Κι ἐνᾦ διαβιοῦμε σὲ μίαν χώρα ποὺ γιὰ τὸ μόνον ποὺ προστατεύεται εἶναι ἡ ἀσυλία τῶν καταστροφέων της, φθάνουμε, ὁσονούπω, σὲ ἐκείνην τὴν περίοδο ποὺ τὸ αἷμα θὰ ῥέη δίπλα μας κι ἐμεῖς θὰ …σφυρίζουμε ἀδιάφορα, στρέφοντας τὴν κεφαλὴ ἀλλοῦ. Πολλῶ δὲ μᾶλλον ἐὰν αὐτὸ τὸ αἷμα θὰ εἶναι τὸ δικό μας.
Ὄχι διότι εἴμαστε ἀναίσθητοι, ἀλλὰ διότι τελικῶς ἡ φτώχεια, ἡ δυστυχία, ἡ ἀπογοήτευσις καταντοῦν, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, πρώτη καὶ κυριοτέρα ἔκφρασις τῆς πραγματικότητός μας. Ποῦ νά κυττάξῃς καί νά μήν δῇς πόνο καί δυστυχία; Καί πόση δυστυχία κουβαλᾶ ὁ κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς, μόνος του;
Συμβιβαζόμενοι ὅμως μὲ τὴν δυστυχία, τὴν μεταμορφώνουμε σὲ δευτέρα φύσιν μας… Γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὴν πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε τὰ ὅσα μᾶς δεσμεύουν, νὰ ἐπαναστατήσουμε ἐναντίον τους καὶ νὰ τὰ ἀκυρώσουμε.
Ἀλλὰ αὐτὸ φαντάζει, γιὰ τὴν ὥρα, ἀδύνατον.

Αὐτά, πολὺ γενικῶς, εἶναι γνωστά.
Γνωστὰ ὅμως εἶναι καὶ τὰ ἀπόνερα αὐτῶν τῶν συμβιβαστικῶν τάσεων (βλέπε τουρκοκρατία, γιὰ παράδειγμα), ποὺ οἱ τότε (ἂς ποῦμε πολῖτες) ῥαγιάδες (κατὰ τοὺς ὀθωμανούς), ἦσαν πράγμα, ἀντικείμενον, τίποτα. Τὸ κρέας τῶν βρωσίμων ζώων εἶχε μεγαλυτέρα ἀξία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἰδίως ἐκεῖνες τὶς μακρυνὲς ἐποχὲς τοῦ μεσαίωνος, ποὺ τὸ νὰ κρεμάσῃ, νὰ ἀποκεφαλίσῃ ἢ νὰ ἀνασκολοπίσῃ κάποιον ἦταν …αὐτονόητον δικαίωμα τοῦ ὁποιουδήποτε (φερομένου ὡς) ἀφέντου.
Μὰ σήμερα δὲν συμβαίνουν αὐτά. Περάσαμε σὲ πιὸ πεπολιτισμένες ἐποχές. Ἀν τὶ νὰ μᾶς κρεμάσῃ ὁ ἀφέντης μᾶς στέλνει νὰ κρεμασθοῦμε μόνοι μας, λέγοντάς του ἐπὶ πλέον κι ἕνα μεγάλο «εὐχαριστῶ» γιὰ τὴν …τιμή!!!

Σιγὰ σιγά, μὰ πολὺ σταθερά, ἐπανέρχονται ταχύτατα οἱ συνθῆκες ἐκείνων τῶν ἐποχῶν στὴν πραγματικότητά μας, ἀκόμη κι ἐὰν ἡ βιτρίνα τοῦ καθῶς-πρεπε-ισμοῦ διατηρεῖται ἀκόμη (τυπικῶς τοὐλάχιστον) ἄθραυστη, ἀποκρύπτοτας, ἀπὸ τὰ μάτια τῶν πολλῶν, τὰ ὅσα πράγματι συμβαίνουν στὴν χώρα καὶ στὸν πλανήτη. Ἀλλάζουμε ὀνόματα στὰ πάντα, κρύβουμε τὴν σκόνη κάτω ἀπὸ τὸ χαλί, στρέφουμε ἀλλοῦ γιὰ ἀλλοῦ τὸ βλέμμα μας ὅταν καλούμεθα νὰ πάρουμε θέσεις…
«Ἂς παλέψουν οἱ ἄλλοι», λέμε… «Ἐὰν κάτι ἐπιτύχουν, θὰ ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς. Ἐὰν ὄχι, τί εἴχαμε – τί χάσαμε;»
Λὲς καὶ εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ ἄλλοι γιὰ τοὺς δικούς μας συμβιβασμούς, τὰ προσκυνήματα καὶ τὶς ἀνοχές, νὰ κάνουν κάτι.
Λὲς καὶ θὰ ἀγωνισθοῦν ἄλλοι γιὰ τὴν δική μας ἐλευθερία.
Λὲς καὶ θὰ μᾶς χαρισθῆ κάτι, ἐὰν δὲν παλαίψουμε μόνοι μας.
Ὅποιος ἀναζητᾶ ἀγαπητοί μου σωτῆρες, καταλήγει μὲ ἀφεντικά.
Ὅποιος δὲν τολμᾶ νὰ σωθῇ μόνος του, θὰ …βράση μόνος του!!!

Φυσικά, ὅσο σιωποῦμε, τόσο αὐξάνονται οἱ ῥυθμοὶ δουλοποιήσεώς μας.
Μὰ κι ὅσο αὐξάνονται οἱ ῥυθμοὶ δουλοποιήσεώς μας, τόσο περισσότερο σιωποῦμε
Εἶναι σὰν νὰ μπήκαμε, μαζὺ μὲ τὸν βάτραχο, στὸ καζάνι, νὰ βράζουμε καὶ νὰ ὑποκρινόμεθα πὼς τὸ καζάνι δὲν εἶναι ὁ περιβάλλων χῶρος μας… .

εἰκόνα

Οὐσιαστικῶς, παραμένοντας ἀδρανεῖς, δὲν ἀρνούμεθα αὐτὲς τὶς μορφὲς δουλείας ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν, ἐνᾦ παραλλήλως ἐπιλέγουμε, οἰκειοθελῶς, τὴν ὑποταγή μας στοὺς μηχανισμούς, λόγῳ ἑνὸς ἐπιπλάστου φόβου, ποὺ οὐδὲ μίαν ἀξίαν ἔχει, ἐφ΄ ὅσον κι ἀκριβῶς κι ἐπεὶ δὴ εἴμαστε οἱ πολλοί. Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει δὲν εἶναι τὸ κίνητρον ἀλλὰ ἡ θέλησις.
Ἐὰν φυσικὰ τολμήσουμε κάτι μόνοι μας, σὰν ἄτομα, μικρὸ ἢ μεγάλο, τὸ ὁ,τιδήποτε, αὐτοματοποιημένα θὰ ἀνατραποῦν πολλὲς ἰσοῤῥοπίες.

εἰκόνα

Ἐπισήμως καὶ μὲ τὴν βούλα, μά, κυρίως μὲ τὴν δική μας ἔγκρισιν (καὶ φυσικὰ συνυπευθυνότητα), ἐφ΄ ὅσον οὔτως ἤ ἄλλως, ἀποδεχόμενοι αὐτοὺς τοὺς μηχανισμοὺς ὡς  μέρος τῆς ζωῆς μας, ἀναγνωρίζουμε τὸ δικαίωμα τῶν κρατούντων νὰ ἐφαρμόζουν ἐπάνω μας κάθε εἴδους πειράματος (ἰδίως μέσα ἀπὸ τὰ συστήματα παρακολουθήσεώς μας, ποὺ ἐπίσης ἐμεῖς τοποθετοῦμε στὸ κέντρον τῆς ζωῆς μας), βλέπουμε κάθε ἡμέρα νὰ χάνουμε βαθμοὺς ἐλευθερίας, ἀλλά, δυστυχῶς μας, πλέον, τὸ …συνηθίσαμε. Τὸ συνηθίσαμε τόσο πολύ, ποὺ οὔτε τὸ …βλέπουμε!!!

Οἱ ἁλυσίδες μας, ἀσήκωτες τώρα πιά,  ἔπαυσαν νὰ εἶναι ἀόρατες, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν εἶναι πρόβλημα.
Ἐμεῖς …στρέφουμε τὴν κεφαλὴ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, γιὰ νὰ μὴν ἀποδεχθοῦμε τὴν κατάντια μας.
Καὶ λίγο λίγο, γιὰ τοὺς δικούς του λόγους ὁ κάθε ἕνας ἐξ ἡμῶν, ὁδεύουμε βεβαιωμένα, γιὰ τὴν παραλαβή, ἰδίᾳ θελήσει, τῆς καρτούλας, ἐμπράκτως ὅμως γιὰ καταθέσουμε τὴν ἀπόλυτο καὶ ὁριστική μας ὑποταγή.  

Οἱ (φερόμενες ὡς) ἡγεσίες μας μᾶς ἐπρόδωσαν πρῶτες καὶ μᾶς παραδίδουν βοῤῥὰ στὶς ὀρέξεις κάθε παρανοϊκοῦ. Πολιτικοί, ἐκκλησία, κινήματα στὴν ὑπηρεσία τῶν συμφερόντων τῶν τραπεζιτῶν καὶ τῶν τοκογλύφων. Κυττώντας αὐτοὶ νὰ σώσουν τὰ τομάρια τους, θυσιάζουν ἐμᾶς, μὲ πολὺ μεγάλη εὐκολία.
Μὰ ἂν καὶ τὸ γνωρίζουμε ἀρνούμεθα νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε καὶ τελικῶς, μὲ τὴν ἀνοχή μας ἐπιτρέπουμε, ὡς κατάστασιν, νὰ μᾶς καταστρέφῃ τὶς ζωές.

Ἀναζητοῦμε γιὰ χρόνια τὸν ἡγέτη, ποὺ δὲν ἔρχεται (καὶ καλῶς κάνει), γιὰ νὰ πράξῃ αὐτὸς ὅσα πρέπει καὶ νὰ ἀποφύγουμε ἐμεῖς τὸν κόπο καὶ τὸν πόνο. Δὲν ἀντιλαμβανόμεθα, οἱ δύσμοιροι, πὼς ἐὰν ἐμεῖς δὲν γίνουμε ἡγέτες τῶν ζωῶν μας, τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῆς σκέψεώς μας, πάντα θὰ καταλήγουμε θύματα.

Εἶναι πολλοὶ οἱ συμβιβασμοί μας, μὰ καλούμεθα νὰ ἀνακόψουμε τὴν κορύφωσίν τους, μὴ ἀποδεχόμενοι τὸ μέγιστον ἐργαλεῖον παγιώσεως τῆς δουλείας, ποὺ μᾶς ἑτοιμάζουν.
Καὶ τὸ μέγιστον ἐργαλεῖον, γιὰ τὸ ὁποῖον ἔχουμε χρέος, ἀπέναντι σὲ ἐμᾶς καὶ στὰ παιδιά μας, νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ τελικῶς νὰ ἀνατρέψουμε, εἶναι ἡ κάρτα τοῦ πολίτου ποὺ μᾶς ἑτοιμάζουν. Διότι ἡ κάρτα εἶναι ἡ συνυπογραφή μας στὸ κοινὸ συμβόλαιο ἀναγνωρίσεως ἀφέντου (τοκογλύφου) – δούλου (πολιτῶν), σὲ αἰωνίους ῥόλους, μὴ ἀναστρεψίμους.

Οἱ ἀγῶνες κατὰ τῆς κάρτας τοῦ πολίτου, εἶτε ἀτομικοὶ εἶτε συλλογικοί, εἶναι μέρος αὐτῶν ποὺ πρέπει ὅλοι μας νὰ κάνουμε. Πρόκειται γιὰ ἀγῶνες καθημερινοὺς ἑνὸς πολέμου, ποὺ κρύβει πολλὲς πολλὲς μάχες καὶ ἀκόμη περισσότερες ἀνατροπές.
Σὲ αὐτὸν τὸ πόλεμο θὰ συναντήσουμε, ὡς συντρόφους μας, πρόσωπα μὲ τὰ ὁποία διαφωνοῦμε σὲ πολλά, ἀλλὰ ἔχουμε κοινὲς ἀρχὲς περὶ Ἐλευθερίας, Δικαίου καὶ Ἰσονομίας. Κάποιοι θὰ φοροῦν ῥάσο καὶ κάποιοι ἄλλοι, ἀξύριστοι ἐπίσης, θὰ κουβαλοῦν στὰ σακίδιά τους μολότωφ. Κάποιοι θὰ εἶναι παιδιὰ καὶ κάποιοι ὑπερήλικες. Κάποιοι θὰ εἶναι ἢδη ἐλεύθεροι καὶ κάποιοι μόλις θὰ ξεκινοῦν.
Εἶναι ἀγῶνες ζωῆς, ποὺ δὲν ἀφοροῦν μόνον σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες καὶ στοὺς ὁποίους μετέχουν ὅλο καὶ περισσότεροι, παγκοσμίως. Φαινομενικῶς, γιὰ τὴν ὥρα, πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ προσπάθησαν νὰ μετατρέψουν αὐτοὺς τοὺς ἀγῶνες σὲ κάτι γραφικὸ κι ἀκραῖο, ἀλλὰ στὴν οὐσία ἦσαν ἁπλοὶ συκοφάντες καὶ παραπληροφοριοδότες ἤ, ἀκόμη χειρότερα, πίστευαν πὼς θὰ ἐντοπίσουν συντρόφους-καθρέπτες τους μέσα στὶς κινητοποιήσεις καὶ ἀπηγοητεύθησαν. Δὲν μπόρεσαν νὰ κατανοήσουν πὼς ἄλλο ὁ συμπολεμιστὴς κι ἄλλο ὁ σύντροφος.
Καὶ εἶναι κρίμα ποὺ τελικῶς μόνον μίαν μερίδα ὀρθοδόξων χριστιανῶν (ὄχι φυσικὰ ἡ ἐπίσημος ἐκκλησία), ἐπισήμως, ἀντιστέκεται, ἐφ’ ὅσον τὸ πρόβλημα τῆς ἐπιβολῆς της τὸ ἀναγνωρίζουν ὅλο καὶ περισσότεροι, ὡς ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος.
Κατὰ πῶς φαίνεται, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, εἶναι πολὺ περισσότερες οἱ προδοσίες ποὺ φάγαμε, ἀπὸ ὅσες ἀντιλαμβανόμεθα.

Ἔχουμε μακρὺ δρόμο ἐμπρός μας. Ἔχουμε πολλὰ νὰ κάνουμε.
Μερικὰ ἀπὸ αὐτά, σαφῶς σημαντικά, εἶναι ἡ συμμετοχή μας σὲ κινητοποιήσεις, μαζὺ μὲ ἄλλους, ὅπως αὐτὴ ποὺ προγραμματίζεται γιὰ τὶς 21 Μαΐου (ὥρα 17:00 -5:00 μ.μ.-, συγκέντρωσις στὰ Προπύλαια, παραμονὴ ἔξω ἀπὸ τὴν βουλή) ἀπὸ τοὺς «Ἕλληνες youtubers».

Μὰ αὐτὰ εἶναι μόνον γιὰ ἀρχή.
Ἡ μεγαλυτέρα μας δράσις σὲ ἀτομικὸ  (καὶ ἐμμέσως σὲ συλλογικό) ἐπίπεδον εἶναι τὸ νὰ διαδόσουμε, ὅσο μποροῦμε, τὸν πραγματικὸ ῥόλο τῆς κάρτας δουλοποιήσεως τῶν πολιτῶν παγκοσμίως.
Διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται.

Φιλονόη

εἰκόνα