26 Ιουλίου 1944. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ φρικτὲς ὁμαδικὲς σφαγὲς τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ στὸν «Ἐλεύθερο Μωριά»!

Σφαγὴ 13 Ἑλληνοχωριτῶν στὸ γειτονικό τους χωριό Στιμάγκα, τὸν δεύτερο μεταλύτερο τόπο ἐκτελέσεων τὸ 1913-1944 στὴν Ἀργολιδοκορινθία.

Οἱ πέντε ἀπὸ αὐτοὺς ἀνῆκαν στὴν οἰκογένεια Μπουγᾶ*.  Τὸ ζευγάρι Κωνσταντῖνος καὶ Σοφία Μπουγᾶ, ἀλλὰ καὶ τρεῖς υἱοί τους!
Τὸ πιὸ πιθανὸ «ἔγκλημα» τῶν Μπουγαίων ἦταν ὅτι ἕνα ἄλλος υἱός, ὁ ὁποῖος ἦταν ταγματάρχης Πεζικοῦ, ἐνᾦ ἐκλήθη δὲν κατετάγη στὸν ΕΛΑΣ, ἀλλὰ διέφυγε στὴν Ἀθήνα. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ ἕνα ἀκόμη υἱός, Εὔελπις.
(Σημειωτέον ὅτι καὶ οἱ δύο, ὅπως ἠρνήθησαν τὸ νὰ καταταγοῦν στὸν ΕΛΑΣ, ἠρνήθησαν τὴν κατάταξή τους καὶ στὰ Τάγματα Ἀσφαλείας!).

Στὸ Ἑλληνοχῶρι, ὑπεύθυνοι τοῦ ΕΑΜ καὶ τοῦ ΚΚΕ ἦσαν τὰ ἀδέλφια Φώτης καὶ Παναγιώτης Τρίμης, ἀντίστοιχα. Ὅταν ἔλαβαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοδώρου Ζέγκου νὰ δόσουν ὀνόματα «ἀντιδραστικῶν» γιὰ σφαγή, ὅπως ὅλοι οἱ ὑπεύθυνοι, πῆγαν στὸ γραφεῖο τῆς Ἀκτιδικῆς τους στὴν Στιμάγκα καὶ παρέδωσαν μίαν λίστα μὲ 19 ὀνόματα. Μεταξὺ τῶν ὀνομάτων ἦταν καὶ τῆς θείας τους Σοφίας Μπουγᾶ, ἀδελφῆς τῆς μητέρας τους Φωτεινῆς, ἡ ὁποία εἶχε πεθάνῃ λίγο μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Φώτη (γι’ αὐτὸ καὶ πῆρε τὸ ὄνομά της). Τὴν ἰδίαν περίοδο εἶχε γεννήσῃ καὶ ἡ Σοφία Μπουγᾶ τὸν υἱό της Θεόδωρο. Ὅταν πέθανε ἡ ἀδελφή της, ἡ Σοφία πῆρε τὸν Φώτη στὸ σπίτι της καὶ τὸν ἐμεγάλωσε αὐτή, θηλάζοντάς τον μαζὺ μὲ τὸ δικό της παιδί.

Ὁ Φώτης Τρίμης τὸ 1945 κατεδικάσθη εἰς θάνατον, ἀλλὰ μὲ κάποιο ἀπὸ τὰ μέτρα κατευνασμοῦ τῶν τότε κυβερνήσεων ἡ ποινή του μετετράπη σὲ ἰσόβια καὶ μετὰ ἀπεφυλακίσθη. Ἔζησε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὸ Ἑλληνοχῶρι, μεταξὺ τῶν συγγενῶν τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔστειλε στὴν σφαγὴ στὴν Στιμάγκα. Τὸ σπίτι του εὑρίσκεται ἀκριβῶς παραπλεύρως ἐκείνου τοῦ Κωνσταντίνου Μπουγᾶ, στὸ ὁποῖον μεγάλωσαν τὰ τρία ὀρφανὰ τοῦ Θεοδώρου Μπουγᾶ καὶ σήμερα ζεῖ ὁ ἀγέννητος τότε Θεόδωρος Θ. Μπουγᾶς, ποὺ ἔλαβε τὸ ὄνομα τοῦ νεκροῦ πατρός του.

Σέ ἐρώτησή μου σέ ἕναν ἄλλο υἱὸ θύματος τῆς σφαγῆς τοῦ Ἑλληνοχωρίου «ἐὰν ὁ Φώτης Τρίμης ὑπέστη κάποιαν βία στό χωριό τους», ἔλαβα αὐτὴν τὴν ἀπάντηση: «Κάποιο ξῦλο ἔφαγε ἀπὸ ἕναν ἀπὸ ἄλλο χωριό. Ἐδῶ στὸ χωριό μας, οὐδεὶς ἀπὸ ἐμᾶς τὸν ἐπείραξε. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἐγκληματίες ὅτι καὶ νὰ πάθαμε, δὲν πειράξαμε οὔτε αὐτόν, οὔτε κααὶ κάποιον ἄλλον ἀπ᾽ αὐτούς…».
Ὑποκλίθηκα ἐμπρὸς στὴν μεγαλοψυχία τοῦ θύματος, πού, τελείως ἄδικα, μεγάλωσε χωρὶς πατέρα καὶ παπποῦ!
Ὁ Φώτης Τρίμης πέθανε στὸ Ἑλληνοχῶρι τὸ 2006, πλήρης ἡμερῶν, καὶ μὲ τιμὲς ἀγωνιστοῦ τῆς ἀντιστάσεως!!!

Ἀκολουθοῦν οἱ λεπτομέρειες τοῦ φοβεροῦ μαζικοῦ ἐγκλήματος, ἀπὸ τὸ βιβλίο μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, «Ἐλεύθερος Μωριάς» 1943-44», Τόμος Β’.

Προειδοποίησις: περιέχονται σκληρὲς εἰκόνες!!!

Ὁ Πέτρος Τσιοῦγκος μαρτυρεῖ:

«…Στὶς 26 Ἰουλίου 1944, ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, γύρω στὶς 11:00 ἡ ὥρα τὸ  πρωΐ ἕνας ὀνόματι Γκιτζάρης ἀπὸ τὶς Κρῆνες (σ.σ. Διπλανὸ χωριό), γνωστὸς σέ ὅλους μας στὸ χωριὸ (σ.σ. τὸ Ἑλληνοχῶρι), πῆγε στὰ σπίτια ἕξι οἰκογενειῶν τοῦ χωριοῦ μας καὶ τοὺς εἰδοποίησε ἀπὸ τὸ ΕΑΜ νὰ πᾶνε τὸ ἴδιο ἀπόγευμα στὴν Στιμάγκα να παρακολουθήσουν μίαν ὁμιλία (διαφώτιση). Ὁ ὑπεύθυνος τοῦ ΕΑΜ, ὁ Φώτης Τρίμης, εἶχε εἰδοποιήσῃ ὁ ἴδιος δύο ἀκόμη οἰκογένειες, τοῦ Κωνσταντίνου Μπουγᾶ καὶ τοῦ Γεωργίου Μαγκλάρα.

Ὅλοι εἶχαν πάῃ καὶ ἄλλη φορὰ στὴν Στιμάγκα νὰ παρακολουθήσουν παρόμοια ὁμιλία «διαφωτιστῶν» τοῦ ΚΚΕ κι ἔτσι δὲν πιστεύω νὰ ἔβαλαν κακὸ μὲ τὸ μυαλό τους.
Τοὺς ξεγέλασαν μὲ δόλιο τρόπο, ὅτι τοὺς θέλουν οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ τομέως ποὺ ἦταν στὴν Στιμάγκα νὰ συζητήσουν κάποια θέματα.
Πῶς νά πονηρευθοῦν ἀφοῦ πέντε παιδιά ἀπό τά 15 συνολικά μέλη τῶν ὀκτώ οἰκογενειῶν πού ἐκάλεσαν, μόλις πρίν ἀπό δύο βράδυα εἶχαν πάῃ μαζύ μέ δικούς τους ἀνθρώπους στά Ταρσινά, γιά νά τούς βοηθήσουν νά συλλάβουν τούς  Ταρσινιῶτες πού ἔσφαξαν στό χωριό μας;

Ὁ Κωνστσαντῖνος Μπουγᾶς καί ὁ Γεώργιος Τσιοῦγκος εἶχαν προσφέρῃ τὰ σπίτια τους «στὸν Ἀγῶνα» καὶ ἔμεναν σ᾽ αὐτὰ ΕΑΜίτες. Πῶς νά πονηρευθοῦν οἱ ἄνθρωποι, ὅταν εἶχαν μετατρέψῃ τά σπίτια τους σέ ξενοδοχεῖα φαγητοῦ καί ὕπνου γιά τούς ΕΑΜίτες;
Τὸν Πέτρο Ζάρκο, τὸν εἶχαν ἐνωρίτερα κρατούμενο τρεῖς ἡμέρες στὸ σχολεῖο τῆς Στιμάγκας, ἀπὸ 1 ἕως 3 Ἰουλίου καὶ μετὰ τὸν ἄφησαν ἐλεύθερο καὶ ἐπανῆλθε στὸ σπίτι του. Τὸ σχέδιό τους τὸ εἶχαν μελετήσῃ οἱ κακοῦργοι πολὺ καλά. Ἔτσι, ἐκεῖνο τὸ βραδάκι, δύο ὧρες πρὶν νὰ δύσῃ ὁ ἥλιος, καβάλησαν οἱ συγχωριανοί μας τὰ ζῶα τους, ὅπου στὰ σαμάρια εἶχαν στρώσῃ σεντόνια λευκά, λὲς καὶ πήγαιναν σὲ κάποιον γάμο. Τοὺς εἶπαν ὅτι πήγαιναν σὲ διαφώτιση καὶ ἔβαλαν οἱ ἄνθρωποι τὰ καλά τους!

Ποιοί πήγαιναν στήν Στιμάγκα: Κωνσταντῖνος Β. Μπουγᾶς, Σοφία Κων. Μπουγᾶ (ἡ μόνη γυναίκα), Θεόδωρος Κων. Μπουγᾶς, Χρῆστος Κων. Μπουγᾶς, Γεώργιος Ἀρ. Τσιοῦγκος, Ἠλίας Γ. Τσιοῦγκος, Θεολόγος Γ. Τσιοῦγκος, Σωτήριος Ν. Τσιοῦγκος, Νικόλαος Τσιοῦγκος, Χρῆστος Φούζας, Γεώργιος Χρ. Φούζας, Γεώργιος Γρ. Μαγκλάρας, Ἀλέξανδρος Γρ. Μαγκλάρας, Πέτρος Γρ. Ζάρκος καὶ Γεώργιος Χρυσανθόπουλος.

Πῶς νά πονηρευθοῦν, ἀφοῦ μαζύ μέ τούς ἄλλους ὁ Φώτης Τρίμης ἔστελνε πρός ἐκτέλεση καί τήν θεία του Σοφία Μπουγᾶ, πού ὅταν πέθανε λεχώνα ἡ μάννα του Φωτεινή τόν ἐθήλαζε τόν Φώτη στό ἕνα στῆθος καί στό ἄλλο τόν υἱό της Θεόδωρο; Μά ἦταν δυνατόν νά πιστέψῃ κάποιος ὅτι ὁ Φώτης Τρίμης θά ὑπέγραφε στήν κατάσταση ὡς ἀντιδραστικούς τήν θεία του πού τόν ἐθήλαζε καί τόν ἐξάδελφό του, Θεόδωρο, πού μεγάλωσαν μαζύ μέ τό ἴδιο γάλα;
Ἡ Φωτεινὴ Τρίμη, μάννα τοῦ ὑπευθύνου τοῦ ΕΑΜ τοῦ χωριοῦ μας, τοῦ Φώτη Τρίμη, ἦταν ἀδελφὴ τοῦ Κωνσταντίνου Β. Μπουγᾶ. Πῶς νά πονηρευθοῦν οἱ ἄνθρωποι καί νά μήν πᾶν μόνοι τους στήν σφαγή τους;

Ἦταν 4:00 ἡ ὥρα ποὺ ἔφευγαν καβάλα στὰ ἄλογά τους. Ἐγὼ ἤμουν στὴν αὐλὴ τοῦ Βουδούρη, μαζὺ μὲ τὸν Ἀνδρέα Βουδούρη. Κυττάζαμε πρὸς τὸν χωματόδρομο, ποὺ πάει πρὸς τὴν Στιμάγκα, ὅπου τὰ 15 ζῶα σήκωναν σκόνη. Ὁ Ἀνδρέας ἦταν σκεπτικὸς καὶ ἀμίλητος.
Τοῦ λέω, «ἔχεις κάτι Ἀνδρέα»;
Μοῦ λέει: «τοὺς βλέπεις; Πιστεύω ἐνενῆντα τοῖς ἑκατό, δὲν θὰ ξαναγυρίσουν»!

Ὁ Ἀνδρέας, ὡς ὑπεύθυνος τῆς ΕΠΟΝ τοῦ χωριοῦ μας, ἴσως καὶ νὰ ἤξερε κάτι. Ἀπότομα, ὁ Ἀνδρέας σηκώθηκε καὶ μὲ τράβηξε νὰ τὸν ἀκολουθήσω. Φύγαμε μὲ γρήγορο βῆμα καὶ φθάσαμε στὰ σταράλωνα τοῦ Βασίλη Παπουτσῆ, ἐπάνω ἀπὸ τὸν Γουβή, μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς βγοῦμε μπροστά, νὰ τοὺς πῇ ὁ Ἀνδρέας νὰ μὴν πᾷν στὴν Στιμάγκα.
Βλέπουμε ὅτι εἶχαν σταματήσῃ καὶ νὰ ἔρχεται πρὸς ἐμᾶς ὁ Χρῆστος Μπουγᾶς καβάλα στὸ ἄσπρο ἄλογό του, σὰν τὸν Ἅγιο Γεώργιο. Πῆγε στὸ τηλέφωνο ποὺ ἦταν σ᾽ ἕνα κυπαρίσσι, ἀπὸ τὴν σειρὰ τῶν κυπαρισσιῶν στὸ σύνορο Ἀκλιβιάδου Τσιόδρα καὶ Γεωργίου Σανιδᾶ. Τηλεφώνησε καὶ ζήτησε ἕναν Γρηγορόπουλο καὶ ἕναν Γιομπρέ. Καὶ οἱ δύο ἦσαν στελέχη τοῦ ΚΚΕ, μάλιστα ὁ Γιομπρὲς ἦταν συγγενὴς τοῦ Χρήστου. Ὅταν γύρισε ἀπὸ τὸ τηλέφωνο, τοῦ λέει ὁ Ἀνδρέας:
– «Χρῆστο μὴν πᾶτε ἀπάνω (σ.σ. στὴν Στιμάγκα). Θὰ πάθετε αὐτὸ ποὺ ἔπαθαν προχθὲς οἱ Ταρσινῆτες»!
Ἡ ἀπάντησίς του ἦταν: «Καθαρὸς οὐρανός, ἀστραπὲς δὲν φοβᾶται»!

Σημείωσις:
Ἡ ἀθωῴτης τῶν θυμάτων ἦταν βασικὸ στοιχεῖο τῆς Κόκκινης Τρομοκρατίας. Τὰ θύματα ἦταν ἀδύνατον νὰ κατανοήσουν ὅτι ἡ ἀθωῴτης τους δὲν ἦταν ἐμπόδιο στὴν ἐπικειμένη σφαγή τους ἀπὸ τὴν ΟΠΛΑ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ παρεδίδοντο οἰκειοθελῶς καὲ δὲν ἀντιδροῦσαν ἀκόμη καὶ ὅταν ἔβλεπαν τὸ μαχαίρι στὸν λαιμὸ τοῦ προηγουμένου, ὅταν περίμεναν στὴν σειρὰ γιὰ νὰ σφαγοῦν. Ἴσως σκέπτονταν ὅτι ὁ προηγούμενος νὰ ἦταν ἔνοχος γιὰ κάτι. Μπορεῖ νὰ πίστευαν μέχρι τὸ τέλος: «Ἐγὼ εἶμαι ἀθῶος, πῶς εἶναι δυνατό νά μέ σφάξουν!».

Κτύπησε τὸ ἄλογό του καὶ ἔφυγε τρέχοντας.
Τοὺς 15 Ἑλληνοχωρίτες τοὺς ἐσυνόδευε ἕνας τῆς ΟΠΛΑ. Τοὺς εἶχαν πῇ ὅτι δὲν τοὺς ἐσυνόδευε, ἀλλὰ ὅτι τυχαίως εὑρέθη νὰ πηγαίνῃ μαζύ τους καὶ αὐτὸς στὴν Στιμάγκα γιὰ διαφώτιση. Εἰπώθηκε μετὰ ὅτι ἕνας ἀπὸ τοὺς σφαγεῖς τους ἦταν καὶ αὐτός. Ἐλέγετο «Σπουργίτης».

Σημείωσις:
Τὸ πραγματικὸ ὄνομα τοῦ σφαγέως «καπετὰν Σπουργίτη» ἦταν Βασίλης Ἀσημακόπουλος. Κατήγετο ἀπὸ τὸ Βασιλικὸ Κορινθίας, ἦταν φοιτητὴς Νομικῆς καὶ εἶχε ἀρχίσῃ τὴν δράση του ὡς σφαγεὺς τῆς ΟΠΛΑ στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸν Φενεό, πρὶν νὰ κατεβῇ χαμηλότερα στὴν Στιμάγκα καὶ τὸ Ἑλληνοχώρι. Τὸ συγκεκριμένο ψευδώνυμο τοῦ ἐδόθη λόγῳ τοῦ μικροσκοπικοῦ μεγέθους του. Κάτοικοι τοῦ Ἑλληνοχωρίου καὶ τῆς Στιμάγκας, ποὺ τὸν εἶχαν δῇ καὶ τὸν θυμοῦνται, μοῦ τὸν περιέγραψαν ὡς ἐξαιρετικὰ βίαιο καὶ ἐγκληματικὸ χαρακτῆρα, ποὺ συχνὰ κυκλοφοροῦσε μὲ μίαν ὑπερμεγέθη μαχαίρα στὴν ζώνη του καὶ ὁ ὁποῖος δὲν ἐδέχετο ἄρνηση σὲ ὁποιανδήποτε διαταγὴ ἢ ἐπιθυμία του!

Ὅταν τὰ 15 θύματα πῆγαν στὸ φρουραρχεῖο τῆς Στιμάγκας, τοὺς ἔδεσαν δύο – δύο καὶ τοὺς πῆγαν ἐπάνω στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Προφήτου Ἠλία τῆς Στιμάγκας.»

Σημείωσις:
Στὸν Προφήτη Ἠλία ἐφυλακίσθησαν δώδεκα ἀπὸ τοὺς δεκαπέντε, ποὺ εἶχαν κληθῇ στὸ φρουραρχεῖο τῆς Στιμάγκας. Ὅπως περιγράφεται ἀπὸ ἕναν ἐξ αὐτῶν, τρεῖς ἀφέθησαν ἐλεύθεροι κι ἐπέστρεψαν στὸ Ἑλληνοχώρι τὸ ἴδιο βράδυ.

Μαρτυρία τοῦ Χρήστου Φούζα γιὰ τὴν σφαγὴ τῶν Ἑλληνοχωριτῶν.

«Ὅταν φθάσαμε στὸ φρουραρχεῖο τοῦ ΕΑΜ στὴν Στιμάγκα καὶ κατεβήκαμε ἀπὸ τὰ ζῶα μας, ἀμεσως ἐντεταλμένοι μᾶς πῆραν τὰ ζῶα μας. Ἐμέναν, τὸ παιδί μου καὶ τὸν Γιώργη Μαγκλάρα μᾶς ἐτράβηξαν πρὸς τὴν ἄκρη τῆς αὐλῆς, ἐνῶ τοὺς ἄλλους τοὺς ἔδεσαν δυό-δυὸ ἀπὸ τὰ χέρια μὲ σύρμα.
Ἐμᾶς μᾶς ἔφεραν μετὰ τὰ ζῶα μας καὶ μᾶς εἶπαν:
-«Πηγαίνετε στὰ σπίτια σας καὶ τσιμουδιά».
………
Εἶχε σχεδὸν νυκτώσῃ ποὺ ἦλθε ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς δεκαπέντε ποὺ ἔφυγαν γιὰ τὴν Στιμάγκα, ὁ Γεώργιος Μαγκλάρας, καβάλα στὸ ἄλογό του. Τὸν ἐρώτησαν οἱ γυναῖκες «ποῦ εἶναι οἱ ἄλλοι;», ἀλλὰ δὲν ἔδωσε ἀπάντηση. Μπῆκε μπροστά του ἡ ἀδελφή του Χαρίκλεια Φούζα καὶ τοῦ λέει: «Γιώργη, ποὺ εἶναι ὁ Γιώργης μου», ἀλλὰ πάλι δὲν πῆρε ἀπάντηση, λὲς καὶ ἦταν μουγκός, τράβηξε γιὰ τὸ σπίτι του.

Σὲ λίγο ἦλθε ὁ Χρῆστος Φούζας μὲ τὸν υἱό του. Κατέβηκε ἀπὸ τὸ ἄλογό του καὶ κατευθύνθη πρὸς τὸ σπίτι τοῦ Φώτη Τρίμη, φωνάζοντας δυνατά:
-«Φώτη, Φώτη, πήγαινε τώρα στὴν Στιμάγκα νὰ τοὺς γλυτώσῃς! Φώτη, θὰ τοὺς σφάξουν!».

Τότε πετάχθηκαν ἀπὸ τὸ ὑπόγειο τοῦ Φώτη Τρίμη τρεῖς ξένοι ΕΑΜίτες, τὸν ἐβούτηξαν, τὸν ἔσπρωξαν καὶ τὸν πῆγαν στὸ σπίτι του.

Οἱ γυναῖκες ἔκλαιγαν, φώναζαν, πήγαιναν πρὸς τὸν Φώτη Τρίμη φωνάζοντας:
-«Τρέξε Φώτη νὰ τοὺς σώσῃς!».

Τότε, ἐπαρουσιάστησαν καμμιὰ δεκαριὰ ἄνδρες ξένοι καὶ μία – μία τὶς γυναῖκες τὶς πήγαιναν στὰ σπίτια τους.
Αὐτὰ τὰ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ τὰ ἄκουσα μὲ τὰ αὐτιά μου!

Δὲν μπόρεσα νὰ μάθω πῶς ἐπέρασαν οἱ δώδεκα κρατούμενοι τὴν νύκτα τους στὸν Προφήτη Ἠλία. Πρὶν νὰ χαράξῃ τοὺς ᾡδήγησαν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου, ποὺ λέγεται Καμάρι Στιμάγκας.

Μαρτυρία Ἠλία Μπουρίκα (ἤ Ρούσση) ἀπὸ τὴν Στιμάγκα:

«… Εἶχα πάῃ τὸ βράδυ στὸ χωριὸ (σ.σ. τὴν Στιμάγκα) καὶ ἔμαθα ὅτι συνέλαβαν Λιμοχωρίτες (σ.σ. Λιμοχώρι = Ἑλληνοχώρι) καὶ ὅτι τοὺς ἔχουν στὸν Ἅη Λιά. Ἔχουν πιάσῃ καὶ τὰ πρώην ἀφεντικά μου τὸν Νικόλαο καὶ Σωτήρη Τσιοῦγκο. Ὅταν γύρισα στὸ  γαλάρι (σ.σ. στὴν στάνη), ποὺ ἦταν ἐκεῖ ποὺ σοῦ ἔδειξα, δὲν κοιμήθηκα ὅλη τὴν νύκτα. Πρὶν νὰ ξημερώσῃ, ἦλθα ἐδῶ, σ᾽ αὐτὴν ἐδῶ τὴν πατουλιὰ (σ.σ.: συστάδα μεγάλων θάμνων) ποὺ ἤμαστε τώρα, γιὰ νὰ βλέπω καὶ νὰ ἀκούω.

Μόλις ἔσκασε ὁ ἥλιος, τοὺς ἔφερναν. Ἐγὼ βούζωσα (σ.σ. κρύφθηκα) μέσα στὴν πατουλιά.
Εἶδα ποὺ ἔλυσαν τὸν Γιώργη τὸν Τσιοῦγκο ἀπὸ τὸ παιδί του τὸν Θεολόγο, ποὺ τοὺς εἶχαν μαζὺ δεμένους καὶ τὸν ἔδεσαν σ᾽αὐτὴν ἐδῶ τὴν γκορτσιά.
Ἔσφαξαν τὸν Θεολόγο καὶ πέταξαν τὸ κεφάλι τοῦ παιδιοῦ του στὰ πόδια τοῦ Γιώργη, λέγοντάς του «παῖξε μπάλα».
Ὁ Γιώργης ὁ Τσιοῦγκος φώναζε, ἐμούγκριζε σὰν ἄγριο θηρίο…
Ἐφώναζε: «Τί ἐκάναμε; Γιατί μᾶς σφάζετε, κακοῦργοι;».
Τότε, ἕνας τὸν ἐκτύπησε μὲ ἕνα ξινάρι (σ.σ. στενή, βαρειὰ ἀξίνα) ἕως ὅτου ξεψύχησε κι αὐτός.

Τὰ πρώην ἀφεντικά μου Νῖκος καὶ Σωτήρης Τσιοῦγκος, ἀφοῦ τοὺς ἔγδυσαν τσιτσίδι (ἀδαμιαία) τὸν ἄκουσα νὰ φωνάζῃ καὶ ὁ κυρ-Νῖκος: «τί ἐκάναμε, γιατί μᾶς σφάζετε;».
Ἡ ἀπάντησις τοῦ δημίου ἦταν: «γύρισε ἀπό ᾽κεῖ μὴν μὲ λερώσῃς μὲ τὰ αἵματά σου, παλιάνθρωπε!».

Ἄκουσα μίαν γυναίκα νὰ τοὺς φωνάζῃ:
– «Σφὰχτε ἐμέναν, ἀφῆστε τὰ παιδιά μου».
– «Θὰ σοῦ κάνουμε τὴν χάρη. Θὰ σὲ σφάξουμε τελευταία», ἦταν ἡ ἀπάντησις ποὺ πῆρε ἀπὸ τοὺ δολοφόνους.
Ὅπως ἔμαθα Πέτρο, αὐτὴ ἦταν ἡ Σοφία Μπουγᾶ, ποὺ ἔσφαξαν τὸν ἄνδρα της καὶ δύο παιδιά της καὶ πέταγαν τὰ κεφάλια τους ἐμπρός της». 

Ὁ Πέτρος Τσιοῦγκος συνεχίζει τὴν δική του μαρτυρία:

«Πῶς νά τούς πῇς αὐτούς τούς μακελάρηδες, τούς σφαγιάδες, τά ἀνθρωπόμορφα θηρία; Τοὺς πάλει λίγο.
Νὰ τοὺς παρακαλᾷ ἡ μάννα «σφᾶχτε ἐμέναν» καὶ αὐτοὶ νὰ σφάζουν τὰ παιδιά της καὶ νὰ τῆς πετοῦν τὰ κεφάλια τους. Καὶ τήν προηγουμένη ἡμέρα εἶχαν σφάξῃ στὴν Στιμάγκα ἄλλο ἕνα παιδί της ποὺ ἦταν γαμπρὸς στὸ Χαλκί, τὸν Βασίλη Μπουγᾶ.»

Σημείωσις:
Ἴσως ἦταν ἄγνωστο στὴν ἄτυχη σύζυγο καὶ μητέρα Σοφία Μπουγᾶ, ὅτι τὴν προηγουμένη ἡμέρα ἡ ΟΠΛΑ εἶχε δολοφονήσῃ καὶ ἕναν τρίτο υἱό της, τὸν Βασίλη Μπουγᾶ, ποὺ ἔμενε στὸ χωριὸ Χαλκὶ καὶ ἦταν πατέρας πέντε μικρῶν παιδιῶν.
Τὸ Χαλκὶ ἤ Χαλκεῖον εὑρίσκεται 4-5 χιλιόμετρα νότιο-δυτικὰ ἀπὸ τὸν τόπο τῶν σφαγῶν στὴν Στιμάγκα, σὲ εὐθεία γραμμὴ ἀπὸ τὸ Ἑλληνοχώρι. Ὁ Βασίλης Μπουγᾶς εἶναι τὸ 13ο θῦμα ἀπὸ τὸ Ἑλληνοχώρι.

Ὅπως ἔγινε γνωστό, ὅταν οἱ φρουροὶ πήγαιναν τὰ θύματα ἀπὸ τὸν Προφήτη Ἠλία στὸ Καμάρι νὰ τὰ σφάξουν, ἡ Σοφία Μπουγᾶ μπόρεσε καὶ ἔλυσε δύο ἀπὸ τοὺς μελλοθάνάτους, τὸν υἱό της Χρῆστο καὶ τὸν Ἀλέξανδρο Μαγκλάρα, ποὺ ἦσαν δεμένοι μαζύ. Οἱ δύο νέοι τότε ἔτρεξαν νὰ ξεφύγουν μὲ κατεύθυνση ἐπάνω, τὴν ἀνηφόρα. Οἱ φρουροὶ αἰφνιδιάσθησαν, ἀλλὰ τοὺς ἐκυνήγησαν κι ἄρχισαν νὰ πυροβολοῦν μὲ τὰ αὐτόματα ὅπλα ποὺ κρατοῦσαν. Οἱ δύο νέοι ἠναγκάσθησαν νὰ πέσουν κάτω καὶ νὰ κρυφθοῦν στοὺς πυκνοὺς θάμνους.
Ὅταν ὅμως ἐφώτισε ἡ ἡμέρα, δύο ἀπὸ τοὺς φρουροὺς καὶ σφαγεῖς, ὁ Κωνσταντῖνος Παρασκευόπουλος μὲ τὸν Γιῶργο Δερβερίδα, τοὺς ἀνεκάλυψαν. Ὁ Ἀλέξανδρος προσπάθησε νὰ τοὺς φύγῃ ἀπὸ τὰ χέρια τους. Ὅταν τὸν ἔπιασαν πάλι, τὸν ἐκτύπησαν μὲ τὸ μαχαίρι στὸ στομάχι τόσο πολύ, ὥστε τοῦ ἄνοιξαν τὴν κοιλιὰ καὶ βγῆκαν ἔξω τὰ ἔντερά του. Μὲ τὰ ἔντερα νὰ κρέμονται καὶι νὰ τὰ κρατᾷ ὁ νέος μὲ τὰ χέρια του, τὸν πῆγαν μαζὺ μὲ τὸν Χρῆστο στὸ σφαγεῖο, στὸ Καμάρι. Ἐκεῖ, οἱ ὑπάνθρωποι ἐγκληματίες τοῦ Ζέγκου, τοῦ Λέκκα καὶ τῶν ἄλλων ἠθικῶν δολοφόνων, τοὺς ἔσφαξαν καὶ αὐτοὺς ὅπως καὶ τοὺς ὑπολοίπους.

Μαρτυρία τοῦ Δημητρίου Μπαλαφούτα:

«Ἐγὼ ἤμουν Γραμματέας τοῦ ΚΚΕ τοῦ χωριοῦ μου (σ.σ. τῆς Στιμάγκας) […]
Μέ ρωτᾶς γιά ἐκεῖνο τό βράδυ; Ἐγὼ δὲν ἔκλεισα μάτι. Τοὺς πῆραν ἀπὸ τὸ φρουραρχεῖο δεμένους δυό-δυὸ καὶ τοὺς πῆγαν στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἅη Λιᾶ. Τὸ πρωί, πρὶν χαράξῃ, τοὺς πέρασαν ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μου. Ἀπὸ τοὺς λυγμούς μου ξύπνησε ἡ γυναίκα μου…».

Σημείωσις:
Ὁ Δημήτριος Μπαλαφούτας, ὡς ὑπεύθυνος ΚΚΕ Στιμάγκας, μᾶλλον δὲν μποροῦσε νὰ προλάβῃ τὴν σφαγὴ τῶν δεκατριῶν Ἑλληνοχωριτῶν. Σίγουρα ὅμως ὑπέγραψε γιὰ τὴν σφαγὴ τῶν τριῶν Στιμαγκιωτῶν, τοῦ παπᾶ-Νίκου Μπερτσεκᾶ καὶ τοῦ ζεύγους Κωνσταντίνου. Δὲν ἦταν λοιπὸν ἀκριβῶς ἀθῶος!

Ὅπως μοῦ εἶπε ὁ Δημήτρης Μπαλαφούτας, ἡ κατάστασις ποὺ ἐδόθη ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς Φώτη καὶ Παναγιώτη Τρίμη, ὑπευθύνους τοῦ ΕΑΜ καὶ ΚΚΕ τοῦ Ἑλληνοχωρίου, στὴν Ὀργάνωση τῆς Στιμάγκας περιεῖχε 19 ὀνόματα συγχωριανῶν μου. Στὴν κατάσταση ὑπῆρχε μία σημείωσις ποὺ ἔλεγε «γιὰ τοὺς τέσσερεις τελευταίους, νὰ ἐρωτηθῇ ἡ Ὀργάνωσις τοῦ Ἑλληνοχωρίου». Αὐτοὶ οἱ τέσσερεις ἦσαν: Ἰωάννης Εὐαγ. Τσιοῦγκος – ἱερέας, Ἀναξαγόρας Εὐαγ. Τσιοῦγκος, Βασίλειος Δῆμας καὶ Ἀπόστολος Βλ. Χαλκιώτης.

Σημείωσις:
Αὐτὸ ποὺ ὑποννοεῖ ἡ μαρτυρία τοῦ Δημήτρη Μπαλαφούτα εἶναι ὅτι: ἡ Ὀργάνωσις ΕΑΜ/ΚΚΕ Ἑλληνοχωρίου, σὲ ἀπάντηση τῆς ἐντολῆς Ζέγκου νὰ παραδοθῇ μία κατάστασις «ἀντιδραστικῶν» μὲ βάση τὸν πληθυσμὸ τοῦ χωριοῦ, ἔδωσε 19 ὀνόματα. Πιστεύοντας ὀρθὰ ὅτι ἡ προθυμία τους θὰ ἀνταμείβετο, προφανῶς ἔδωσαν στὸν ἑαυτό τους τὴν δυνατότητα νὰ κρατοῦν τέσσερεις ἀπὸ τοὺς 19 ὡς ἐφεδρεία).

Ο Πέτρος Τσιοῦγκος συνεχίζει:

«Ὁ Φώτης Τρίμης στὸ κακουργοδικεῖο τοῦ Ναυπλίου δικάσθηκε ὡς κακοῦργος. Μίαν ἡμέρα, μοῦ εἶπε:
-«Ρὲ Πέτρο, ὅλοι σας λέτε ὅτι ἐγὼ εὐθύνομαι γιὰ τὴν σφαγὴ τῶν χωριανῶν μας».
-«Ναί, Φώτη, ὄχι μόνον τὸ λέμε ἀλλὰ καὶ τὸ πιστεύουμε. Ἐξ ἄλλου ἔχεις δικασθῇ εἰς θάνατον, μὲ δικηγόρο στὸν ἀνακριτὴ καὶ δύο δικηγόρους στὴν δίκη, καὶ ὅμως δικάσθηκες. Δὲν μοῦ λὲς ῥὲ Φώτη, αὐτοὶ οἱ δεκατρεῖς χωριανοί μας, ὄχι μόνον δὲν ἀνεκρίθησαν, ἀλλὰ οὔτε τοὺς εἶπε κάποιος γιατὶ τοὺς σφάζουν.
Ἐσὺ Φώτη δικάσθηκες εἰς θάνατον, ἀλλὰ μὲ τὰ μέτρα κατευνασμοῦ τῶν διαφόρων κυβερνήσεων τῆς πολιτείας εἶσαι ἐλεύθερος καὶ ἀπολαμβάνεις ἴσο μερίδιο μὲ ἐμέναν ἀπό τὴν πολιτεία. Ἄκου Φώτη, ἄν θέλῃς νὰ ἐξιλεωθῇς ἐμπρὸς στοὺς συγχωριανούς σου, ὀφείλεις μίαν ἡμέρα νὰ ζητήσῃ δημόσια συγχώρηση καὶ συγγνώμη».
– «Πέτρο, αὐτὸ δὲν γίνεται!».
– «Φώτη, γιὰ νὰ μὴν ζητᾷς συγχώρηση, μήπως περιμένεις 4ο Γύρο γιά νά μᾶς σφάξῃς ὅλους;».

Ἡ τραγωδία τῆς ἐν ψυχρῷ σφαγῆς μιᾶς ὁμάδος ἀθῴων κατοίκων ἑνὸς ἀκόμη χωριοῦ τῆς Ἀργολιδοκορινθίας, τὶς λεπτομέρειες τῆς ὁποίας κατέγραψε καὶ διέσωσε ὁ συγχωριανός τους Πέτρος Τσιοῦγκος, δείχνει ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς φονικῆς Ἐμφύλιο-πολεμικῆς πολιτικῆς τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ τὸ 1943-44. Βλέπουμε, τὴν Τοπικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ΕΑΜ τοῦ χωριοῦ, γιὰ νὰ εἶναι ἀρεστὴ στὸ Πελοποννησιακὸ Γραφεῖο καὶ τὸν Θεόδωρο Ζέγκο, νὰ παραδίδῃ λίστα μελῶν τῆς δῆθεν ἀντιδράσεως στὸ ΕΑΜ/ΚΚΕ.
Ὁ δημιουργός της, προφανῶς εὑρίσκει τὴν εὐκαιρία νὰ ἐξοντώσῃ μερικὲς ἀπὸ τὶς καλλίτερες οἰκογένειες τοῦ χωριοῦ. Γιὰ νὰ ἀποφύγῃ τὴν δυσάρεστη γι᾽ αὐτὸν κατάσταση νὰ ἔχῃ νὰ ἀπαντήσῃ στό: «γιατί μοῦ ἔκανες αὐτό τό κακό, νά σκοτώσῃς τόν ἄνδρα μου καί τά παιδιά μου;», ἀπὸ τὴν θεία ποὺ τὸν ἐθήλασε καὶ τὸν ἐμεγάλωσε, τὴν Σοφία Μπουγᾶ 56 ἐτῶν, τὴν ἔστειλε καὶ αὐτὴν στὴν σφαγή!

Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀπάνθρωπη καὶ ταὐτόχρονα ποταπὴ συμπεριφορά, τὴν ἐπέτρεψε καὶ τὴν ἐκαλλιέργησε παντοῦ στὴν Ἑλλάδα τὸ ΕΑΜ/ΚΚΕ, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἄνθησε κυριολεκτικὰ ἦταν στὴν περιφέρεια ποὺ διεφέντευε ὁ Θεόδωρος Ζέγκος.
Καί νά προσθέσῃ κάποιος στήν περιγραφή τῆς φρικτῆς ἐκτελέσεως τῶν θυμάτων ἀπό τούς παθιασμένους καί ἀπανθρώπους, ἄν ὄχι ἠλιθίους ὑπανθρώπους, τούς σφαγεῖς τῆς ΟΠΛΑ; Σέ τί βάθη βαρβαρότητος καί περιφρονήσεως τῆς ζωῆς, τούς εἶχαν ὁδηγήσῃ οἱ «διαφωτιστές» τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ, ὥστε νά δέχονται νά ἐκτελοῦν, ὡς πειθήνια ὄργανα, τά ἄνομα σχέδιά τους τῆς ἐξοντώσεως ἐκλεκτῶν μελῶν τῆς μικρῆς κοινωνίας τοῦ χωριοῦ τους;
Τὰ ἀργύρια τῶν ἐγκλημάτων τους δὲν πρέπει νὰ ἦταν κάτι καλλίτερο ἤ περισσότερο ἀπὸ τὸ πλιάτσικο τῶν ὑπαρχόντων τῶν θυμάτων τους καὶ λίγα τρόφιμα, σὲ περίοδο πείνας τῆς πλειοψηφίας.

Ὁ Κωνσταντῖνος Β. Μπουγᾶς, 66 ἐτῶν ὅταν ἐσφαγιάσθη ἀδίκως, ἦταν ἀπὸ τὰ ἐκλεκτότερα ἄτομα τοῦ χωριοῦ του, γαιοκτήμων καὶ κτηνοτρόφος. Εἶχε ἐργασθῇ μὲ ἐπιμονὴ στὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, μαζὺ μὲ ἄλλους συγχωριανούς του, γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ μικροῦ τότε οἰκισμοῦ σὲ Κοινότητα μὲ τὸ ὄνομα Λιμοχώρι. Στὴν συνέχεια ἐξελέγη πρῶτος πρόεδρος τῆς Κοινότητος τὸ 1912.

Εἶναι πολὺ πιθανὸν ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ζηλοφθονία τοῦ ὑπευθύνου τοῦ ΕΑΜ, τοῦ Φώτη Τρίμη, αὐτὸ ποὺ ἔστειλε τὸν τίμιο οἰκογενειάρχη καὶ τὴν οἰκογένειά του στὴν σφαγὴ νὰ ἦταν τὸ γεγονὸς τοῦ ὅτι εἶχε δύο ἀκόμη υἱοὺς μονίμους ἀξιωματικοὺς τοῦ στρατοῦ. Καὶ οἱ δύο τους εἶχαν σταθῇ μακρυὰ ἀπὸ τὸν ΕΛΑΣ. Οι γονεῖς  τους καὶ τὰ ἀδέλφια τους φαίνεται ὅτι ἐπλήρωσαν, μὲ βάση τὴν «Ἀρχὴ τῆς Οἰκογενειακῆς Εὐθύνης».

Σημείωσις:
Ὁ Παναγιώτης Κων. Μπουγᾶς, ἦταν μόνιμος ταγματάρχης πεζικοῦ καὶ εἶχε λάβῃ μέρος στὸν πόλεμο τοῦ ᾽40 στὴν Βόρειο Ἤπειρο. Εἶχε συνυπηρετήσῃ μὲ τὸν ἥρωα ἀντ/ρχη Διονύσιο Μπουλοῦκο, ποὺ ἔπεσε στὸ πεδίον τῆς τιμῆς.
Στὴν Κατοχὴ ζοῦσε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὸ Αἴγιο, ἀπὸ ὅπου κατήγετο ἡ σύζυγός του. Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1943 ἔλαβε μήνυμα/πρόσκληση ἀπὸ τὸν γνωστό του ἀντισμήναρχο Μίχο, νὰ ἀνεβῇ στὸ βουνὸ καὶ νὰ καταταγῇ στὸν ΕΛΑΣ. Ἐπειδὴ ἐγνώριζε τὴν κομμουνιστικὴ βάση τοῦ ΕΛΑΣ καὶ δὲν ἦταν σύμφωνος, ἠρνήθη. Βοήθησε στὴν σύσταση τῆς Ἀντιστασιακῆς Ὀργανώσεως τοῦ ὑπολοχαγοῦ Δροσοπούλου καὶ τῶν ἀνθ/γῶν Νιγιάννη καὶ Σκορτσίλα, ποὺ στὴν συνέχεια διέλυσε ὁ ΕΛΑΣ. Ὅταν ἔμαθε ὅτι τὸ ΕΑΜ ἐπεδίωκε τὴν δολοφονία του, διέφυγε στὴν Ἀθήνα.
Στὴν Ἀθήνα ζοῦσε καὶ ὁ μικρότερος ἀδελφός του Παῦλος Κων. Μπουγᾶς, ὁ ὁποῖος ἦταν Εὔελπις τὸ 1941 καὶ εἶχε ἀκολουθήσῃ τὴν Σχολὴ Εὐελπίδων στὴν Κρήτη. Μετὰ τὴν κατάληψη τῆς Κρήτης καὶ μετὰ ἀπὸ σχετικὴ περιπέτεια, εἶχε ἐπιστρέψῃ στὴν Ἀθήνα. Σημειωτέον ὅτι παρὰ τὶς πιέσεις ποὺ ἐδέχθη στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ καὶ τὶς δυσκολίες, οὐδεὶς ἀπὸ τοὺς δύο ἀξιωματικοὺς ΜΠουγᾶ προσεχώρησε τὰ Τάγματα Ἀσφαλείας. Μάλιστα ὁ ταγματάρχης πέρασε ἀπό στρατοδικεῖο, γιατὶ ἠρνήθη τὴν πρόσκληση τοῦ Ὑπουργείου Ἀμύνης τῆς κυβερνήσεως Ῥάλλη νὰ καταταγῇ στὰ Εὐζωνικὰ Τάγματα τῶν Ἀθηνῶν.

Τὸ ἴδιο ἀξιόλογοι καὶ ἔντιμοι Ἕλληνες πατριῶτες ἦσαν ὅλοι οἱ Ἑλληνοχωρίτες ποὺ ἐσφαγιάσθησαν, ἀπολύτως ἄνευ λόγου, μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ ἠθικοῦ σφαγέως Θεοδώρου Ζέγκου καὶ μὲ τὴν πολιτικὴ κάλυψη τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ. Ὁ Γεώργιος Ἀρ. Τσιοῦγκος, 60 ἐτῶν καὶ πατέρας ἕξι παιδιῶν, ἦταν ὁ ἱεροψάλτης στὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ.
Ὁ φτωχὸς βιοπαλαστὴς Πέτρος Γρ. Ζάρκος, 44 ἐτῶν καὶ πατέρας ἑννέα παιδιῶν, μὲ ἑτπὰ ἐξ αὐτῶν κάτω τῶν 12 ἐτῶν, τί ἀντίδραση ἦταν δυνατόν νά εἶχε δείξῃ στά σχέδια τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ καί τόν ἔσφαξαν;

Μπουγᾶς Ἰωάννης

(*) Δὲν ἔχω γνωστή, κοντινὴ συγγένεια μὲ τὴν οἰκογένεια Μπουγᾶ τοῦ Ἑλληνοχωρίου. Πιστεύω ὅμως ὅτι σὲ βάθος, μεγαλύτερο τῶν ἕξι-ἑπτὰ γενεῶν, οἱ πρόγονοί μας ἦσαν κοντινοὶ συγγενεῖς.

Στὴν πρώτη φωτογραφία ὁ Θεόδωρος Μπουγᾶς, ἐμπρὸς στὸ κατεστραμμένο Μνημεῖο τῆς Στιμάγκας.
Στὴν ἐπομένη ἐγὼ μὲ τὴν οἰκογένεια Μπουγᾶ. Στὸ ἄκρον δεξιὰ ὁ κ. Πέτρος Τσιοῦγκος, ποὺ κατέγραψε τὶς λεπτομέρειες τῆς σφαγῆς τῶν συμπατριωτῶν του.
Στὴν τελευταία φωτογραφία εἶναι ὁ τόπος τῶν σφαγῶν στὴν Στιμάγκα, ὁ γκρεμὸς Καμάρι.

¨Οποια σχόλια, παρακαλῶ νὰ εἶναι εὐπρεπῆ.