Ψηφοφόρων ἀδιέξοδα

Ὑπάρχουν ὁρισμένα ἱστορικὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα στοιχειώνουν γενεὲς πολιτικῶν καὶ καθορίζουν πολιτικές.

Τὸ κορυφαῖο σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο εἶναι ἡ περίφημη «συμφωνία τοῦ Μονάχου».
Ἔχουν γραφεὶ χιλιάδες βιβλία καὶ ἰστορικὲς διατριβὲς γιὰ τὸ θέμα.
Στὸν δυτικὸ πολιτικὸ κόσμο αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχει καθορίσῃ καὶ κορυφαῖες στιγμὲς κρίσεως.

Ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἱστορία μὲ τὸν ναυτικὸ ἀποκλεισμὸ τῆς Κούβας καί, τὴν παρ΄ ὀλίγον, πυρηνικὴ ἀντιπαράθεση.
Ἐὰν κάποιος διαβάσῃ τὸ περιστατικό, θὰ δῇ τὴν ἀγωνία τοῦ Κέννεντυ νὰ μὴν γίνῃ Τσάμπερλαιν.

Ἡ ἱστορία (κατὰ τὴν ἄποψή μου) δὲν ἔχει βεβαίως καθορίσῃ ἀμετάκλητα τὸ ποιὰ θὰ ἦταν ἡ πρέπουσα (γιὰ τὴν Μεγάλη Βρεταννία) στάσις, ἀλλὰ ὁ δυτικὸς πολιτικὸς κόσμος ζεῖ, κοντὰ ὀγδόντα (80) χρόνια μετά, μὲ τὸ φάντασμα τοῦ Μονάχου.

Στὰ καθ’ ἡμᾶς…
Ἀνάλογο φάντασμα εἶναι ἡ ἀποχὴ τοῦ 1946 τοῦ ΚΚΕ ἀπὸ τὶς ἐκλογές.
Οὐδεὶς καὶ οὐδέποτε διενοήθη νὰ μὴν μετάσχῃ στὴν ἐκλογικὴ ἀντιπαράθεση.
Ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν δικτατορία καὶ τὸ δημοψήφισμα τοῦ ’73 τὰ πολιτικὰ κόμματα ὑπεστήριζαν τὸ «ΟΧΙ» καὶ ὄχι τὴν ἀποχή.

Σὲ αὐτὴν τὴν παγίδα (;;;) ἠθελημένα ἢ ἄθελα, ἔπεσε κι ὁ συμβατικὸς τότε (σήμερα εἶναι συμβατικὸς καὶ ὁ ΣΥΡΙΖΑ κι ὁ Καμμένος) πολιτικὸς κόσμος.

Παρασυρμένος ἀπὸ τὴν ἀμετροέπειά του καὶ ἐλπίζοντας στὴν παλινόρθωσή του, μόλις πέντε μῆνες μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ Ἰανουαρίου, πίστεψαν ὅτι θὰ ἐπανέλθουν δόξῃ καὶ τιμῇ νὰ διαχειρισθοῦν καὶ πάλι τὰ πολιτικὰ πράγματα καὶ νὰ ξαναστήσουν τὸ τραπέζι τῆς ἐξουσίας, ὅπως τὸ ἄφησαν τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2015.

Σύσσωμος ὁ «κόσμος» ποὺ περιφέρεται γύρω ἀπ αὐτὸ τὸ τραπέζι, ἐκδότες, δημοσιογράφοι καὶ θεσιθῆρες, ἔπεσαν σὰν ζωντόβολα στὴν παγίδα τοῦ Τσίπρα καί, σὲ ἔνα ἄκαιρο καὶ ἄκυρο δημοψήφισμα, προσέφεραν τὴν νομιμοποίησή του.

Βέβαια δὲν ἦσαν ὅλοι ἠλίθιοι… Κάποιοι, ὅπως ὁ Καμίνης καὶ ἡ γνωστὴ σοσιαλιμπερᾶλ κλίκα, ἐπαρουσιάσθησαν γιὰ νὰ διεκδικήσουν τὸ τραπέζει ἐξουσίας, μετὰ τὴν ἧττα τοῦ «ΟΧΙ». Σὲ διαφορετικὴ περίπτωση πάλι κερδισμένοι θὰ ἦσαν, ἀφοῦ θὰ μποροῦσαν νὰ διεκδικήσουν τὴν ἡγεσία τοῦ 39%, ποὺ ἠλιθίως (ὅπως ἐγὼ δηλαδή) ἔσπευσαν στὸν πολιτικὸ ἀκτιβισμὸ (γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου) καὶ συμμετεῖχαν στὴν ἀντιπαράθεση.

Ἂν μποροῦσα νὰ δῶ τὰ πράγματα καλλίτερα τότε θὰ ἔπρεπε νὰ μὴν συμμετάσχω.
Ἐὰν δὲ ἤξερα ὅτι θὰ διεκδικηθοῦν ἡγεσίες ἀπὸ τὴν σοσιαλιμπερὰλ ἀντιδημοφιλὴ καὶ ἀνερμάτιστη κλίκα, ποὺ οὔτε οἱ συμβίες τους δὲν θὰ ἐψήφιζαν, σὲ φυσιολογικὲς καταστάσεις, θὰ ἔπρεπε νὰ συμμετάσχω ψηφίζοντας «ΟΧΙ» καί, μάλιστα, νὰ χορεύω στὸ Σύνταγμα μὲ τὶς μπουντοῦδες.
Ὄχι γιὰ τὶς παπαριὲς ποὺ χόρευαν αὐτές, ἀλλὰ γιατὶ δὲν θὰ ἤθελα νὰ προσμετρηθῇ ἡ ψῆφος μου στὸν Καμίνη καὶ στοὺς ὁμοίους του.

Μπορεῖ νὰ ἀργῶ νὰ καταλάβω τὸ τὶ παίζεται, ἀλλὰ ὅταν τὸ καταλαβαίνω, τοὐλάχιστον, ὁμολογῶ τὴν πλάνη μου.
Ὄχι,
ὁ Καμίνης καὶ οἱ ἄλλοι τῆς κλίκας δὲν ἦσαν οἱ ἡγέτες μου… Ἀλλοίμονο ἐὰν αὐτὰ τὰ ὀρθοπολιτικὰ φρικιὰ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποτελοῦν ἡγεσία γιὰ ὁποιονδήποτε τίμιο καὶ καλὸ ἄνθρωπο.

«Ἕνας»

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply