Κι ἔτσι ἁπλᾶ ἐλευθερώνεσαι…

σκίζεις σὰν βέλος τὸν ἀέρα…
μένω μόνο νὰ θυμᾶμαι… γκρίζες εἰκόνες… ἀρχαίους κλιβάνους…
σὰν νὰ ἤθελες τὸν πόνο νὰ ἐξαγνήσῃς…
μένω μόνον νὰ θυμᾶμαι πὼς ὅτι ἔχω…
ὅτι εἶμαι…
σὲ σένα τὸ χρωστῶ…
στὴν βαθειὰ «ἄγνοιά» σου ποὺ ἄνοιξε τὶς πύλες τῆς γνώσεώς μου…

παράξενο… ποτὲ δεν εἶχες δική σου κολώνια… κι ὅμως…
τόσο μοῦ λείπει τ’ ἄρωμά σου…
δὲν ἤξερες λέει νὰ «μιλᾷς»… κι ὅμως…
τόσο μοῦ λείπει ἡ φωνή σου…
μόνον ἄσπρη ἤσουν Μάννα… σὰν καθαρὸ ἁλάτι…
σὰν ἀσημένιος δίσκος φεγγαριοῦ νὰ ἔλαμπε συνέχεια στὸ πρόσωπό σου…

κτύπα με Μάννα… νὰ νοιώσω τ’ ἄγγιγμά σου…
φίλα με Μάννα… νὰ μυρίσω τὴν εὐωδιά σου…
ἀγκάλιασέ με Μάννα… νὰ πάψω νὰ φοβᾶμαι…
__κι ἂν θές… ἐλευθερώνεσαι…
τίποτα πιὰ δὲν ἔχεις νὰ φοβηθῇς…

βουλιάζεις Μάννα στὴν ἀπέραντη νύκτα…
καὶ γώ … καπνίζω τὸν διαλεκτὸ καπνό μου…

τρέξε Μάννα νὰ προλάβῃς τὸν θάνατο…
καὶ γὼ πάνω στ’ ἀστέρια θὰ σὲ ξανακερδίσω…
σὲ μυστικὰ περάσματα… φωτάκια τ’ οὐρανοῦ…
σάν, χίλια Ἅγια κεριὰ τὴνμνήμη μου νὰ σημαδεύουν…

τώρα Μάννα,
δὲν ἔχεις πιὰ τίποτα νὰ φοβηθῇς…

Καφετζόπουλος Χάρης

ἐπιμέλεια κειμένου Φιλονόη καὶ Φίλοι

εἰκόνα