Πόσοι εἶναι αὐτοί πού πιστεύουν κάτι τέτοιο;
Κι ἐάν τό πιστεύουν, τήν δικαιοῦνται αὐτήν τήν …«ῥημάδα» τήν Ἐλευθερία;.
Διότι ἐὰν ἡ Ἐπανάστασις ἀπῳλέσθη, τότε παίξαμε καὶ χάσαμε.
Μά, ἐάν ἡ Ἐπανάστασις οὐδέποτε ἀπῳλέσθη ἀλλά ἐξ ἀρχῆς ἦταν ἔτσι προγραμματισμένη γιά νά μᾶς κρατᾷ ὁμήρους της, τότε τί χάσαμε; Δοῦλοι ἤμασταν καὶ πρὸ καὶ μετὰ ἐπαναστάσεως. Καί, δυστυχῶς μας, τὸ «ὀλίγον δοῦλοι», κατὰ τὸ «ὀλίγον ἔγκυος», δὲν στέκει. Ἢ εἴμαστε ἢ ὄχι δοῦλοι…
Κι ἐπεὶ δὴ καὶ ἤμασταν καὶ εἴμαστε καὶ θὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι, ἐὰν κάτι δὲν μάθουμε (καί, κατ’ ἐπέκτασιν, κάτι δὲν ἀλλάξουμε), ἂς σταθοῦμε τοὐλάχιστον κι ἂς συνειδητοποιήσουμε πώς: τώρα τὸ τὶ κάνουμε μετρᾶ.

Δὲν θὰ ἐπαναλάβω ἐκ νέου αὐτὰ ποὺ πιστεύω. Κι αὐτὰ ποὺ πιστεύω εἶναι ὅσα διεμορφώθησαν μὲ τὸν ὁποῖον τρόπο, σταδιακῶς, ἐφ΄ ὅσον κάθε στιγμὴ ἐμπλουτίζονται κάποιες βασικές μου ἱστορικὲς γνώσεις, ἐπεκτείνονται οἱ ἱστορικές μου ἀντιληπτικότητες καί, ἐκ παραλλήλου, διαβιῶ στὸ σήμερα, ὅπου (τὶ …σύμπτωσις!!!) μεγάλο μέρος τῶν τότε τακτικῶν ἐπαναλαμβάνονται.

Θὰ σταθῶ μόνον σὲ δύο σημεία-σταθμούς, ποὺ ἔκριναν ὁριστικῶς τὴν πορεία τῆς …«ἐπαναστάσεως», μὰ κυρίως ἀπεκάλυψαν τὴν …στημένη «ἀλήθεια» της.
Πρόκειται γιὰ τὴν νίκη Κωλέττου κατὰ τῶν ἀγωνιστῶν καὶ τὴν «φιλελληνικὴ» Ναυμαχία τῶν Ναυαρίνων.
Ἡ πρώτη ὁδήγησε στὴν φυσικὴ ἐξόντωσιν (ἢ ἔστᾦ στὴν ψυχολογική), ὅλους τοὺς μὴ προσκυνημένους ἀγωνιστές.
Ἡ δυτέρα παγίωσε τὴν ψευδαίσθησιν τῆς …ἀπελευθερώσεώς μας, ποὺ συνδυαστικὰ μὲ τὸν μῦθο τοῦ φιλελληνισμοῦ τῶν Δυτικῶν «συμμάχων μας», μᾶς κρατᾶ ὁμήρους, δύο αἰῶνες τώρα, στὰ δίκτυα τῶν τοκογλύφων καὶ τῶν πραιτωριανῶν τους.

Ἂς κρατήσουμε ὅμως καλλίτερα τὰ πράγματα ἀπὸ τὸ …τέλος τους.

Διδασκόμεθα τὴν Ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου ὡς τὸ …«Κύκνειον Ἅσμα τοῦ Φιλελληνισμοῦ», ἀλλά, δυστυχῶς, μας ἀγνοοῦμε τόσες πολλὲς ἱστορικὲς λεπτομέρειες, ποὺ καθιστάμεθα σχεδὸν …αὐτόχειρες!!!
Ὄχι, ἡ Ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου δὲν ἦταν τὸ «Κύκνειον Ἇσμα τοῦ φιλελληνισμοῦ» ἀλλὰ ἠ μεγίστη βρωμιὰ τῶν συμμάχων μας, ποὺ ὡς κοράκια ἐπέπεσαν ἐπάνω μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν.
Καί, ναί, ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821, ποὺ ξεκίνησε μὲ πολλὰ λάθη καὶ πολλὲς παραλήψεις, μὰ κυρίως μὲ λάθος βάσεις, ἐὰν θέλουμε νὰ ἐξακολουθήσῃ καὶ νὰ ὁλοκληρωθῇ ὑπέρ μας, δὲν ἔχουμε κάτι νὰ κάνουμε, παρὰ μόνον πολλά, πάρα πολλά, νὰ μάθουμε.

