Διαλύοντας τὶς ζωὲς αὐτῶν ποὺ ὑπηρετοῦν τὶς ἀλήθειες…

Μὲ τὸ ἔτσι θέλω… Μὲ τὸ γουστάρω τὴν δική μου μονοφωνία. Μὲ τὴν θρασύτητα καὶ τὸν τσαμπουκὰ τοῦ κτήνους..
Μία βία δίχως ἀρχὴ καὶ τέλος, ἐνδεδυμένη μὲ μπόλικα ψέμματα, συκοφαντίες καὶ διαβολές…
Μὲ τὴν συνεργασία πρακτόρων, ἐξαγορασμένων καὶ ψωμισμένων ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους.
Ἀπεφασίσθη νὰ κάνουν τὸν πλανήτη μονοφυλετικὸ καὶ θὰ χρησιμοποιήσουν ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουν.
Πρὸς τοῦτο καὶ ὅλα τὰ γιουσουφάκια τους, γνωστὰ καὶ μὴ σαπρόφυτα, ἔχουν πιάσει τὶς καλλίτερες θέσεις, μὲ τὶς ὑψηλότερες ἀμοιβὲς καὶ τὴν μεγαλυτέρα προβολή.. Κι ὅπου πιστεύουν πὼς γεννᾶται ἀπειλή, ὅλοι μαζὺ κατὰ τοῦ στόχου τους. Μὲ λάσπη, μὲ βρωμιὲς καὶ μὲ συκοφαντίες.

Κάθε ἀντίλογος σὲ αὐτὰ τὰ γιουσουφάκια χαρακτηρίζεται ὡς φασισμός.
Κάθε λογικὴ τοποθέτησις συνιστᾶ ἀπειλή.
Κάθε πράξις, ποὺ δὲν ἐλέγχουν ἀπολύτως, συνιστᾶ εὐκαιρία γιὰ συστρατεύσεις τους καὶ καταστροφὴ τῶν θυμάτων τους.

Ἀρωγὸς στὰ ὅσα πράττουν τὸ γνωστὸ τοκογλυφικὸ κύκλωμα, ποὺ ἐλέγχει ὅλα τὰ μέσα παπαπληροφορήσεως.
Κι ἔτσι, ἐδῶ, ἔχουμε κάτι παρατήρια ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ποὺ τὰ μέλη τους θὰ ἐνδιαφερθουν ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ δικαιώματα τῆς …ἀμοιβάδος, ἀλλὰ οὐδέποτε γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἀστέγων…
Θὰ κλάψουν γιὰ τὴν μειονότητα τῆς φυλῆς τῶν …Παπούα, ἀλλὰ δὲν θὰ τοὺς περισσέψη δάκρυ γιὰ τὸν γείτονά τους.
Θὰ διαδηλώσουν κατὰ κάθε ἑνὸς πατριώτου, θὰ τὸν πολεμήσουν, θὰ τὸν ἐξοντώσουν ἐὰν γίνεται, μὰ γιὰ τὴν πατρίδα τους, τὸ Ἰσραήλ, θὰ δόσουν καὶ τὶς …δικές μας ζωές.
Ἕνα παράδειγμα; Ἴδοῦ…

Πώς να εξοντώσεις μια κορυφαία μπαλαρίνα που έκανε το «αμάρτημα» να είναι εθνικίστρια

Το βιβλίο «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» (“The Lost Honor of Katharina Blum“- 1974, έγινε και ταινία το 1975) ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματα του Heinrich Böll, του Γερμανού τιμημένου με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, περιγράφει πώς μια συνηθισμένη νοικοκυρά γίνεται το θύμα ενός ανάλγητου δημοσιογράφου, χαρακτηριστικού εκπροσώπου αυτού που λέμε «Κιρίνου Τύπου». Στην ιστορία ο δημοσιογράφος, Werner Tötges, εργάζεται για την ‘Die Zeitung’, μια δεξιά εφημερίδα μαζικής κυκλοφορίας. Ο Tötges καταστρέφει σκόπιμα την ζωή της Katharina Blum, μιας διαζευγμένης νοικοκυράς, η οποία γνωρίζεται με τον Ludwig Götten, έναν ληστή τραπεζών που προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία.

Η Katharina είναι αθώα. Δεν ξέρει ποιος είναι ο Götten, τον οποίο συναντά σε ένα αποκριάτικο πάρτυ. Παρ’ όλα αυτά, επειδή ο Götten είναι καταζητούμενος από τον νόμο, ο Tötges επινοεί μια ιστορία που απεικονίζει την Katharina ως συνεργό του. Ο δημοσιογράφος εντοπίζει τους φίλους και την οικογένειά της, συμπεριλαμβανομένου του πρώην συζύγου της, και δημοσιεύει μια άγρια ​​ιστορία στην οποία η Katharina Blum απεικονίζεται ως ένθερμη κομμουνίστρια και συνεργός του Götten.

Για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους, η Katharina συμφωνεί να παραχωρήσει μια συνέντευξη στον Tötges. Ο δημοσιογράφος, ωστόσο, διαστρεβλώνει την ιστορία της και ενημερώνει τους αναγνώστες του πόσο «ψυχρή» είναι και «μεθοδική» είναι και αφήνει να δημιουργηθούν υποψίες για τον σοσιαλιστή πατέρα της και τον αδελφό της. Η Die Zeitung συνθλίβει την Katharina και την οικογένειά της εντελώς, προκαλώντας τον θάνατο της άρρωστης μητέρα της. Όταν τελικά ο Tötges πηγαίνει στο σπίτι της Katharina και της προτείνει ότι θα την αφήσει ήσυχη μόνο εάν κάνει σεξ μαζί του, εκείνη τον πυροβολεί, γνωρίζοντας ότι η ζωή της έχει καταστραφεί εντελώς.

Αλλά φαίνεται ότι η ιστορία της Katharina Blum επαναλαμβάνεται και στην πραγματική ζωή. Η ιστορία δεν εξελίσσεται τώρα στην Γερμανία του 1974, αλλά στην Βρεταννία του 2007. Katharina Blum είναι η Simone Clarke. Δεν είναι μια συνηθισμένη νοικοκυρά, αλλά η κύρια μπαλαρίνα του Αγγλικού Εθνικού Μπαλέτου (ENB). Δεν την κατηγορούν ότι είναι κομμουνίστρια συνεργός ενός ληστή τράπεζας, αλλά μια «φασίστρια» συνεργός του Nick Griffin, του ηγέτη του Βρεταννικού Εθνικού Κόμματος (BNP). Η εφημερίδα που θέλει  την καταστροφή της είναι η αριστερή Guardian και ο ανάλγητος δημοσιογράφος είναι ο Ian Cobain.

Ας ξεκινήσουμε με τον τελευταίο. Ο Cobain (φωτογραφία) έχει πάρει το «Βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ερευνητική Δημοσιογραφία στα Ανθρώπινα Δικαιώματα». Το 2006, ο Cobain εντάχθηκε στο BNP και ήταν μέλος για επτά μήνες χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του. Ο δημοσιογράφος, που θεωρεί το BNP μια «επικίνδυνη ρατσιστική και φασιστική οργάνωση», βρέθηκε γρήγορα στην κεντρική οργάνωση του BNP στο Λονδίνο, ως επικεφαλής. Αν ο Cobain λέει την αλήθεια για την φύση του Κόμματος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κατάφερε παρουσιαζόμενος ως σκληροπυρηνικός ρατσιστής και φασίστας. Ως «Φύρερ του BNP» στο Λονδίνο, ο Cobain κατάφερε να πάρει στα χέρια του τον κατάλογο των μελών του Κόμματος. Στις 21 Δεκεμβρίου δημοσίευσε ένα άρθρο στην εφημερίδα The Guardian, στο οποίο αποκαλύπτονται τα ονόματα πολλών μελών του BNP, ενώ επικρίνει το Κόμμα για «παράνομες» και «μυστικές» μεθόδους και κατηγορεί αυτούς τους ανθρώπους από τους οποίους είχε αποκρύψει την πραγματική του ταυτότητα, χρησιμοποιώντας ένα ψευδώνυμο, ότι «χρησιμοποιούν ψευδώνυμα για να κρύψουν τις πραγματικές τους ταυτότητες».

Αν και ανήκει στα βασικά δικαιώματα των πολιτών σε μια δημοκρατία το να συμμετάσχει κάποιος σε οποιοδήποτε νόμιμο πολιτικό κόμμα, χωρίς να το λέει σε όλο τον κόσμο, ο νικητής του «βραβείου της Διεθνούς Αμνηστίας για την ερευνητική δημοσιογραφία σε ανθρώπινα δικαιώματα» σκόπιμα και εν γνώσει του παραβίασε τα προσωπικά δεδομένα διαφόρων ανθρώπων με την δημοσιοποίηση λίστας μελών του BNP, το οποίο είναι ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα. Ένα από τα θύματα του Κομπέιν ήταν η Simone Clarke, η κύρια χορεύτρια του ΕΝΒ. Η Clarke δύσκολα μπορεί να χαρακτηρισθεί «ρατσίστρια». Η 36χρονη -τότε- μπαλαρίνα ζούσε με έναν χορευτή Κινεζο-Κουβανικής καταγωγής με τον οποίο έχει αποκτήσει ένα παιδί, που είναι μιγάς.

Το άρθρο του Cobain απεικόνιζε τα μέλη του BNP με όσο το δυνατόν πιο αρνητικά χρώματα. Ωστόσο, οι μόνες δηλώσεις που ο δημοσιογράφος ήταν σε θέση να εξαγάγει από την Simone Clarke, όσο επί επτά μήνες ήταν επικεφαλής στο BNP του Λονδίνου ήταν το σχόλιό της ότι θεωρεί ότι η μετανάστευση «έχει πραγματικά ξεφύγει από κάθε έλεγχο» και την παρατήρησή της ότι «αν ο καθένας που σκέφτεται όπως εγώ εντάσσονταν στο BNP, θα γινόταν πραγματικά η διαφορά».

Το άρθρο του Κομπέιν στην Die Zeitung – συγγνώμη στον Guardian – ήταν αρκετό για να καταστρέψει την ζωή της Simone Clarke. Η μπαλαρίνα ήλθε αντιμέτωπη με τους φαρισαίους αναγνώστες της Guardian, συμπεριλαμβανομένων (αν πιστέψουμε αυτά που λέει ο Guardian) μερικών συναδέλφων της από το ΕΝΒ. Απαίτησαν να ζητήσει συγγνώμη, να μετανοήσει και να γονατίσει μπροστά στα πόδια τους. Η Katharina Blum του σήμερα, όμως, φάνηκε τόσο γενναία και προκλητική όπως και εκείνη του Heinrich Böll του. 
Στις 30 Δεκεμβρίου 2006, η Clarke είπε στην Mail ότι συνειδητοποίησε ότι:  «Όλα θα είναι διαφορετικά τώρα. Θα με λένε όλοι «η μπαλαρίνα του BNP» (‘BNP ballerina’). Νομίζω ότι αυτό θα μου κολλήσει για όλη μου την ζωή. Θα προτιμούσα να μην ήταν έτσι, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Θα μείνω μέλος».

Και προσέθεσε: «Είμαι θυμωμένη γιατί δεν νομίζω ότι θα πρέπει να γνωρίζει όλος ο κόσμος τι ψηφίζει κάποιος. Οι άνθρωποι εύκολα προσβάλλονται από πολιτικές απόψεις, ανεξάρτητα αν  πείθονται ή όχι και για τον λόγο αυτόν πιστεύω ότι θα πρέπει να παραμείνουν ιδιωτικές. Σε ό, τι αφορά σε εμένα, η συνείδησή μου είναι καθαρή. Όσο για τον δημοσιογράφο ο οποίος πέρασε μήνες κατασκοπεύοντας τους πάντες, αυτός θα βρει περισσότερη λάσπη κάτω από τα νύχια του από ό, τι θα βρει σε εμένα».

Εξήγησε επίσης γιατί είχε ενταχθεί στο BNP. Είπε ότι αυτό είχε να κάνει με «τα πράγματα που σκέφτομαι όλη την ώρα, κυρίως την μαζική μετανάστευση, την εγκληματικότητα και την αύξηση των φόρων». Αυτά είναι θέματα για τα οποία πολλοί Ευρωπαίοι ανησυχούν. Είναι ακριβώς επειδή παραδοσιακά κόμματα, όπως οι Εργατικοί και οι Συντηρητικοί δεν αντιμετωπίζουν, ενώ κόμματα, όπως το BNP είναι σε θέση να καλύψουν το πολιτικό κενό.

Το «θράσος» της Simone έκανε τον Guardian να αυξήσει την πίεση. Η εφημερίδα βάλθηκε να καταστρέψει την καριέρα της. Την 1η Ιανουαρίου 2007 δημοσίευσε ένα άρθρο από το Hugh Muir, ενός συνεργάτη του Werner Tötges – συγγνώμη, του Ίαν Κομπέιν -, με τίτλο «Η μπαλαρίνα του BNP αψηφά τις πιέσεις για την απόλυσή της». Μέχρι τότε  δεν είχε ζητήσει κάποιος την απόλυση της Clarke, αλλά η εφημερίδα ζήτησε από δύο ανθρώπους που είναι φανατικοί ιδεολόγοι της πολυπολιτισμικότητας να σχολιάσουν την υπόθεση, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα ζητήσουν την απόλυσή της από το ΕΝΒ.

Ο Guardian προχώρησε σύμφωνα με μια κλασική μέθοδο, που επίσης, περιγράφεται στο βιβλίο του Böll. Πρώτα παρουσίασαν την Clarke ως μια «επιθετική ακροδεξιά» η οποία σε συνέντευξή της «επιτέθηκε στους επικριτές της». Όπως όλοι γνωρίζουν, μόνο οι φασίστες «επιτίθενται» σε ανθρώπους. Η Guardian, ωστόσο, ποτέ δεν επιτίθεται.

Στην συνέχεια, ο Muir (ο δημοσιογράφος – φωτογραφία) τόνισε στους αναγνώστες ότι το ΕΝΒ «χρηματοδοτείται από το κράτος και ως εκ τούτου υποχρεούται να εφαρμόζει την Πράξη περί Φυλετικών Σχέσεων του 2000 για την προώθηση των καλών σχέσεων μεταξύ των φυλών», ενώ «οι απόψεις και οι πολιτικές της Clarke […] φαίνεται να έρχονται σε σύγκρουση με τις πολιτικές περί ισότητας […] που ορίζονται από το Συμβούλιο Τεχνών της Αγγλίας, που επιδοτεί το ΕΝΒ με 6 εκατομμύρια λίρες τον χρόνο».

Ο Lee Jasper, ο πρώτος με τον οποίον ήλθε σε επαφή ο Muir, ήταν στην ευχάριστη θέση να δώσει στον Muir αυτό που έψαχνε. Ο Jasper ήταν ο «Διευθυντής για την Ισότητα» του Ken Livingstone, του αριστερού Δημάρχου του Λονδίνου, καθώς και ο πρόεδρος της «Εθνοσυνελεύσεως κατά του Ρατσισμού». «Νομίζω ότι πρέπει να απολυθεί», είπε. Ο Muir σημειώνει επίσης ότι ο Jasper «ζήτησε από εκείνους που  χρηματοδοτούν το ΕΝΒ και από τον David Lammy, τον τότε υπουργό Πολιτισμού, να παρέμβε». Στην πραγματικότητα, αυτή ήταν μία πρόταση από την ίδια την εφημερίδα.

