Δίκαιον τῆς …«Οἰκογενειακῆς εὐθύνης»!!!

Ἕνα ἀκόμη «Ἠθικὸ Πλεονέκτημα τῆς Ἀριστερᾶς».
Ἡ «Ἀρχὴ τῆς Οἰκογενειακῆς ἤ Ἀλληλεγγύου Εὐθύνης», ποὺ ἐφήρμοζαν τὸ 1943-44!

Τὴν περίοδο τῆς ΕΑΜοκρατίας καὶ τῆς Κόκκινης Τρομοκρατίας τοῦ 1943-44 χιλιάδες ἀθῶοι ἐξετελέσθησαν ἤ ἐβασανίσθησαν σὲ Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως κι ἔχασαν τὴν κινητή τους περιουσία, ἀπὸ τὸ πλιάτσικο τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ, ὄχι γιὰ κάτι ποὺ ἔκαναν οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ γιὰ κάτι ποὺ ἔκανε ἢ δὲν ἔκανε κάποιος συγγενής τους!

Ὁ πιὸ ἐπικίνδυνος «συγγενής» κάποιου ἐκείνην τὴν τραγικὴ περίοδο: ἀξιωματικὸς ποὺ ἐκλήθη νὰ καταταγῆ στὸν ΕΛΑΣ καί, ὁ ὁποῖος, κατέφυγε στὴν Ἀθῆνα, διέφυγε στὴν Μέση Ἀνατολὴ ἤ, ἀκόμη χειρότερα, πῆγε στὰ Τάγματα Ἀσφαλείας!

Ἡ ἐκκλησία τῆς φωτογραφίας ἔχει τὴν τραγικὴ ἱστορία της ἀπὸ ἐκείνην τὴν ἐποχή!!!

Μερικὰ παραδείγματα.

Ὁ Παντελῆς Μούτουλας (ἀπολογητὴς τῆς Ἀριστερᾶς, στὸ βιβλίο του) παρουσιάζει μίαν μαρτυρία ἀπὸ τὴν Λακωνία, ὅπου ὁ Νῖκος Μπελογιάννης ἐκήρυττε ἐκεῖ τὴν ἐφαρμογὴ αὐτῆς τῆς ἀρχῆς:

«…Ὁ Μπελογιάννης στὸν Γεράκη ἔβαλε γραμμὴ στὶς ὀργανώσεις τὴν ἀλληλέγγυα εὐθύνη.
Ἦταν τότε ποὺ ἀνεπτύσσετο ῥαγδαία τὸ ΤΑ τῆς Σκάλας.  Ἡ ἀλληλέγγυα εὐθύνη ἐσήμαινε ὅτι, ἐὰν ἤσουν συγγενὴς ταγματασφαλίτου, ἤσουν κι ἐσὺ ὑπεύθυνος γι᾽ αὐτὸ καί ἔπρεπε νὰ τιμωρηθῇς. Σκοτώσαμε ἐκείνην τὴν περίοδο δέκα (10) ἄτομα. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν ἡ κουνιάδα τοῦ ταγματασφαλίτου Μανωλάκου, …ὁ Κώστας Καρυτσιώτης, …, ὁ γερο-Βασίλης Πιῤῥάκος καὶ ὁ Δημοσθένης Πουλικάκος ἀπὸ τὸν Λεήμονα …».

(σ.σ. στὴν Σκάλα οὐδέποτε ὑπῆρξε Τάγμα Ἀσφαλείας. Ἴσως ἐννοῇ ὅτι Σκαλιῶτες πήγαιναν στὴν Σπάρτη, στὸ ἐκεῖ Τάγμα Ἀσφαλείας).
«Πελοπόννησος 1940-᾽45», Παντελὴς Μούτουλας, Βιβλιόραμα, 2004, σελὶς 516

Ὁ Κωνσταντῖνος Παπακωνσταντίνου (Μπελᾶς) στὴν Κατοχὴ ἦταν στὸ Ἐπαρχιακὸ Γραφεῖο Μεγαλοπόλεως τῆς ΕΠΟΝ. Ἔζησε τὴν ἐφαρμογὴ αὐτῆς τῆς πολιτικῆς τῆς «οἰκογενειακῆς εὐθύνης» καὶ γράφει τὰ ἑξῆς:

«…Πῆρε λοιπὸν τὴν ἀπόφαση ἡ καθοδήγησις τοῦ Γραφείου τῆς Περιοχῆς τοῦ Μωριᾶ νὰ τρομοκρατήσῃ τὴν ἀντίδραση. Πῶς ὅμως ἐκφράσ;θηκε αὐτή ἡ ἀπόφασις πρακτικά; Μήπως μέ ἔνταση τοῦ ἐνόπλου ἀγῶνος; Μήπως μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ ΕΛΑΣ; Μήπως μέ ἔνταση τῶν σαμποτάζ; […]
ὄχι, ὄχι μὲ τέτοια μέτρα. Ἀλλὰ μὲ μέτρα ἀστυνομικά, τρομοκρατικά.
Ἡ ἐντολὴ ἦταν νὰ τρομοκρατηθῇ ἡ ἀντίδρασις.

Μὲ βάση αὐτὴν τὴν κατεύθυνση τὸ Γραφεῖο Περιοχῆς Πελοποννήσου, ἔδωσε ἐντολὲς νὰ συλληφθοῦν καὶ νὰ συλλαμβάνονται οἱ κοντινοὶ συγγενεῖς αὐτῶν ποὺ εἶναι στὰ τάγματα ἤ ποὺ θὰ πᾶνε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα καὶ νὰ ὁδηγοῦνται σὲ Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως. Νὰ κατάσχεται ἡ κινητὴ καὶ ἀκίνητη περιουσία καὶ ἡ δική τους καὶ τῶν συγγενῶν τους. Νὰ καίγονται τὰ σπίτια τους  […] αὐτὸ εἶχε σὰν συνέπεια νὰ ἐξαπολυθῇ ἕνα ἄνευ προηγουμένου πογκρὸμ σ᾽ ὅλον τὸν Μωριά. Σὲ κάθε νομὸ δημιουργήθηκαν ἕνα ἤ δύο στρατόπεδα (σ.σ. κρατουμένων)… ».

«Η ΝΕΚΡΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ», Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου, Ἀλφειός, Τόμος Α’, σελὶς 86.

Ὁ λοχίας τοῦ ΕΛΑΣ Γιάννης Κουρούμαλης (Καπετὰν Λάμπρος), δίδει δύο παραδείγματα ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου τῆς «οἰκογενειακῆς εὐθύνης», ποὺ τὸν ἀποκαλεῖ «Μωσαϊκὸ Νόμο»:

«..Τὸ Καλοκαίρι τοῦ ᾽44 εἶχε σχηματισθῆ  ἡ κυβέρνησις τοῦ βουνοῦ – Πολιτικὴ Ἐπιτροπὴ  Ἐθνικῆς Ἀπελευθερώσεως (Π.Ε.Ε.Α.). Υἱοθετήθηκε τακτικὴ διαλύσεως τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ τοῦ Ῥάλλη. Ἕνα ἀπὸ τὰ μέσα ποὺ ἐφηρμόσθη ἦταν ἡ σύλληψις τῶν οἰκογενειῶν τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὑπηρετοῦσαν στὸν κρατικὸ μηχανισμό, μέχρι νὰ φύγουν ἢ νὰ ἐμφανισθοῦν στὸν ΕΛΑΣ οἱ καταζητούμενοι.

Στὴν περίπτωση τοῦ Γιάννη Γιοβᾶ ἀπὸ τὴν Βαρβάρα, ποὺ ἦταν Ἐνωματάρχης ὑπασπιστὴς τοῦ Ταβουλάρη, εἶχε ἐπιτυχία. Ἕνα μεσημέρι εἴδαμε νὰ μπαίνῃ στὴν πλατεία τοῦ χωριοῦ ἕνας ψηλὸς ἄνδρας μὲ ἄσπρο πουκάμισο, γραβάτα κι ἐξάρτηση, μὲ πιστόλι στὴν ζώνη καἲ ζήτησε τὸν λοχαγό. Συστήθηκε καὶ παρέδωσε τὸ πιστόλι του. Διετάχθη ἡ ἐλευθέρωσις τῆς οἰκογενείας του κι ὁ Γιάννης Γιοβᾶς ἔγινε ἀντάρτης.

Στὴν περίπτωση ὅμως τοῦ Τριανταφύλλου, ἀπὸ τὴν Σβυροῦ, τὰ πράγματα πῆραν κακὴ τροπή. Εἶχαν συλλάβη τέσσερα μέλη τῆς οἰκογενείας Τριανταφύλλου (πατέρα, μάννα καὶ δύο ἀδέλφια), τοῦ ὑπολοχαγοῦ τῶν ταγμάτων ἀσφαλείας. Νὰ τὸν ἀναγκάσουν νὰ φύγῃ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς. Τοὺς ἔφεραν στὸ Περιθώρι.  Τοὺς παρέλαβε ὁ Μιαούλης (σ.σ. ὁ ἀντάρτης τοῦ ΕΛΑΣ Νῖκος Τσαϊπᾶς ἀπὸ τὴν Ἀράχωβα τοῦ Αἰγίου) καὶ ὁ Ξυράφης νὰ τοὺς πᾶνε στὸ στρατόπεδο τοῦ Ἁη-Γιώργη στόν Φενεό.

Ὅταν βγῆκαν ἀπὸ τὸ χωριὸ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς νεαροὺς ἔσπρωξε τὸν Ξυράφη στὴν πλαγιὰ καὶ τὸ ἔβαλαν στὰ πόδια οἱ νέοι. Ὅπως ἔτρεχαν στὴν κατηφόρα ὁ Μιαούλης ὅπλισε τὸ «μαρσίπ» κι ἔριξε κἅνα δύο ῥιπές. Οἱ σφαῖρες πῆραν τὸν ἕναν. Ὁ ἄλλος ἔτρεχε κι εἶχε ξεφύγη τὸν κίνδυνο, πιάνοντας τὴν ῥεματιά, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Σελιάνα. Οἱ ῥιπὲς ξάφνιασαν τοὺς δύο λόχους ποὺ ἦταν μέσα στὸ χωριό. Ἔτρεξαν νὰ δοῦν τὶ συμβαίνει. Ὁ Βλάσης Καροῦζος, ποὺ εὑρίσκετο στὰ τελευταῖα σπίτια τοῦ χωριοῦ, κοντὰ στὸ ῥέμα εἶδε τὸν δραπέτη, τὸν ἐπυροβόλησε καὶ ἔπεσε νεκρός.
Μετὰ τὴν συμφωνία τῆς Βάρκιζας, ποὺ παρέδωσε ὁ ΕΛΑΣ τὰ ὅπλα, ὁ ὑπολοχαγὸς Τριανταφύλλου ἐπέδραμε στὸ Περιθώρι, συνέλαβε τὸν Καροῦζο, τὸν ἐβασάνισε καὶ τὸν ἔφερε στὸ Δερβένι Κορινθίας. Ἐκεῖ συνέχισαν τὰ βασανιστήρια […] ποὺ εἶχε σὰν συνέπεια νὰ πεθάνῃ μέσα στὸ κρατητήριο, ἀπὸ ἀκατάσχετη αἱμοῤῥαγία…».
(Ὁ Βλάσης Καροῦζος εἶναι τυπικὸ παράδειγμα θύματος τὴς Λευκῆς Τρομοκρατίας).

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ, Γιάννη Κουρούμαλη, 1992, σελ. 75.

