Ῥαγιαδισμός…

Ἀγκάλιασε ῥὲ τὸν βιαστὴ τῆς μάννας σου!!!
Τί σοῦ ζητᾶμε;;;

Τὸ ἔχω πῇ ἑκατοντάδες φορές. Τίποτα δὲν εἶναι αὐτονόητο πιά. Τίποτα…
Ἔχουμε μπερδέψῃ τὴν σοβαρότητα, τὴν εὐγένεια, τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, τὸν καθῶς-πρεπεισμό, μὲ τὸν ῥαγιαδισμό…

Ἀλλά, τί ἐστι Ῥαγιαδισμός;
Ἡ λέξις ῥαγιὰ εἶναι ἀραβικὴ (r-a-ya) καὶ ἀκολούθως ἐχρησιμοποιήθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους.
Τὸ νὰ ἔχῃ κάποιος ραγιαδιστικὴ νοοτροπία, σημαίνει πὼς ἀποδέχεται τὴν Μοίρα τοῦ ῥαγιᾶ καὶ τὴν δουλεία.
Μὲ λίγα λόγια ὁ Ῥαγιαδισμὸς ὡς ὅρος εἶναι συνώνυμος τῆς ὑποτελείας καὶ τῆς δουλοπρεπείας ἢ δουλοφροσύνης.

Καὶ μιᾶς καὶ φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ ξέρουμε τὸ τὶ σημαίνει «Ῥαγιαδισμός» ὡς ὅρος, καλὸ θὰ ἦταν, ἀνατρέχοντας στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, νὰ δοῦμε πῶς ἐκφράζεται αὐτὸς σήμερα.

Ὁ ῥαγιαδισμὸς λοιπὸν σήμερα δὲν ἐπιβάλλεται μὲ τὴν ὡμὴ βία ὅπως παλαιά.
Σήμερα ὁ ῥαγιαδισμὸς εἶναι ἀποτέλεσμα ψυχολογικῶν αἰτίων, ψυχολογικῆς βίας ἐὰν θέλετε (καὶ τὸ αἴσθημα τῆς ἀπωλείας τῆς εὐμαρείας, τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τῆς καλοζωΐας, εἶναι ἕνα εἶδος ψυχολογικῆς βίας) καὶ ὁ ῥαγιάς, ἔχει ἀποφασίσῃ μόνος του, κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν πίεση, ὅτι θὰ εἶναι ῥαγιάς.

Ὁ ῥαγιὰς σήμερα, εἶναι αὐτὸς ποὺ ντρέπεται ποὺ εἶναι Ἕλλην. Πολλῷ δὲ μᾶλλον ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἀποποιηθῇ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι Ἕλλην.
Εἶναι αὐτός, ποὺ εἶδε τὰ γυαλιστερὰ στολίδια τῆς Δύσεως κι ἐπείσθη ὅτι αὐτὰ εἶναι ἀνώτερα τῆς παραδόσεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας.
Εἶναι αὐτός, ποὺ ἐὰν εὑρίσκετο στὸ ἐξωτερικό, θὰ προτιμοῦσε, λόγῳ ντροπῆς, νὰ μὴν ἀναφέρῃ ὅτι εἶναι Ἕλλην.
Εἶναι αὐτός, ποὺ ἐὰν ἀναγκασθῇ νὰ πῇ κάπου ὅτι εἶναι Ἕλλην, θὰ προσπαθήσῃ νὰ συμπληρώσῃ, μὲ λόγια καὶ μὲ πράξεις, ὅτι δὲν εἶναι «σὰν τοὺς ἄλλους»Ἕλληνες.
Αὐτός, θὰ προσπαθήσῃ νὰ κρύψῃ τὴν ταὐτότητά του καὶ ἐπιδιώκει νὰ πείσῃ, ὅτι εἶναι «δυτικός» ἢ κάτι ἄλλο καί, τελικῶς, μόνον ἐξ αἵματος Ἕλλην, γιατὶ «ἔτσι τὸ ‘φερε ἡ κατάρα»!
Καί, τέλος, ὁ ῥαγιὰς ἐὰν δὲν πιστεύῃ, θὰ ντραπῇ  νὰ παρουσιάσῃ καὶ νὰ ἀποκαλύψῃ τὴν σοφία τῶν προγόνων μας, καὶ θὰ ὑποκριθῇ ὅτι οἱ «δυτικές» ἰδέες, ποὺ τοῦ παρουσιάζονται κάθε τόσο, εἶναι αὐτούσιες καὶ αὐτόχθονες τῶν «δυτικῶν».
Εἷναι αὐτὸς ποὺ μὲ πάθος θὰ παπαγαλίσῃ ῥητὰ καὶ γραπτὰ «δυτικῶν» ἀλλὰ οὐδέποτε θὰ τολμοῦσε νὰ ἀναφέρῃ κάποια σοφὰ λόγια ἀπὸ τὸ πρωτότυπο τῶν προγόνων του… Τῶν πρώτων διδαξάντων.