Ο Muir βρήκε επίσης στον Inayat Bunglawala, (φωτογραφία) τον πρόεδρο του ριζοσπαστικού Μουσουλμανικού Συμβουλίου της Βρεταννίας. Ο Bunglawala, ένας φανατικός ισλαμιστής, είναι παλαιός γνώριμος στην εφημερίδα The Guardian. Η εφημερίδα ήξερε ότι δεν ήταν ευνοϊκά διατεθειμένος στο μπαλέτο, διότι το 2001, είπε στην εφημερίδα ότι, αν και ο ίδιος «δέχεται την μουσική», δεν δέχεται «τις συναυλίες όπου υπάρχει απεριόριστη ανάμειξη των δύο φύλων». Σε αυτό, φυσικά, περιλαμβάνεται και το μπαλέτο. Ήταν, επίσης, στην ευχάριστη θέση να μιλήσει στον Muir, λέγοντας ότι η υπόθεση Clarke «θα μολύνει το ΕΝΒ στα μάτια πολλών μειονοτικών κοινοτήτων. Θα πρέπει να ερευνηθεί το πώς κάποιος σε αυτή την θέση μπορεί να έχει την δυνατότητα να κάνει κατάχρηση αυτής της θέσεως για την προώθηση του BNP».

Βέβαια, ο Guardian παρέλειψε να αναφέρει στους αναγνώστες του ότι ουδέποτέ η Clarke καταχράστηκε την θέση της για την προώθηση του BNP. Αντίθετα, είπε στην Mail ότι εάν ο Guardian δεν είχε αποκαλύψει ότι ήταν μέλος, δεν θα το είχε αναφέρει, γιατί «Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να κάνω δημόσια γνωστό τι ψηφίζω. Οι άνθρωποι εύκολα προσβάλλονται από πολιτικές απόψεις, ανεξάρτητα από την πειθώ, και για τον λόγο αυτό πιστεύω ότι θα πρέπει να παραμείνουν ιδιωτικές».

Ο Muir ισχυρίζεται επίσης, ότι μίλησε με εκπρόσωπο της Επιτροπής για την Φυλετική Ισότητα ο οποίος του είπε, δήθεν,  ότι η Επιτροπή παρακολουθεί τα γεγονότα: «Θα με ενδιέφερε να δω τι στάση θα κρατήσει το ΕΝΒ δεδομένου ότι έχει ένα μέλος που εκφράζει τέτοιες απόψεις δημόσια». Ποιες απόψεις είχε εκφράσει δημόσια η Simone Clarke; Την λύπη της που η εφημερίδα The Guardian την είχε εκθέσει; Το ότι απέκρουσε την κριτική του ανάλγητου Cobain; Ή το ότι δεδομένου ότι τώρα αισθανόταν ότι δεν έχει άλλη επιλογή, εξήγησε γιατί υπήρξε μέλος του BNP, τις ανησυχίες της για την μαζική μετανάστευση, την εγκληματικότητα και την αύξηση των φόρων, καθώς και την ειλικρινή της πεποίθηση ότι το BNP είναι το μόνο κόμμα που επιθυμεί να αντιμετωπισθούν αυτά τα ζητήματα; Καθώς το όνομα του  «εκπροσώπου της Επιτροπής για την Φυλετική Ισότητα» ουδέποτε αναφέρθηκε, είναι πιθανό το σχόλιο να το έκανε ο ίδιος ο Muir.

 Εν τω μεταξύ, κι άλλα λαγωνικά ενώθηκαν στο κυνήγι εναντίον της. Ένα από αυτά ήταν η Karen Chouhan (φωτογραφία) του «Φόρουμ των Μαύρων Λονδρέζων» (BLF), η οποία δήλωσε ότι οι απόψεις της Clarke  αποτελούν «προσβολή για την πολυπολιτισμικότητα και έρχονται σε αντίθεση με το καταστατικό για φυλετική ισότητα του ΕΝΒ». Η Chouhan μάλιστα είπε ότι το μπαλέτο ενδέχεται να επηρεάζεται από τον Ναζισμό!: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον κεντρικό ρόλο που ο πολιτισμός και οι τέχνες έπαιξαν στην ιδεολογία και την προπαγάνδα του Εθνικοσοσιαλισμού κατά τα πρώτα χρόνια της ναζιστικής Γερμανίας, μέχρι και την πτώση του Τρίτου Ράιχ το 1945».

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι συνέβη τις επόμενες ημέρες. Η Guardian δεν την άφησε σε ησυχία. Στις 12 Ιανουαρίου 2007, μια ομάδα 40 «αντιρατσιστών» συγκεντρώθηκε για να διαμαρτυρηθούν έξω από το θέατρο London Coliseum, όπου η Clarke θα έπαιζε στο κλασσικό έργο Giselle. Λίγο μετά και μετά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε, η Clarke παραιτήθηκε από το Αγγλικό Εθνικό Μπαλέτο.

Στο βιβλίο του Böll, ο δημοσιογράφος τιμωρείται. Η Katharina πυροβολεί τον Werner Tötges όταν έρχεται ξεδιάντροπα στο σπίτι της για να της ζητήσει να κάνουν σεξ (φωτογραφίά από την ταινία). Ο Böll θέλει τους αναγνώστες του να πιστεύουν ότι υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο και ότι ο δημοσιογράφος παίρνει αυτό που του αξίζει. Στην πραγματική ζωή, όμως η ιστορία της Clarke και η κατάληξή της δείχνουν ότι το καθεστώς της «κίτρινης» δημοσιογραφίας του κάθε δημοσιογράφου τύπου Cobain είναι πανίσχυρο.

κόκκινος οὐρανὸς

Δὲν εἶναι τὸ μοναδικὸ περιστατικὸ καὶ δὲν ἔπαψε νὰ ἰσχύῃ ἡ τρομοκρατία τῶν μέσων μαζικῆς ἐξαπατήσεως.
Σὲ ὅλην τὴν Εὐρώπη ἡ ἄσκησις τῆς βίας τους, ποικιλοτρόπως, μεγιστοποιεῖται… Προφανῶς κάτι φοβοῦνται καὶ γιὰ αὐτὸ ἡ βία, ἀκόμη καὶ …προληπτικῶς (ὅπως στὴν παραπάνω περίπτωσιν) ἐξαπολύεται ἀδιακρίτως.

Γιατί σήμερα καταπιάνομαι μέ κάτι τόσο παλαιό;
Μὰ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὶς τεχνικές.

Διότι οἱ τακτικὲς εἶναι ἴδιες καὶ ἐπαναλαμβάνονται κάθε φορὰ ποὺ κάτι ἀπειλεῖ τὴν ἀπόλυτο ἐξουσία τῶν σαπροφύτων.
Πρόθυμα ὑπανθρωπάρια, κάθε χρώματος, ἰδεολογίας καὶ …χρηματοδοτήσεως θὰ πετάγονται διαρκῶς γιὰ νὰ δημιουργήσουν προβλήματα στὴν ἀνθρωπότητα. Θὰ καταστρέφουν ὅ,τι καταστρέφεται, πρὸ κειμένου πίσω τους νὰ ἀφήσουν τὸν τρόμο. Θὰ φιμώνουν τὰ θύματά τους ἢ θὰ τὰ ἐξαφανίζουν. Θὰ τὸ κάνουν διότι δὲν χορταίνουν μὲ τὸ αἶμα τῶν θυμάτων τους, ποὺ τοὺς γεμίζει μὲ ψευδαισθήσεις ἐξουσίας… Θέλουν διαρκῶς περισσότερο αἷμα καὶ ἀπόλυτο ἐξουσία… Καὶ μόνον ὅταν θὰ σωπάσουν ὅλοι θὰ γυρίζουν, σὰν πεινασμένοι λῦκοι, ἀνάμεσα στὰ θύματά τους, γιὰ νὰ μοιράζουν χαριστικὲς βολές…

Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μόνον ἡ κορυφή.
Εἶναι ὅ,τι θέλουν νὰ βλέπουμε…
Αὐτὸ ποὺ φαίνεται νὰ συμβαίνῃ, ἀλλὰ μοιάζει μὲ θέατρο παραλόγου…

Αὐτὸ ποὺ πίσω ἀπὸ τὴν τρομοκρατία τους κρύβει κάτι ἄλλο, ἐντέχνως, ποὺ διαρκῶς δυναμώνει…
Αὐτὸ ποὺ δὲν τολμοῦν νὰ ὁμολογήσουν καὶ αὐξάνουνδιαρκῶς τὶς πιέσεις τους γιὰ νὰ τὸ ἀποκρύψουν…
Αὐτὸ ποὺ ἰσχύει πραγματικά…

…δὲν εἶναι ὅ,τι μᾶς δείχνουν… Οὔτε κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ ἀγνοήσουμε… Οὔτε πλαστό…
Οὔτε ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν πραγματικότητα…

Ἐξαπολύουν τὴν βία ἐπάνω μας, γιὰ νὰ ἀποκρύψουν τὸν τρόμο τους.
Σκηνικὰ εἶναι ὅλα αὐτά, ποὺ οἱ ἴδιοι ἔστησαν γιὰ νὰ καλύψουν κάθε πιθανότητα ἀντιδράσεως…

…ἀλλὰ  κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο ἔρχεται καὶ πηγάζει πλέον ἀπὸ τὴν βαθειὰ ἀνάγκη κάθε Ἐλευθέρου Ἀνθρώπου νὰ ἐκφρασθῇ δίχως ἀπειλὲς καὶ σκιές. Κι αὐτὴ ἡ Ἀνάγκη δυναμώνει καὶ ἐπιστρέφει τὴν τρομοκρατία ποὺ ἔστησαν, πλασματικῶς, μὲ ἀληθινὴ ὀργή… 
Μία ὀργὴ ποὺ κορυφώνεται…

Ἔφθασε ὁ κόμπος στὸ κτένι καὶ πρέπει νὰ τελειώνουμε.
Κι αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγώ, ἀλλὰ ἀμέτρητοι ἀκόμη. Δὲν τὸ πιστεύουν οἱ πολλοί, ἀλλὰ τὸ γνωρίζουν οἱ λίγοι.
Δὲν θὰ ἀλλάξη ἐπεὶ δὴ τὸ εἶπαν κάποιοι, ἀλλὰ γιατὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.
Καὶ καλὸ εἶναι νὰ προετοιμαζόμεθα…

Ἄλλως τέ… Ἐσεῖς δέν θυμώνετε; Δέν ἐξοργίζεσθε;
Θά τούς ἀφήσουμε
γιά καιρό ἀκόμη νά πιστεύουν πώς εἶναι παντοδύναμοι καί ἀνίκητοι;
Ἤ ὄχι;

Φιλονόη

Υ.Γ. Ὁ τίτλος εἶναι ἡ πραγματικότης. Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὀπτικές, ἐπὶ μέρους, ἀλλὰ μὲ ἐν δυνάμει κινδύνους, ποὺ κατὰ αὐτοὺς συνιστοῦν ἀπειλή.

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply