«Τὸν Αὔγουστο 1973 συναντήθηκε στὸ Παρίσι ὁ Κίσσινγκερ μὲ τὸν Καραμανλῆ – 11 μῆνες πρὶν ἀπὸ τὸν Ἀττίλα – γιὰ νὰ συζητήσουν, νὰ συμφωνήσουν καί, ἐνδεχομένως, νὰ συντονίσουν. Αὐτὴ ἡ συνάντησις δὲν ἀμφισβητήθηκε καὶ θεωρήθηκε ἐξαιρετικὰ κρίσιμη ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπή. Ἀμφισβητήθηκε, ὅμως, ἡ ἑπομένη συνάντησις, ποὺ ἔγινε τὸν Μάιο τοῦ 1974, πάλι στὸ Παρίσι, ἀνάμεσα σὲ Κίσσινγκερ, Καραμανλῆ καὶ Ἐτζεβίτ. Αὐτὴ ἡ συνάντησις θεωρεῖται πολὺ σημαντική, διότι κατ’ αὐτὴν ἔγινε ὁ τελικὸς συντονισμὸς τοῦ Ἀττίλα. Περὶ αὐτῆς ἔγραψε σὲ βιβλίο του ὁ Κ. Παναγιωτάκος, ὁ θιγόμενος ὅμως Καραμανλῆς δὲν διέψευσε, δὲν κατήγγειλε, οὔτε καὶ κατέθεσε μήνυση ἐναντίον τοῦ Παναγιωτάκου. Ἂν ἦταν καθαρός, θὰ τὸ ἔκανε. Σὲ ἐμᾶς, ὡς Ἐπιτροπή, μᾶς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ πιστεύουμε ὅτι αὐτὴ ἡ συνάντησις εἶναι γεγονός».

-Ἀντιστράτηγος Ἰωάννης Κουτσογιάννης-

(μέλος τῆς «Ἐξεταστικῆς τῶν πραγμάτων Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Φάκελλο τῆς Κύπρου)

διὰ χειρὸς Ἀνδρέα Κανίκλη