Ἡ «κλιματικὴ ἀλλαγὴ» εἶναι μία μεγαλοπρεπὴς ταὐτολογικὴ μπαρούφα. Μία ξύλινη ἑτοιματζίδικη φρᾶσις, ποὺ ὑπνωτίζει συνειδήσεις διὰ τῆς ἐπαναλήψεως. Ὡς ἀφήγημα, ἡ κλιματικὴ ἀλλαγὴ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἐκκοσμικευμένη μορφὴ τῶν προνεωτερικῶν θεολογικῶν ἐξηγήσεων γιὰ τὶς μεγάλες φυσικὲς καταστροφές, ἐξηγήσεις ποὺ μᾶς κληροδότησαν τὸν ὄρο «θεομηνία».

Ὅπως ἡ προδιαφωτιστικὴ προκάτοχός της, ἡ κλιματικὴ ἀλλαγὴ ἐπιτελεῖ ἰδεολογικὸ ρόλο. Εἶναι βιοπολιτικὸ ἐργαλεῖο στὰ χέρια τῶν ἐλὶτ ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ὁμοιομορφία στὴν σκέψη, τὴν συμμόρφωση στὸ κυρίαρχο δόγμα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος, τὸν ἔλεγχο τῶν ἑτεροδόξων συνειδήσεων καὶ last but not least τὴν διαιώνιση τῆς νεοφιλελὲ παγκοσμιοποιητικῆς μονοτροπίας μὲ τὴν «πράσινη ἀνάπτυξη», τὶς «ἀνανεώσιμες πηγὲς ἐνεργείας» καὶ τὶς ἄλλες μπὶγκ μπίζνες τοῦ ὑστέρου καπιταλισμοῦ.

«Καταστροφὲς» καὶ πλημμύρες καὶ φωτιὲς καὶ κατολισθήσεις συνέβαιναν ἀνέκαθεν καὶ θὰ συμβαίνουν. Αὐτὸ ποὺ ἀλλάζει εἶναι μόνο τὸ νόημα ποὺ δίνουμε σὲ αὐτὲς καὶ ὁ τρόπος ποὺ τὶς προσλαμβάνουμε.
Πάρτε τὴν πιὸ ἐμβληματικὴ περίπτωση στὰ χρονικά της Δύσεως, τὸν Μεγάλο Σεισμὸ τῆς Λισαβώνος τοῦ 1755, τότε ποὺ τὰ τέσσερα στοιχειὰ τῆς φύσεως, γῆ, φωτιά, νερὸ καὶ ἀὴρ «συῳμότησαν» καὶ ἔσβησαν ἀπὸ τὸν χάρτη τὴν πρωτεύουσα τῆς πορτογαλικῆς αὐτοκρατορίας. Ποιά ἦταν ἡ ἐξήγησις τότε; Τὰ ἔριξαν ὅλα στὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ περίμεναν τὴν Ἀποκάλυψη ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμή. Ὅ,τι περίπου εἶπε ὁ Ἀμβρόσιος τώρα, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι τότε ὁ Ἀμβρόσιος ἦταν mainstream. Αὐτὴ ἦταν ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία τότε, μὲ αὐτὴν ἐξήγησαν τὸν κόσμο, ὅπως σήμερα τὰ φορτώνουμε ὅλα στὸν ἐκκοσμικευμένο δαίμονα τῆς «κλιματικῆς ἀλλαγῆς».

Ἐξοργισμένος Ἕλλην