Οἱ βαπτίσεις τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ ἐγίνοντο σὲ ἐνήλικες ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ Ἕλληνες δὲν ἀποδέχοντο τὸν Χριστιανισμὸ παρ’ ὅ,τι ἡ παράβασις αὐτὴ τιμωρεῖτο μὲ θάνατο, στοὺς Βυζαντινοὺς χρόνους, ὁ Ἰουστινιανὸς ἐπενόησε τὸν νηπιοβαπτισμό. Ἔτσι καθιερώθηκε τὸ βάπτισμα σὲ νηπιακὴ ἡλικία καθὼς καὶ ἡ ὑποχρέωσις ὅτι τὸ νήπιο θὰ ἀκολουθοῦσε τὴν Χριστιανικὴ πίστη. Αὐτὸ τὸ ἀνελάμβανε ἔνας ἐνήλιξ χριστιανόός, ὁ λεγόμενος «πνευματικὸς πατέρας» ἢ «ἀνάδοχος», ὁ ὁποῖος πρώτα ἀπὸ ὅλα ἐπέλεγε τὸ ὄνομα, τὸ ὁποῖο ἦταν χριστιανικό. Κατὰ τὴν τελετὴ τοῦ βαπτίσματος ἀπηγόρευαν στοὺς γονεῖς νὰ παρίσταντο καί, οὔτε βέβαια νὰ ὁρίζουν τὸ ὄνομα, τὸ ὁποῖο τὸ μάθαιναν μετὰ τὴν τελετὴ ἀπὸ κάποιο πιτσιρίκι.

Ὁ πνευματικὸς πατέρας παρακολουθοῦσε τὸ νήπιο καὶ τὴν οἰκογένειά του ἐὰν ἐτηροῦντο αὐτὰ ποὺ ἐπιβάλλει ἡ χριστιανικὴ πίστις. Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται ὁ ῥουφιάνος τῆς οἰκογενείας, τῆς ὁποίας ἡ ἐπιβίωσις ἦταν στὰ χέρια του. Ὁ ὑποχρεωτικὸς βαπτισμὸς —νηπίων καὶ ἐνηλίκων— ἀλλὰ καὶ ὁ ἐξαναγκασμὸς ἀλλοθρήσκων καὶ ἑτέρων χριστιανικῶν ὁμάδων, ὥστε νὰ ἐκχριστιανισθοῦν μέσῳ βαπτίσματος μαρτυρεῖται ἤδη ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα στὸν Ἰουστινιάνειο Κώδικα, ποὺ ἐξεδόθη ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανὸ Α’, ὅπου ἐπαναλαμβάνεται γιὰπολλοστὴ φορά, σχεδὸν ἐναγωνίως, τὸ ὅτι τάχα ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ «ἀληθινὴ πίστις» καὶ καθυβρίζονται οἱ Ἕλληνες (οἱ μὴ χριστιανοὶ δηλαδή) ὡς «ἀλιτήριοι», ἐνῶ γιὰ νὰ μὴν ξεφεύγῃ κάποιος καὶ νὰ ἐμπίπτουν ὅλοι στὶς διατάξεις, ὡς ἀποστάτες, εἶναι «νόμιμο» νὰ τιμωρῶνται μὲ τὴν θανατικὴ ποινή:

«Θεσπίζουμε δὲ καὶ νόμο, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ὅλα τὰ μικρὰ παιδιὰ πρέπει νὰ δέχονται τὸ σωτήριο βάπτισμα ἀμέσως καὶ χωρὶς κάποιαν ἀναβολή, ὥστε ὅπως καὶ οἱ μεγαλύτεροι νὰ μποροῦν νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ νὰ κατηχῶνται στὶς θεῖες γραφὲς καὶ τοὺς θείους κανόνες».

Ἔτσι θὰ μποροῦν νὰ διαφυλάξουν τὴν ἀληθινὴ πίστη τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν καὶ δὲν θὰ ἐπιστρέψουν ξανὰ στὴν παλαιὰ πλάνη. Καὶ ὅσων ἔχουν κάποιο στρατιωτικὸ ἢ ἄλλο ἀξίωμα καὶ περιουσία μεγάλη καὶ γιὰ νὰ κρατήσουν τὰ προσχήματα ἐβαπτίσθησαν οἱ ἴδιοι ἢ πρόκειται νὰ βαπτισθοῦν, ἀφήνοντας ὅμως τὶς συζύγους τους καὶ τὰ τέκνα τους ἣ τὰ ἄλλα μέλη τοῦ οἴκου τους μέσα στὴν ἑλληνικὴ πλάνη, διατάσσουμε νὰ δημευθῇ ἡ περιουσία τους, νὰ στερηθοῦν ὅλων τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων τους καὶ νὰ τιμωρηθοῦν ὅπως τοὺς ἀξίζει, ἀφοῦ εἶναι φανερὸ ὅτι ἔτυχαν τοῦ ἁγίου βαπτίσματος δίχως νὰ ἔχουν πίστη, καὶ τὰ ἴδια δὲ θὰ ὑφίστανται οἱ ἀλιτήριοι Ἕλληνες καὶ οἱ Μανιχαίοι, τμῆμα τῶν ὁποίων εἶναι οἱ Βορβορίτες

Ὁ ἐκκλησιασμὸς ἦταν ἔνας τρόπος γιὰ νὰ ἐλέγχονται ποιοὶ ἔχουν ἀποδεχθῆ τὸν χριστιανισμό.

Ὁ νηπιοβαπτισμὸς εἶναι παράνομος ως πρακτικὴ καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ καταργηθῇ καὶ νὰ γίνεται κατόπιν ἐπιλογῆς ἐνηλίκου ἀτόμου καὶ ὄχι ἑνὸς «βιασθέντος» νηπίου.

Ἡ δημιουργία ποιμνίου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κι ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία, χωρὶς φυσικὰ τὸ ἄτομο νὰ ἔχῃ ἀποδεχθῆ τὸν χριστιανισμὸ συνειδητά, ἔρχεται σὲ ἀντίθεση ὄχι μόνον μὲ τὸ Σύνταγμα (στὴν οὐσία, καταργεῖται ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία ποὺ μνημονεύεται, καθὼς στὴν πραγματικότητα ὑπάρχει «πειθαναγκασμός» μὲ ἀποτέλεσμα τὸν προσηλυτισμὸ ἑνὸς ἀβούλου πλάσματος), ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἰησοῦ:

«Πηγαίνετε σὲ ὅλον τὸν κόσμο, καὶ κηρύξτε τὸ εὐαγγέλιο σὲ ὅλη τὴν κτίση. Ὅποιος πιστέψει καὶ βαπτισθεὶ θὰ σωθῆ, ὅποιος ὅμως ἀπιστήσει, θὰ κατακριθῆ»
(Μᾶρκος 16:15-16).

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἐδέχετο τὴν βάπτιση καὶ τὴν κατήχηση μόνον ἐνηλίκων. Δηλαδή, πρώτα πιστεύουμε καὶ μετὰ βαπτιζόμεθα.

Ὁ νηπιοβαπτισμὸς εἶναι ἀπαράδεκτος γιατὶ ἀφαιρεῖ τὸ δικαίωμα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ διαλέξῃ τὸν δικό του θεὸ ἢ ἔνα φιλοσοφικὸ σύστημά ποὺ θὰ τὸν προστατεύη ἀπὸ τοὺς θεοὺς καὶ τὶς δεισιδαιμονίες ποὺ ἐπενόησαν οἱ πρόγονοί του πρὶν χιλιάδες χρόνια.

Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ πρέπει νὰ θεωρηθῇ παράνομος γιατὶ παραβιάζει κάθε δεοντολογία περὶ ἐλευθερίας τῶν ἰδεῶν.

Οἱ ἀνοησίες, περὶ ἀπαλλαγῆς τοῦ …προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, δὲν μᾶς ἀφοροῦν. Ἀνήκουν στὴν σφαίρα λογικῆς τῆς ἑβραϊκῆς φιλολογίας καὶ τῆς θρησκευτικῆς παρακρούσεως ποὺ ταλαιπωροῦν κάθε ἀδαὴ πιστό.

Στὸ ἑλληνικὸ κράτος ὑπάρχει ἡ ἐπιλογὴ τῆς μὴ βαπτίσεως, χωρὶς ὅμως συνεπειες ὅπως παλαιὰ (δὲν μποροῦσες νὰ ἐγγραφῇς σὲ σχολεῖο κ.ἄ).

Θεοδωρόπουλος Ἰωάννης