Ὁ Δημήτρης Κωνσταντινίδης, ποὺ πέρασε ἡμέρες κρατούμενος στὸ Στρατόπεδον τῆς Καλαμάτας, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1944 – πρὶν νὰ ὁδηγηθῆ στὸν Νέδα γιὰ ἐκτέλεση καὶ νὰ γλυτώσῃ τελικῶς τραυματισμένος, προσποιηθεὶς τὸν νεκρό- στὴν μαρτυρία του γιὰ τὸ τὶ εἶδε ἐκεῖ, λέει καὶ αὐτά:

 «…Πλάϊ μου εἶναι ἕνας γέρος ποὺ τὸν ἔφεραν σήμερα τὸ πρωΐ.
– Ἔ, παιδάκι μου, μοῦ λέει, κᾶνε κουράγιο, ἔγινες κίτρινος σὰν τὸ λεμόνι.
– Γιατί σ’ ἔφεραν ἐδῶ παππού;
– Ἄχ παιδάκι μου….
– Γιατί παπποῦ; Ἐσὺ εἶσαι γέρος ἄνθρωπος. Τί τούς ἔκανες;
– Ἔχω ἕναν  υἱὸ παιδάκι μου. Εἶναι ἀξιωματικός. Τὸν περασμένο μῆνα ἔφυγε γιὰ κάτω. Αὐτὸν ἤθελαν, μὰ δὲν τὸν ηὗραν… Πῆραν ἐμέναν…».

«ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΝΙΑΤΗ, Ἡμερολόγιο, Ἀθῆναι 1969»

Ὁ ἀντάρτης τοῦ ΕΛΑΣ Βασίλης Κλεφτόγιαννης, στὸ βιβλίο τῶν «κατορθωμάτων» του γράφει:

«…Μὲ φωνάζουν ἕνα ἀπόγευμα στὸ γραφεῖο τῆς Περιφερειακῆς (σ.σ. τῶν Κρεστένων Ἠλείας) καὶ μοῦ δίδουν ἐντολὴ νὰ ἀνεβῶ σὲ ἕνα κεφαλοχώρι, γιὰ νὰ συλλάβω μίαν οἰκογένεια, ποὺ ἕνας ἀπὸ τοὺς υἱούς της ἦταν ἀξιωματικὸς στὰ Τάγματα Ἀσφαλείας στὸν Πύργο. […] Ξεκίνησα μὲ τὸν συναγωνιστή μου Νῖκο Γεωργακόπουλο καὶ τὸ βράδυ, στὶς δέκα, φθάσαμε στὸ κεφαλοχῶρι. Ῥωτήσαμε καὶ κτυπήσαμε στὸ σπίτι τοῦ δασκάλου, ποὺ ἦταν ὑπεύθυνος τοῦ χωριοῦ…».

«Ὅπως τὰ ᾽ζησα», Βασίλης Κλεφτόγιαννης, Ἀθῆναι 1994, σελὶς 102.

Ὁ Λάμπρος Λούκας ἤ Μαλιάγκας ἀπὸ τὴν Κατοχὴ Μεσολογγίου, διηγεῖται:

«..Τὸ 1943 στελέχη τοῦ ΕΑΜ, συγγενεῖς μου, πρότειναν νὰ ὀργανωθῇ στὸ ΕΑΜ ὁ ἀδελφός μου Δημήτριος. Αὐτὸς ἀρνήθηκε καὶ τότε αὐτοὶ τὸν ἀπείλησαν ὅτι θὰ τὸν καρφώσουν πὼς ἔχει ὅπλα καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ Λαϊκὸ Δικαστήριο στὸ σχολεῖο τοῦ χωριοῦ Ἅγιος Παντελεήμων. […] Ὁ ἀδελφός μου ἠρνήθη ὅτι ἔχει ὅπλα, ἐδάρη ἀλύπητα ἀπὸ αὐτοὺς κι ἀφέθη ἐλεύθερος. Ἀπεφάσισε νὰ φύγῃ κι ἐνετάχθη στὸν  ΕΔΕΣ στὸ Ξηρόμερο […]
Παραμονὴ Χριστουγέννων τοῦ 1943, φύλαγα μόνος μου τὰ πρόβατα κι ἐνεφανίσθησαν ἀντάρτες  τοῦ ΕΛΑΣ. […] Οἱ ἄλλοι πῆραν ὅλα τὰ πρόβατα καὶ τὰ πῆγαν στὸ χωριό. Μὲ ἄφησαν ἐμέναν, ἀλλὰ μοῦ κράτησαν τὰ πρόβατα. 
Ἡ μητέρα μου πῆγε στὸ ΕΑΜ τοῦ χωριοῦ, στὸν Κωνσταντῖνο Δημ. Λουκᾶ καὶ ἄλλους, νὰ ζητήσῃ πίσω τὰ πρόβατα κι αὐτοὶ τῆς ἀπήντησαν: 

– «Ἐπειδὴ  ὁ γιός σου πῆγε στὸν Ζέρβα καὶ ὄχι σ᾽ ἐμᾶς τὸν ἐπικηρύξαμε ἀντὶ 500 ἑκατομμυρίων δραχμῶν καὶ ὅποιος τὸν συλλάβει ἤ τὸν σκοτώσει θὰ πάρη αὐτὰ τὰ χρήματα εἰδάλλως θὰ κατασχεθῆ ἡ περιουσία σας». Ἔφυγα ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ πῆγα στὸν ἀδελφό μου Νῖκο καὶ τοῦ εἶπα τὶ συνέβη καὶ ἀρχίσαμε νὰ κρυβόμαστε.
Τὰ πρόβατα κατεσχέθησαν ἀπὸ τὸ ΕΑΜ καὶ ἔτρωγαν ὅσα ἤθελαν. […]
Ἄρχισε τὴν ἀνάκριση ἀπ᾽ τὴν μάννα μου.
– «Ἐδῶ κατηγορεῖσαι», τῆς λέει, «διότι ἔστειλες τὸ παιδί σου ἀντάρτη στὸν Ζέρβα. Μετά, τὸ παιδί σου πῆγε στὰ Τάγματα Ἀσφαλείας. Θὰ σὲ στείλουμε νὰ βρῇς τὸ παιδί σου, νὰ ἔρθῃ νὰ παρουσιασθῇ!».
Ἡ μάννα μας τοῦ ἀπήντησε:
– «Παιδί μου, ἐσένα ἡ μάννα σου σὲ ἔστειλε στὸ ἀντάρτικο; Τήν ῥώτησες»;
– «Ὄχι!».
– «Ἔτσι κι ἐμέναν τὸ παιδί μου δὲν μὲ ῥώτησε.
Καπετάνιος: – «Νὰ πᾷς στὴν Ἀθήνα νὰ τὸν βρῇς, γιὰ νὰ ἐπιστρέψῃ»

Ἡ μάννα μου πῆγε στὴν Ἀθήνα, στὸ καφενεῖο ΡΑΣΤ, ποὺ συγκεντρώνονταν οἱ Αἰτωλο-Ἀκαρνάνες, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε νὰ τὸν βρῇ.
Ἐκεῖ τὴν εἶδε ὁ κάποιος Μποβολής, ὁ ἀδελφός του ἤταν φρούραρχος τοῦ ΕΛΑΣ. Τὴν συνέλαβε καὶ ἤθελε νὰ τὴν φυλακίσῃ.
– «Τὸ παιδί σου εἶναι στὴν Χαλκίδα», τῆς εἶπε, «καὶ ὅταν ἐπιστρέψῃ θὰ τὸν σκοτώσουμε!».
Τελικὰ ἄφησε τὴν μάννα μου κι αὐτὴ ἐπέστρεψε στὴν Σιβίστα.
Ὁ Καπετάνιος στὴν Σιβίστα τῆς εἶπε:
– «Νὰ ξαναπᾶς».
Ἡ μάννα μου τοῦ ἀπήντησε ὅτι:
– «Καὶ ἂν τὸν βρῶ, αὐτὸς δὲν θὰ ἐπιστρέψη!».
Καπετάνιος: – «Θὰ σοῦ δόσουμε πιστόλι καὶ ἄν σοῦ πῇ δὲν ἔρχομαι θὰ τὸν σκοτώσης. Δὲν μπορεῖ νὰ ταλαιπωρῇ μία οἰκογένεια».
Μάννα: – «Μάννα φόνισσα, ἐγὼ δὲν γίνομαι»….»

Ὁ Νῖκος Μάρρας, ἀπὸ τὸ Ἀγγελόκαστρο Κορινθίας, υἱὸς τοῦ ὑπευθύνου τοῦ ΕΑΜ, μᾶς δίδει μία …μαλακὴ μορφὴ ἐφαρμογῆς τῆς «οἰκογενειακῆς εὐθύνης» στὸ χωριό του: «…ἀπὸ τὴν ἄνοιξη τοῦ 1944, τὰ πράγματα ἄλλαξαν πολὺ ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες, οἱ ὁποῖοι ἄρχισαν κατ’ ἀρχὴν νὰ συλλαμβάνουν οἰκογένειες τσολιάδων. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, τούς ἐξεβίαζαν […] ἤθελαν νὰ τοὺς ἀναγκάσουν νὰ γυρίσουν πίσω στὰ σπίτια τους ἢ νὰ ἐνταχθοῦν στὸν ΕΛΑΣ..»

«Ο ΓΥΙΟΣ ΤΟΥ ΕΑΜΙΤΗ ΘΥΜΑΤΑΙ», Νῖκος Κ. Μάῤῥας, Κόρινθος, σελὶ 148.

Στὸ χωριὸ Λίμνες Ἀργολίδος, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1944 τὸ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ ἔσφαξε 24 κατοίκους του.
Μερικοὶ ἐξ αὐτῶν ἦσαν θύματα «Ἀλληλεγγύου Εὐθύνης».
Δύο παραδείγματα ἀπὸ τὶς μαρτυρίες κρατουμένων, μαζὺ μὲ τὰ θύματα, ποὺ στὸ τέλος ἐλευθερώθησαν…

Λέει ὁ Ἀναστάσιος Τσούμπας γιὰ τὸ τὶ τοῦ εἶπε ὁ πατέρας του Ἀλέξανδρος, ὅταν ἐπέστρεψε στὸ κρατητήριο, μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνάκριση: 

«..Δὲν τὸν ἐκτύπησαν, ἀλλὰ ὅταν ἐγύρισε μοῦ εἶπε:
– «Μᾶς κατηγοροῦν γιὰ ἀντιδραστικούς, γιατὶ ὁ θεῖος σου ὁ Βασίλης πῆγε στὸ Κάϊρο καὶ δὲν ἠκολούθησε τὸ ἀντάρτικο…».[…}
Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ κρατούμενος Ἀνδρέας Πίτσιος, μᾶς εἶπε:
– «Μὲ κατηγοροῦν ὅτι ὁ υἱός μου Βασίλης ἔφυγε γιὰ τὴν Κόρινθο χωρὶς τὴν ἄδειά τους».

Ἰωάννου Μπουγᾶ, Ἀθώων Αἷμα, τόμος Β.

Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἡ «Ἀρχὴ τῆς Οἰκογενειακῆς ἢ Ἀλληλεγγύου Εὐθύνης» δὲν ὑπολογίζεται ἀπὸ τοὺς ἀστοὺς πολιτικοὺς ἢ τοὺς ἱστορικούς, ὅταν συχνὰ γιὰ ὁμιλοῦν γιὰ «ἠθικὸ πλεονέκτημα τῆς Ἀριστερᾶς»!!!

Μπουγᾶς Ἰωάννης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply