Ἡ Κυριακὴ δεν εἶναι τὸ τέλος. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ὁ δρόμος. Καὶ ὁ δρόμος ἔχει ἀπὸ ἐμᾶς ἀπαιτήσεις.

Ἀφήνουμε τὰ πολλὰ καὶ τὰ χονδρὰ συμπράγκαλα τῆς ὑπερφιάλου ἀτομικότητός μας σπίτι, τὰ κλειδώνουμε καλὰ στὴν ντουλάπα, φορᾶμε τὸ κοστούμι τῆς λαϊκότητος καὶ τὰ παλαιὰ φθαρμένα τσαρούχια τοῦ ἔθνους καὶ βουτᾶμε σὰν μωρὰ παιδιὰ μέσα στὴν δίνη τῆς γαλανόλευκης λαοθάλασσας.

Μαγνητιζόμαστε ἀπὸ τὴν παλλομένη ἀνθρώπινο μᾶζα, τὴν μήτρα κάθε κοινωνικῆς ἀλλαγῆς στὸ διάβα τῶν αἰώνων, καὶ στραγγίζουμε στάλα μὲ τὴν στάλα κάθε ἠδονικὸ χυμὸ ἀπὸ μέσα της.

Μουλιάζουν τὰ ἀκροδάκτυλά μας καθὼς ψηλαφίζουμε τὸ ἐκστατικὸ κορμὶ τῆς πατρίδος μέσα ἀπὸ τὰ ἑκατοντάδες χιλιάδες πρόσωπα τῶν συμπατριωτῶν μας.

Τρέμει τὸ φυλλοκάρδι μας καὶ οἱ παλμοὶ πλημμυρίζουν τὰ σωθηκὰ καὶ ξεβράζονται ἀπὸ τὸ στόμα, ἀνάκατα μπερδεμένοι μὲ τὰ ἀναφιλητὰ καί τις ἀνάσες μας, καθὼς ἀφήνουμε πίσω τὸν ῥυπαρὸ ἀτομιστὴ μωροφιλόδοξο ἑαυτούλη μας, καὶ σὰν πρωταγωνιστὲς ἀττικῆς τραγῳδίας ἀτενίζουμε μὲ αἴσθημα εὐθύνης τὸ ἰστορικὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον.

Διακρίνουμε ἀνάμεσα στὸ ζωηρὸ πλῆθος τῶν ζωντανῶν, τοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς ἀγέννητους.

Περιστρεφόμαστε ἀεικίνητα γιὰ ὄσες ὦρες δώσει ὁ Θεὸς νὰ κρατήσῃ τὸ ἐθνικὸ γιορτάσι ἀνάμεσα στοὺς αἰῶνες καὶ τὶς χιλιετίες ἀντλώντας περιεχόμενο γιὰ τὸ μέλλον.

Σὲ αὐτὸ τὸ περιεχόμενο, κρύβεται ἕνα μέλλον ὑπέρλαμπρο.
Ἕνα μέλλον ποὺ τὴν Κυριακὴ μένει νὰ τὸ ἀδράξουμε.

Γεῶργιος Μακρῆς