Ἂς δοῦμε καλλίτερα ἀπὸ ἔνα δημοσίευμα, ὅπου, ἂν κι ἐπετειακό, ἐν τούτοις καταγράφει, σὲ γενικὲς γραμμές, τὸ τὶ ἀκριβῶς συνέβη τότε, τὸ ἐὰν φθάσαμε στὸ ὅριο τῆς οὐσιαστικῆς ἀπελευθερώσεώς μας, καθὼς φυσικὰ καὶ τὸ γιατὶ δὲν τὴν ἐπετύχαμε.

Πολὺ συμπεπυκνωμένα, ὑπὸ μορφὴν ἐρωτήσεων λοιπόν:

• Γιατί μᾶς καλλιεργοῦν τό συναίσθημα τῆς εὐγνωμοσύνης, ἄν καί εὐκόλως ἀποδεικνύεται, ἰδίως γιὰ τοὺς ἱστορικούς, πώς μόνον ἐλεημοσύνη καί φιλελληνισμός δέν ἦσαν τά κίνητρα τῶν …«σωτήρων» μας;
• Ποῦ ἀκριβῶς διαπιστώνουν λοιπόν οἱ ἱστορικοί τό …τυχαῖον γεγονός τῆς Ναυμαχίας;
• Γιατί δέν ἀναφέρονται τά παρασκηνιακά δρώμενα πού μᾶς ὑπεχρέωσαν νά πέσουμε στόν …«φιλελληνισμό» τους ὡς ἱκέτες;
• Γιατί ἀποκρύπτονται οἱ κεντρικοί ἐγκέφαλοι τοῦ «ἐμφυλίου»;
• Γιατί δέν ἀναφέρονται οἱ πραγματικοί στόχοι αὐτοῦ τοῦ «ἐμφυλίου»;
• Γιατί ἀποκρύπτεται ἐπισταμένως ὁ μισελληνισμός, ὄχι μόνον τῶν Ἅγγλων καί τῶν Γάλλων, ἀλλά καί τῶν ‘Ρώσσων;
• Γιατί ὅλος ὁ τότε μισελληνισμός, ἀπὸ τὴν ἐπίσημο ἱστοριογραφία, περιορίζεται στούς Αὐστριακούς;
• Γιατί οἱ ἀπό τότε …«σύμμαχοί μας» (μὰ στὴν πραγματικότητα δεσμοφύλακές μας) δοξάζονται ὡς …προστάτες μας καί θαυμαστές μας, ἄν καὶ στὴν πραγματικότητα παραμένουν μεταξύ τῶν χειρίστων μορφωμάτων τῆς (διόλου) σεβαστῆς συνωμοταξίας τῶν σαπροφύτων τοῦ πλανήτου μας;
• Γιατί οὐδείς ἱστορικός ἀναφέρεται στήν πρό-ὕπαρξιν δανείων, πού ὅμως οὐδέποτε δίδονται δίχως ἰσχυρές ἐγγυήσεις;
• Ποιές ἐγγυήσεις θά μποροῦσαν νά διασφαλίσουν τήν ἀποπληρωμή αὐτῶν τῶν δανείων, ἐφ’ ὅσον εἶχαν, μὲ ἐνεργὸ συμμετοχὴ τῶν …«συμμάχων μας» ἐξαλειφθῆ ὅλες οἱ πιθανότητες ἀπελευθερώσεώς μας;
• Γιατί τήν ὑστάτη στιγμή παρενέβησαν;
• Tί τούς ἐμπόδιζε νά παρέμβουν πρίν, ὄταν ἀκόμη εἴχαμε κάποιες ὑπολογίσιμες στρατιωτικές δυνάμεις;
• Μήπως ἐφοβοῦντο τήν πραγματική μας ἐλευθερία καί γιατί;
• Τί ἐπεδίωκαν καί δέν τό ἔπραξαν;
• Τί ἐπέτυχαν μέ αὐτήν τήν (ἂς ποῦμε) ἀργοπορία;

8 Ὀκτωβρίου 1827. Ἡ Ναυμαχία τῆς …«ἀπελευθερώσεώς μας»
Οἱ εἰκόνες (ἀπὸ ἐδῶ) μᾶς καταδεικνύουν σὰν …ἀναμνηστικὸ τὸν πρῶτο τόπο φυλακίσεως τοῦ Γέρου μας, καθὼς φυσικὰ καὶ τὸ ἀναμνηστικὸ ἐκ τῆς φυλακίσεως κάποιων προεστῶν (οἰκογένεια Δεληγιάννη/Δηλιγιάννη-Λίτινα-Παπαγιαννοπούλου).