Ὁ σημερινὸς ῥαγιαδισμὸς εἶναι συνήθως ἀνάλογος μὲ τὸν προσωπικὸ πλοῦτο ποὺ διαθέτει κάποιος.
Καὶ εἶναι, συνήθως, ἀνάλογος καὶ μὲ τὴν θέση στὴν κοινωνία που ἔχει κάποιος.
Ὄσο πιὸ πολλὰ λεφτὰ καὶ οἰκονομικὴ εὐκολία ἔχει κάποιος, ἢ ὄσο πιὸ ψηλὰ εὑρίσκεται κοινωνικῶς, τόσο μεγαλύτερες οἱ πιθανότητες, νὰ ἔχῃ γαλουχηθῇ ὡς ῥαγιάς.
Καὶ αὐτὸ γιατὶ πολὺ ἁπλᾶ, οἱ πηγὲς τοῦ ῥαγιαδιστικοῦ ἐπηρεασμοῦ, συγκεντρώνονται πολὺ περισσότερο σὲ αὐτοὺς τοὺς χώρους.
Ἡ δυτικὴ «παιδεία», εἰδικὰ καὶ πολὺ σημαντικὰ στὰ ἀρχικὰ στάδια, εἶναι διαθέσιμη κυρίως σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χρήματα.

Ὁ ῥαγιὰς λοιπόν, δὲν γεννιέται.
Ὁ ῥαγιὰς γίνεται.
Ἡ «ῥαγιαδοποίησις» ἀρχίζει ἀπὸ τὸ σπίτι.
Οἱ πράξεις καὶ τὰ λεγόμενα τῶν γονέων, τῶν φίλων καὶ τῶν συγγενῶν, γεννοὺν ἕνα αἴσθημα ντροπῆς καὶ ἀποφυγῆς πρὸς ὁ,τιδήποτε Ἑλληνικό.

Ὁ ῥαγιὰς μαθαίνει, ἀπὸ μικρός, ὅτι ὁ Ἕλλην σήμερα «βρωμᾶ». Καὶ γι’ αὐτὸ ἀποφασίζει, πολὺ μικρός, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ στοιχεῖο ποὺ ἔχει μέσα του, εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἐξοντώσῃ. Κάτι ποὺ ἐὰν δὲν μπορῇ νὰ τὸ ἐξοντώσῃ, τότε πρέπει νὰ τὸ κρύψῃ, νὰ τὸ θάψῃ.
Καὶ ἡ μετατροπὴ τοῦ Ἕλληνος σὲ ῥαγιὰ συνεχίζεται μὲ τὶς διάφορες συναναστροφὲς καὶ τὴν «παιδεία». Αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἤδη ῥαγιάδες, τοῦ διδάσκουν πράγματα, ἀποκρύπτοντας κάθε τὶ τὸ οὐσιαστικὸ ποὺ εἶναι Ἑλληνικό.
Στὴν ἐπαγγελματική τους ζωὴ θὰ σπεύσουν νὰ ἀσπασθοῦν τὰ «δυτικὰ ἰδεώδη». Θὰ βάλουν τὴν «ἐργασία» ἐπάνω ἀπὸ ὄλες τὶς ἄλλες ἐκφράσεις τῆς ζωῆς καὶ θὰ χρησιμοποιήσουν ὄλες τὶς «τεχνικές», γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν αὐτὰ τὰ ἰδεώδη, χάνοντας τὴν οὐσία καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς.

Μόλις ὁ ῥαγιαδισμὸς ἀποκρυσταλλωθεῖ, τότε ὁ ῥαγιὰς προχωρᾶ γιὰ νὰ ζήσῃ τὴν ζωή του.
Σὲ κάθε περίπτωση ποὺ καλεῖται νὰ «βοηθήσῃ» τὴν Πατρίδα του, γι’ αὐτὸν ὁ στόχος εἶναι νὰ γίνουν ὅλοι σὰν καὶ αὐτόν. Νὰ γίνουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες ῥαγιάδες. Νὰ ξεχάσουν ὅτι εἶναι Ἕλληνες, γιατί, πολὺ ἁπλᾶ, τὸ νὰ εἶσαι Ἕλλην εἶναι ντροπὴ καὶ δὲν βοηθᾶ σὲ κάτι. Καὶ γιὰ νὰ τὰ ὑλοποιήσῃ ὅλα αὐτά, θὰ συνεργασθῇ μὲ τοὺς δυτικοὺς ἐν πλήρῃ ὑποτελείᾳ, ποὺ ἔχει ὡς καύσιμο τὸ βαθύ του αἴσθημα κατωτερότητος, ἀκολουθώντας πιστὰ τὶς ἐντολὲς καὶ τὶς συμβουλὲς αὐτῶν ποὺ τόσο τὸν ἐμπνέουν.  

Βεβαίως, οἱ μέθοδοι καὶ οἱ σκοποί του εἶναι τραγικοί.
Καὶ εἶναι τραγικοὶ γιατὶ ὁ«δυτικός» τὸν βλέπει ὡς ῥαγιά. Βλέπει τὴν ντροπή του καὶ βλέπει τὴν συμβιβασμένη προσωπικότητα. Καὶ γι’ αὐτὸ ὁ «δυτικός» θὰ τὸν ἐκμεταλλευθῇ, μὴ βοηθώντας σὲ κάτι, γιατὶ ὁ σκοπὸς τοῦ «δυτικοῦ» δὲν εἶναι νὰ βοηθήσῃ.
Ὁ σκοπὸς τοῦ «δυτικοῦ» εἶναι νὰ ἐξαπλώσῃ τὸν ἔλεγχό του σὲ ὅσους περισσοτέρους μπορεῖ καί, πόσο μᾶλλον, σὲ αὐτὸν ποὺ ἐκλιπαρεῖ γιὰ νὰ ῥαγιοποιηθῇ…

Κάποιαν στιγμή, ὁ σημερινὸς ῥαγιάς, θὰ ἐξελίξῃ τὴν ἐθελοτυφλία του σὲ πραγματικὴ τύφλωση.
Θὰ τοῦ εἶναι πλέον ἀδύνατον  νὰ δῇ ὅτι αὐτός, ποὺ τόσο θαυμάζει, ὄχι μόνον δὲν θέλει νὰ τὸν βοηθήσῃ, ἀλλὰ θέλει καὶ νὰ τὸν μετατρέψῃ σὲ ἀπόλυτο ὑποχείριό του.
Καὶ τότε, μόλις δηλαδὴ ἐπέλθῃ ἡ ὁλοκληρωτική του τύφλωσις, ὁ ῥαγιὰς θὰ προχωρήσῃ στὸ ἐπόμενο στάδιο.
Στο στάδιο τῆς προδοσίας.

Πεπεισμένος, ὅπως εἶναι, γιὰ τὶς «ἀγαθὲς προθέσεις» τοῦ ἀντικειμένου τοῦ θαυμασμοῦ του, θὰ συνεχίσῃ τὴν ψυχολογικὴ κατρακύλα καί,  ὅταν θὰ φθάσῃ ἡ κατάλληλος στιγμή, θὰ γίνῃ δοσίλογος. Θὰ ξεπουλήσῃ ὄλες τὶς ἀξίες του, ὑλικές, πνευματικὲς καὶ ψυχικές, γιὰ νὰ λάβῃ τὴν «βοήθεια» αὐτοῦ ποὺ θαυμάζει.
Ἐὰν εἶναι μέρος τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, τότε θὰ κάνῃ τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴν ἴδια τὴν Πατρίδα μας. Στὴν λίστα τῶν προτεραιοτήτων τους, οἱ ἐπὶ μέρους ἰδεολογίες ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχουν, δὲν φθάνουν οὔτε κἂν κοντὰ στὴν βαθειὰ ντροπὴ ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν Ἑλληνικότητά τους καὶ τὸν ἀπόλυτο θαυμασμὸ γιὰ τοὺς ἄλλους.

Οἱ περισσότεροι πολιτικοί μας σήμερα, εἶναι τέτοιοι ῥαγιάδες. Ντρέπονται ποὺ εἶναι Ἕλληνες κι ἂς μὴν τὸ ὁμολογοῦν φωνακτά. Τὸ νοιώθουν μέσα τους. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι στὸ τέλος ἡ προδοσία. Γι’ αὐτούς, βέβαια, δὲν εἶναι προδοσία. Εἶναι «Καθῆκον».
Ἀσχέτως τοῦ ἐὰν ἐξολοθρεύουν τὸν Λαό, ὑποδουλώνουν τὸ ὑπόλοιπο τμῆμα τοῦ Λαοῦ ποὺ θὰ ἐπιβιώσῃ.
Ἀσχέτως τοῦ ἐὰν ξεπωλοῦν τὰ πάντα.
Καί, φυσικά, ἀσχέτως ἐὰν αὐτὸ ποὺ κάνουν εἶναι προφανῶς ἀνήθικο.
Γιὰ αὐτοὺς εἶναι σωτηρία.
Εἶναι, «ἐπὶ τέλους», ἡ πολυπόθητός τους ἀπαγκίστρωσις ἀπὸ τὴν σιχαμερή, γιὰ αὐτούς, «Ἑλληνικότητα».

Ἀντιθέτως… Ὁ Λαὸς εὑρίσκεται σὲ ἀπόγνωση.
Δὲν μπορεῖ νὰ διανοηθῇ ὅτι ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι.
Δὲν μπορεῖ νὰ κατανοήσῃ τὸ τὶ «σπρώχνει» τοὺς δοσιλόγους.
Δὲν μποροῦν, οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι τοῦ Λαοῦ, νὰ καταλάβουν τὸ τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ ὠθεῖ τοὺς πολιτικοὺς στὸ νὰ ξεπουλοῦν τὰ πάντα, σὲ ἐξευτελιστικὲς τιμές.
Γιατὶ ὁ Λαὸς δὲν εἶναι ῥαγιάς. Τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ Λαοῦ εἶναι ἀπελπισμένο, εἶναι σὲ κατάσταση σόκ. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σκεφθῇ καθαρά.
Ἕνα μικρότερο μέρος αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ εἶναι πεπεισμένο ὅτι οἱ πολιτικοί μας εἶναι ῥαγιάδες.

Ἀλλά τί μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς γιά νά μήν γίνουμε ῥαγιάδες;
Εἶναι προφανές.
Πρέπει κάθε στιγμή, νὰ ἀντιστρέφουμε τοὺς λόγους ποὺ δημιουργοῦν τὸν ῥαγιά.
Πρέπει νὰ εἴμαστε ὑπερήφανοι καὶ εὐγνώμοντες ποὺ εἴμαστε Ἕλληνες!
Να χαιρόμαστέ που εἴμαστε Ἕλληνες!
Πρέπει νὰ βάλουμε σὲ κατώτερο ἐπίπεδο, στὶς προτεραιότητές μας, τὶς ἰδεολογίες, τὶς πολιτικὲς ἢ κομματικές μας πεποιθήσεις.
Πρωταρχικὴ Ἰδεολογία εἶναι μία: Ἡ Πατρίς!!!

