Θυμάμαι (πρέπει νὰ ἦταν περὶ τὸ τέλος τοῦ 2010 ἢ ἀρχὲς τοῦ 2011), τὶς γεμάτες λυρισμὸ ἀναρτήσεις ποὺ ἐγράφοντο ἐδῶ μέσα, ἀπὸ ἐκπροσώπους τοῦ χώρου, πού, λίγο ἀργότερα ἄρχισε νὰ αὐτό-ἀποκαλεῖται «φιλο-εὐρωπαϊκὸ τόξο», γιὰ τὴν ἀνάγκη νὰ πληρώνουμε μὲ συνέπεια τοὺς φόρους μας, γιὰ νὰ σωθῇ ἡ πατρίς.Τὴν ἐποχὴ ἐκείνην εἶχε ἀρχίσει νὰ γίνεται συνείδησις τὸ «μαζὺ τὰ φάγαμε», μαζὺ μὲ τὴν πεποίθησι ὅτι αὐτὸ ποὺ μᾶς ᾡδήγησε στὴν κρίσι ἦταν κυρίως ἡ φοροδιαφυγὴ καὶ ἡ ἀπροθυμία μας νὰ εἴμαστε γενικῶς νομοταγεῖς κι ὄχι οἱ φαραωνικὲς δαπάνες τοῦ δημοσίου κι ὁ χωρὶς ὅριο ἐξωτερικὸς δανεισμὸς ποὺ τὶς ἐξυπηρετοῦσε.

Σὲ μίαν τέτοιαν ἀνάρτησι εἶχα σχολιάσει, λέγοντας ὅτι οἱ φόροι ποὺ καλούμεθα νὰ πληρώσουμε ἦσαν παράνομοι κι  ἔξω ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Συντάγματος, μία καὶ καθορίζονται αὐθαιρέτως ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τοῦ Δημοσίου, τὸ ὁποῖον ἀρνεῖται νὰ σταθμίσῃ τὶς δαπάνες του σὲ σχέσι μὲ τὶς πραγματικὲς δυνατότητες τῆς οἰκονομίας καὶ τῆς κοινωνίας καὶ τὰ δεδομένα ποὺ ἐδημιούργησαν τὴν κρίσι.  Μὲ ἄλλα λόγια τὸ Δημόσιον λειτουργεῖ ὡς ἡ κρίσις νὰ μὴν ὑπάρχῃ γιὰ τὸ ἴδιο καὶ τοὺς ἐξηρτημένους ἀπὸ αὐτό, ἀλλὰ μόνον γιὰ τὸν ἰδιωτικὸ τομέα, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ προσαρμόζῃ τὶς πληρωμές του συνεχῶς ἐλαστικῶς πρὸς τὰ ἐπάνω, χωρὶς συγκεκριμένο ὅριο, τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ ἔξοδα τοῦ κράτους παραμένουν χωρὶς ἐπαρκῆ αἰτιολογία ἀνελαστικά, μὲ ἀπαραβίαστα ὅρια πρὸς τὰ κάτω.

Γιὰ τὴν ἄποψι αὐτὴν εἶχα δεχθεῖ τότε σφοδρὰ ἐπίθεσι ἀπὸ ἀρκετούς. Ποιός εἶσαι ἐσύ πού θά ἀμφισβητήσης τούς νόμους πού ὁρίζουν τό ὕψος τῆς φορολογίας;, ἔλεγαν. Καί τί θά γίνη ἐάν ἡ ἐφαρμοβή τοῦ νόμου ἀφεθῇ στήν διακριτική εὐχέρεια τοῦ κάθε ἑνός; Ἂς γίνουμε, ἐπὶ τέλους, ὑπεύθυνοι πολῖτες, ἐκραύγαζον.

Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή. Ὁ «λαὸς» ἀνέλαβε τὴν εὐθύνη τῆς κρίσεως καὶ τὸ πολιτικὸ σύστημα ἀθῳώθη πλήρως κι ἔλαβε τὴν νέα ἐντολὴ νὰ μᾶς κυβερνήσῃ καὶ νὰ μᾶς βάλῃ στὸν ὀρθὸ δρόμο.Ἡ ἠθικολογία ἐπεκράτησε πλήρως. Ὅλοι μιλοῦσαν γιὰ τὸν κακό μας χαρακτῆρα καὶ τὸ ὅτι πρέπει νὰ ἀλλάξουμε καὶ νὰ γίνουμε καλλίτεροι ἄνθρωποι, νὰ παύσουμε νὰ ἐξαπατοῦμε τὸ ἀγαθὸ κράτος καὶ τοὺς πολιτικοὺς ποὺ προσπαθοῦν. Ἐμεῖς φταίξαμε γιὰ ὅλα κι ἐμεῖς ἤμασταν αὐτοὶ ποὺ ἔπρεπε νὰ διορθωθοῦμε.

Ὅ,τι συμβαίνῃ σήμερα δὲν εἶναι παρὰ ἡ φυσικὴ ἐξέλιξις αὐτῆς τῆς στάσεως. Ἐλαστική, ἐπὶ τῷ χείρῳ, ἀντιμετώπισις τῶν ἐνόχων, ποὺ ἀπεδέχθησαν τὴν ἐνοχή των καὶ ποὺ χρωστοῦν διαχρονικῶς στὸ κράτος, ὅσα αὐτό, κάθε δεδομένη στιγμή, χρειάζεται γιὰ τὶς ἀνελαστικές του δαπάνες, γιὰ τὶς ὁποῖες, ἀσφαλῶς, δὲν δίδει κάποιον ὁποιονδήποτε λόγο.

Ὑπὸ τὴν ἔννοιαν αὐτὴν δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξῃ κάτι ὅσο οἱ κρατικὲς δομὲς παραμένουν ἀναλλοίωτες, ὅσο ἡ διοίκησις καὶ οἱ δαπάνες της δὲν ἐλέγχονται, ὅσο ἡ βουλὴ παραμένει μία ἁπλῆ κι ἀπολύτως ἐλεγχομένη μηχανὴ παραγωγῆς νομιμότητος, ὅσο ἡ ἀδυναμία τῆς δικαιοσύνης νὰ ἐλέγξῃ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Συντάγματος παραμένει, ὅσο οἱ πολῖτες δὲν ψηφίζουν σχέδια καὶ προγράμματα, ἀλλὰ κάθε φορὰ τίθενται πρὸ ἐκβιαστικῶν διλημμάτων καταστροφῆς, καλούμενοι νὰ ψηφίσουν ὄχι ὑπὲρ αὐτοῦ ποὺ θέλουν, ἀλλὰ κατὰ αὐτοῦ ποὺ φοβῶνται, χωρὶς βεβαίως κάποιαν ἐγγύησιν γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς θὰ κάνη ὁ «σωτήρ» των.

Ἡ καταστροφὴ εἶχε ἐνόχους μὲ διεύθυνσι κι ὀνοματεπώνυμον. Ἂν τί νὰ κάτσουν στὸ σκαμνὶ προετιμήθη ἡ ἠθικολογία, μὲ τὴν ἀποδοχὴ μίας ἀορίστου συλλογικῆς εὐθύνης καὶ μίας ἐξ ἴσου ἀορίστου συλλογικῆς τιμωρίας, ἀπὸ τὴν ὁποίαν μάλιστα ἐξαιρέθη τὸ ἴδιο τὸ κράτος καὶ τὰ ἐξαρτήματά του. Καί, γιὰ τὸν λόγον αὐτόν, ἐφθάσαμε ἐδῶ ποὺ ἐφθάσαμε καὶ συνεχίζουμε νὰ βυθιζόμεθα. Ἡ κατηφόρα δὲν θὰ σταματήση ἐὰν δὲν ὀνομασθοῦν οἱ ἔνοχοι κι ἐὰν δὲν πληρώσουν προσωπικῶς γιὰ αὐτὸ, βάσει ποινικῶν νόμων. Μέχρι τότε θὰ συνεχίσουν νὰ πληρώνουν οἱ φορεῖς τῆς συλλογικῆς εὐθύνης, βάσει τῶν ῥευστῶν νόμων τῆς ἀνουσίου ἠθικολογίας. Ὅποιος κι ἐὰν εἶναι στὸ τιμόνι.

Ἕρμιππος Ἑμιππίου

εἰκὼν