Στὴν καθημερινότητά μας, ἐκεῖ δῆλα δὴ ποὺ κυρίως τὸ αἴσθημά μας λειτουργεῖ ὡς φίλτρον, θολώνοντας τὶς κριτικές μας ἱκανότητες, τὰ δεδομένα φαίνονται κάπως διαφορετικὰ κάθε στιγμή. Ἐκεῖ λοιπόν, στὴν καθημερινότητά μας, εὔκολα ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργὴ μποροῦν νὰ μᾶς ἐγκλωβίσουν σὲ συμπεριφορὲς μισανθρωπιστικές, ἢ ἀκόμη καὶ μισελληνικές. Νὰ μᾶς χειραγωγήσουν καὶ νὰ μᾶς παγιδεύσουν. Νὰ μᾶς κατευθύνουν ὅπου ἀκριβῶς δὲν χρειαζόμεθα.
Ὄχι διότι πράγματι τὸ μῖσος κυριαρχεῖ μέσα μας, ἀλλὰ διότι κάποιο στοιχεῖο μᾶς πληγώνει καὶ ἐκβιάζει τὶς συμπεριφορές μας μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ νὰ φαίνονται ὡς ἐμπεριέχουσες μῖσος, ἐνὦ στὴν πραγματικότητα ἁπλῶς ἐκτονώνουμε τὸν θυμό μας. Εὔκολα μποροῦμε νὰ παγιδευθοῦμε ἀπὸ αὐτές, ἀλλὰ ἀκόμη πιὸ εὔκολα μποροῦμε, ἐὰν θέλουμε, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτές. Στὸ χέρι μας εἶναι.

Βέβαια ὡραῖες εἶναι πάντα οἱ θεωρίες, ἀλλὰ ὅταν αὐτὲς μεταπηδοῦν στὴν καθημερινότητά μας καὶ μᾶς ἐγγίζουν, παραμένουν στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας καὶ ἑστιάζουμε μόνον στὶς συμπεριφορές. Ἰδίως δὲ οἱ ἔχοντες ἐπιθετικὲς συμπεριφορὲς πρὸς ἐμᾶς κατηγοριοποιῶνται αὐτομάτως στὴν ὁμάδα τῶν μισελλήνων ἤ τῶν μισανθρώπων ταχύτατα καί, ἀναλόγως τῶν δυνατοτήτων μας, στοχοποιῶνται ἤ ὄχι. Πέφτουμε δῆλα δή, ἐν ἀγνοίᾳ μας, στὴν παγίδα τῆς κοινωνικῆς διασπάσεως, ποὺ κατηγοριοποιεῖ τοὺς συνανθρώπους μας σὲ καλοὺς καὶ κακούς, ὄχι βάσει τῆς καλοσύνης ἢ τῆς κακίας τους, ἀλλὰ βάσει τῶν δικῶν μας ὀπτικῶν καὶ ἰδεολογικῶν φίλτρων.

Κι ὅμως, αὐτὸ εἶναι μία μεγάλη παγίδα, στὴν ὁποίαν εὔκολα πέφτουμε, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται πλέον νὰ τὴν ἀποφεύγουμε. Ὄχι διότι μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε πολλὰ πράγματα μόνον ἀλλάζοντας τὶς συμπεριφορές μας… Οὔτε διότι θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἀλλάξουμε τοὺς ἄλλους…
Μὰ εἶναι πλέον ἀναγκαῖον τὸ νὰ μπορέσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς οὔτε ὅλα τὰ δάκτυλα εἶναι ἴδια, οὔτε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὶς ἴδιες ἱκανότητες, μὰ οὔτε καὶ ὅλοι μας μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὰ ἰδια ἐπακριβῶς. Ἐὰν ὅμως συνειδητοποιήσουμε τὴν διαφορετικότητά μας, ὡς ἄτομα, αὐτομάτως θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὰ περιττὰ δὲν ὑπάρχουν, ἀλλὰ παραμένουν κι αὐτά, ὅσο δύσκολα ἢ ἄσκημα κι ἐὰν μᾶς φαίνονται, χρήσιμα καὶ σημαντικὰ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ὑπερβοῦμε πολλὰ ἐμπόδια, ποὺ δὲν μπορούσαμε παλαιώτερα νὰ διακρίνουμε.

Τὰ ἐμπόδια εἶναι τὰ ἀναγκαία καὶ χρήσιμα ἐκεῖνα μέσα ποὺ ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ μάθουμε τρόπους νὰ τὰ ξεπερνᾶμε. Τὰ ἐμπόδια οὐδέποτε εἶναι φραγμοί. Αὐτὸ ὀφείλουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ τὸ μάθουμε πολὺ καλά. Καὶ εἶναι ἁπλῶς τὸ πρῶτο ἀπὸ μίαν σειρὰ πολλῶν ἄλλων συμπερασμάτων, ποὺ μποροῦμε σιγὰ σιγὰ νὰ ἐξαγάγουμε ἀπὸ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε.
Καλὸ εἶναι, γιὰ ὅλους μας, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἀκόμη κι ὁ φονιάς, ὁ ἀποκεφαλιστής, ὁ μισέλλην ἢ ὁ μισάνθρωπος, εἰδικῶς γιὰ ἐμᾶς, παραμένει μία σπουδαία ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἐπιλέξουμε τὸ τὶ χρειάζεται καὶ τὶ ὄχι στὸν κόσμο μας. Καί, ἐπὶ τέλους, καλὸ εἶναι νὰ διακρίνουμε τὸ ἐὰν εἶναι κάποιος ἐχθρὸς ἢ τὸ ἐὰν μάθαμε νὰ τὸν βλέπουμε σὰν ἐχθρό. Διότι κι ἐκεῖ κρύβονται πολλὲς πληροφορίες.

Τὸ νὰ πιστεύουμε κάποιον γιὰ ἐχθρό μας, μᾶς ὑποχρεώνει σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις νὰ ἐκτοξεύουμε ἐναντίον του θυμό, ὀργὴ ἢ καὶ μῖσος, κάτι ποὺ θολώνει ἀπολύτως τὴν ἱκανότητα κρίσεώς μας, φυλακίζοντάς μας σὲ ἐμμονές.
Τὸ νὰ γνωρίζουμε πὼς κάποιος εἶναι πράγματι κι ἀποδεδειγμένα ἐχθρός μας ὅμως, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ παραμένουμε διαυγεῖς καὶ νὰ μὴν παρασυρόμεθα ἀπὸ αἰσθηματικὲς ἐξάρσεις.
Ἄλλως τέ… Στὰ πεδία τῶν μαχῶν δὲν νικᾶ ὁ στρατηγὸς μὲ τὸν εὐ μετάβλητο  αἰσθηματικὸ κόσμο, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ψύχραιμος δύναται νὰ διαχειρίζεται κάθε στιγμὴ τὰ αἰσθήματά του.

Δὲν θὰ γίνουμε σύντροφοι μὲ ὅλους. Οὔτε θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ταιριάξουμε μὲ ὅλους. Πρὸς ὥρας ὅμως μεγάλη Ἀνάγκη πλέον, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουμε, εἶναι τὸ νὰ ἀφαιρέσουμε πολλὰ ἀπὸ τὰ φίλτρα μας, νὰ κυττάξουμε δίπλα μας καὶ γύρω μας, δίχως τὶς αἰσθηματικές μας παρωπίδες καὶ νὰ κατανοήσουμε πὼς ὅσο ἀδυνατοῦμε νὰ ἑστιάσουμε στὸν πραγματικό μας ἐχθρό, θὰ αὐτοπαγιδευόμεθα σὲ ἀενάους κύκλους, αὐτοθυσιαζόμενοι στὶς κιμαδομηχανὲς τῆς σαπροφυτικῆς ἐξουσίας τοῦ πλανήτου.

Ναί, δὲν μᾶς χρειάζονται καὶ οἱ πράκτορες καὶ οἱ προσβλέποντες σὲ ἀνταλλάγματα καὶ οἱ φιλόδοξοι προβατάρηδες, γιὰ νὰ ἀλλάξουμε τὶς ὁπτικές μας καί, καταληκτικῶς, τὶς δράσεις μας.
Ναί, δὲν μᾶς χρειάζονται τὰ ὄργανα τῶν πραγματικῶν μας ἐχθρῶν, ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ βεβαιωμένα συνειδητοποιημένοι πραιτωριανοί.
Ναί, δὲν δικαιούμεθα νὰ ὑποπέσουμε γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ στὰ ἴδια λάθη.

Ὅμως… τὰ χρονικὰ περιθώρια πλέον στενεύουν καὶ οἱ εὐκαιρίες μειώνονται.
Τὰ γεγονότα τρέχουν καὶ οἱ ἐπιλογές μας περιορίζονται.
Οἱ ἀνάγκες μας εἶναι σαφεῖς, διακριτὲς καὶ συγκεκριμένες.
Ἂς τὶς ἀναγνωρίσουμε, ἂς τὶς θέσουμε ὡς προτεραιότητές μας καὶ ἂς ξεκινήσουμε νὰ τὶς καλύψουμε.
Ἐκεῖ καὶ μόνον μποροῦμε καὶ ὑποχρεούμεθα πλέον νὰ ἑστιάζουμε.

Ὅσο γιὰ τοὺς Τούρκους, τοὺς Ἀλβανούς, τοὺς Σκοπιανούς, τοὺς Λαθρο-«ἐπενδυτές», τοὺς κομματικοὺς παράγοντες καὶ τοὺς πράκτορες δημοσιοκάφρους, ἂς συνειδητοποιήσουμε ἐπὶ τέλους τὸ γιατὶ πράττουν αὐτὰ ποὺ πράττουν, τὸ ποιοὺς ῥόλους παίζουν καὶ τὸ γιατὶ σήμερα ὅλοι αὐτοί, ταὐτοχρόνως, στρέφονται ἐναντίον μας. Ἐὰν κατανοήσουμε αὐτὴν τὴν λεπτομέρεια, τότε εἶναι ἀκόμη εὐκολότερον τὸ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐξέλθουμε ἀπὸ πολλὰ τέλματα, νὰ διακρίνουμε πεντακάθαρα τὸ ποιὸς κι ἐὰν εἶναι ἐχθρός μας καί, καταληκτικῶς, νὰ θέσουμε τοὺς θεμελίους λίθους τῆς Ἐλευθερίας μας.

Φιλονόη