Κάθομαι ἐκστασιασμένος καὶ ἀκούω αὐτὸν τὸν καλογυμνασμένο ἀξιωματικὸ μὲ τὰ διακριτικὰ τοῦ Συνταγματάρχου, τοῦ Ἀλεξιπτωτιστοῦ, τοῦ Βατραχανθρώπου, τοῦ Ἀλπινιστοῦ, τοῦ Χιονοδρόμου, τοῦ ἀποφοίτου στὴν Α.Σ.Π. καὶ τοῦ Ἐλδυκαρίου. Τοῦ πρώτου ΕΛΔΥΚαρίου τοῦ σήμερα.

Μὲ σταθερὴ φωνή, ποὺ ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη, ὁμιλεῖ στοὺς Ἀξιωματικούς, στοὺς Ὑπαξιωματικοὺς καὶ στοὺς Ὀπλίτες τοῦ 1ου Μηχανοκινήτου Τάγματος Πεζικοῦ ποὺ ἐδρεύει στὸ Στρατόπεδο ποὺ φέρει τὸ ὄνομα τοῦ ἥρωος τοῦ 1974 Ἀντιστρατήγου (Λοχαγοῦ ΠΖ τότε) Βασιλείου Σταμπουλῆ, κατὰ τὴν τελετὴ ἀναλήψεως καθηκόντων ἀπὸ τὸν νέο Διοικητὴ Τάγματος: 

«Εὔχομαι στὸν νέο Διοικητὴ τοῦ Τάγματος, ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα, νὰ παραδώσῃ τὴν Μονάδα, νὰ τὴν παραδώσῃ μὲ ὅλους τοὺς στρατιῶτες τοῦ ζωντανοὺς καί, τοὐλάχιστον, στὰ ἐδαφικὰ ὅρια ποὺ τὴν παραλαμβάνει. Καὶ λέω τοὐλάχιστον καὶ προχωρῶ ἀκόμη παρακάτω, λέγοντας ἐὰν εἶναι τυχερὸς νὰ τὴν παραδώσῃ μὲ ἥρωες ζωντανούς, διότι ἀρκετοὺς ἥρωες νεκροὺς εἴχαμε καὶ τὸ ἔδαφος τῆς Κύπρου ἀπελευθερωμένο, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Διότι νὰ θυμᾶστε ὅτι ἔχουμε ἀφήσῃ «ἀνοικτοὺς λογαριασμούς» μὲ τοὺς ἀπέναντι. Λογαριασμοὺς ἀπὸ τὸ 1974 ποὺ τὸ ματωμένο χῶμα τῆς Κύπρου μᾶς τοὺς ὑπενθυμίζει. Τοῦ εὔχομαι λοιπὸν καλὴ ἐπιτυχία στὸ ἔργο του.»

Σὲ μίαν περίοδο ποὺ ὅλοι σκύβουν τὸ κεφάλι, ποὺ ὅλοι σκέπτονται συμβίωση μὲ τὸν βιαστὴ τῆς μητέρας τους, ποὺ ὅλοι ὀνειρεύονται μίαν ζωὴ στὰ γονικά τους ἀλλὰ ὑπὸ Τουρκικὴ Διοίκηση, μίαν περίοδο ὅπου κάθε πέντε (5) χρόνια θὰ ἔχουν Τοῦρκο Πρόεδρο Δημοκρατίας μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται, ἔρχεται ἕνας «καλαμαράς» Ἀξιωματικός, μὲ στητὸ κορμὶ καὶ καθαρὸ λόγο νὰ μᾶς κάνῃ ὅλους νὰ ἀνασηκώσουμε τὸ κεφάλι, νὰ νοιώσουμε τὴν συγκίνηση νὰ περνᾷ σὰν ἠλεκτρικὸ ῥεῦμα ἀπὸ μέσα μας καὶ νὰ μᾶς ὑπενθυίζῃ ποιῶν ἀπόγονοι εἴμαστε.

Ὄχι δὲν θὰ μείνῃ μόνιμα στὴν Κύπρο αὐτὸς ὁ «καλαμαράς» Ἀξιωματικός. Τοῦ χρόνου θὰ προαχθῇ σὲ Ταξίαρχο καὶ θὰ παραδώσῃ τὴν σκυτάλη σὲ ἕναν νέο Διοικητὴ Συνταγματάρχη, ποὺ εὔχομαι νὰ συνεχίσῃ τὸ ἔργο του.

Ὅμως στὸ σήμερα, στὸ ζοφερὸ σήμερα ποὺ ἀκούγονται ὅλο καὶ περισσότερο οἱ φωνὲς τῶν Κομμάτων καὶ τῶν σιχαμερῶν ὀπαδῶν τους (ἴσως μὲ μίαν μόνο ἐξαίρεση), ὀπαδῶν γνησίων ἀπογόνων τοῦ Δημητρίου Νενέκου, ἡ φωνή του ξυπνᾶ ἀπὸ τὸν λήθαργο τὴν κουρασμένη καὶ ἀποκαμωμένη Στρατιὰ τῶν Πατριωτῶν, ποὺ ξέρουν ὅτι δεν ὑπάρχει ἄλλη λύσις στὸ Κυπριακὸ πρόβλημα, παρὰ μόνον ἡ ἀπελευθέρωσις!

Ἡ ΕΛ.ΔΥ.Κ. φέρει βαρέως τὴν προδοσία ποὺ ὁδήγησε στὴν Στρατιωτικὴ Ἧττα τοῦ 1974.

Φέρει βαρέως τὴν ἀπώλεια τοῦ Στρατοπέδου της, ἂν καὶ ἡ ἐπικὴ μάχη ποὺ ἔδωσε ἐπὶ 60 ὦρες, ἡ τόσο ἄνισος, πολεμώντας ἕνας ἐναντίον εἰκοσιδύο πανόπλων Τούρκων, δὲν ἀφήνει περιθώρια γιὰ ντροπή, παρὰ μόνον γιὰ θαυμασμὸ καὶ τιμή.

Ἡ ΕΛ.ΔΥ.Κ. ὄσο σὲ αὐτὴν ὑπηρετοῦν Ἀξιωματικοὶ ὅπως ὁ ἀείμνηστος Δήμου, ὁ Κουρής, ὁ Θεοδώρου καί, κατ’ ἑμέ, πολὺ περισσότερο ὀ Συνταγματάρχης ΠΖ Προκόπιος Μαυραγάνης, θὰ εἶναι βασικὸς ἀποτρεπτικὸς παράγων οἱασδήποτε σκέψεως τῶν Τούρκων, γιὰ προέλαση πρὸς τὸν Νότο. Πολλῷ δὲ μᾶλλον, ὅταν εἶμαι σὲ θέση νὰ γνωρίζω, ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἀντίθετα φοβοῦνται μίαν ἀστραπιαία προέλαση τῆς ΕΛΔΥΚ στὸν Βοῤῥά, μὲ σκοπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν κατεχομένων ἀπὸ αὐτοὺς καὶ εἰδικὰ ἀπὸ τὴν Εἰσβολὴ τοῦ 1974, ἐδαφῶν τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Ἡ ΕΛ.ΔΥ.Κ. κουβαλᾶ μίαν Ἱστορία ἐπάνω της…  Μίαν ἱστορία ποὺ ξεκινᾶει τὸ διήμερο 20/21-7-74 ὅταν, ὑστεροῦσα σὲ δυνάμεις 1:4.5, ἐπετέθη στὸ Κιόνελι χωρὶς τὴν βοήθεια κάποιου, γνωρίζοντας τὸ ἀδύνατον τοῦ ἐγχειρήματός της. Καὶ ὅμως τὸ προσπάθησε. Μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια. Καὶ αὐτὴ ἡ ἱστορία ἐσφραγίσθη στὸν τριήμερο ἀγῶνα 14-16/8/74 μὲ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ Στρατοπέδου της. Ἑνὸς ἀγῶνος ποὺ διδάσκεται ἀπὸ τὴν Βρεταννικὴ Στρατιωτικὴ Ἀκαδημία ὡς ἡ πιὸ ἄνισος Μάχη τῶν Νεωτέρων χρόνων, ποὺ συνετέλεσε στὸ ἔπακρον γιὰ νὰ διατηρηθῇ τότε ἡ Λευκωσία ἐλεύθερος, μέσα σχεδὸν στὰ ἐδαφικὰ ὅρια ποὺ εἶχε πρὸ τῆς Εἰσβολῆς.

Πολλοὶ οἱ νεκροὶ καὶ ἀγνοούμενοι ἥρωές της. Μεγίστη ἡ Τιμὴ ποὺ τοὺς ἁρμόζει.

Καὶ αὐτὴ ἡ Τιμὴ παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Διοικητοῦ τῆς Μονάδος:

«Ἀγαπητέ μου, θεώρησα καθῆκον καὶ τιμὴ τῆς μονάδος, να τοποθετήσω τὴν στολὴ τοῦ κ.Ταξχου (σ.σ. ἐννοεῖ τὴν στολὴ τοῦ ἀειμνήστου τελευταίου Στρατοπεδάρχου τῆς ΕΛΔΥΚ τοῦ παλαιοῦ σκλαβωμένου Στρατοπέδου της, Ἀντισυνταγματάρχου ΠΖ τὸ 1974 Παναγιώτη Σταυρουλοπούλου) στὴν αἴθουσα τῶν Σημαιῶν τοῦ Νέου Διοικητηρίου, ὅπου ὑπάρχουν καὶ τὰ πορτραίτα ὅλων τῶν διατελεσάντων Διοικητῶν τῆς Μονάδος. Θὰ ἦταν ἀδιανόητο γιὰ ἐμέναν αὐτὴν τὴν αἴθουσα νὰ ὑπάρχῃ τὸ προτραῖτο μου καὶ νὰ μὴν ὑπάρχῃ ἡ αἰτία τῆς δόξης τῆς ΕΛΔΥΚ. Ἡ Στολὴ τοῦ Στρατηγοῦ».
(σ.σ. τὸν ἀποκαλοῦσε Στρατηγὸ ἂν καὶ Ταξίαρχος στὸν βαθμό, εἰς ἔνδειξιν τιμῆς καὶ σεβασμοῦ!)

Σωστὰ καταλάβατε. Εἶναι τὰ λόγια τοῦ Διοικητοῦ Μαυραγάνη πρὸς ἐμέναν ὅταν μου ἐπεδείκνυε τὴν βιτρίνα μὲ τὴν στολὴ τοῦ ἀειμνήστου κ.Ταξχου νὰ κοσμῇ τὴν αἴθουσα τῶν Σημαιῶν ἀπέναντι ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ γραφείου του, στὸ Διοικητήριο στὴν Μαλούντα.

Πράξεις συνειδητοποιημένων, ἱκανῶν καὶ πατριωτῶν Ἀξιωματικῶν ποὺ Διοικοῦν Ἑλληνικὴ Στρατιωτικὴ Μονάδα.

Ἐγγύησις πρὸς ὅλον τὸν Κυπριακὸ Ἑλληνισμό, ὅτι ἐὰν κληθοῦν «ὅταν ἡ περίστασις συγχωρήσῃ», θὰ κάνουν καὶ αὐτοὶ τὸ καθῆκον τους, ὅπως καὶ οἱ συνάδελφοί τους ΕΛΔΥΚάριοι τοῦ 1974. Δίχως δισταγμό, δίχως δευτέρα σκέψη. Καὶ θὰ φέρουν τὴν πολυπόθητο λύση: τὴν ἀπελευθέρωση!!!

Κωνσταντῖνος Ἀλεξ. Δημητριάδης

Ἅγιος Δομέτιος Λευκωσίας
24 Αὐγούστου 2017

[φωτογραφία 1] : Ὁ Συνταγματάρχης Διοικητὴς τῆς ΕΛΔΥΚ κ.Προκόπιος Μαυραγάνης μὲ τὸν ἀείμνηστο Ταξίαρχο ἐν ἀποστρατείᾳ κ.Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο σὲ Ἐκδήλωση Μνήμης τὴν 5η Ὀκτωβρίου /10/2016

[φωτογραφία 2] : ἡ προθήκη στὸ Διοικητήριο τῆς ΕΛΔΥΚ μὲ τὴν στολὴ τοῦ Ἀνχη (ΠΖ) τὸ 1974 κ.Παναγιώτη Σταυρουλοπούλου, Στρατοπέδου ἀπὸ 14-16 Αὐγούστου τοῦ 1974.

[φωτογραφία 3] : Ὁ ἀείμνηστος Ταξίαρχος ἐν ἀποστρατείᾳ κ.Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος μὲ τὸν Διοικητὴ καὶ στελέχη τοὺ 2ου Τάγματος καὶ τοῦ Λόχου Διοικήσεως Συντάγματος, στὸ ΚΨΜ τοῦ Στρατοπέδου τοῦ 2ου Μ/Κ ΤΠΖ στὴν Ἀθάλασσα, ὅπου ὁ πρῶτος ἐκλήθη νὰ ἐξιστορήσῃ τὴν «μητέρα τῶν Μαχῶν τοῦ 1974», ὡς ζῶσα – τότε – Μαρτυρία.

[φωτογραφία 4] : Ἡ Πολεμικὴ Σημαία τῆς Μονάδος.

(ὄλες οἱ φωτογραφίες ἀνήκουν ἀποκλειστικὰ στὸ ἀρχεῖο Κωνσταντίνου Δημητριάδου)