Πρέπει νὰ μάθουμε ἐπίσης καὶ τὸ νὰ διδάσκουμε στὰ παιδιά μας καὶ στοὺς συμπολίτες μας, ὅ,τι καλὸ ἔχει νὰ μας προσφέρῃ ἡ πολιτιστικὴ καὶ πνευματικὴ παράδοσίς μας, συνεχῶς καὶ μὲ πάθος. Νὰ διδάσκουμε τὴν Ἱστορία αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους, ποὺ ἄντεξε σὲ βαρβάρους κατακτητές, σὲ βαρβάρους λαούς, ποὺ ἦλθαν νὰ μᾶς ἐξανδραποδίσουν.
Πρέπει νὰ ξυπνήσουμε τὴν ταὐτότητά μας, ὄχι ἁπλᾶ ὡς αὐτοσκοπό, ἀλλὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ὄχι μόνον δὲν εἴμαστε ἀνάξιοι, ἀλλὰ εἴμαστε ἐν δυνάμει ἔνα δυνατὸ φῶς γιὰ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο.
Νὰ γίνουμε δηλαδὴ παράδειγμα στὸν κόσμο, πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι παίρνουμε ἐμεῖς ὡς παράδειγμα τοὺς ἄλλους.
Γιατί… Χωρὶς νὰ στεκόμαστε στὰ πόδια μας, μὲ τὴν ἀξιοπρέπεια ποὺ μᾶς πρέπει, δὲν μποροῦμε νὰ ὠφεληθοῦμε οὔτε καὶ ἀπὸ ὅ,τι καλὸ θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς προσφέρῃ ὁ ἄλλος.
Ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ψυχή, τότε καμμιὰ ἄλλη ψυχὴ δὲν θὰ μᾶς βοηθήσῃ!
Ἐὰν ἐμεῖς δὲν στηρίζουμε τὴν Πατρίδα, τότε δὲν μᾶς ἁρμόζει καὶ κάποια, ὁποιαδήποτε ἄλλη, «πατρίδα».

Θὰ μοῦ πῇ κάποιος ὅτι:
«Καλὰ ὅλα αὐτὰ ποῦ μᾶς λές, ἀλλὰ …θεωρητικά! Πολὺ φροῦ φροῦ…
Πῶς θά γίνουν ὅλα αὐτά, ὅταν ὁ τρόπος ἐκφράσεως τῶν νεο-Ἑλλήνων, δηλαδὴ τῶν Κρητῶν, τῶν Ῥοδίων, τῶν Κυπρίων, τῶν Πειραιωτῶν, τῶν Κοζανιτῶν, τῶν Θεσσαλονικέων, τῶν Συριανῶν, τῶν Καλαματιανῶν κλπ εἶναι τὰ Κόμματα, ὅπου ἐκεῖ διατηρεῖται καὶ συντηρεῖται τὸ κυριότερο φυτώριο ῥαγιαδισμοῦ….
Ποὺ ὅλο αὐτὸ τὸ Μεταπολιτευτικὸ Πολιτικὸ Σύστημα προωθεῖ μόνον ὅσους ἔχουν τέτοιες συμπεριφορές;…»

«Σωφροσύνη» τὴν ὀνομάζουν, ἁγνοάντας τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Θουκυδίδου «…τὸ δὲ σῶφρον τοῦ ἀνάνδρου πρόσχημα…», δηλαδὴ ἡ σωφροσύνη εἶναι ἡ δικαιολογία τοῦ δειλοῦ!!!

Καί, βέβαια, ὁ Ῥαγιαδισμὸς ἐμφανίζεται σὲ πολλὲς ἐκφάνσεις:

  • Κάποιος ἀπόστρατος ἀξιωματικός, συναντᾶται καὶ χαιρετᾶ στρατιωτικὰ ἕναν ἐπίσης ἀπόστρατο ἐχθρό του καί, ἀκολούθως, τὰ πίνει μαζύ του, σὲ ἕνα πνεῦμα στρατιωτικῆς ἀλληλεγγύης καὶ ἱπποσύνης, καθ’ ᾖν στιγμὴν ἀκόμη εἶναι νωπὸ τὸ αἷμα τῶν, ἀνάνδρως ἐκτελεσθέντων καὶ ἀδηλώτων αἰχμαλώτων, οἱ κραυγές τους ἀπὸ τὰ κολαστήρια τῶν Ἀδάνων καὶ τοῦ Μπολοῦ ἀργότερα.
    Ἐάν αὐτός δέν εἶναι ῥαγιαδισμός καί δουλοπρέπεια καί ἐξευτελισμός, τῆς ἰδιότητος ποῦ φέρεις μέχρι τὸν θάνατό σου, τότε τί εἶναι;;;
  • Ἐνῶ ἀκόμη ὑπάρχουν μάννες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, παιδιὰ καὶ ἐγγόνια, ποὺ κλαῖν προσμένοντας νὰ ἐμφανισθῇ ὁ ἐπὶ 43 ἐτῶν ἀγνοούμενος  λεβέντης τούς, ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ ἀγκαλιάζονται σήμερα μὲ τὸν βασανιστὴ καὶ δολοφόνο του.
    Ὄχι, δὲν εἶναι ἡ λήθη ποὺ πάει νὰ σβήσῃ τὴν προσμονή.
    Εἶναι ὁ ῥαγιαδισμός, ποὺ λέει «δὲν ἔχεις νὰ χωρίσῃς κάτι μὲ τὸν πρῴην ἐχθρό σου».
    Κι ὅμως ἔχεις!
    Σὲ χωρίζει ἕνας ποταμὸς αἵματος. Αἷμά ποὺ δὲν ξεραίνεται, γιατὶ παραμένει νωπὸ μέσα στὸ ποτάμι…
    Πῶς νά συγχωρήσῃς ὅταν δέν ἔχεις ἀκούσῃ μία «συγγνώμῃ» ἢ ἕναν παρηγορητικό λόγο.
    Ἐὰν συγχωρήσῃς, χωρὶς νὰ ἔχουν προηγηθῇ αὐτά, εἶσαι ὁ ὁρισμὸς τοῦ «ῥαγιᾶ»!
  • Πᾶς στὸ κατεχόμενο χωριό σου. Θὲς νὰ δῇς τὸ σπίτι ποὺ ἐγεννήθης κι ἐμεγάλωσες, στὸ ὁποῖο σήμερα κατοικοῦν, χωρὶς τὴν θέλησή σου, ἄλλοι. Ἄλλοι ποὺ οὐδέποτε τοὺς ἐγνώρισες. Καὶ σὲ ὑποδέχονται εὐχάριστα. Προθυμοποιοῦνται πὼς θέλουν νὰ σοῦ φτιάξουν καὶ καφέ.
    Κι ἐσὺ νοιώθεις εὐτυχισμένος… Λες ἀπὸ μέσα σου: «τὶ καλοὶ ἄνθρωποι».
    Μωρόπιστε ῥαγιά. Γιατί νά μήν εἶναι καλός μαζύ σου; Δέν τὸν ἰκανοποιεῖ θαρρεῖς πού σοῦ ἔδωσε ἐκεῖνος τήν ἄδεια νά κάτσῃς στό καθιστικό σου, νά περπατήσῃς στήν αὐλή σου…;;;
    Καὶ ἀποχωρεῖς, πλημμυρισμένος ἀπὸ δουλοπρέπεια, λέγοντας: «τί ἔχουμε νά χωρίσουμε μέ αὐτά τά πλάσματα;»

Θὰ σοῦ πῶ ἑγώ. Ἔχεις νὰ χωρίσῃς τὴν συμπεριφορά τους, ἐὰν τοὺς ἔλεγες τὴν ὥρα ποὺ ἔπινες τὸν καφέ, ὅτι τὸ σπίτι εἶναι δικό σου καὶ τὸ διεκδικεῖς νὰ τὸ πάρῃς πίσω. Ἐκεῖ θὰ ἔβλεπες …κατανόηση!
Ἐκεῖ θὰ ἔβγαιναν τὰ μαχαίρια ἀπὸ τὰ θηκάρια, γιὰ νὰ σὲ σφάξουν, ποὺ ἐτόλμησες ἀκόμη καὶ νὰ σκεφθῇς κάτι τέτοιο.
Ὁπότε… πρός τί ὁ ῥαγιαδισμός;;;;

Εἶναι πλέον πασιφανὲς ὅτι ὅλο τὸ Πολιτικὸ Σύστημα, ποὺ στηρίζεται ἐπάνω στὰ Κόμματα στὴν Κύπρο, ὅπως καὶ σὲ ὅλον τὸν κόσμο, ἔχει ἀποτινάξῃ ἀπὸ ἐπάνω του κάθε τι Πατριωτικό, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσῃ νὰ προσεγγίσῃ, μὲ ἕναν ἄκρως δουλοπρεπὴ καὶ ῥαγιαδιστικὸ τρόπο, τὸν βιαστὴ τῆς μητέρας σου…
Σοῦ ζητοῦν νὰ ξεχάσῃς… Σοῦ ζητοῦν νὰ ἐξωραΐσῃς… Σοῦ ζητοῦν νὰ συγχωρήσῃς… Σοῦ ζητοῦν νὰ δείξῃς ῥεαλισμό…

