Διαφορετικοὶ (καὶ μὴ …συμβατοί) Δημόσιοι Ὑπάλληλοι

Τὸ Δημόσιο, ἀπὸ συστάσεως ἑλληνικοῦ κράτους, εἶναι δομημένο γιὰ νὰ λειτουργῇ μὲ προσωπικὸ μέσης καὶ κυρίως κατωτέρας εὐφυΐας. Ἀπὸ τὸν κανόνα δὲν ἑξαιροῦνται φυσικὰ οἱ Ενοπλες Δυνάμεις. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὑπάρχουν ἐγχειρίδια, κανονισμοὶ καὶ ὁδηγίες ἀπὸ τὸ πῶς νὰ χαιρετίσῃς μέχρι καὶ τὸ πῶς να γαμήσῃς (γυναῖκα, ἄνδρα ἢ κατώτερο), ἀπὸ τὸ νὰ χειρισθῇς στυλό, κουτάλα μάγειρα καὶ σκουπόξυλο μέχρι τουφέκι, τὰνκς καὶ πύραυλο, ἀπὸ τὸ πῶς γράφεις μὲ στυλό, σὲ γραφομηχανή, σὲ τηλέτυπο μέχρι καὶ Η/Ὗ. κοκ.
Τὸ Δημόσιο καὶ οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις δὲν χρειάζονται ἐξύπνους, εὐστρόφους, καλλιεργημένους, πτυχιούχους, πολυπράγμονες, ἀνήσυχα πνεύματα καὶ ἀνθρώπους ποὺ ὄχι μόνον ἀμφιβάλλουν γιὰ σκοπιμότητες, ἀλλαγὲς καὶ διαταγές, ἀλλὰ ἔχουν καὶ τὸ «θράσος» 11νὰ διατυπώσουν ἀμφιβολίες, ἐρωτηματικὰ καὶ ἀπορίες ἢ νὰ σταθοῦν ἀπέναντι σὲ ὅ,τι δὲν τοὺς ἐκφράζει.

Οἱ ἔξυπνοι (ξύπνιοι καὶ πονηροὶ γιὰ τὴν μάζα), κατὰ κανόνα, ὑποφέρουν στὸ Δημόσιο. Κυρίως ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἀντιληφθοῦν ποιοὶ εἶναι οἱ κανόνες τοῦ παιχνιδιού. Τὶ πρέπει καὶ τὶ δὲν πρέπει νὰ κάνουν ὄχι μόνον γιὰ νὰ προχωρήσουν ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ περάσουν «καλά». Νὰ ἔχουν καλὲς ἐκθέσεις ἀξιολογήσεως, καλὲς τοποθετήσεις καὶ ὁμαλὴ βαθμολογικὴ ἐξέλιξη. Κι ὄσο νωρίτερα τὸ ἀντιληφθοῦν, συνήθως πολὺ νωρὶς λόγῳ δείκτου εὐφυΐας, τόσο περισσότερο ὑποφέρουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ παρουσία τους ἀπὸ κάποια χρόνια καὶ μετά, στὴν ὁποίαν ὑπηρεσία καθίσταται προβληματικὴ καί, γιατὶ ὄχι, ἐνοχλητική. Τότε ὅποιοι ἔχουν τὸ κουράγιο κατεβαίνουν ἀπὸ τὸ «τραίνο» χαρίζοντας ὅμως πολλὰ καὶ θυσιάζοντας ἴσως περισσότερα. Οἱ ὑπόλοιποι συνεχίζουν ὑποφέροντας, ἀρνούμενοι νὰ ὑποκύψουν καὶ ἴσως ἐλπίζοντας, οἱ περισσότερο ῥομαντικοὶ καὶ ὀνειροπόλοι, κάποια θεαματικὴ ἀλλαγὴ ἢ μεταστροφὴ τῶν διοικητῶν, προϊσταμενων, ἀρχόντων, διευθυντῶν κλπ.

Καὶ ἡ ὑπηρεσία μιᾶς καί οὐδέποτε θὰ ἤθελε, οὔτε καὶ θέλει στοὺς κόλπους της ἀνθρώπους ποὺ δὲν χειροκροτοῦν, ποὺ δὲν ὑπερθεματίζουν τὰ ἀποφασίζω καὶ διατάζω τοῦ ἀρχηγοῦ, ποὺ δὲν θὰ ποὺν ναὶ σὲ παρατυπίες καὶ αὐθαιρεσίες, θὰ συζητήσουν τὰ στραβά, θὰ καταγγείλουν παρανομίες, δὲν θὰ πατήσουν ἐπὶ πτωμάτων, θὰ ψάξουν τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ὅποιο κόστος, τοὺς ἀποβάλλει. Ἔτσι ψυχρὰ καὶ χωρὶς συναίσθημα. Χωρὶς νὰ ὑπολογίσῃ σπουδές, προσόντα, περγαμηνές, χιλιάδες ὑπερωριακὲς ἐργατῶρες, πικρίες, ταλαιπωρίες, κούραση, οἰκογενειακὴ ἀναστάτωση καὶ ἐπιθυμίες. Γι΄’ αὐτὸ καὶ τὸ Δημόσιο στὸ σύνολό του, διακρίνεται καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ στασιμότητα, κατευθυνομένη ἀδράνεια, ἀναποτελεσματικότητα, πολλὲς φορὲς ὀπισθοδρομισμό, ἔλλειψη φαντασίας καὶ κατὰ συνέπεια μονίμη ὑστέρηση ἔναντι τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως.

(Ἤταν μία ἅλλη ὀπτική, ἡ δική μου ὀπτική, ἀφιερωμένη σὲ δύο πολὺ ἀγαπημένους φίλους ποὺ ἔκαναν τὸ «σφάλμαᾲ νὰ ξεχωρίσουν καὶ λόγῳ ἱκανοτήτων ἀλλὰ κυρίως διαφοροποιούμενοι ἀπὸ τὴν «μάζα». Καὶ ὅπως ἦταν φυσικό, ὑπέστησαν τὶς συνέπειες τῶν «πράξεών» τους….)

Ἀθανασάκης Ἀπόστολος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply