Χάνοντας καὶ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα

Ἀδιαμφισβήτητα, πατώντας μόνον ἐπάνω σὲ ἱστορικὰ στοιχεία, τὰ ὅποια συγγράματα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων σήμερα ἀκόμη ὑπάρχουν, ἀνήκουν δικαιωματικά, στοὺς φυσικούς τους κληρονόμους. Κι ἐπεὶ δὴ φυσικοὶ κληρονόμοι αὐτῶν τῶν δημιουργῶν εἶναι οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες, θεωρητικῶς καὶ μόνον, τὰ ὅποια συγγραφικὰ δικαιώματα (ἐὰν ὑπάρχουν), ἀνήκουν μόνον στοὺς Ἕλληνες. Κατ’ ἐπέκτασιν, λογικὰ σκεπτόμενοι καὶ μόνον, ὅλα αὐτὰ τὰ ἔργα τῶν παππούδων μας θὰ ἔπρεπε νὰ τὰ διαχειρίζεται κάποιο ὑπουργεῖον τῆς Ἑλλάδος.
Αὐτὸ θὰ ἦταν τὸ λογικό. Ἀλλὰ σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη, ὅπου τὸ παράλογον καὶ τὸ ἀνήθικον κυριαρχεῖ, σαφῶς καὶ δὲν ἰσχύει κάτι τέτοιο.

Γιὰ ὅσους λοιπὸν δὲν τὸ γνωρίζουν, καλὸ εἶναι νὰ ἐπαναλάβουμε, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, πὼς τὰ κληροδοτήματα αὐτὰ σαφῶς καὶ δὲν ἀνήκουν στὴν χώρα μας, ἐφ΄ ὅσον κάποιοι ἄλλοι, ἐκτὸς Ἑλλάδος, μερίμνησαν πρὸ κειμένου νὰ τὰ κατοχυρώσουν. Τέτοιος λοιπὸν διαχειριστὴς εἶναι, γιὰ παράδειγμα, οἱ ἐκδόσεις Λειψίας, ποὺ θεωροῦνται παγκοσμίως οἱ ἐπίσημοι διαχειριστὲς τῶν ἔργων τῶν παππούδων μας καί, ἐπὶ πλέον, σὲ αὐτοὺς πληρώνονται, ἀκόμη καὶ σήμερα, πνευματικὰ δικαιώματα.

Βέβαια, ἴσως κάποιος νὰ ἰσχυρισθῇ (καὶ πολὺ ὀρθά) πὼς αὐτὰ τὰ πνευματικὰ δημιουργήματα εἶναι παναθρώπινα καὶ ἀνήκουν σὲ ὅλην τὴν Ἀνθρωπότητα. Ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι.
Τά πνευματικά δικαιώματα ὅμως, ὅταν εἰσπράττονται, γιά ποιόν ἀκριβῶς λόγο θεωροῦνται νόμιμα, ἠθικά καί δίκαια;
Ἤ μήπως εἶναι νομομαγειρευτικῶς καί μόνον ἔτσι τακτοποιημένα, πρό κειμένου νά μήν θίγεται ὁ ἐκμεταλλευτής αὐτῶν τῶν κληροδοτημάτων, ἀνεξαρτήτως τῆς «βιτρίνας» του;
Καί, ἐπὶ πλέον, εἶναι ὅλα τά διασωθέντα ἔργα τῶν παππούδων μας δημόσια; Ἤ μήπως τό μεγαλύτερο τμῆμα αὐτῶν παραμένουν ἑπτασφράγιστα μυστικά κάποιων …«ἐκλεκτῶν»;

Τὰ ὅποια λογικὰ ἐρωτήματα ἀνακύπτουν ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἀπαντῶνται εὔκολα, ἐφ΄ ὅσον ἕνας ὁλόκληρος μηχανισμὸς ἀφ΄ ἑνὸς ἀποκρύπτει μεθοδικὰ τὶς ἀλήθειες καὶ ἀφ΄ ἑτέρου εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ σιτίζονται ἀπὸ τὸν ἐν λόγῳ μηχανισμό, γιὰ νὰ ἐξακολουθοῦν τὰ μυθεύματα εἰς βάρος μας. Τὰ πνευματικὰ δικαιώματα, ποὺ στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχουν, ἐφ΄ ὅσον οἱ (τοὐλάχιστον οἱ ἐν λόγῳ) δημιουργοί τους οὐδέποτε τὰ ἠξίωσαν, δὲν μποροῦν καὶ νὰ προβάλονται ὡς νόμιμα καὶ λογικά.
Κατὰ τὴν ἰδίαν λογικὴ δὲν μποροῦν καὶ νὰ εἶναι ἀντικείμενον διαπραγματεύσεων, ἢ ἀκόμη καὶ διαχειρίσεως ἢ πληρωμῆς τους.

Μά, τελικῶς, αὐτὸ εἶναι τὸ κεντρικὸ σκεπτικὸ τῆς πραγματικῆς συνθήκης, ποὺ σήμερα ἐπικρατεῖ ἐπισήμως στὸν πλανήτη. Διαπιστώνοντας τὸ γελοῖον τῶν «πνευματικῶν δικαιωμάτων», εἰδικῶς στὰ ἀρχαία ἔργα, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὁ μηχανισμὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ συντηρεῖται κι ὄχι τὰ προσχήματα τῶν ὁποίων ἐκδόσεων. Εὔκολα καταῤῥίπτεται, σὲ ὁποιοδήποτε ἠθικὸ δικαστήριο (ἐὰν ὑπάρχῃ) μία τέτοια ἀξίωσις, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν θὰ συμβῆ ἢ ὄχι.
Ὅμως ἂς μείνουμε καλλίτερα στὸν ἴδιον τὸν μηχανισμὸ καὶ ἂς ἀφήσουμε πίσω μας τὰ ἐπὶ μέρους συμπτώματα.

Πατώντας σὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικὸ τῶν «πνευματικῶν δικαιωμάτων» ἄτομα καὶ ἑταιρείες, ποὺ οὐδέποτε ἐπέτυχαν νὰ δημιουργήσουν κάτι μόνοι τους, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν ἔνδεια καὶ τὴν ἀδαοσύνη τῶν πραγματικῶν δημιουργῶν, κτίζουν αὐτοκρατορίες οἰκονομικῆς φύσεως, ποὺ στόχο μοναδικό τους δὲν ἔχουν τόσο τὸ χρῆμα, ὅσο τὸν ἔλεγχο. Τὸ νὰ εἶναι μία περιοχὴ τοῦ πλανήτου ἀνεξάρτητος ἐνεργειακά, διατροφικά, κοινωνικὰ συνιστᾶ κίνδυνο γιὰ τοὺς ἐξουσιαστές. Μόνον ὁ ἔμμεσος (ἢ κι ἄμεσος σὲ κάποιες περιπτώσεις), μὲ κάθε λογῆς προσχήματα, ἐκβιασμός, ἐκφοβισμὸς ἢ κι ἐξόντωσις, διατηρεῖ τὸν ἔλεγχο στὰ χέρια ἐλαχίστων, κρατώντας ἐν καταστολῇ τὸν πλανήτη. Κι ἔτσι ἡ ἐνέργεια βασίζεται σὲ «κατοχυρωμένες πατέντες», τῶν ὁποίων τὸν διαχειριστικὸ ἔλεγχο ὑφαρπάζουν τὰ σαπρόφυτα τοῦ πλανήτου, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους. Ἡ Ὑγεία, ἐπίσης ὑπὸ τὸν στενὸ ἔλεγχο τῶν ἰδίων ἐγκεφάλων, καθίσταται μέσον ἐκβιασμοῦ καὶ ἐλέγχου ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Οἱ φυσικὲς πηγὲς συντηρήσεως τῆς ζωῆς, ὅπως τὸ νερὸ καὶ  τὸ φῶς καὶ ὁ ἀήρ, σιγὰ σιγά, ἀποκτοῦν «μεσίτες» νομιμοφανεῖς. Οἱ πραγματικοὶ ἐπιστήμονες καὶ οἱ ἐρευνητές, ποὺ παράγουν ἔργο, ἐὰν δὲν ὑποχρεωθοῦν νὰ θέσουν ἑαυτοὺς ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ συγκεκριμένου μηχανισμοῦ, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες …ἐξαφανίζονται. Οἱ λαοί, θύματα αὐτῶν τῶν τακτικῶν, ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιδράσουν καί, παραλλήλως, γιὰ νὰ διασφαλισθῇ ἡ διαρκὴς καταστολή τους, ἔμμισθοι πράκτορες καὶ πρακτοράκια τοποθετῶνται σὲ καίριες θέσεις προπαγάνδας, πρὸ κειμένου νὰ μὴν διαφύγῃ τοῦ κεντρικοῦ ἐλέγχου κάποια φυσικὴ ἀντίδρασις.

Ἡ ἐκμετάλλευσις λαῶν καὶ κρατῶν δὲν εἶναι ὅμως μόνον ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν «πνευματικῶν δικαιωμάτων». Ἁπλῶς αὐτὰ τὰ «πνευματικὰ δικαιώματα» ἀποκαλύπτουν τὸ εἶδος τῆς συνωμοσίας.
Στὴν πραγματικότητα ὅλος αὐτὸς ὁ μηχανισμὸς πατᾶ ἐπάνω σὲ «ἀγορασμένες πατέντες», σὲ πανανθρώπινα ἔργα καὶ σὲ ὑπεράνθρωπα ἐπιστημονικὰ ἐπιτεύγματα, γιὰ νὰ διατηροῦν συστηματικὰ ἐλάχιστα σαπρόφυτα ὑπὸ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχό τους ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ προσφέρουν στοιχειώδεις βαθμοὺς Ἐλευθερίας στὸν Ἄνθρωπο. Παραπλανώντας, ἀπειλώντας καὶ ἐξαγοράζοντας ὑφαρπάζουν, παρανόμως,
φάρμακα, μηχανικὰ ἔργα, ἐνεργειακὲς λύσεις. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἁπλοῖ ἄνθρωποι, εἴτε ἀπὸ Ἀνάγκη εἴτε ἀπὸ Ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο, εἴτε ἀκόμη κι ἀπὸ ἐρευνητικὴ ἐμμονή, δημιουργοῦν καταλήγουν στὰ χέρια αὐτῶν ποὺ μοναδικό τους μέλημα εἶναι ἡ ἐξακολούθησις τῆς ὑποδουλώσεως τῶν λαῶν τοῦ πλανήτου σὲ ἕναν ἀέναο κύκλο θανάτου καὶ  αἵματος.

Τὰ «πνευματικὰ δικαιώματα», κάθε μορφῆς, εἶναι ἡ Κορωνὶς αὐτῆς τῆς τακτικῆς. Δὲν εἶναι ἡ οὐσία της. Ἡ οὐσία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ μηχανισμός. Κι ὁ μηχανισμὸς ἀποτελεῖται ἀπὸ μίαν κεντρικὴ ἰδέα μόνον, ποὺ λέγεται «διατήρησις τῆς ἐξουσίας μὲ ὅλα τὰ μέσα». Ἡ βία, μέσα ἀπὸ τὴν κρατική της ἐκδοχή, εἶναι ὁ κύριος θεματοφύλαξ αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ. Ὅλες αὐτὲς οἱ «πατέντες» εἶναι ἁπλῶς τὰ προσχήματα, ποὺ ἀκυρώνουν τὸ δικαίωμα αὐτοδιαχειρίσεως τῶν λαῶν. Κρατώντας στὴν κατοχή τους (καὶ οὐδέποτε πρὸς ὄφελος τῆς Ἀνθρωπότητος) ὅλα αὐτὰ τὰ παγκόσμια ἔργα, κρατοῦν στὴν πραγματικότητα τὸν Ἄνθρωπο σταθερὰ ἐξαρτώμενο ἀπὸ τὶς δικές τους, καλὲς ἢ κακὲς προθέσεις.

Τὸ νερό, ἡ διαχείρισις τῆς γῆς, ἡ διατροφικὴ αὐτάρκεια εἶναι ἁπλῶς ἐπὶ μέρους παράμετροι ἐλέγχου τῆς Ἀνθρωπότητος. Εἶναι καταληκτικῶς μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ παραμένουν ὑπὸ αὐστηρὸ ἔλεγχο, ἀδειοδοτώντας τὰ σαπρόφυτα τοῦ πλανήτου νὰ τὰ χρησιμοποιοῦν ὡς φυσικοὶ κληρονόμοι καὶ ἰδιοκτῆτες τους. Ἡ κατὰ Φύσιν ἰατρικὴ καταδιώκεται καὶ λοιδωρεῖται, ἐνᾦ ἑταιρείες τύπου Novartis ἐλέγχουν ὅλα τὰ κρατικὰ συστήματα ὑγείας. Ἡ κοινωνικοποίησις, μὲ καθαρὰ ἐπικοινωνιακὰ κριτήρια, δηλητηριάζεται, ἐνᾦ τὰ ἔμμισθα πρακτορίδια διαχειρίζονται, ὡς φερέλπιδες «ἐθνοσωτῆρες» κάθε κοινωνικὴ ἀνάγκη, καταστέλλοντάς την ἢ καὶ μετατρέποντάς την σὲ ἕνα ἀκόμη ὅπλο ἐπιθέσεως κατὰ τοῦ συνόλου.

Ὁ κεντρικὸς μηχανισμὸς εἶναι πάντα ὁ ἴδιος. Ἡ ὑφαρπαγὴ τῆς ἐξουσίας, ἀπὸ τὰ ὑπάνθρωπα αὐτὰ παράσιτα, χρησιμοποιεῖ, ὡς βιτρίνες της, πολλὲς ἐπὶ μέρους ἐκδοχές, ἀλλὰ πάντα κύριος σκοπὸς παραμένει ἡ ἴδια ἡ ἐξουσία. Μετατρέποντας τὶς φυσικὲς παγκόσμιες ἀνάγκες σὲ κάτι «κοστολογημένο», τὶς χρησιμοποιοῦν ὡς μοχλὸ ἀσκήσεως ἐκβιασμῶν καί, τελικῶς ὡς μέσον ἐπιβεβαιώσεως τῆς ἐξουσίας τους ἐπάνω μας.
Κι ἐνᾦ ἐπισήμως ἐμεῖς βλέπουμε πὼς παραμένουν μέσον πλουτισμοῦ τους ὅλες αὐτὲς οἱ τακτικές, αὐτοὶ
συστηματικὰ ἐπιτυγχάνουν, ἀπολύτως σιωπηλὰ παραλλήλως, τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν καταστολὴ τῆς ἀνθρωπότητος ὑπὸ τὴν δική τους ἐξουσία.

Ὅλα, τελικῶς, εἶναι θέμα πολιτικῆς.
Ὅλα γύρω μας εἶναι ἕνας πανάρχαιος πόλεμος μεταξὺ τοῦ ἀρίστου καὶ τοῦ ἀχρήστου.
Ὅλα αὐτὰ τὰ μηχανεύματα εἶναι μόνον βιτρίνες, ποὺ ἀποκρύπτουν τὴν πραγματική μας μία καὶ μοναδικὴ ἀνάγκη, ποὺ λέγεται Ἐλευθερία, ἀλλάζοντάς της ἀκόμη καὶ τὴν ἐννοιολογικὴ ταὐτότητα.
Γιὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ἀπαιτεῖται ἀναθεώρησις τῶν πάντων, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, μά, κυρίως, στὸ ἀντιληπτικό μας πεδίον.

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply