Φύσις εἶναι καὶ δίδει μαθήματα…

Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μποροῦμε νὰ τὰ διακρίνουμε καὶ νὰ τὰ κατανοήσουμε.
Ἡ Φύσις μᾶς δεικνύει τὸν δρόμο…
Ἐμεῖς; Τί κάνουμε;

Φωτιὰ εἶναι καὶ διδάσκει…
Ὅμως καὶ νερὸ ποὺ ἦταν, πάλι μαθήματα ἔδιδε…

Κι ἄνεμος ποὺ ἦταν, πάλι τὸ ἴδιο συνέβη…
Ἁπλῶς ἐμεῖς, ὠς μαζάνθρωποι, ἀδυνατοῦμε πλέον νὰ τὰ πάρουμε αὐτὰ τὰ μαθήματα.
Δὲν ξεβολευόμεθα τώρα γιὰ ἕνα ῥημαδο-ἔνστικτον ἢ γιὰ πολλὰ …καμπανάκια.

Ὅσο κι ἐὰν προσπαθῶ νὰ ἐπανακτήσω τὴν ψυχραιμία μου, μετὰ τὶς δολο-φονικὲς πυρκαϊές, τόσο, ξανὰ καὶ ξανά, ἡ ὀργὴ μὲ πνίγει καὶ ἐπανέρχεται, μὲ κάθε εὐκαιρία, γιὰ νὰ μοῦ ἀποδείξῃ πὼς δὲν ὑπάρχουν συμπτώσεις, ἀθῶοι καὶ τυχαιότητες. Ἡ ἰδία ἡ Φύσις μας, κατ’ ἀρχάς, ὡς Ἀνθρωπότητος, ποὺ μᾶς ὠθεῖ στὸ νὰ συμβιώνουμε μαζὺ μὲ (ὅσο τὸ δυνατόν) περισσοτέρους συνανθρώπους μας, εἶναι κι αὐτὴ ποὺ μηδενίζει τὰ ἔνστικτα Ἐπιβιώσεώς μας καὶ μᾶς παραδίδει ὡς (πόσο ἀλήθεια;) ἀθῷα σφάγια στὰ θυσιαστήρια τοῦ πλανήτου μας. Ἀχαρτογράφητος ἡ μαζανθρωποειδής μας συμπεριφορά, ποὺ μᾶς μετατρέπει ἀπὸ χειροκροτητὲς σὲ πρώτης τάξεως θύματα. Μὰ καὶ χαρτογραφημένη νὰ ἦταν, πάλι λόγῳ λήθης καὶ ἀπρονοησίας μας, ἢ καὶ σκέτου μιμητισμοῦ μας, τὰ ἴδια θὰ βιώναμε.
Ὅπου ὅλοι κι ἐμεῖς.
Ὅπου οἱ πολλοὶ καὶ οἱ ἄλλοι…,

Συνειδητοποιῶ ἐπίσης πὼς μία (ὁποιαδήποτε) φυσικὴ καταστροφὴ οὐδέποτε θὰ μποροῦσε νὰ θέσῃ μόνη της …λογικὰ ὅρια, παρὰ μόνον ἐὰν τὸ …ἀντίθετόν της εὑρεθῇ ἀπέναντί της, ἀρκούντως δυνατό, γιὰ νὰ ἀνακόψῃ τὴν πορεία της.
Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, μία πλημμύρα σταματᾶ μόνον ἐμπρὸς σὲ ἕνα φυσικὸ γήινο ἰσχυρὸ ἀνάχωμα (π.χ. λόφο, βουνὸ ἢ ὁροσειρά) καὶ μία πυρκαϊὰ σταματᾶ μόνον ἐμπρὸς σὲ ἕνα, φυσικὸ ἐπίσης, ὑδάτινο ἀνάχωμα (λίμνη, ποτάμι, θάλασσα). 
Ἁπλῶς καὶ τὸ ὕδωρ (πρόσφατες πλυμμῦρες Μάνδρας καὶ Μεγάρων) ἀλλὰ καὶ τὸ πῦρ (πρόσφατες πυκραϊὲς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς) θὰ μποροῦσαν νὰ ἀφήσουν πίσω τους τοὐλάχιστον τὰ μισά, ἐὰν ὄχι καθόλου, θύματα. Ὅμως θρηνήσαμε κι ἐκεῖ ἄγνωστον ἀριθμὸ θυμάτων, ἀλλὰ ἀκόμη ἀναμένουν κάποιοι τὴν ἐπόμενον καταστροφή.

Ἕνα τέτοιο παράδειγμα, ποὺ ἀποδεικνύει τὴν ἀνθρώπινο βλακεία, εἶναι ἡ κατ’ ἐπανάληψιν καταστροφὴ τοῦ Θριασίου Πεδίου, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἀκόμη, κυρίως ἀπὸ πλημμῦρες. Τὰ ἀντιπλημμυρικὰ ἔργα τοῦ αὐτοκράτορος Ἀδριανοῦ σαφῶς περιῴρισαν τότε τὸ πρόβλημα τῆς περιοχῆς, δίχως ὅμως νὰ τὸ ἐξαλείψουν, ἐνᾦ κάθε φορὰ οἱ νεκροὶ ἦσαν ἀρκετοί, γιὰ νὰ ὑποδείξουν στοὺς ἐπιβιώσαντες πὼς ἔπρεπε νὰ μετακινήσουν τὶς ἑστίες τους πρὸς τὰ ὑψώματα. Δὲν τὸ ἔπραξαν ὅμως… Οὐδέποτε… Οὔτε τότε, μὰ οὔτε καὶ τώρα…

Στὴν σύγχρονο ἐποχή, εἰδικῶς γιὰ τὴν Μάνδρα, βάσει κάποιων ἐκ τῶν πρακτικῶν ποὺ εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, τὸ πρόβλημα ἦταν ἤδη γνωστό, οἱ κατ’ ἐπανάληψιν πάσχοντες ἀπὸ τὴν ὑδάτινο ὀργή, ἦσαν οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἴδιοι καί, αὐτὸ ποὺ ἀπέμενε, ἦταν τὸ νὰ δοῦμε νὰ γράφεται ὁ (ἔως τώρα) ἐπίλογος τῆς τραγῳδίας τῶν ὑλικῶν ζημιῶν, μὲ τὸ θανατικὸ τοῦ περασμένου Νοεμβρίου.
Μὰ οὔτε οἱ κάτοικοι διερεύνησαν, λόγῳ προηγουμένων παρομοίων καταστροφῶν, τὶς πιθανότητες ἀπομακρύνσεώς* τους ἀπὸ τὴν περιοχή, οὔτε καὶ  ὁ Δῆμος (μαζὺ μὲ τὴν Περιφέρεια) μερίμνησαν γιὰ τὴν ἀσφάλειά τους.
Τὰ ἀποτελέσματα γνωστά.. Κι ἀκριβῶς αὐτό, τὸ νὰ διαπιστώνουμε ἐκ τῶν ὑστέρων λάθη, ποὺ οὐδέποτε θὰ ἐπιλέγαμε νὰ τὰ διορθώσουμε ἐν τῇ γενέσει τους, εἶναι ἕνα μόνον μέρος τοῦ προβλήματός μας.
Διότι, ὡς γνωστόν, καὶ τὸ νερὸ δίδει μαθήματα, ἀλλά, ἀπλῶς, ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ τὰ πάρουμε.

Κατὰ τὴν αὐτὴν λογικὴ θὰ μπορούσαμε, ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον, νὰ ἐνσκύψουμε ἐπάνω στὶς ὅποιες ῥυμοτομικές, πληθυσμιακές, περιβαλλοντικὲς (οὐσιώδεις, ἀληθεῖς καὶ ὄχι παραπλανητικές) πληροφορίες θὰ δοῦν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Ἀττικὴ καὶ τὶς ἐκεῖ δολο-φονίες, πρὸ κειμένου, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ λάβουμε τὰ ἀναγκαία μαθήματα, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε στὸ μέλλον νὰ θρηνήσουμε ἀθῷα θύματα. (Ἀθῷα θύματα εἶναι τὰ παιδιά. Κάθε ἐνήλιξ εἶναι ὑπεύθυνος, βάσει Συντάγματος, γιὰ τὶς πράξεις καὶ  τὶς ἐπιλογές του.)

Σήμερα καὶ αὔριο καὶ μεθαύριο μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀμέτρητες διαπιστώσεις, κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος τῆς καταστροφῆς.
Αὐτὲς οἱ διαπιστώσεις ὅμως, πέραν τῆς συγχρόνου βλακείας καὶ ὁλιγωρίας, ἐμπεριέχουν καὶ μαθήματα, καθὼς φυσικὰ καὶ τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἐνεργοποιηθῇ τὸ Ἔνστικτον τῆς Ἐπιβιώσεως. Ἐὰν καὶ τώρα δὲν τολμήσουμε, τότε τὸ ἐπόμενο κακὸ θὰ εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερον.

Μέσα ἀπὸ τὸ ἀστικὸ καὶ ἀποστειρωμένο μας περιβάλλον εἶναι ἀδύνατον νὰ κατανοήσουμε τὸ πόσο πολὺ πλέον ἀνατρέπεται ἡ πραγματικότης μας. Σὲ αὐτὴν τὴν ἀνατροπὴ ἁπλῶς συνεργοῦν οἱ ἠλίθιοι καὶ οἱ ἀνίκανοι, μεγιστοποιώντας τὶς ἐπιπτώσεις καὶ τὸν πόνο. Δὲν τὶς προκαλοῦν ὅμως οἱ ἀνευθυνο-ὑπεύθυνοι τὶς καταστροφές. Οἱ καταστροφές, ποὺ ἐπαναλαμβάνονται ὅλο καὶ πιὸ ὀδυνηρές, εἶναι ἀφορμὲς γιὰ μελέτη καὶ ἀλλαγὴ δικῆς μας συμπεριφορᾶς καὶ ἐπιλογῶν. Ὄχι μοχλὸς πιέσεως καὶ ἐναλλαγῆς σαπροφύτων. Οὔτε ἀφορμὴ μικροκομματικῶν ἀλληλοσφαγῶν.

Μὴ ἀναλογιζόμενοι τοὺς κινδύνους ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὶς φυσικὲς καταστροφές, ἐμμένουμε βλακωδῶς σὲ συνθῆκες διαβιώσεώς μας τέτοιες, ποὺ μᾶς προσδίδουν ἐπίπλαστα αἰσθήματα ἀσφαλείας. Εἶναι μάλιστα τόσο ἀκραία ἡ ἐμμονή μας, ποὺ ἀν τὶ νὰ διασκορπίζουμε τὶς οἰκίες μας σὲ …ὅπου μᾶς ἀρέσει, παραμένουμε ἐκεῖ ποὺ …δὲν μᾶς ἀρέσει, πληρώνοντας πανάκριβα τιμήματα σὲ αὐτοσεβασμό, αὐτάρκεια καὶ πιθανότητες ἐπιβιώσεως.
Γιὰ αὐτὸ  ἄλλως τὲ οἱ μεγαλουπόλεις μας σήμερα, ποὺ ἴσως νὰ ἐπέτυχαν νὰ ἀπομειώσουν τὸν κίνδυνο τῆς καταστροφῆς τους ἐκ τῆς πυρκαϊᾶς, μεγιστοποιοῦν ὅμως τοὺς κινδύνους καταστροφῆς τους ἀπὸ ἕναν σεισμὸ ἢ μίαν πλημμύρα. Ἡ ψευδαίσθησις τῆς ἀσφαλείας, ποὺ παρέχεται λόγῳ πληθυσμιακῆς ὑπέρ-συγκεντρώσεώς μας, σὲ ἀστικοὺς ἱστούς, εἶναι τόσο ἐπίπλαστος, ποὺ σὲ ἔνα κούνημα τοῦ ἐδάφους, ἢ σὲ μίαν ἰσχυρὰ νεροποντή, μᾶς παίρνει ὁ …ἀγύριστος μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες.
Ἀποτέλεσμα αὐτῆς μας τῆς συμπεριφορᾶς εἶναι νὰ ἐκτιθέμεθα σὲ ὅλο καὶ μεγαλυτέρους κινδύνους, ὡς ἀνθρωπότης, ἐφ΄ ὅσον παρῆλθε ἀνεπιστρεπτὶ πλέον ἡ ἐποχὴ τῆς ἐπιβιώσεως τῶν μαζῶν. Τώρα οἱ μάζες συνιστοῦν κίνδυνο γιὰ τὰ σαπρόφυτα τοῦ πλανήτου καὶ πρὸς τοῦτον θὰ πράξουν ὅ,τι περνᾷ ἀπὸ τὸ χέρι τους, γιὰ νὰ τὶς συγκεντρώσουν σὲ ἐλάχιστα σημεῖα (μεγαλώνοντάς τες σὲ μέγεθος), πρὸ κειμένου νὰ τὶς …ἐξολοθρεύσουν ταχύτερα.

Ὅλα αὐτά, τὰ συμβαίνοντα στὸν πλανήτη μας, δὲν εἶναι ἀπότοκον τῆς «κλιματικῆς ἀλλαγῆς» ἀλλὰ τῶν μηχανισμῶν αὐτοκαθάρσεως-ἐπαναφορᾶς τοῦ ἰδίου τοῦ πλανήτου μας. Ὅσο πιὸ πολλοὶ εἴμαστε συγκεντρωμένοι κάπου, τόσο πιὸ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ «κάπου». Τὸ νὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα κατάματα, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξεβολεύῃ, συνιστᾶ εὐφυΐα. Τὸ νὰ τὴν ἀρνούμεθα συνιστᾶ πλέον αὐτοχειρία.

Κατὰ τὴν αὐτὴν λογικὴ λοιπὸν ἂς ἀναλογισθοῦμε μόνον πὼς ἡ ἔκτασις τῶν ἐπιπτώσεων ἑνὸς ὁποιουδήποτε τέτοιου γεγονότος, διαρκῶς μεγαλώνει, ἐνῷ τὰ θύματα ὑπερδιπλασιάζονται. Ὡς ἐκ τούτου ὅμως ἡ ἀπειλὴ θὰ ἐπανέρχεται κάθε φορὰ καὶ πιὸ φονική, ἔως (κι ἐὰ θὰ μπορέσουμε) νὰ καταλάβουμε πὼς οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς ἐπιλογές μας εἶναι λάθος. 

Λησμονήσαμε, λοιπόν, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ …ἀφουγκρασθοῦμε τῶν πληροφοριῶν καὶ τῶν μαθημάτων ποὺ ἀποῤῥέουν μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς μεγάλες, περιβαλλοντικὲς καὶ γενοκτονικές, καταστροφές. Διαπιστώνουμε λάθη, ἐλλείψεις, παραλείψεις, ἀνικανότητες, δόλους, ὁλιγωρίες, ἀλλὰ δὲν καταφέρνουμε νὰ διαπιστώσουμε αὐτὸ ποὺ πράγματι ἡ Φύσις μᾶς ὑποδεικνύει: τὸ μάθημα.
Ἢ τὸ παίρνουμε ἤ…
…καληνύκτα μας!!!

Φιλονόη

* Τί σημαίνει πιθανότητες ἀπομακρύνσεώς τους; Εἶναι κάτι ποὺ περιλαμβάνει τὴν ἔννοια τῆς ἐπιλογῆς. Ὅταν τὸ  σπίτι σου εἶναι δομημένον ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου κάποιο ἀπὸ τὰ στοιχεία τῆς Φύσεως ἐκτονώνει τὴν ὀργή του, ὀφείλεις, μὲ ὁποιοδήποτε κόστος σὲ ὑλικὰ ἀγαθά, νὰ τὸ μετακινήσῃς σὲ ἀσφαλέστερον σημεῖον. Ἐὰν δὲν τὸ κάνῃς, τότε εἶσαι ἄξιος τῆς Μοίρας σου. Ἐὰν πάλι δὲν μπορῇς νὰ τὸ κάνῃς, διότι ἔτσι πιστεύεις, τότε εἶναι αὐτονόητον πὼς κι αὐτό, ἀλλὰ κι ἐσύ, θὰ ἀκολουθήσετε πορεία ἀφανισμοῦ. 

εἰκόνα

 

 

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply