Γιατί χαίρονται κάποιοι καί πανηγυρίζουν μέ τήν δυστυχία τῶν Ἑλλήνων;

Μήπως εἶναι μισέλληνες;
Μήπως εἶναι μισάνθρωποι;
Ἤ μήπως τίποτα ἀπό αὐτά καί ἁπλῶς ἀναμένουν (ἐπὶ τέλους) νά ἀλλάξῃ σέ αὐτόν τόν τόπο κάτι πρός τό καλλίτερον;

Γιὰ ἀρχὴ θὰ πρέπη νὰ κατανοήσουμε πὼς ναί, πάντα, παντοῦ γύρω μας, ὑπάρχουν καὶ οἱ μισάνθρωποι.
Ὑπάρχουν φυσικά, ἐπίσης σὲ μεγάλες δόσεις, ἀρκετοὶ μισέλληνες, ἑλληνογενεῖς ἢ μή, μὰ παραλλήλως ὑπάρχουν καὶ ἀρκετοὶ ἐντεταλμένοι, ποὺ γιὰ ἀστεία ἀνταλλάγματα, ἐνσπείρουν συνειδητῶς ζιζάνια καὶ δηλητήρια μέσα στὶς κοινωνίες μας. Εἶναι, βλέπετε, χρήσιμος πάντα ὁ διαχωρισμὸς κάθε εἴδους, ἀλλὰ καὶ ἐξυπηρετικὲς οἱ κοινωνικὲς διασπάσεις.
Σὲ γενικὲς γραμμὲς ὅμως στὴν ἀνθρωπότητα τὸ μῖσος, ἐὰν δὲν καλλιεργηθῇ ἐντέχνως, ἀπὸ θρησκευτικές, κρατικὲς ἢ κομματικὲς προπαγάνδες, δὲν εἶναι ἔμφυτον. Ὁ ἄνθρωπος, γενικῶς, ὅπως δὲν ἀρέσκεται στὸ νὰ τὸν μισοῦν, ἔτσι καὶ δὲν μισεῖ.
Ἀλλὰ αὐτὰ συμβαίνουν σὲ γενικὲς γραμμὲς καὶ μόνον. 

Ἡ κοινὴ διαπίστωσις ὅμως πλέον εἶναι πώς, ἰδίως στοὺς Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ, δύο τάσεις κυριαρχοῦν: Ἡ μία, κυρίαρχος. ἀφορᾶ σὲ ὅλους αὐτούς, ποὺ φεύγοντας ἀπὸ ἐδῶ, νοσταλγώντας καὶ ἐξιδανικεύοντας, καταλήγουν νὰ συμπεριφέρονται ὡς οἱ κατ’ ἐξοχὴν πρέσβεις μας στὸ ἐξωτερικό, ἐν ᾦ παραλλήλως ἀγωνίζονται, ἐντίμως καὶ εἰλικρινῶς (μὲ τὰ ὅποια προσωπικά τους πρίσματα), γιὰ νὰ βοηθήσουν ὅλους ὅσους ἀπέμειναν πίσω τους.
Ἡ ἄλλη κατηγορία ὅμως, σαφῶς μικροτέρα σὲ ἀριθμό, ὄχι μόνον δὲν βοηθᾶ, ἀλλὰ ἐπιδιώκει καὶ τὸ ταχύτερο δυνατὸν τέλος τῆς χώρας καὶ τῶν Ἑλλήνων μαζύ.

Αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι ὅμως χωρίζονται ἐπίσης σὲ δύο κατηγορίες. Σὲ αὐτοὺς ποὺ πράγματι μᾶς μισοῦν καὶ σὲ αὐτοὺς πού, λόγῳ προσωπικῶν τους βιωμάτων, δείχνουν νὰ μᾶς μισοῦν, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα μισοῦν τὸ μόρφωμα ποὺ τοὺς ἐξεδίωξε κι ὄχι ἐμᾶς. Τὸ πῶς θὰ διακρίνουμε βέβαια τοὺς μὲν ἀπὸ τοὺς δὲ εἶναι μία ἄλλη ἱστορία, ἀλλὰ παραλλήλως καὶ ἀναγκαία διαδικασία, πρὸ κειμένου νὰ καταλάβουμε πὼς στὸ βάθος οἱ δεύτεροι ὄχι μόνον δὲν θέλουν τὸ κακό μας, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ὑποστηρίζουν κάθε ἐνέργεια καθάρσεως καὶ κάθε ἀγῶνα ἀπελευθερώσεώς μας.

Ὀφείλουμε βεβαίως νὰ παρατηρήσουμε ἐπίσης πὼς ἐκτὸς ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς πού, ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, βάλλουν κατὰ τῆς χώρας καὶ τῶν Ἑλλήνων, ὑπάρχουν κι ἄλλοι, ἐντὸς τῶν συνόρων, ποὺ τοὺς μιμοῦνται ἐπάξια, ἴσως ἀκόμη καὶ μὲ περισσότερο μένος. Κι αὐτοὺς ἐπίσης θὰ πρέπη νὰ τοὺς διακρίνουμε σὲ δύο εἴδη: σὲ αὐτοὺς ποὺ μισοῦν τοὺς Ἕλληνες, γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως, μὰ καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ μισοῦν ὅ,τι καταστέλλῃ τοὺς Ἕλληνες, μὰ καὶ τὴν ἀνθρωπότητα γενικότερα.

Συχνὰ πυκνὰ λοιπόν, ἰδίως ἀπὸ Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ, διαβάζουμε πὼς μία χαρὰ καὶ μία ἀγαλλίασις δείχνει νὰ τοὺς συνεπαίρνῃ, ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον τὰ δεινὰ τῶν Ἑλλήνων αὐξάνονται. Κι αὐτὴ ἡ ἀγαλλίασις σήμερα κορυφώνεται, ἰδίως ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀπουσιάζουν χρόνια ἀπὸ τὴν χώρα ὀργισμένοι.
Ὅμως δὲν εἶναι οἱ μόνοι εἴπαμε. Δίπλα στοὺς ξενιτεμένους συμπατριῶτες μας, ποὺ ἀπολαμβάνουν τὴν σημερινὴ κατρακύλα, ὑπάρχουν κι ἄλλοι, ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ διαβιοῦν ἐντὸς συνόρων καὶ ποὺ ἐπίσης ἀπολαμβάνουν, χειροκροτώντας, κάθε νέα συμφορὰ ποὺ πλήττει τοὺς συμπατριῶτες μας. Καί, ἰδίως αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι, διαρκῶς αὐξάνονται, σχηματίζοντας, κατὰ κάποιον τρόπο, ἕνα εἴδος «κινήματος» ποὺ ὄχι μόνον ἐπικροτεῖ τὶς συμφορές, ἀλλὰ σὲ ἕναν βαθμὸ τὶς ἐπιδιώκει.

Δὲν θέλω νὰ καταπιασθῶ σήμερα μὲ τοὺς πρακτορίσκους, συνειδητοὺς ἢ μή, ποὺ πληρώνονται γιὰ νὰ προκαλοῦν δολιοφθορὲς ἢ ἁπλῶς γιὰ νὰ τὶς διαφημίζουν ὡς …σωτήριες.
Θέλω νὰ ἑστιάσω μόνον σὲ ἐκείνους ποὺ πίσω ἀπὸ τὰ χειροκροτήματά τους, γιὰ κάθε νέο εἰς βάρος τῆς χώρας μας μέτρο, γιὰ κάθε πάθημα, γιὰ κάθε συμφορά, βιώνουν μέσα τους μίαν βαθειὰ πίκρα γιὰ τὴν κατάντια μας, ἀλλὰ ἀν τὶ τῆς πίκρας ἐκτοξεύουν χολή. Καὶ εἶναι πολλοὶ αὐτοί. Ἴσως οἱ περισσότεροι.

Εἶναι, συνήθως, αὐτοὶ ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια διεπίστωσαν πὼς γιὰ νὰ σωθῇ κάτι ἀπὸ τὴν σημερινὴ Ἑλλάδα, πρέπει πρώτα νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε κατάλοιπο ποὺ μᾶς κρατᾶ δεσμίους σὲ συμπεριφορὲς καὶ συνθῆκες τέτοιες, ἐντὸς τῶν ὁποίων ἀνακυκλώνουμε τὰ λάθη μας, ἀδυνατώντας νὰ τὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ παύσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ τὰ ἐπαναλαμβάνουμε.
Εἶναι καὶ κάποιοι ἄλλοι, ποὺ ἀπὸ νωρὶς διεπίστωσαν πὼς ἐὰν δὲν συμβῇ κάτι πολὺ μεγάλο, ποὺ θὰ μᾶς ὀδηγήση στὴν αὐτογνωσία, τότε ἡ μόνη διαδρομὴ ποὺ ἀπομένει στὴν χώρα καὶ στοὺς Ἕλληνες εἶναι ἡ ἄβυσσος.
Εἶναι τέλος καὶ μερικοὶ ποὺ ἔχουν ὑποστῆ κάθε εἴδους εὐτελισμό, ἀναίτια, διότι ἁπλῶς τὸ κράτος-μόρφωμα τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, μὲ ὅλα του τὰ παρακλάδια, τοὺς θεώρησε ἐμπόδιο στὶς ἀτασθαλίες του.
Μά, καταληκτικῶς, ἐὰν ἐξετάσουμε μὲ διαύγεια τὶς συμπεριφορές τους καὶ ἀναλύσουμε τὰ δεδόμενά τους, θὰ διαπιστώσουμε πὼς πίσω ἀπὸ τὴν φαινομενική τους χολή, κρύβεται ἡ μεγάλη τους ἀγωνία γιὰ τὴν Πατρίδα. Μία ἀγωνία ποὺ τοὺς πνίγει καὶ τοὺς ἀπογοητεύει, ἰδίως ἐὰν τὰ λάθη δὲν γίνονται μαθήματα γιὰ νὰ ἀλλάξουν συμπεριφορὲς πού, αἰῶνες τώρα, μᾶς καταδυναστεύουν.
Διότι… κακὰ τὰ ψέμματα… Τὸ μεγαλύτερό μας πρόβλημα ὡς Ἕλληνες, σήμερα, δὲν προέρχεται ἀπὸ τοὺς δυνάστες μας, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ ὅσα ἐμεῖς πιστεύουμε γιὰ τὸν κόσμο καὶ τοὺς ἀνθρώπους, μά, κυρίως, ἀπὸ ὅσα ἐμεῖς ἀρνούμεθα νὰ ἀναγνωρίσουμε ἐπάνω μας, νὰ τολμήσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀλλάξουμε.

Ἐκφράζουν λοιπόν τάσεις ἀντεκδικήσεως ὅσοι συμπατριῶτες μας στρέφονται ἐπισήμως ἐναντίον μας;
Θέλουν τήν τιμωρία καθολικῶς γιά κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς ξεχωριστά;
Ἤ μήπως ἐπιζητοῦν μόνον τό νά παύσῃ κάθε ἀτασθαλία ἐπί τέλους στόν τόπο, μά κυρίως στά …μυαλά μας;

Δὲν γνωρίζω σαφῶς τὸ τὶ ἀκριβῶς κρύβει ὁ καθεὶς ἐξ αὐτῶν στὶς μύχιες σκέψεις του, ἀλλά, κρίνοντας ἀπὸ μικρὲς λεπτομέρειες καὶ μόνον, ἀντιλαμβάνομαι πὼς κάπου μέσα τους στὴν πραγματικότητα δὲν ἐπιθυμοῦν τὸν ἀφανισμό μας, παρὰ μόνον τὸν ἀφανισμὸ ὅλου αὐτοῦ τοῦ τμήματος τῶν συμπεριφορῶν μας καὶ τῶν πεποιθήσεών μας, ποὺ καλλιεργοῦν, προστατεύουν καὶ συντηροῦν τὴν ἐκδοχὴ τῆς φρίκης, τῆς ἀνομίας καὶ τῆς ἀτιμωρησίας.
Ἐκτὸς ἀπὸ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις παρανοϊκότητος, τὸ μόνον ποὺ «εἰσπράττω» ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς εἶναι μία βαθειὰ ἀπογοήτευσις γιὰ τὴν ἐξακολούθησιν τῶν συνθηκῶν ἐκείνων, ποὺ κρατοῦν δεσμίους ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, μὰ εἰδικῶς τοὺς Ἕλληνες, ἐντὸς κι ἐκτὸς συνόρων, σὲ μίαν ἀνθελληνικὴ φυλακή, μὴ ἐπιτρέποντάς τους νὰ ἐκφρασθοῦν ὡς ἄνθρωποι καὶ νὰ διατηρήσουν/ὑπερασπισθοῦν/ἐπαναδομήσουν τοὺς ἀναγκαῖους βαθμοὺς ἐλευθερίας τους.
Τὸ μένος τους δὲ διαρκῶς αὐξανόμενον, στρέφεται κατὰ τῶν διαπλεκομένων καὶ οὐδέποτε κατὰ αὐτῶν ποὺ ἀκόμη παλεύουν νὰ σταθοῦν ὄρθιοι καὶ νὰ διατηρήσουν τὶς αὐτονόητες κι ἀναγκαῖες γραμμὲς ἀξιοπρεπείας τους.

Συνεπῶς;
Μήπως τελικῶς ὅλοι αὐτοί πού φαίνονται νά πανηγυρίζουν μέ τίς συμφορές μας δέν εἶναι μισέλληνες, παρά μόνον πληγωμένοι συμπολῖτες μας, πού πλέον, περισσότερο ἀπὸ ἐμᾶς, συνειδητοποιοῦν πώς μόνον μέσα ἀπό τήν ἀπαλλαγή τῶν δεσμῶν μας θά ἀπελευθερωθοῦμε; Μήπως τελικῶς, ὀρθῶς ἢ λάθος, αὐτοί διακρίνουν πώς τά δεσμά μας πλέον τά φοροῦμε οἰκειοθελῶς; Μήπως εἶναι ἐκεῖνοι πού ἐπέτυχαν νά καθαρίσουν κάπως τό βλέμμα τους, ἀποκτώντας μίαν περισσότερο, ἀπὸ ἐμᾶς, πανοραμική εἰκόνα τῶν δεδομένων πού μᾶς ἐγκλωβίζουν δίχως δυνατότητες διαφυγῆς μας;

Ναί, σίγουρα ἀρκετοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐκδηλώνουν χαρὰ ὅταν κάποιοι πάσχουν.
Ναί, εἶναι καὶ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ συμμετέχουν ἐνεργῶς στὸ νὰ αὐξηθοῦν οἱ εἰς βάρος μας δολιοφθορές.
Ναί, ἴσως οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν νὰ ἐπιθυμοῦν, ἐπισήμως πάντα, τὸν ἀφανισμό μας….   

Ὅμως καλὸ εἶναι ἐπὶ τέλους νὰ «δοῦμε» πίσω ἀπὸ τὶς εὔκολες διαπιστώσεις τὸ ἐὰν τὰ ὅσα δηλώνουν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν ἀνάγκη τους νὰ παύσῃ, ἐπὶ τέλους, ἡ ἠθικὴ ἐξαθλίωσις ἢ ἐὰν πράγματι εἶναι μίσθαρνα ὄργανα κάποιας Μ.Κ.Ο. ἤ κάποιου ἄλλη μισανθρώπου μηχανισμοῦ.
Καί, τελικῶς, ὅταν ἀποφασίσουμε νὰ «σκαλίσουμε» πίσω ἀπὸ τὶς κορῶνες, θὰ διαπιστώσουμε πὼς στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων δὲν θέλουν τὸν ἀφανισμό μας, ἀλλὰ τὴν σωτηρία μας. Μία διάκρισις ἀναγκαία πλέον στὶς ἡμέρες μας, ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀνακαλύψουμε τοὺς πρσγματικούς μας φίλους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀσπόνδους ἐχθρούς μας.

Ὅλοι αὐτοί, πλὴν ἐλαχίστων ἐντεταλμένων, ποὺ σήμερα ἐπισήμως κρίνουν καὶ κατακρίνουν κάθε τὶ ἑλληνικό, εἶναι σπουδαῖοι σύμμαχοί μας, διότι μποροῦν, ἀπὸ ἄλλην σκοπιά, νὰ μᾶς μαρτυρήσουν πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε πλέον, διότι, ὡς γνωστόν, οἱ ἐντὸς τῶν κελλιῶν ἀδυνατοῦν νὰ διακρίνουν ὅλες τὶς παραμέτρους τῆς φυλακῆς τους.
Παραμένει δὲ δευτερεῦον τὸ ἐὰν θὰ παύσουν, ἤ ὄχι, ἀργότερα, νὰ ἐπαναλαμβάνουν τὶς ἐναντίον μας κραυγές τους, ἐφ΄  ὅσον τελικῶς σήμερα εἶναι σπουδαῖοι καὶ σημαντικοὶ καὶ ἀναγκαῖοι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ τοποθετώντας τὸ δικό τους λιθαράκι αὐτογνωσίας, ὁδηγοῦν τὸν Ἄνθρωπο στὸ νὰ ἀπαλλαγῇ ὁριστικῶς ἀπὸ τὰ δεσμά του.

Ὥρα μας λοιπὸν εἶναι καὶ νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε μὰ κυρίως νὰ τοὺς εὐχαριστήσουμε, διότι, μὲ τὸν ὁποιονδήποτε δικό τους τρόπο, συνεργοῦν οὐσιαστικῶς στὸ νὰ καταλυθοῦν ἕνα πρὸς ἕνα ὅλα τὰ δεσμὰ ποὺ μᾶς ἀκινητοποιοῦν.
Καί, ἴσως μὴ ἐκτιμώντας, σὲ κάποιες περιπτώσεις, τὸν τρόπο τους, καλὸ θὰ ἦταν σήμερα νὰ τὸν  ἐπανεξετάσουμε καὶ νὰ πάρουμε κάθε ἀναγκαῖο μάθημά μας, ἐφ΄ ὅσον αὐτὰ τὰ πρόσωπα λειτουργοῦν πλέον ὡς καταλῦτες γιὰ ὅλους μας. Καταλῦτες ποὺ ἐπιταχύνουν τὶς ἀναγκαῖες διαδικασίες…
Ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὲς οἱ διαδικασίες λοιπόν, πρὸς ὥρας (καὶ λόγῳ πόνου) δὲν μᾶς ἀρέσουν, μᾶλλον εἶναι καὶ χρήσιμες κι ἀναγκαῖες.
Ἂς τὶς ἀναγνωρίσουμε ἐπὶ τέλους καὶ γιὰ νὰ ἁπλοποιήσουμε τὴν διαδρομή μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ τὴν ἐπιταχύνουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply