Ξεπεσμένοι…

Διαβάζω κι ἀκούω συχνὰ γιὰ κάποιους, στὴν πλειοψηφία τους ἐπωνύμους, ποὺ σήμερα, μετὰ ἀπὸ πολυετεῖς δόξες καὶ ἄφθονο χρῆμα, διαβιοῦν σὲ κάτι μικρὰ διαμερισματάκια ἤ, ἀκόμη καί, σὲ ὑπόγεια βρωμερά, τρισάθλια καὶ παγωμένα. Καὶ τὰ ἐπιφωνήματα θλίψεως, ἢ ἀκόμη καὶ ὀργῆς, ἀπὸ τοὺς συμπολῖτες μας γιὰ τὴν …κατάντια τους, εἶναι τόσο ἔντονα, ποὺ τελικῶς σὲ παρασύρουν στὸ νὰ τοποθετηθῇς συμπονετικὰ γιὰ τὸν (ἂς ποῦμε) πάσχοντα.
Δυστυχῶς μας.

Κατ’ ἀρχὰς θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς πάντα ὑπάρχουν καὶ χειρότερα. Ἀφ΄ ᾖς στιγμῆς αὐτοὶ οἱ ἐν λόγῳ ἄνθρωποι διαβιοῦν σὲ κλειστὸ χῶρο κι ὄχι στὴν ὕπαιθρο, ὡς ἄστεγοι, ἀποδεικνύει ἁπλῶς πὼς ὑπερβάλλουμε μὲ τὶς θλίψεις μας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλην… ἐὰν πράγματι αὐτοὶ οἱ πρώην κοσμοπολῖτες σήμερα ἀκροβατοῦν μεταξὺ ἀπολύτου φτώχειας καὶ ὁριακῆς ἐπιβιώσεως, ἐνᾦ ἀπὸ τὰ χέρια τους παλαιότερα, πέρασαν βουνὰ ἀπὸ περιουσίες, τότε ἁπλῶς πληρώνουν τὸ τίμημα τῆς ἐπιδερμικότητός τους. Οἱ πολλοί, πράγματι, τὰ καλόφαγαν τὰ λεφτά, ὅταν ἔρχονταν μὲ τὰ τσουβάλια καί, ἐλάχιστοι, δίχως νὰ περνοῦν στὸ ἄλλο ἄκρον τὴς μιζέριας καὶ τῆς στερήσεως, τὰ διεχειρίσθησαν μὲ τέτοιον τρόπο, ὥςτὲ σήμερα, τοὐλάχιστον, νὰ διαβιοῦν ἀξιοπρεπῶς. Μά, δυστυχῶς, πάντα οἱ σόφρωνες ἦσαν ἐλάχιστοι, ἀναλογικῶς μὲ τοὺς ἀνοήτους. (Δὲν ἀναφέρομαι φυσικὰ στὰ πάσης φύσεως τρωκτικά… αὐτὰ ἀπὸ μόνα τους ἀποτελοῦν ξεχωριστὴ κατηγορία!)
Τέλος, ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ ποὺ  ἀντικρύζουμε, ἐὰν ἀκόμη δὲν μᾶς ἔχῃ διδάξη ἀρκούντως, τότε τὸ πρόβλημα τὸ ἔχουμε ἐμεῖς κι ὄχι τὸ σκηνικό.

Ἐξηγοῦμαι…
Ἀπὸ μόνος του ὁ πλοῦτος στὰ χέρια ἀνοήτων καὶ ἠλιθίων καθίσταται φονικὸ ἐργαλεῖο ποὺ στρέφεται κατὰ τῶν πολλῶν, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς. Εἴτε ἠθικῶς λοιπόν, εἴτε κοινωνικῶς εἴτε ἀκόμη καὶ ἰδεολογικῶς, ὁ πλοῦτος ἀπὸ μόνος του ἐπιταχύνει τὶς διαδικασίες ἀποβλακώσεως αὐτῶν ποὺ ἔχουν τὶς ἰδιαίτερες τάσεις πρὸς τὴν ἀνοησία, ἐνᾦ ἐξυπηρετεῖ καὶ ἐνδυναμώνει τὴν ἀσυδοσία, παγιδεύοντας μεγάλες κοινωνικὲς ὁμάδες στὶς λάμψεις του.
Ἐπὶ προσθέτως ὅμως ὁ πλοῦτος, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὑφίσταται καὶ κατέχεται, δὲν ἀποδεικνύει ἀριστεία καὶ ἱκανότητα, ἀλλὰ ἀποδεικνύει, στὶς πλεῖστες τῶν περιπτώσεων, βρωμιά, διαπλοκὴ καὶ ἀσυνειδησία. Κατ’ ἐπέκτασιν ἐὰν αὐτὸς ποὺ κατέχῃ τὸν πλοῦτο τὸν ἀπέκτησε εἴτε διότι ἦταν πρόθυμος εἴτε διότι ἦταν ῥεζίλης εἴτε ἀκόμη καὶ διότι ἦταν μέρος τῆς διαπλοκῆς, κακῶς τὸν κατεῖχε καὶ ἀκόμη περισσότερο κακῶς λυπούμεθα γιὰ τὶς σημερινές του κατάντιες.
Ἐὰν ἐπὶ πλέον αὐτῶν συνυπολογίσουμε πὼς ἡ προσαρμοστικότης ἀπουσιάζει ἀπὸ τὰ γνωρίσματα αὐτῶν ποὺ ἐξέπεσαν, τότε μποροῦμε εὐκόλως νὰ κατανοήσουμε πὼς οἱ προσκολλήσεις τους εἶναι ἰσχυρότερες τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς ποὺ ἀφορὰ στὰ τῆς ἐπιβιώσεώς τους. Κι ὁ νοὼν νοείτω.

Ὅμως…
Αὐτὰ τὰ λογικὰ συμπεράσματα, τὰ ἀπολύτως ψυχρά, ἴσως νὰ μὴν καλύπτουν τὶς συναισθηματικὲς ἀνάγκες κάποιων συμπολιτῶν μας, ποὺ ἐπὶ προσθέτως χρειάζονται νὰ ἐνεργοποιοῦν τὴν συμπόνια καὶ γιὰ νὰ αἰσθάνονται περισσότερο ἀνθρωπιστὲς ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώνονται στὸ γεγονὸς πὼς αὐτοὶ εἶναι καλλίτεροι, ἐφ΄ ὅσον ὑπάρχουν καὶ χειρότερα γύρω τους, ἐνᾦ ἀκόμη οἱ ἴδιοι δὲν ἐξέπεσαν τόσο, ἀλλὰ καὶ μποροῦν ἀκόμη νὰ συμπονοῦν, μὰ καὶ νὰ συμπράττουν κατ’ ἐλάχιστον μὲ ἐλεημοσύνες. Εἰδικῶς δὲ αὐτὲς οἱ δύο λεπτομέρειες εἶναι τόσο καλὰ δομημένες μέσα μας, ποὺ γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὲς συνειδητῶς εἶναι σχεδὸν ἀδύνατον. Μόνον ἕνας πολὺ ἰσχυρὸς πόνος θὰ μᾶς ἀπελευθερώσῃ πραγματικά, μετατρέποντας τὴν ἀνάγκη τῆς ἐπιβεβαιώσεως σὲ εἰλικρινὴ κι ἀναγκαία φιλανθρωπία. Ὄχι φιλανθρωπία τῶν χειροκροτητῶν ἀλλὰ φιλανθρωπία οὐσιαστική.

Πίσω ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω ὅμως ὑπάρχει καὶ μία ἀλήθεια ποὺ ἀρνούμεθα, ἀκόμη, νὰ ἀποδεκτοῦμε. Καὶ ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἀνάγκη ἐπανεκκινήσεως τῶν πάντων, γιὰ ὅλους, μὲ τὶς ἴδιες συνθῆκες, τὶς ἴδιες προοπτικές, τοὺς ἰδίους ὅρους καὶ τὶς ἴδιες πιθανότητες ἐπιτυχίας. Αὐτὸ ὅμως γιὰ νὰ συμβῇ ἀπαιτεῖται πρωτίστως ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀποδεκτοῦμε πὼς πολὺ πιθανὸν θὰ χρειασθῇ νὰ ἀπωλέσουμε τὰ πάντα καί, γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε, θὰ χρειασθῆ νὰ ξεκινήσουμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ἀρχή. Τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή, σὲ νέες βάσεις καὶ κυρίως μὲ νέα ὁράματα καὶ νέες ἀντιλήψεις. Αὐτὰ ποὺ ἔως σήμερα ἐφαρμόζουμε καὶ υἱοθετοῦμε ἕνα πρὸς ἕνα καταῤῥίπτονται καὶ ἀποδεικνύονται λανθασμένα. Συνεπῶς δὲν ἔχουμε πλέον πολλὰ νὰ κάνουμε, παρὰ μόνον  πολλὰ νὰ μάθουμε, γιὰ νὰ πράξουμε ἀναλόγως…
Μὰ ὅσο παραμένουμε σὲ κάποιο …στασίδι παρατηρώντας, κάτι τέτοιο δὲν μπορεῖ νὰ συμβῇ. Οἱ παρατηρητὲς δὲν ἔχουν τὴν ἀναγκαία προσαρμοστικότητα καὶ συνήθως, ἂν καὶ γνωρίζουν, τελικῶς καταλήγουν πρῶτοι αὐτοὶ θύματα. Γιὰ νὰ ἀλλάξῃ αὐτὸ ἀπαιτεῖται ἢ ἀπόφασις συνειδητή, ἢ πάθημα, ποὺ μπορεῖ νὰ λειτουργήσῃ ὡς μάθημα. Καὶ τὸ μάθημα, στὶς πλεῖστες τῶν περιπτώσεων, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἐπιστρέψουμε σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖον ἐκκινήσεως, πιὸ κοντὰ στὶς φυσικὲς διαδικασίες καὶ σαφῶς μακρύτερα τῶν ὅσων θεωρούσαμε ὡς δεδομένα κι ἀδιαπραγμάτευτα.

Σκληρὰ ὅλα αὐτὰ κι ἀκραία.
Ἐὰν ὅμως ἔχω δίκαιον, τότε ἴσως πράγματι νὰ ἀπαιτεῖται ἡ ἀπώλεια πολλῶν ἐξ ὅσων θεωρούσαμε ὡς δεδομένα, γιὰ νὰ ἀνατρέψουμε τὶς ὁπτικές μας καὶ νὰ μπορέσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ ξεκινήσουμε τὴν ἀνηφορικὴ πορεία τῆς ἐπαναδομήσεως τῶν πάντων. Ἔως τότε, ἐὰν φυσικὰ ἔχω δίκαιον, ἁπλῶς θὰ χάνουμε καθημερινῶς κάτι, γιὰ νὰ ξυπνήσουμε μίαν ἡμέρα καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς τελικῶς εἴχαμε …τίποτα καὶ πὼς γιὰ νὰ ἐπαναποκτήσουμε τὸ δικαίωμα στὴν ζωή, ὀφείλουμε νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ αὐτονόητα, τὰ ὁποία, τελικῶς, δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ ἀποκτήματα ἀλλὰ μὲ ἐπαναπροσδιορισμοὺς καὶ ἐπανατοποθετήσεις
, μὲ τὸν σεβασμό μας πρὸς τοὺς Φυσικοὺς Νόμους καὶ τὸν αὐτοσεβασμό μας, μὰ κυρίως μὲ ὁδηγὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ σκοπὸ τὴν Ἐλευθερία..

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply