Διασκεδάζω μὲ τὶς νοητικὲς ἀκροβασίες ὁρισμένων σοφολογιωτάτων ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐμφανίσουν τὴν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπὸ ὁμοφύλους ὡς χρυσὴ ἐφεδρεία στὸν δημογραφικὸ ἀποδεκατισμό. Χρησιμοποιοῦν ἕνα κλασικὸ ἐθνικιστικὸ discourse, τὸν ἀλαρμικὸ λόγο περὶ γηράνσεως τῶν κοινωνιῶν μας, γιὰ νὰ τὴν …«βγοῦν» ἀπὸ δεξιὰ στους συντηρητικούς, ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ κλείνουν τὸ μάτι στοὺς «προοδευτικούς». Ὁ γάμος καὶ ἡ υἱοθεσία ὁμοφύλων ὡς μέσον γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς δημογραφικῆς ῥώμης τοῦ ἔθνους.
Ἐξαιρετικό.

Αὐτὸ ποὺ δὲν μᾶς λὲν αὐτοὶ οἱ κύριοι εἶναι μὲ ποιὸν τρόπο, πρακτικά, θὰ τεκνοποιοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι. Διότι, ὡς γνωστόν, ὁ ἄνδρας δὲν κυοφορεῖ –μὲ τὴν ἐξαίρεση τοῦ Ἄρνολτ Σβαρτσενέγκερ στὸ Junior– καὶ ἡ γυναῖκα γιὰ νὰ συλλάβῃ χρειάζεται σπέρμα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τῆς παράσχῃ ἡ θηλυκὴ σύντροφός της.
Ὁπότε τί κάνουμε; Ποιός θά «παράγη» παιδιά κατά παραγγελίαν γιά νά ἀνατραφοῦν ἀπό ὁμοφύλους θετούς γονεῖς; Θά τά φέρνη ὁ πελαργός; Θά αὐστηροποιήσουμε τό νομικό πλαίσιο τῶν ἀμβλώσεων ὥστε νά μήν διακόπτονται οἱ χιλιάδες ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες καί νά παραδίδονται τά ἀνεπιθύμητα βρέφη σέ ζεύγη ὁμοφύλων; Θά ἐπιτάξουμε μῆτρες μέ τήν ἐπίκληση τῆς «ἐθνικῆς σωτηρίας», ὅπως ἐπιτάσσουμε ὀχήματα καὶ ξενοδοχεῖα; Θά προσλάβουμε ἐργάτριες ἀναπαραγωγὴς ἐπ’ ἀμοιβῇ, δημιουργῶντας κρατικά (ἢ ὑπὸ κρατικὴ ἐποπτεία) ἐκτροφεία ἀνθρώπων τύπου Lebensborn;
Ποίος θά βγάλη τό φίδι ἀπό τήν τρῦπα;

Σὲ ὅλα αὐτὰ δὲν ἀπαντοῦν κάτι. Ἀπαξιοῦν νὰ μᾶς διαφωτίσουν γιὰ τὸ πῶς οἱ εὐγενεῖς τους προθέσεις θὰ μετουσιωθοῦν σὲ ἀποτελέσματα. Δὲν προτείνουν κάτι, διότι γνωρίζουν πὼς τὰ θεωρητικά τους προγυμνάσματα συνεπάγονται τὴν ἐφαρμογὴ κρατικῶν παρεμβάσεων κοινωνικῆς μηχανικῆς σὲ γιγαντιαία κλίμακα. Τετραγωνίζουν τὸν κύκλο διότι δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀκολουθήσουν τὸν συλλογισμό τους ἔως τὶς ἀκραῖες λογικὲς ἀπολήξεις του. Δὲν παίρνουν θέση στὸ δίλημμα μεταξὺ ἐλευθερίας καὶ ἀσφαλείας διότι θέλουν νὰ τὰ ἔχουν καλὰ καὶ μὲ τοὺς μὲν καὶ μὲ τοὺς δέ.
Διότι ἐὰν θέλουμε ὡς κοινωνία περισσότερα παιδιὰ (βλέπε δημογραφικὴ ἀσφάλεια) πρέπει νὰ παραχωρήσουμε βαθμοὺς ἀπὸ τὶς ἐλευθερίες μας· καὶ τὰ δύο μαζὺ δὲν γίνεται.

Ἀλλὰ ἂς ποῦμε ὅτι εὑρίσκεται κάποιος μαγικὸς τρόπος νὰ συμβιβάσουμε τὰ ἀσυμβίβαστα καὶ ξεκινᾶμε νὰ πληθυνόμεθα χωρὶς νὰ θυσιάσουμε τὸ φιλελεύθερο κεκτημένο μας. Πάλι τὸ πρόβλημα παραμένει, διότι ἡ ποσοτικὴ αὔξησις τῶν δεικτὼν δὲν εἶναι αὐτοσκοπὸς ἀλλὰ μέσον γιὰ ἕνα τέλος ἀνωτέρας τάξεως: τὴν ἐπιβίωση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας μὲ τὰ συγκεκριμένα πολιτισμικὰ χαρακτηριστικά της. Τὸ ἐπιχείρημα τῶν συντηρητικῶν εἶναι ὅτι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἁπλῶς ἡ ποσοτικὴ διόγκωσις τοῦ πληθυσμοῦ ἀλλὰ ἡ ποιοτικὴ διάρθρωσις καὶ τὰ ποιοτικὰ χαρακτηριστικά του, τὰ ὁποῖα διασφαλίζονται μέσῳ ἐνὸς συγκεκριμένου προτύπου ἐτεροφυλοφιλικῆς κοινωνικῆς ὀργανώσεως καὶ τῶν ἀντιστοίχων μοντέλων ἀγωγῆς καὶ διαπαιδαγωγήσως.
Αὐτὸ εἶναι μία σκληρῇ πολιτικὴ θέσις, τὴν ὁποία ὁ κάθε ἕνας μπορεῖ νὰ κρίνῃ ὡς ὀρθὴ ἢ ἐσφαλμένη, ὄχι ὅμως νὰ τὴν ἐγκαλέσῃ γιὰ ἀντιφατικότητα.

Ἐξοργισμένος Ἕλλην