ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ

Αν δεν ήξερα καλά τον Γρηγόρη, δεν θα πίστευα λέξη απ’ την απίθανη ιστορία που μου μετέφερε. Όχι ότι δεν λέει κι αυτός τις υπερβολές του, αλλά εδώ μιλάμε για γεγονότα τεκμηριωμένα.

Ο θείος του, που τον είχα δει κάνα-δυο φορές στο σπίτι του Γρηγόρη, είχε ένα οικόπεδο στην Πελοπόννησο. Είχε βάλει και ένα λυόμενο μέσα, κι επειδή είχε πρόβλημα με το νερό έκανε γεώτρηση να φτιάξει πηγάδι.
Είχαν κάνει κι άλλοι στην περιοχή κι οι περισσότεροι είχαν επιτυχία.

Το νερό όμως που βρήκε ο θείος ήταν κόκκινο και δεν ήταν νερό, ήταν αίμα. Κουβάδες ολόκληρους έβγαλε ο θείος, δεν στέρευε με τίποτα. Τρελλάθηκε. Πήρε και δείγμα το πήγε στο Χημείο του κράτους για ανάλυση. Αίμα το είπαν ήταν, κανονικό, ανθρώπινο, ανακατεμένο πολλές ομάδες μαζί. Είχε όμως, λέει, και κάτι κομμάτια σίδερο μέσα. Ξανάριξε τον κουβά και το μυστήριο λύθηκε. Έχυσε το πηκτό αίμα και στον πάτο του κουβά ξεπρόβαλλε ένα κονσερβοκούτι ανέπαφο. Δεν ήθελε πολύ να καταλάβει, ήταν και το οικόπεδο δύο-τρία χιλιόμετρα απ’ του Μελιγαλά.
Κάτι γινόταν λοιπόν με την ομώνυμη πηγάδα.

Μαθεύτηκε και στο χωριό και γινόταν διαδήλωση μέρα νύκτα. Μαύρο καλοκαίρι πέρναγε ο θείος. Ήρθαν και απ’ την Νέα Δημοκρατία του έδιναν όσο όσο να το αγοράσουν το οικόπεδο να κτίσουνε και εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Βαρβάρα την προστάτιδα της χωροφυλακής, αλλά ο θείος δεν σήκωνε κουβέντα. Παλιός αριστερός, βλέπεις, ανένδοτος.

Σφράγισε το πηγάδι, έκλεισε το οικόπεδο, γύρισε στην Αθήνα.

Το ‘χε λύσει το μυστήριο ο θείος. Το ‘πε μάλιστα καμαρώνοντας και στον ανιψιό του: «Προβοκάτσια, Γρηγόρη μου! Προβοκάτσια»!