Καὶ τὸ ἐρώτημα ποῦ γεννᾶται εἶναι: «Καί μέ αὐτόν τόν τρόπο, θά μπορέσω νά πάρω τό σπίτι μου στά κατεχόμενα πίσω;»

Ἡ ἀπάντησις εἶναι: «ἴσως». Τί νά τό κάνῃς ὅμως τό σπίτι, ἐάν θά ἔχῃς χάσῃ τήν ψυχή σου, τόν πατριωτισμό σου, τήν προσήλωσή σου στό δίκαιον;
Ὅταν θά ἔχῃς χάσῃ τήν ἀξιοπρέπειά σου, ποὺ θυσιάζεται στὸαν βωμὸ τοῦ νὰ δῇς τοὺς τέσσερις σκλαβωμένους τοίχους, ὅπου μέσα τους ἔπαιζες ἀμέριμνος ὡς μικρό παιδί, τί νά τό κάνῃς τό σπίτι;
Τί νά τό κάνῃς τό σπίτι ἤ τό κτῆμα;

Ἔ, λοιπόν… Μὴν ξεχάσῃς!!!
Μὴν ἐνδόσῃς!!!
Ἐσύ, μὲ τὸν ἀγῶνα σου, ἐλύγισες μίαν αὐτοκρατορία.
Μὴν ἀποδεχθῇς κάτι ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ δίκαιον!!!

Καί, πρὸ πάντων, μὴν δεχθῇς νὰ ἀγκαλιάσῃς τὸν βιαστὴ τῆς μητέρας σου,  ὅπως σὲ καλοῦν νὰ κάνῃς τὰ τουρκο-προσκυνημένα κομματόσκυλα, ποὺ μαζὺ μὲ ἀργυρωνήτους Δημοσιοκάφρους ἐπιδοκιμάζουν ὅ,τι κάνουν Τουργολάγνοι ἰδιοτελεὶς ἄνθρωποι, ἐκεῖ στὸ ξεκίνημα τῆς ἐλευθέρας Κύπρου, στὴν ὁδὸ Λήδρας.
Μὴν τοὺς ἀκολουθήσῃς στὸ ἐλεεινὸ παραλήρημά τους.

Ἄλλωςτε…
Ἐξέχοντα μέλη τῆς κινήσεώς τους (unite#cyprus#now) ἔχουν ἀπερίφραστα δηλώσῃ ὅτι «δὲν τοὺς νοιάζει ἐὰν ἡ Κύπρος τουρκέψῃ… ἀρκεῖ νὰ πάρῃ τὸ ξενοδοχεῖο του στὴν Ἁμμόχωστο πίσω, ἀπὸ τὸν κατακτητή…»

Ἕνας ῥαγιὰς ἦταν καὶ ὁ Δημήτριος Νενέκος …
Καὶ ἦταν ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ μορφὴ προδότου, μέχρι ποὺ ὁ Κολοκοτρώνης διέταξε τὴν ἐξόντωσή του.

Θάῤῥος χρειάζεται φίλες καὶ φίλοι!!!

Θάῤῥος κι ἀποφασιστηκότης!!!

Καί, φυσικά, ἀποπομπὴ ὅλων αὐτῶν ποὺ μαγαρίζουν, ἔως καὶ σήμερα, αὐτὴν τήν, ποτισμένη μὲ αἷμα, Κυπριακὴ Γῆ!!!

Ὁπότε…
Στὴην «Προσταγή» τοῦ κάθε τυχαρπάστου ῥαγιᾶ γιὰ νὰ ἀγκαιλιάσῃς τὸν βιαστὴ τῆς μητέρας σου, γιὰ νὰ τὸν ἐξευμενίσῃς, νὰ ἐνδόσῃς, νὰ ταπεινωθῇς, ἡ ἀπάντησις πρέπει νὰ εἶναι τὸ «κελάϊδισμα» τοῦ πολυβόλου, μὲ προορισμὸ τὰ «χαμένα» κορμιὰ τῶν Νενέκων.

Ἀλλοιῶς κατισίη (ἀλοίμονό) μας!!!

Δημητριάδης Κωνσταντῖνος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply