«Ὁ Πλάτων γνωρίζει ὅτι ἡ κατάστασις ποὺ διαμορφώνεται σὲ ἕνα κράτος εἶναι συνάρτησις τοῦ ἤθους: τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς δικαιοσύνης πρωτίστως τῶν ἀρχόντων (ἀφοῦ τελικὰ μόόον ἀτομικὰ προσδιορισμένοι ἄνθρωποι ἄρχουν καὶ ὄχι «οἱ νόμοι» ἢ «οἱ ἰδέες» ἢ «ὁ λαός») ἀλλὰ καὶ τῆς ἠθικῆς οὐσίας ποὺ θὰ ὑπάρχη στοὺς ἀρχομένους.

Ὑπὸ αὐτοὺς τοὺς ὅρους ἡ παιδεία προβάλλει ὡς μιὰ ρεαλιστικὴ δυνατότης, ἴσως ἡ μόνη ρεαλιστικὴ δυνατότης καὶ ὁ Πλάτων στηρίζει τὰ πάντα σ’ αὐτήν, στὴν διάπλαση τῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς προσωπικότητος (τῆς μόνης πραγματικῆς διαλεκτικῆς συνθέσεως στὴν ζωή) ἔχοντας τὴν τραγικὴ ἐπίγνωση ὅτι αὐτὸ ποὺ ὅλο καὶ ὅλο μποροῦμε νὰ ἀντιτάξουμε σὰν ἀνάχωμα στὴν πλημμυρίδα τοῦ κακοῦ εἶναι ἡ γνῶσις, ἡ ἀρετή, ἡ ὀμορφιά.»

Ν. Μ. Σκουτερόπουλος

Λήψις τοῦ βιβλίου σὲ pdf ἀπὸ ἐδῶ.