Περισσότερο εεὐσεβὴς πόθος παρὰ πραγματικότης. Ὄνειρο χειμερινῆς νυκτός, ποὺ θὰ θέλαμε νὰ εἴχαμε ζήση, ἀλλὰ δὲν τὸ εἴδαμε, οὔτε κἂν στὸν ὕπνο μας. Γιά τὸν ξύπνιο δὲν τὸ συζητᾶμε…
Ἁπλᾶ τὸ διαβάσαμε καὶ τὸ πλάσαμε στὸν νοῦ μας, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου. Μᾶς τὸ καλλιέργησαν οἱ ξένες ταινίες, τὰ παιδικά μας διηγήματα καὶ οἱ φωτογραφίες τῶν Ἀθηνῶν, στὸ «Ῥομάντσο» καὶ στὸν «Οἰκογενειακὸ Θησαυρό», ποὺ ἐδιάβαζαν ἡ μάννα καὶ οἱ φίλες της.

Δὲν παραπονεθήκαμε γιὰ δῶρα ποὺ δὲν πήραμε, δὲν δυσανασχετήσαμε γιὰ ὑποσχέσεις ποὺ δὲν πραγματοποιήθησαν, δὲν κλάψαμε γιὰ ἐπιθυμίες ποὺ ἔμειναν ὄνειρα γιατί, ἁπλᾶ, ὅλοι τῆς γενεᾶς μας, μιᾶς καὶ πρακτικὰ ἤμασταν στὸν ἴδιον παρονομαστή, ἀφοῦ δὲν ξέραμε τὴν διαφορά. Δὲν ἔπαιρνε κάποιος γιὰ νὰ ζηλεύσουν οἱ ἄλλοι.

Ἔτσι, τὰ Χριστούγεννα καὶ ἡ Πρωτοχρονιὰ ἦσαν μία περίοδος γιὰ παιχνίδι κι ἄραγμα, μακρυὰ ἀπὸ τὸ σχολεῖο, εὐκαιρία γιὰ καλλίτερο φαγητὸ καὶ γλυκό, ποὺ ἦσαν σπάνια στὰ χρόνια μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ κέικ μὲ τὶς σταφίδες, ποὺ ὑπῆρχε πάντα στὸ σπίτι, κάποια ἐπίσκεψις στοὺς παπποῦδες, ἐὰν ἤμασταν σὲ κάποιαν κοντινὴ πόλη, ἄιντε καὶ κάποιο καινούργιο ῥοῦχο ἢ παπούτσια. Ὄχι βέβαια αὐτὸ ποὺ εἴδαμε καὶ λαχταρήσαμε ἴσως, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἐπέτρεπαν τὰ οἰκονομικὰ τοῦ σπιτιοῦ.

Δῶρα; Ἀραιὰ καὶ ποῦ κάποιο βιβλίο… Γιὰ νὰ γίνουμε ἄνθρωποι, μιᾶς καὶ δὲν ξέρω τί ἀκριβῶς εἴχαμε γεννηθεῖ… καὶ γιὰ νὰ ξεστραβωθοῦμε, μιᾶς καὶ βαδίζαμε μόνιμα στὸ σκοτάδι τῆς ἀμαθείας καὶ τῆς ἀγραμματοσύνης.

Κι ἔτσι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἴδιο δένδρο, μὲ τὰ ἴδιαπαιχνίδια πάντα καὶ τὶς περυσινὲς εὐχετήριες κάρτες γιὰ διακόσμηση, κάποιο ἀνεπαίσθητο τόνο Ἑορτῶν ἔδιδαν οἱ κάρτες

Δώρο; Αραιά και πού κάποιο βιβλίο… Για να γίνουμε άνθρωποι, μιας και δεν ξέρω τι ακριβώς είχαμε γεννηθεί… και για να ξεστραβωθούμε, μιας και βαδίζαμε μόνιμα στο σκοτάδι της αμάθειας και της αγραμματοσύνης…

Κι έτσι, εκτός από το ίδιο δένδρο, με τα ίδια παιχνίδια πάντα και τις περυσινές ευχετήριες κάρτες για διακόσμηση, κάποιο ανεπαίσθητο τόνο ἑορτῶν ἔδιδαν οἱ κάρτες, ποὺ ἔφθαναν ἀπὸ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὰ «χρόνια πολλὰ καί, σίγουρα, ἡ ἐξόρμησις γιὰ τὰ κάλαντα. Τὰ κάλαντα πού, πρακτικῶς, ἦσαν καὶ τὸ μόνον ἔσοδον ποὺ διεχειριζόμεθα κατ’ ἀποκλειστικότητα.
Μία δερμάτινη μπάλα, ἕνα κουτὶ στρατιωτάκια, ἕνα ζευγάρι ἀθλητικὰ παπούτσια ποὺ νὰ μὴν ἦταν Ἐλβιέλες.
Ἁπλᾶ καὶ φθηνὰ πράγματα, ποὺ ἀφήνουν ἀσυγκίνητα τὰ σημερινὰ παιδιά…
Ἄπιαστοι καὶ ἀνεκτίμητοι θησαυροὶ γιὰ τὶς ἀναμνήσεις τῶν μεσοκόπων τοῦ σήμερα….

Ποιά Μαγεία λοιπόν;
Αὐτήν πού μάθαμε στά 20 φεῦγα μας πώς κάπου ὑπῆρχε κι ὅλοι μας θὰ θέλαμε νὰ εἴχαμε ζήσει, ἀλλὰ ὅποιον καὶ νὰ ῥωτούσαμε δὲν μᾶς διεφώτιζε, μιᾶς καὶ ἦταν κι αὐτὸς μία ἀπὸ τὰ ἴδια…;
Παράπονον;
Ὄχι βέβαια…
Μετὰ ἀπὸ μισὸν αἰῶνα ζωῆς; Δὲν θὰ τὸ ἔλεγα… Ἁπλὲς διαπιστώσεις, μπερδεμένες μὲ τὴν ἀνάμνηση ἀγαπημένων προσώπων, ποὺ ἐχάθησαν σταδιακῶς, στὸ πέρασμα τῶν χρόνων καὶ τὶς μυρωδιὲς φαγητῶν ποὺ δὲν ξανὰ φάγαμε, εἴτε γιατί τὰ συνδέσαμε μὲ τὸν χαμό τους, εἴτε γιατί μᾶς ὑπενθύμιζαν «μαγείες» ποὺ δὲν ζήσαμε καὶ χρόνια πού, κακὰ τὰ ψέμματα, οἱ περισσότεροι δὲν τὰ νοσταλγοῦμε…
Ἄσχετα μὲ τὸ τί λέμε!!!
Καλὲς Ἑορτὲς νὰ ἔχουμε!!!

Ἀπόστολος Ἀθανασάκης