Ἐὰν ἔγραφα τὸ σενάριο…
…μιᾶς κινηματογραφικῆς ἀποδόσεως τοῦ φονικοῦ στὸ Μάντσεστερ, θὰ προσέθετα στοιχεῖα μυθοπλασίας, γιὰ νὰ ἀφήσω τὸν κοσμάκη νὰ ἀναρωτιέται: «ῥέ μήπως κι ἔγιναν ἔτσι;».

Κατ ἀρχήν, αὐτὸν τὸν φουκαρὰ τὸν 22άχρονο (ἄλλος ἕνας ποὺ διελύθη ὁλόκληρος στὰ ἐξ ὥν συνετέθη ἀλλὰ -ὡς συνήθως- τὰ χαρτιά του θὰ τὰ διατηροῦσα ἀνέπαφα, ὥστε νὰ ἀναγνωρισθῇ) δὲν θὰ τὸν ἐπαρουσίαζα σὰν αὐτουργό.

Θὰ ἦταν ὁ ἀνυποψίαστος «κατάλληλος μωαμεθανός», ποὺ ἔναντι μιᾶς καλῆς ἀμοιβῆς (καὶ τοῦ σχετικοῦ ἰδεοθρησκευτικοῦ ψηστηρίου) θὰ ἐπίθετο νὰ κουβαλήσῃ μίαν τσάντα – μὲ ἄγνωστο σὲ αὐτὸν περιεχόμενον- μέσα στὴν συναυλία καὶ νὰ περιμένῃ νὰ ἐμφανισθῇ τὸ Πρόσωπο ποὺ θὰ τὴν ἐπαρελάμβανε.

Ἐξυπακούεται ὅτι θὰ ἐφρόντιζα νὰ δικαιολογήσω τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας μουσουλμάνος, «φατσικὰ καρατσεκαρισμένος» (καὶ παρακολουθούμενος ἀπὸ τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες), θὰ ἦταν σὰν τὴν μυΐγα μέσα στὸ γάλα, μέσα σὲ ἕνα δυτικό-ἀσπρουλιάρικο πιτσιρικάδικο καὶ μπαμπαδομαμαδίστικο ἀκροατήριο, μιᾶς ἐφηβο-πὸπ συναυλίας…

Θὰ χρειαζόμουν, ἐπίσης, νὰ στήσω ὁλόκληρο σκηνικὸ γιὰ τό πῶς ἐπέρασε (μὲ τέτοιαν «ἄσχετο» φάτσα, σὲ τέτοιου εἴδους μάζωξη) κουβαλώντας τὸν σάκκο, χωρὶς νὰ κινήσῃ ὑποψίες, τὴν στιγμὴ ποὺ ὅλοι ἐπερίμεναν ἕνα κτύπημα «κάπου καὶ κάπως», ὅσο ὁ Τρᾶμπ θὰ ἦταν στὴν Μέση Ἀνατολή.

Φυσικά, αὐτὸς ποὺ θὰ κρατοῦσε τὸ τηλεχειριστήριο θὰ περίμενε πρῶτα νὰ τελειώσῃ ἡ συναυλία (κι ὁ ἀνυποψίαστος πρωταγωνιστὴς νὰ ἀναρωτιέται «ποῦ, στὸν σεϊτάν, εἶναι ὁ παραλήπτης καί δέν φάνηκε ἀκόμη;»).
(Ὅπως καταλάβατε θεωρῶ πολὺ τετριμμένο καὶ τρὲ μπανὰλ τὸ μονότονο μοτίβο τοῦ «τζιχαντιστοῦ ποὺ ζώνεται ἐκρηκτικά, γιὰ νὰ πηδήξῃ παρθένες στὸν παράδεισο»…)

Θὰ περίμενε, ἐπίσης, ὁ τηλεχειριστής, καὶ νὰ ἀποσυρθῇ ἀπὸ τὴν σκηνὴ ἡ (ἐπίσης ἀνυποψίαστος – ἀλλὰ ἀξιοποιημένη, σὰν «τυράκι», γιὰ νὰ εὑρίσκονται ἐκεῖ παιδιά) τραγουδιάρα,  γιὰ νὰ μὴ πάθῃ κι αὐτὴ κάποιο κακό…
Στὸ κινητό του θὰ ἔφθανε ἐσεμὲς ὅτι εἶναι σὲ ἀσφαλὲς σημεῖο – πρὶν αὐτὸς πατήσῃ τὸ κουμπί…
(Μιᾶς καὶ ἡ Ἀριάννα ἔχει ἀσπασθεῖ τὴν Καμπάλα, ἐμεῖς δὲν βλάπουμε τὰ «δικά μας παιδιά»… Ἀπεναντίας… Σπεύδουμε -ἐκ προοιμίου-  νὰ θυμήσουμε τὴν δεδηλωμένη ἀγάπη της γιὰ τὸ Ἰσλάμ, ὅταν τὴν εἴχαμε στείλη νὰ ὑποστηρίξῃ τὴν Χίλαρυ, στὴν προεκλογική της ἐκστρατεία!)

Κάπως ἔτσι, λοιπόν, θὰ τὸ ἔστηνα τὸ σενάριο.

«Φέσι τὸ ἔργο! Αὐτὰ δὲν γίνονται!», θὰ ἔλεγαν οἱ θεατές του, καθὼς θὰ ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν αἴθουσα.

Χοϊδᾶς Διονύσης

ἐπιμέλεια κειμένου Φιλονόη