Ἐκ πρώτης ὄψεως θὰ ἔλεγα πὼς συμφωνῶ, σὲ γενικὲς γραμμές, μὲ τὸ παραπάνω.
Κακὰ τὰ ψέμματα… Ἐὰν δὲν πάθουμε δὲν μαθαίνουμε… Ὅσο δὲ μεγαλύτερο εἶναι τὸ πάθημα, τόσο πιὸ σκληρὸ τὸ μάθημα καὶ τόσο πιὸ γενικευμένες οἱ διαπιστώσεις καὶ τὰ ἀναγκαία συμπεράσματα.
Ὅμως…

Αὐτὸ τὸ «ὅμως» συζητούσαμε πρὸ ἡμερῶν μὲ φίλη. Ἐκείνη δείχνει μεγάλη ἀνοχὴ στὰ διεπιστωμένα καθάρματα, ποὺ θησαυρίζουν ἐντὸς «κρίσεως», ἐπιτρέποντάς τους νὰ κινοῦνται χαλαρὰ γύρω της καὶ νὰ καταγράφουν τὶς κινήσεις της, δηλητηριάζοντάς την καὶ ἀναζητώντας νέα θύματα.
Ἀπὸ τὴν ἄλλην ἐγὼ τοὺς θεωρῶ τόσο βρωμερὰ σκουπίδια ποὺ μολύνουν τὸν κόσμο μας καὶ ἀρνοῦμαι νὰ τοὺς ἐπιτρέψω χῶρο στὴν ζωή μου. Ἐπ’ αυτοῦ δέ, ὅσο κι ἐὰν ἐπέμενα, ἡ φίλη μου ἐδήλωνε διαρκῶς στὸ ὅτι πρέπει νὰ εὐγνωμονοῦμε τὰ καθάρματα, τοὺς πλιατσικολόγους καὶ τὰ πολιτικοκομματικὰ μορφώματα, διότι στέκονται ὡς ἀρίστη ἀφορμὴ γιὰ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὰ λάθη μας.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς κι ἐγὼ πάντα πίστευα περίπου τὸ ἴδιο καὶ κατανοοῦσα τὸν μηχανισμὸ τῶν ῥόλων θύτου καὶ θύματος σὲ βάθος, τόσο ὅσο νὰ ἀντιλαμβάνομαι τὸν διαμοιρασμὸ τῶν εὐθυνῶν στὰ παιχνίδια ἐξαπατήσεως. Ἁπλῶς τὸ πρόβλημα, κατ’ ἑμέ, δὲν ἑστιάζεται στὸ κάθε θῦμα (ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως ὑποχρεοῦται νὰ ξεκολλήσῃ ἀπὸ τὸ τέλμα του, ἐὰν θέλῃ νὰ ἐπιβιώσῃ), ἀλλὰ στὸ ἴδιο τὸ κάθαρμα, πού, πάντα κατ’ ἐμέ, δὲν δικαιοῦται χῶρο κι εὐκαιρίες. Τὰ ἄτομα αὐτὰ πιστεύω πὼς ὅταν ἀναγνωρίζονται πρέπει καὶ νὰ ἀπομακρύνονται, νὰ περιθωριοποιοῦνται καὶ νὰ στιγματίζονται μὲ θορυβώδεις τρόπους, πρὸ κειμένου νὰ ἀπομειώνεται διαρκῶς ὁ ζωτικός τους χῶρος καί, καταληκτικῶς, ὁ ἀριθμὸς τῶν μελλοντικῶν ὑποψηφίων θυμάτων τους. Ἡ φίλη μου διαφωνεῖ ἀπολύτως, διότι θεωρεῖ τόσο πολὺ χρήσιμα αὐτὰ τὰ ἄτομα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ …εὐγνωμονοῦμε γιὰ τὸν ῥόλο τους. Θεωρεῖ δὲ φυσικὸν ἐπόμενον τὸ νὰ περιθωριοποιηθοῦν σταδιακά, ἀλλὰ ὄχι γιὰ ὅσο εἶναι χρήσιμα κοινωνικὰ καὶ ἠθικά, γιὰ ὅλους μας. Κι ἐκεῖ κάπου ξεκίνησαν οἱ μεταξύ μας φωνές, ποὺ ὁδήγησαν στὰ γνωστὰ ἀδιέξοδα.

Εἴπαμε πὼς ναί, πράγματι, τὰ ἐν λόγῳ ἄτομα εἶναι καὶ χρήσιμα καὶ  σημαντικὰ γιὰ νὰ «ἀνακινήσουν» τὶς κοινωνίες μας τόσο, ὅσο νὰ ξεκινήσουμε, σιγὰ σιγά, νὰ ἀναγνωρίζουμε τὴν  ἀπάτη, τὸ ψεῦδος καὶ τὸ κάθαρμα. Ὅμως γιά πόσο κι ἔως ποῦ; Καί πῶς θά τούς τό ἐπιτρέπουμε; Σιωπώντας ἤ ξεμπροστιάζοντάς τους; Θά ἐπιτρέψουμε νά καταλαμβάνουν διαρκῶς ζωτικό μας χῶρο ἤ θά τούς ἐπαναφέρουμε σέ θέσεις τέτοιες, πού νά περιορίζονται τά ἐγκλήματά τους;
Καί, σὲ τελική, σέ τί διαφέρουν αὐτά, τὰ μικρο-καθάρματα τῆς καθημερινότητός μας, ἀπό τά μεγαλύτερα καθάρματα τῆς πολιτικῆς ἤ τοκογλυφικῆς μαφίας; Μήπως δέν εἶναι ὅλα κατασκευασμένα ἀπό τό ἴδιο ὑλικό τοῦ ὑπανθρωπισμοῦ; Γιατί νά δικαιοῦται ἐκθέσεως καί γελοιοποιήσεως ὁ κρατικός ἤ ὁ δημόσιος ὑπάλληλος ἀλλά ὄχι τό μικροκάθαρμα τῆς περιοχῆς μου;

Σκεφθεῖτε… Τὰ μεγάλα καθάρματα γιὰ νὰ γίνουνε μεγάλα, πρέπει νὰ ξεκινήσουν ἀπὸ μικρά. Ὅσο δὲ ταχύτερα ἀναγνωρίζονται, τόσο ταχύτερα ἀπομακρύνονται καὶ παύουν νὰ συμμετέχουν στὸ μέγα κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος ἔγκλημα.

Φιλονόη

Υ.Γ. Τὸ μεγαλύτερον δυστύχημα, ποὺ δὲν ἀνεφέρθη στὰ παραπάνω, εἶναι πὼς τὸ θῦμα ἐὰν γιὰ κάποιον λόγο ἀποκτήσῃ ἰσχὺ καὶ ἐξουσία, μετατρέπεται, αὐτομάτως, σὲ πολὺ χειρότερον θύτη ἐκ τοῦ θύτου του. Αὐτό πάλι τί μᾶς λέει;

εἰκόνα