναναστρέφονται μὲ ἄλλους καὶ κυριολεκτικῶς σαρώνουν, δηλητηριάζουν καὶ ἀποτελειώνουν τὰ κατάλοιπα τῶν ὅποιων, πραγματικῶν ἢ πλαστῶν, ἰσοῤῥοπιῶν μας…
Παντοῦ γύρω μας ἡ ἀναταραχή, ἡ ὑστερία κι ἀπέναντι ἡ διαρκῶς αὐξανομένη ἁρπακτή.
Κοινωνίες ἐν ἀμύνῃ ποὺ ἀν τὶ νὰ ὀνοματίσουν τὸν ἐχθρὸ τὸν …μεταλλάσσουν σὲ κάτι πιὸ συγκεκριμένο καὶ ἁπτό. Πιὸ τοῦ …χεριοῦ τους. Κι ἀντὶ νὰ ξεσπάσουν στὸν πραγματικό τους δυνάστη, τὴν πληρώνει ὅ,τι κι ὅποιος εὑρεθεῖ στὸν δρόμο τους, ἀκόμη καὶ ἄνθρωποι, ζῷα, ἀντικείμενα ποὺ οὐδέποτε εὐθύνονται.
Τὰ σημάδια ἀποδεικνύουν πὼς τελειώνουμε…

Ἀπὸ τὴν ἄλλην κάποιοι, λιγότεροι, ἀν τὶ νὰ παραφρονήσουν καὶ νὰ μεταλλαχθοῦν σὲ ζωντανές, κινούμενες βόμβες, μετατρέπονται σὲ ἀγέλες φανατικῶν, ἀκολουθώντας κάποιον «σωτήρα», ποὺ ὑπόσχεται εἶτε νὰ τοὺς ἐκπροσωπήσῃ στὴν βουλή, εἶτε νὰ τοὺς ἐξαγοράσῃ τὰ (πλασματικὰ ἢ πραγματικά) χρέη τους μὲ ἀντάλλαγμα φυσικά, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, τὴν ἐλευθερία τους.
Ὅμως, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι εἶναι ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ μετατραποῦν σὲ καννιβάλους, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μὴν τους κλέψῃ κάποιος τὴν ἐλπίδα. Μίαν ἐλπίδα ποὺ θὰ τοὺς μετατρέψη, καὶ πάλι, σὲ μπουλούκια, ἐφ΄ ὅσον ἀρνοῦνται νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἀτομική τους εὐθύνη γιὰ τὸν κόσμο μας.
Κι ὅλο αὐτὸ τὸ ζοῦμε κάθε στιγμή, ὁπουδήποτε καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.Καννιβαλίζοντας διαβιοῦμε. Τρῶμε τὶς σάρκες μας καὶ τὶς σάρκες τῶν ἄλλων. Μᾶς φταῖν ὅλα ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα δὲν μᾶς φταίει αὐτὸ ποὺ ὁ καθρέπτης μας ἀποκαλύπτει.

Ποῦ νά τολμήσουμε;  Ποῦ νά ἀντέξουμε; Καί γιατί νά τό κάνουμε;
Πῶς θά σηκωθοῦμε γιά νά δοῦμε πίσω ἀπό τίς σκιές κάποιο φῶς;
Πῶς θά τολμήσουμε νά ξαναπάρουμε τήν ζωή μας στά χέρια μας;
Πῶς θά ἀντέξουμε τό βάρος τῆς ἀποφάσεως γιά εὐθύνη κι  ἐλευθερία;
Πῶς θά ξεκινήσουμε δίχως βάσεις καί κρατήματα;
Πῶς θά ἀποχωρισθοῦμε ὅλα ὅσα θεωρούσαμε ὡς δεδομένα;
Πῶς θά ἀφήσουμε τά βαρίδια μας γιά νά βγοῦμε ἀπό τό τέλμα μας;

Χώρα ἐν ἀποσυνθέσει.
Κάθε κοινωνικὸς ἱστός, κάθε ἀνθρώπινος σχέσις, κάθε πολιτειακὴ δομὴ καταῤῥέει γιὰ νὰ παραμείνουμε γυμνοὶ καί, οἱ περισσότεροι, ἀπελπισμένοι. Δίχως ὅπλα καὶ δίχως ἐλπίδες.
Καταστάσεις ποὺ δὲν περιγράφονται, ἀλλὰ βιώνονται μόνον, ἀφήνοντας γεύσεις πίκρας, ὀργῆς, ἀηδίας.
Τρῶμε τὶς σάρκες μας καὶ τῶν γύρω μας, ἐλπίζοντας κατὰ βάθος, νὰ κερδίσουμε λίγες ἀκόμη ἀνάσες σὲ ἐτοῦτον τὸν κόσμο.

Ἔχουμε ἐλάχιστες ἐπιλογὲς πλέον.
Ἢ φεύγουμε ἤ μένουμε.
Ἤ ἀφηνόμεθα νὰ μᾶς καταπιῇ ὅλη αὐτὴ ἡ ἔκρηξις πολυεπιπέδων ἀποσυνθέσεων, κομματιάζοντάς μας, ἢ θυμώνουμε καὶ πολεμᾶμε ἀδιακρίτως κάθε τὶ καὶ κάθε ἕναν ποὺ μᾶς ἂκινητοποιεῖ καὶ μᾶς πληγώνει.
Ἤ ἀποδεχόμεθα τὴν καταστροφὴ ἢ τὴν μετατρέπουμε σὲ ὅπλο γιὰ νὰ ξανακερδίσουμε τὸ δικαίωμα στὴν ζωή.

Κάθε ἐπιλογή μας ἔχει τιμήματα. Σκληρὰ τιμήματα.
Μποροῦμε νὰ θυμώνουμε, νὰ πονᾶμε, νὰ ὀργιζόμεθα, νὰ ἀπογοητευόμεθα, νὰ ἀκινητοποιούμεθα ἤ, ἀπλῶς νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸ τέλος αὐτῶν ποὺ γνωρίζαμε καὶ τὴν συμμετοχή μας στὴν δημιουργία ἑνὸς νέου κόσμου, δικαίου, ἰσονόμου καὶ πιὸ ἀνθρωπίνου. Μποροῦμε νὰ ἀκινητοποιούμεθα ἀπὸ τὰ συναισθήματά μας ἢ νὰ ἐνεργοποιούμεθα ἀπὸ αὐτά.
Μποροῦμε τέλος νὰ παραμένουμε μέρος τοῦ προβλήματος ἢ νὰ μετατραποῦμε σὲ λύσεις του.
Σὲ κάθε περίπτωσιν ἔφθασε ἡ στιγμὴ νὰ πάψουμε νὰ βλέπουμε ἀδιέξοδα καὶ νὰ μεταλλάξουμε τὴν βία σὲ εὐκαιρία γιὰ ἐπανεκκινήσεις. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς θὰ συμβῆ, μὲ ἢ χωρὶς  ἐμᾶς.
Καλὸ λοιπὸν εἶναι νὰ ἀποφασίσουμε ἐπὶ τέλους τὸ ἐὰν θὰ  (ἢ δὲν θά) ἐπανακτήσουμε τὸ δικαίωμα στὴν ζωὴ ποὺ μᾶς ἔκλεψαν.

Φιλονόη

εἰκόνα