Κι ὅλα τὰ παραπάνω συνέβησαν (σχεδὸν ταὐτοχρόνως) τὴν ὥρα ποὺ ὁ Ἰμπραὴμ πασσᾶς τῆς Αἰγύπτου κατέκλυζε, μὲ τὰ στρατεύματά του, τὴν Πελοπόννησον, σβήνοντας ὅλους τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Ἰμπραὴμ πασσᾶς ὅμως οὐδέποτε θὰ ἔφθανε ἔως τὴν Πελοπόννησον ἐὰν προηγουμένως ἅπαντες οἱ «σεβαστοὶ σύμμαχοί μας» δὲν μεριμνοῦσαν καταλλήλως γιὰ αὐτό. Οὔτε θὰ ἔφθανε ἔως ἐκεῖ ἐὰν ὁ στόλος μας (ὑπὸ τὸν Βῶκο) ἔσπευδε νὰ ὑπερασπισθῇ ἐγκαίρως τὴν Κάσο ἢ τὰ Ψαῤῥᾶ. Οὔτε θὰ ἀπεβίβαζε στρατεύματα ὁ Ἰμπραὴμ στὴν Μεθώνη.
Μὰ αὐτὰ εἶναι ὑποθέσεις. Ἡ Ἱστορία δὲν γράφεται ὅμως μὲ ὑποθέσεις, παρὰ μόνον μὲ γεγονότα.
Καὶ τὰ γεγονότα ἄλλα μαρτυροῦν.
Κι ἔτσι ἑλληνόφωνοι γραικῦλοι, μισέλληνες, πράκτορες δροῦσαν ἐντὸς γιὰ νὰ ἀποδομήσουν τὰ πάντα, τὴν ὤρα ποὺ Ἄγγλοι, Γάλλοι καὶ Αὐστριακοί, πρόξενοι καὶ πρέσβεις, ἔχουν νὰ καταδείξουν ἀμέτρητες πράξεις μισανθρωπισμοῦ καὶ μισελληνισμοῦ.
Ἄλλως τὲ ὁ πραγματικός τους ῥόλος ἀποτυπώνεται θαυμάσια καὶ στὸν ῥόλο τους γύρω ἀπὸ τὴν δολοφονία τοῦ κυβερνήτου μας, ἀλλά, κυρίως, στὸ πῶς ὁ Ἀνδρέας Βῶκος (Μιαούλης) κατέστρεψε τὸν ἑλληνικὸ στόλο, παραμένοντας ὄχι μόνον ἀτιμώρητος, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον καὶ …δοξασμένος καὶ τιμημένος ἀκόμη καὶ σήμερα!!!
Τόσο δοξασμένος καὶ τόσο τιμημένος παραμένει, ποὺ ἡ βάρκα, μὲ τὴν ὁποίαν κατέκαυσε τὸν στόλο, ἐκτίθεται ὡς ἕνα ἰδιαιτέρας ἀξίας μουσειακὸ κομμάτι, ποὺ γύρω του, κάθε χρόνο, συμβαίνουν διάφορα δρώμενα γιὰ νὰ τιμήσουν τὸ ἐν λόγῳ ἔγκλημα.

1 Αὐγούστου 1831. Ἡ καταστροφὴ τοῦ στόλου μας ἀπὸ τὸν Βῶκο-Μιαούλη.

Ὑπῆρξε λοιπόν Ἐπανάστασις; Ἤ ἦταν κι αὐτή κάτι σάν τήν …«πορτοκαλί» ἐπανάστασιν τῆς Οὐκρανίας;
Ὑπῆρξε κάτι καλό πίσω ἀπό ὅλην αὐτήν τήν ἀνθρωποθυσία; Ἤ μόνον τοκογλῦφοι κι ἔλεγχος πληθυσμῶν;
Ὑπῆρξε τελικῶς κάτι πού πρέπει νά τιμοῦμε ἤ μήπως κάτι πού πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε γιά νά μήν τήν ξανά-πατήσουμε;

Τὰ ἐρωτήματα διόλου φιλολογικά. Ἀντιθέτως μάλιστα.

Ἐδῶ καί, σχεδόν, δύο αἰῶνες πιστεύουμε πὼς εἴμαστε ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων, οἱ ὁποίοι, μέσα ἀπὸ θυσίες καὶ πολύ, μὰ πάρα πάρα πολύ, αἷμα, ἐπέτυχαν νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό.
Καλὸ τὸ παραμυθῶδες ἀφήγημα, ἀλλὰ νομίζω πὼς ἀρκετὰ κράτησε καὶ ἔφθασε ἡ στιγμὴ νὰ τὸ πετάξουμε.

Διότι οἱ ψευδαισθήσεις δὲν ἀποτυπώνουν τὴν ἀλήθεια.

Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ἄλλη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ πιστεύουμε.
Κι ἐὰν δὲν πατοῦμε ἐπάνω σὲ ἀλήθειες, οὐδέποτε θὰ ἐπετύχουμε συνθῆκες (πραγματικῆς) Ἐλευθερίας.
Πάντα τὰ οἰκοδομήματα μὲ στραβὰ θεμέλια, εἶναι πρὸς κατάῤῥευσιν.
Ξεκινώντας λοιπόν, γιὰ ἀρχή, ἀπὸ τὸ τί, ποιός, γιατί, μὲ ποιὸν τρόπο ἐπῳφελήθη, μποροῦμε εὔκολα νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ ἐὰν χάσαμε ἢ κερδίσαμε.

Φιλονόη