Ψευδεῖς κι ἀληθεῖς ἐχθροί…

Πόλεμοι, ἀναταραχές, χρεωκοπίες, ἐγκληματικότης, μισανθρωπισμοί, προπαγάνδες, λεηλασίες, καταστροφές, ἀποδομήσεις εἶναι μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν ἀνοικτά. Καποιά μάλιστα ἀπὸ αὐτὰ ἤδη τὰ ἔχουμε ὑποστῆ.
Δυστυχῶς μας ὅμως, ἐὰν παρατηρήσουμε προσεκτικὰ τὸν κόσμο γύρω μας, θὰ διαπιστώσουμε πὼς τελικῶς δὲν ἔχουμε πολλοὺς ἐχθρούς, παρὰ μόνον ἕναν: τὸν μηχανισμὸ ἐλέγχου καὶ καταστολῆς μας, ποὺ γιὰ βιτρίνες του χρησιμοποιεῖ πανομοιότυπες τακτικές, ἐνᾦ κατὰ κύριον λόγο ἡ ἐξουσία του ἑδρεύει, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, στὸ μηχανισμὸ τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε». Ἐὰν κατανοήσουμε τὸν μηχανισμό, αὐτομάτως ἀμέτρητα ἐρωτήματα ἀπαντῶνται καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν φερομένων ὡς ἐχθροὶ παύουν νὰ ὑπάρχουν.

Μά ἐάν ἀπαντηθοῦν τά ὁποιαδήποτε ἐρωτήματτα, παύουν νά ὑφίστανται οἱ ἐχθροί γύρω μας ἤ νά μᾶς ἀπειλοῦν οἱ ἐχθρικές τους συμπεριφορές καί πράξεις;
Σαφῶς καὶ ὄχι. Ἁπλῶς ἐμεῖς, κατανοώντας τὸν μηχανισμὸ ἐλέγχου μας, μαθαίνουμε καὶ νὰ μὴν πέφτουμε θύματά του, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὡς βιτρίνες τὰ ὅποια προβλήματα ἀνακύπτουν, κυττώντας διαρκῶς στὰ μάτια τὸν πραγματικὸ ἐμπνευστὴ αὐτῆς τῆς συνθήκης. Ὅταν ἐπιτευχθῇ αὐτὴ ἡ ἀτομική μας συνειδητοποίησις, σταθερὰ καὶ μεθοδικά, ἐξαπλώνεται διαρκῶς καί, καταληκτικῶς, σὲ κάποιον μελλοντικὸ χρόνο, ἀφοπλίζει κάθε πραγματικὸ ἢ ἐπίπλαστο ἐχθρό μας.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἕνας ὁποιοσδήποτε Ἕλλην σήμερα ἀντιλαμβάνεται πὼς στοχοποιεῖται ἀπὸ πολλοὺς καί, φαινομενικῶς, διαφορετικοὺς μεταξύ τους ἐχθρούς. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἀπὸ κάπου πηγάζουν. Δὲν εἶναι αὐθαίρετα. Ὁ κάθε ἁπλὸς ἄνθρωπος δὲν ἐχθρεύεται ἀπὸ γεννήσεώς του. Οὔτε μισεῖ θανάσιμα ἐκ φύσεώς του. Ὅταν θὰ μισήση θὰ τὸ κάνη διότι ἔπεσε θῦμα ἐγκληματικῶν ἐνεργειῶν, πράξεων (ἐκπαίδευσις, βία, προπαγάνδα) καὶ συγκεκαλυμμένων προθέσεων ἐλέγχου του. Μέσα σὲ αὐτὲς τὶς ἐνέργειες συμπεριλαμβάνονται σταθερὰ οἱ μέθοδοι ἐξαπατήσεώς μας, μὲ βιτρίνα γιὰ πολλοὺς καί, φαινομενικῶς διαφορετικούς, μηχανισμούς, διαφορετικῶν συμφερόντων καὶ διαφορετικῶν φυλῶν. Θὰ δοῦμε θρησκείες ὡς βιτρίνες, πολιτικὲς κορῶνες, κομματικὰ στεγανά, ἰδεολογικὲς κραυγές, ταξικὲς θέσεις, κοινωνικὲς δομές, χρηματισμούς, νομομαγειρευτικὰ οἰκοδομήματα ἢ καὶ στρατιωτικὲς διακρατικὲς ἀπειλές. Ἀλλά, καλὸ εἶναι πίσω ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς «εἰκονικὲς πραγματικότητες» νὰ ἀναζητοῦμε τὸ ποῦ ἀκριβῶς ξεκινοῦν καὶ παύουν οἱ φυσικὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες, γιὰ νὰ μπορέσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ διακρίνουμε τὸ ποιὸς καὶ γιατὶ μᾶς καθοδηγεῖ τὸ βλέμμα κατὰ τὰ συμφέροντά του, ἐπιτυγχάνοντας σταθερὰ τὸ νὰ ἀσκῇ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο στὶς ζωές μας καὶ στὸν πλανήτη.

Οἱ οὐσιώδεις, βασικὲς καὶ παγκόσμιες ἀνθρώπινες ἀνάγκες, γιὰ κάθε πλάσμα τοῦ πλανήτου μας, εἶναι συγκεκριμένες καὶ πανομοιότυπες γιὰ ὅλους μας. Ὅταν αὐτὲς ἔχουν ἀντικατασταθῆ ἀπὸ ἐπίπλαστες καὶ τελικῶς δευτερεύουσες, καλὸ εἶναι νὰ ἐπανεξετάσουμε, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἔως τὸ τέλος, κάθε οἰκοδόμημα ποὺ φαντάζει στὰ μάτια μας ὡς «κεκτημένο» μας. Παραλλήλως φυσικὰ καλὸ εἶναι νὲ ἐξετάζουμε διαρκῶς καὶ τὸ κάθε τὶ ποὺ μᾶς φαίνεται ἐχθρικό.
Μέσα ἀπὸ αὐτὲς τίς, δίχως προσκολλήσεις, ὁπτικές, πολὺ γρήγορα θὰ ἀνακαλύψουμε πὼς οἱ φερόμενοι ὡς ἐχθροί μας εἶναι ἐπίσης μερικὰ ἀκόμη ἀπὸ τὰ θύματα αὐτῶν τῶν μηχανισμῶν διαχωρισμοῦ καὶ διασπάσεώς μας.

Εἶναι ἀλήθεια πὼς παραμένουν ἀμέτρητα αὐτὰ τὰ θύματα τῶν παναρχαίων μηχανισμῶν ἐλέγχου τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶναι ἐπίσης εὐκόλως διακριτὸ πὼς κατὰ περιόδους ἀλλάζουν τὶς βιτρίνες τους, τὶς εἰκόνες τους (ἱερατεία τότε, τράπεζες σήμερα), τὶς μορφές τους (φυλετικοὶ κι ἀλλοεθνεῖς εἰσβολεῖς σὲ ἰδεο-πολιτικο-κοινωνικοὺς μηχανισμοὺς σήμερα), ἀλλὰ τελικῶς ὅλοι μας, στὴν πραγματικότητα, διαβιοῦμε σὲ ἕναν πλανήτη ποὺ μᾶς ἔμαθαν νὰ κυττᾶμε τὰ προσχήματα καὶ οὐδέποτε τὶς ἀνάγκες μας. Βλέπουμε μόνον ὅσα ἄλλοι μᾶς ὑποδεικνύουν, ἀγνοώντας συστηματικὰ τὸ ἕνα καὶ μοναδικό μας πρόβλημα. Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ὁ μασόνος, τὸ ἱερατεῖον, ὁ τοκογλῦφος ἀλλὰ μηχανισμὸς ποὺ χρησιμοποιεῖ καὶ πατᾶ ἐπάνω του γιὰ νὰ μᾶς ἐξουσιάζῃ. Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ βιτρίνα ἀλλὰ τὸ αἴτιον.

Σήμερα αὐτὸς ὁ μηχανισμὸς ποὺ ἐλέγχει τὸν πλανήτη εἶναι (ἐπισήμως) ὁ τοκογλυφικός, ποὺ μὲ ἐπὶ μέρους ἐργαλεία του τὶς πολυεθνικές, παραμένει ἀπρόσωπος. Ἴσως νὰ ἀδυνατοῦμε νὰ τὸν ὀνομάσουμε, ἀλλὰ εἶναι ἀπὸ ὅλους μας ἀναγνωρίσιμες οἱ πιέσεις του, σὲ κάθε ἐπίπεδον καὶ σὲ κάθε κοινωνία τοῦ κόσμου μας. Αὐτὸς ὁ κεντρικὸς τοκογλυφικὸς μηχανισμὸς ἐλέγχου μας συμπεριλαμβάνει ὅμως πάντα ἐμφυτευμένες ἰδεολογικὲς ἀπόψεις, τῶν ὁποιωνδήποτε κομματικῶν γραμμῶν, τῶν κάθε λογῆς «ἐθνικῶν κραυγῶν» καὶ τῶν πάσης φύσεως ἰμπεριαλιστικῶν (καπιταλιστικῶν ἢ κομμουνιστικῶν) συμφερόντων…
Αὐτὰ ὅμως ἦσαν καὶ παραμένουν ψευδοδιλήμματα τοῦ …τίποτα, πρὸ κειμένου νὰ ἐνσπείρονται διχαστικὲς τάσεις μέσα στὶς κοινωνικὲς ὁμάδες. Οὐδέποτε διαφύγαμε, ὡς ἀνθρωπότης, αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ ἐλέγχου.
Ἑνὸς μηχανισμοῦ ποὺ πλέον ἀπολήξεις του ἐνυπάρχουν παντοῦ, ἀλλὰ ἐπὶ τέλους εἶναι ἀπὸ ὅλο καὶ μεγαλύτερα τμήματα τῶν κοινωνιῶν μας ἀναγνωρίσιμες καὶ τελικῶς καταῤῥέουσες.

Ἔχουμε εἰσέλθη σὲ ἐκείνην τὴν περίοδο ποὺ τὸ τέλος αὐτῶν τακτικῶν εἶναι διακριτό. Δὲν θὰ ἐπέλθη βέβαια ξαφνικά, ἀλλὰ θὰ ἐπέλθη. Ἀγῶνες, κόποι, πόνοι θὰ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ τέλος του, ἀλλὰ ἀξίζουν καὶ οἱ θυσίες καὶ οἱ ἀπώλειες, ἐφ΄ ὅσον κεντρικὸς σκοπός μας θὰ παραμένη ἡ ἐπανατοποθέτησις τῆς Ἀνθρωπότητος καὶ ἡ ἀπελευθέρωσίς της.

Βασικὴ καὶ ἀναγκαία συνθήκη πλέον γιὰ ὅλους μας πρέπει νὰ παραμένῃ ἡ ἀναγνώρισις τῶν πραγματικῶν μας ἀναγκῶν καὶ ἡ προσήλωσίς μας μόνον στὴν κάλυψίν τους. Ἀλλὰ αὐτὸ ἀφορᾶ μόνον σὲ ἐλαχίστους, ἐφ΄ ὅσον ἔχουμε μακρὺ δρόμο νὰ διανύσουμε ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ μεγάλο μέρος τῆς ἀνθρωπότητος θὰ λειτουργῆ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον τὸ κάθε ἀνθρώπινο ὂν θὰ ἀναγνωρίση τὶς πραγματικές του ἀνάγκες, δίχως νὰ περιλαμβάνονται σὲ αὐτὲς μέρος τῶν ἐπιπλάστων ἀναγκῶν του, τότε καὶ μόνον τότε θὰ μπορέσουμε νὰ συζητήσουμε γιὰ οὐσιαστικοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας τοῦ Ἀνθρώπου.
Ὅσο δῆλα δὴ κυττᾶμε τὰ προσχήματα, τόσο θὰ παραμένουμε θύματα αὐτόβουλα τῶν δυναστῶν μας. Ὅσο περισσότερες ἐπίπλαστες ἀνάγκες θὰ ἀφήνουμε πίσω μας, τόσο πιὸ κοντὰ στὴν Ἐλευθερία θὰ διαβιοῦμε.
Ἔως τότε ὅμως θὰ παλεύουμε μὲ κάθε τὶ καὶ κυρίως μὲ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους.

Ποιά εἶναι τά ὅπλα μας ὅμως σήμερα;
Κατ’ οὐσίαν ἕνα εἶναι τὸ ὅπλο μας σήμερα: ἡ σκέψις μας καὶ ἡ διαύγεια αὐτῆς. Ὅσο περισσότερες ἀγκυλώσεις πετάξουμε, τόσο καλλίτερα θὰ διακρίνουμε τὸν σκοπό μας καὶ τόσο πιὸ πολλοὶ συνάνθρωποί μας θὰ συμπράττουν δίπλα μας.
Ὅσο πατοῦμε σὲ «δύο βάρκες» ὅμως, προσπαθώντας νὰ διατηρήσουμε καὶ τὰ περιττὰ τοῦ κόσμου μας, ἀλλὰ καὶ νὰ λοξο-κυττᾶμε τὰ ἀναγκαία μας, τόσο θὰ παραμένουμε φυλακισμένοι στοὺς μηχανισμοὺς ἐλέγχου μας.
Γιὰ νὰ προχωρήσουμε ἐμπρὸς πρέπει νὰ γκρεμίσουμε τὶς γέφυρες ποὺ μᾶς ἑνώνουν μὲ τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος.
Ὅσο διατηροῦμε προσβάσεις μὲ τὸ παρελθόν, τόσο διατηροῦμε καὶ τὶς ὅποιες ψευδεῖς ἐλπίδες ἐπιβιώσεώς μας, μέσα σὲ ἕναν κόσμο ποὺ πλέον γκρεμίζεται.

Πόσοι ὅμως θά ἐπιτύχουν νά φθάσουν στόν ἱερότατον αὐτόν σκοπό;
Ὅσοι… Πολλοὶ θὰ χαθοῦν μέσα στὶς αὐτοπαγιδεύσεις τους καὶ στὶς ἀγκυλώσεις τους. Ἔχουν τὶς εὐκαιρίες, τὶς πληφορορίες καὶ τὶς ἐπιλογὲς ἀλλὰ δὲν θὰ τολμήσουν.
Ὅλοι μας τελικῶς εἴμαστε ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιὰ τὶς ζωές μας.
Τὸ πῶς θὰ διαχειρισθοῦμε ὅμως αὐτὴν τὴν εὐθύνη εἶναι καὶ τὸ ζητούμενον.
Ὅσοι θὰ τὴν ἀποποιηθοῦν θὰ λειτουργήσουν αὐτοκτονικά.
Ὅσοι θὰ τὴν ἀναλάβουν θὰ λειτουργήσουν ἀπελευθερωτικά.

Φιλονόη

Υ.Γ. Συχνὰ ἀναρωτῶμαι γιὰ τὸ ἐὰν εἶμαι ἢ ὄχι ἐχθρός μου!!! Συχνὰ πυκνὰ καὶ γιὰ πολλά, καθημερινὰ καί, συνήθως, ἀσήμαντα γεγονότα. Καὶ εἶμαι. Ἐγὼ πρῶτα καὶ κύρια παλεύω μὲ τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν μου, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ διαφύγω τῶν δικῶν μου στενωπῶν καὶ νὰ ἐντοπίσω τὸν δρόμο πρὸς τὴν Ἐλευθερία καὶ τὸ Φῶς.

εἰκόνα

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply