Σταματᾶς στὸ φανάρι καὶ ἔρχεται χαμογελώντας ὁ φίλος ποὺ πλένει τζάμια καὶ (γνωρίζεσθε) χρόνια.
Ἡ σχέσις σας εἶναι λίγα κέρματα ἢ κέρασμα τσιγάρου. Συνήθως τὸ δεύτερο, ἀφοῦ καπνίζει μανιωδῶς καὶ τὰ τζάμια σου δὲν θέλουν στιγμιαῖο αὐτοσχέδιο καθάρισμα.

Ἔρχεται ἀπὸ τὰ βάθη ἑνὸς κόσμου ποὺ τὸ κλάμα τοῦ νεογέννητου συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τῆς ὀβίδας ἢ τὴν ῥιπὴ τοῦ ΑΚ-47. Εἶναι γραμμένο στὰ μάτια του…

Προσφέρεις τσιγάρο.
Τὸ ἀρνεῖται.
Ὄχι σοῦ λέει, τώρα ῥαμαζάνι.

Μένεις ἄναυδος.
Ὅλη του ἡ ζωὴ στὴν πεῖνα τοῦ φαναριοῦ καὶ σίγουρα τὰ βράδια του στὸ μοναδικὸ φανάρι ἑνὸς δωματίου -ἴσως κάπου στὴν Ἀχαρνῶν- μαζὺ μὲ ἄλλους δέκα…

Ξαναχαμογελᾶς λίγο ἀμήχανα. Δὲν πιστεύω νὰ βάλῃς βόμβα κάποιαν ἡμέρα. Ἔ;

Γελᾶ τὸ στόμα του, ἀλλὰ ὄχι τὰ μάτια του…
Σὲ ἐσέναν ὄχι. Ἐσὺ καλός, δίνεις τσιγάρα.

Οἱ ἄλλοι;;
Καμμία ἀπάντησις…

Ἅναψε τὸ πράσινο.
Ἐβαλα πρώτη, ἔφυγα, καὶ κατηφόρισα τὴν ἄδεια Κηφισίας χαμένος στὶς σκέψεις μου…

Λ. Γ.

εἰκόνα