Δηλώνω ἀρέσκεια γιὰ τὴν παρακάτω συναισθηματικὴ γραφὴ (-ίδα)….:

«…Προσφέρεις τσιγάρο.
Τὸ ἀρνεῖται.
Ὄχι σοῦ λέει, τώρα ῥαμαζάνι.

Μένεις ἄναυδος.
Ὅλη του ἡ ζωὴ στὴν πεῖνα τοῦ φαναριοῦ καὶ σίγουρα τὰ βράδια του στὸ μοναδικὸ φανάρι ἑνὸς δωματίου -ἴσως κάπου στὴν Ἀχαρνῶν- μαζὺ μὲ ἄλλους δέκα…

Ξαναχαμογελᾶς λίγο ἀμήχανα. Δὲν πιστεύω νὰ βάλῃς βόμβα κάποιαν ἡμέρα. Ἔ;

Γελᾶ τὸ στόμα του, ἀλλὰ ὄχι τὰ μάτια του…
Σὲ ἐσέναν ὄχι. Ἐσὺ καλός, δίνεις τσιγάρα….»

Βόμβες δὲν ἀπειλοῦν τοὺς φίλους…

Δὲν δηλώνω ἀρέσκεια γιὰ τὸν ὑπομονετικὸ συμπαθῆ (;) εἰσβολέα.
Καὶ κρίνω ἐξ ἰδίων τὰ ἀλλότρια καθότι ἔζησα ὡς μετανάστης, νεαρός, μόνος ὑπερποντίως…

Καὶ οὐδέποτε αἰσθάνθηκα τὴν παρόρμηση νὰ τιμωρήσω κάποιον ἐκ τῶν γηγενῶν.
Ἀντιθέτως… Τοὺς ἔμαθα τὴν γλῶσσα μου τὴν Ἑλληνικὴ καὶ μὲ θυμοῦνται μὲ ἀγάπη ἀκόμη…

Βόμβες; Γιατί;
Γιά ἔναν Θεό πού τιμωρεῖ ἀντί νά ἀγαπᾷ;
Ἢ γιά τήν λάμψη τοῦ λευκοῦ Ἕλληνος πού οὐδέποτε θά ἀποκτήσουν οἱ σκουρόχρωμοι-δοῦλοι-ἐκδικηταὶ τῆς αὐθυπάρκτου φυλετικῆς τους κατωτερότητος;

Δημήτριος Δρούκας