Το μεταπολιτευτικό κράτος-τέρας που έχει δημιουργηθεί, αποδεδειγμένα όχι μόνο δε λειτουργεί σε καταστάσεις κρίσεων αλλά δεν λειτουργεί καν σε καθημερινή βάση.
Η λύση λοιπόν που προτείνεται και αποδέχεται, δυστυχώς, ακόμη η πλειοψηφία των πολιτών είναι η εξάπλωση του αδηφάγου μη λειτουργικού τέρατος περαιτέρω, με νέες άχρηστες δομές και εκ νέου προσλήψεις για την λειτουργία αυτών.

Όποιος διανοηθεί να δοκιμάσει να εκφέρει λόγο αντίθετο στη παραπάνω παγιωμένη αντίληψη χαρακτηρίζεται αμέσως «ακραίος νεοφιλελεύθερος» και «στιγματίζεται» πολιτικά, κοινωνικά, επαγγελματικά.

Βαδίζοντας σε αυτήν την πεπατημένη 40 χρόνια τώρα φθάσαμε να χρεωκοπήσουμε ως χώρα, ως πολιτεία και ως κοινωνία.
Αντί να παραδεχθούμε πως έχουμε ένα από τα πιο δυσλειτουργικά, πιο μεγάλα και τερατόμορφα, πιο γραφειοκρατικά, πιο άκαμπτα, πιο διεφθαρμένα, πιο εχθρικά προς την επιχειρηματικότητα, πιο χρεωκοπημένα, πιο διαλυμένα πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικά συστήματα στον κόσμο, εισπράττοντας καθημερινά «χαστούκια» σε όλα τα επίπεδα από εταίρους, φίλους και εχθρούς με ανάστημα μικρότερο από το δικό μας, εξακολουθούμε να επιμένουμε κρατικίστικα.

Εντέλει είμαστε όλοι μέλη ενός αποτυχημένου κράτους -πολιτείας, εάν δεν είμαστε ο ορισμός τους αποτυχημένου κράτους -πολιτείας, μιας και ευτυχώς (για εμάς) ακόμη υπάρχουν η Βενεζουέλα και η Βόρειος Κορέα.

Το πιο τρελλό στην υποθέσεως είναι πως ο χρησιμοποιούμενος μπαμπούλας του νεοφιλελευθερισμού δεν έχει κάποιαν σχέση με το νόημα που του δίνουμε (κάντε μιαν αναζήτηση στην ετυμολογία και στο ιστορικό και θα εκπλαγείτε).

Τελικά, αργά αλλά σταθερά προσεγγίζουμε το σημείο της ολικής διαλύσεως και της γενικής καταρρεύσεως.
Όσοι δε φορούν κομματικές παρωπίδες κάθε αποχρώσεως το βλέπουν. Εξάλλου πρόκειται για το κοινό μυστικό των αγορών,
των εταίρων και δανειστών μας, των διεθνών φίλων και εχθρών μας.

Για αυτό τα μνημόνια (χωρίς να τα λέμε μνημόνια αλλά εποπτεία) θα υπάρχουν για δεκαετίες ακόμη,
Για αυτό έχει υποθηκευθεί όλη η περιουσία της χώρας.
Για αυτόν τον λόγο δε κάνουμε ρούπι χωρίς έγκριση.

Εν ολίγοις μας έχουν πάρει και τα σώβρακα και παρ’ όλα αυτά εμείς επιμένουμε κρατικά-κίστικα.
Έχουμε ξεκάθαρα περάσει σε άλλο επίπεδο γενικής συγχύσεως και ομαδικής κοινωνικής, πολιτικής παρανοίας που πρώτα θα «πέσουμε» και μετά θα αντιμετωπίσουμε την αλήθεια και φυσικά τον ιδεοληπτικό εαυτόν μας.

Στη πορεία αυτήν της καθάρσεως θα φθάσουμε να ψηφίσουμε πολιτικούς μάγους,ταχυδακτυλουργούς και απατεώνες κάθε είδους, φθάνει να μας χαϊδεύουν και να μας υπόσχονται πως τα πράγματα θα τα «φτιάξουν» αυτοί, χωρίς εμείς να χρειασθεί να αλλάξουμε κάτι ή να θυσιάσουμε αντιλήψεις, νοοτροπία και προσωπικό κεφάλαιο.

Λίγο πριν το τελικό σημείο θα τους στήσουμε και αυτούς στον τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος, θα αναζητήσουμε τον πολιτικό «Μεσσία» που τόσα χρόνια τον είχαμε για παρία και θα τον εκλιπαρούμε να αναλάβει (με τον βούρδουλα εάν χρειασθεί) να βάλει τάξη και σειρά.

Και τότε ίσως κάνουμε το μεγαλύτερο λάθος που θα έχουμε κάνει ἔως τότε. Αντί να επιλέξουμε έναν μετριοπαθή ηγέτη ,με μόρφωση, προσόντα και επαγγελματικές περγαμηνές, ξαφνικά θα ευρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με την άλλη πλευρά του εαυτού μας.

Εντέλει και όταν όλα γύρω μας έχουν γκρεμισθεί -ισοπεδωθεί ίσως δώσουμε μίαν ευκαιρία σε κάποιον από τους πολλούς αρίστους, που διαθέτει η χώρα, να δοκιμάσει να ξηλώσει…
Έως τότε βέβαια έχουμε καιρό να γιγαντώσουμε το απόλυτα επιτυχημένο και πλήρως λειτουργικό μικρό μας «κράτος»’!

Έχουμε καταστροφική πυρκαϊά με νεκρούς; Προσλήψεις για να μην ξαναγίνει.
Αντιμετωπίζουμε χρεωκοπία; Προσλήψεις για να τηω ξεπεράσουμε.
Έχουμε αποτυχημένο κράτος; Άμεσα προσλήψεις και νέες δομές. Να μεγαλώσει κι άλλο μήπως και λειτουργήσει!

Ἀγαλιώτης Γιῶργος