26 Μαΐου 1834. Ἡμέρα Ντροπῆς γιὰ τὸν Ἑλληνισμό.
Καταδίκη εἰς θάνατον τοῦ Κολοκοτρώνη, μὲ δάκτυλο τῶν Γερμανῶν!

Ὁ Κολοκοτρώνης, ὅταν ἄκουσε κάποιον νὰ τοῦ λέῃ: «ἄδικα σὲ σκοτώνουν, στρατηγέ», ἀπήντησε: «Γι’ αὐτό λυπᾶσαι; Καλλίτερα ποὺ μὲ σκοτώνουν ἄδικα, παρὰ δίκαια!».

Ὁ ἀδιαφιλονίκητος ἡγέτης τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, τὴν ὁποία ἐπανειλλημένα ἐβοήθησε νὰ μὴν σβήσῃ, καταδικάσθη εἰς θάνατον, ἀπὸ τὴν γερμανικὴ Ἀντιβασιλεία, ποὺ κυβερνοῦσε τὴν Ἑλλάδα, μέχρι τῆς ἐνηλικιώσεως τοῦ βασιλέως Ὄθωνος,
μὲ ὅμως πλαστὲς κατηγορίες προδοσίας καὶ ὑποκινήσεως συνωμοσίας, πρὸς ἀνατροπὴ τοῦ Ὄθωνος.
Μαζύ του ἐδικάσθη καὶ κατεδικάσθη ἕνας ἀκόμη ἀγωνιστὴς τῆς ἐπαναστάσεως, ὁ ἐξάδελφός του Δημήτριος Πλαπούτας. Μὲ τὶς ἴδιες κατηγορίες εἶχαν ἀρχικῶς συλληφθῆ καὶ ὁ Γενναῖος Κολοκοτρώνης, ὁ Κίτσος Τζαβέλλας καὶ ὁ Νικηταράς, ἀλλὰ δὲν ἐδικάσθησαν.

Ἡ θανατικὴ ἀπόφασις τοῦ δικαστηρίου δὲν ὑπεγράφη ἀπὸ τοὺς δύο ἐκ τῶν πέντε δικαστῶν: τὸν Ἀναστάσιο Πολυζωίδη καὶ τὸν Γεώργιο Τερτσέτη, παρὰ τὶς ἀπειλὲς τοῦ τότε ὑπουργοῦ δικαιοσύνης Κωνσταντίνου Σχοινᾶ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπὶ πλέον ἀπειλὴ νὰ δικασθοῦν οἱ ἴδιοι (καὶ πράγματι ἐδικάσθησαν οἱ Πολυζωΐδης καὶ Τερτσέτης, ἀλλὰ δὲν κατεδικάσθησαν), γιὰ ἀπείθια.
Ἡ ποινὴ τῶν Κολοκοτρώνη καὶ Πλαπούτα μετετράπη σὲ εἱρκτὴ 20 ἐτῶν, ἀλλὰ οἱ δύο φυλακισμένοι ἀπηλευθερώθησαν τὸν ἐπόμενο Μάϊο, μὲ τὴν γενικὴ ἀμνηστία ποὺ ἐδόθη, εὐκαιρίᾳ τῆς ἐνηλικιώεως τοῦ βασιλέως Ὄθωνος, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἐτίμησε στὴν συνέχεια καὶ τοὺς δύο ἀγωνιστές, Κολοκοτρώνη καὶ Πλαπούτα.

Σημειώνω ἐδῶ ὅτι ὁ Πολυζωίδης μὲ τὴν στάση του αὐτήν, στὴν δίκη τοῦ Κολοκοτρώνη, ἐπέτυχε νὰ «ἐξαγνισθῇ», ἐν μέρει, γιὰ τὶς λυσσαλέες κι ἄδικες ἐπιθέσεις του ἐναντίον τοῦ Καποδίστρια.
Ὁ Γεώργιος Τερτσέτης ἔγραψε ἀργότερα ἀπομνημονεύματα τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (καθὼς κι ἄλλων ἀγωνιστῶν) μὲ τίτλο «Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς ἀπὸ τὰ 1770 ἕως τὰ 1836».

Στὶς εἰκόνες ἡ φυλακὴ τοῦ Κολοκοτρώνη στὸ Παλαμήδιον, ὁ Πλαπούτας, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Πολυζωΐδης καὶ ὁ Τερτσέτης.

Μπουγᾶς Ἰωάννης