Ὁ λιμὸς τῶν κορμοράνων

Μαμά, μαμά… Πᾶμε νὰ δοῦμε τὴν λίμνη ποὺ ἐπάγωσε!!!

Τὸ θέατρο ἔχει στηθεῖ, περιχαρεῖς προστρέχουν ὅλοι, Καστοριανοὶ καὶ τουρίστες νὰ πιάσουν πρώτη θέσι. Πανέμορφο τὸ θέαμα. Ἡ λίμνη δὲν παγώνει πάντα, σὲ ἀντίθεσι μὲ ἐφέτος ποὺ ἐπιμένει ἐδῶ καὶ τέσσερεις ἑβδομάδες νὰ μένῃ πεισματικῶς κρυμμένη κάτω ἀπὸ τὸν πάγο. 

Ἀπίστευτες συνθέσεις. Ἡ χαρὰ τοῦ φωτογράφου.
Κρυστάλλινα δένδρα, παγκάκια, βράχια… Ὅλοι θέλουν νὰ εὑρεθοῦν δίπλα κι ἐπάνω της.

Τέτοια χαρὰ προεκάλεσε τὸ πάγωμα τῆς λίμνης. Ἐπιάσαμε θέσι γύρω της νὰ ἀγναντεύσουμε τὸν ἀπέραντο πάγο, ἀφήνοντας τὴν φαντασία μας νὰ ταξειδεύσῃ σὲ χῶρες μακρυνὲς κι ὀνειρεμένες, τοῦ μακρυνοῦ βοῤῥᾶ. Γελάσαμε μὲ τὰ παπάκια, ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ περπατήσουν ἐπάνω στὸν πάγο, ἐπιχειρῶντας νὰ φθάσουν δίπλα μας, ἐλπίζοντας νὰ ἔχουμε κάτι νὰ τὰ ταΐσουμε.

Γελάσαμε καὶ περάσαμε τέλεια. Γιὰ ἐμᾶς τὸ θεατράκι ἀνέβασε ἀριστοφανικὴ κωμῳδία. Οἱ μόνοι ποὺ δὲν τὸ διεσκέδασαν καθόλου ἦσαν οἱ πρωταγωνιστὲς αὐτοῦ τοῦ θεάτρου, ποὺ γιὰ αὐτοὺς τὸ ἔργο δὲν ἦταν κωμῳδία ἀλλὰ δρᾶμα.
Ἕνα δρᾶμα δίχως τελειωμό, ἀνελέητο καὶ ἐξοντωτικό.

Τὸ ἐνενῆντα τοῖς ἑκατὸ τῶν πτηνῶν ἔχει ἐγκαταλείψει τὴν λίμνη.
Παρέμεινε μόλις τὸ δέκα, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ φύγῃ. Τὸ δὲκα τοῖς ἑκατὸ τώρα συμμετέχει καὶ πρωταγωνιστεῖ σὲ αὐτὸν τὸν ἀλλουτερὸ θίασο.

Ὅλοι ἐβοήθησαν, ὅπως μποροῦσαν, τὰ καϋμένα τὰ πουλάκια ποὺ γλυστροῦσαν ἀστεία στὸν πάγο. Αὐτὰ ποὺ ἔμειναν ἀβοήθηα εἶναι αὐτὰ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ χωνεύσουν τὸ καλαμπόκι.

Οἱ κορμοράνοι ὅμως τρέφονται κατ’ ἐξοχὴν μὲ ψάρια. Ἄρα ἡ ἐλπίς των νὰ εὕρουν κάτι νὰ φᾶν εἶναι μηδενική. Γιὰ αὐτὸ καὶ ὅλοι τους ἐγκαταλείπουν ἀπὸ νωρὶς τὴν λίμνη. Ὄχι ὅλοι ὅμως… Πίσω ἔμειναν οἱ ἀνήμποροι. Αὐτοὶ ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ πετάξουν. Αὐτοὶ ποὺ ἔμειναν ἐπάνω σὲ ἕναν πλάτανο νὰ περιμένουν ἕναν θεὸ νὰ τοὺς λυτρώσῃ ἀπὸ τὸ μαρτύριο. Ἔκεῖ λοιπὸν ἐξεψύχησαν, κρεμασμένοι ἀπὸ τὸν πλάτανο, ὅπως ὅλοι οἱ ἥρωες. Κρεμασμένοι σὰν τὸν Προμηθέα, περιμένουν τὶς κουροῦνες ποὺ θὰ χορτάσουν ἀπὸ τὸ ἄψυχο κορμί τους.

Αὐτὴ ἡ χώρα ἔχει πολλὰ πλατάνια.

Καπουργᾶς Κωνσταντῖνος