Ὁ ἐπεκτατισμὸς τοῦ Ἰσραὴλ συνιστᾶ ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα

Μέρος Δεύτερον

Ἀρχὴ σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις – ὅπως διεβεβαίωσε πρῶτος ὁ Ἐπίκτητος καὶ ἀκατάπαυστα διασαλπίζει ἡ Φιλονόη μας. Νὰ δοῦμε λοιπὸν τὸ θέμα μας καὶ ἐτυμολογικῶς.
Λοιπόν, ἔχουμε καὶ λέμε:

1.  Στὰ ἑλληνικά, τὰ ρωσσικὰ καὶ τὰ ἰταλικά, οἱ τωρινοὶ «πολῖτες τοῦ Ἰσραὴλ» ἀποκαλοῦνται καὶ Ἑβραῖοι. Ὁ Ἑβραῖος στὰ ἑβραϊκὰ λέγεται Ivri. Ῥίζα αὐτῆς τῆς τελευταίας λέξεως εἶναι ὁ ὅρος ever ποὺ σημαίνει «πέρασμα» [1]. Ὁ «ἑβραῖος» δηλαδὴ εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος διρπέρασε ἕνα «φράγμα» καὶ κατ’ ἐπέκταση «ἐκεῖνος ποὺ μπόρεσε νὰ καταφθάσῃ μέσῳ περάσματος [διανοιγμένου σὲ φράγμα]»· καὶ ὡς «πέρασμα» ἐν προκειμένῳ νοεῖται κάποιος μεγάλος ποταμός, τὸν ὁποῖο διεπέρασαν οἱ πρῶτοι «Ἑβραῖοι» [2]. (Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἄλλες, οἱονεὶ «πνευματικὲς» ἀλλὰ καὶ ἐτυμολογικὲς ἑρμηνεῖες τοῦ «περάσματος» [3], ἀλλὰ -κατὰ τὴν γνώμη μου τοὐλάχιστον- εἶναι δευτερευρευούσης σημασίας.) Καὶ ἐδῶ εἶναι νὰ θαυμάζῃ κάποιος τὴν πλαστικότητα ἤ, ἐὰν θέλετε, τὴν προσαρμοστικότητα τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσης. Κατὰ τὴν πρώιμο Ἀρχαιότητα, οἱ Ἑβραῖοι ἀπεκλήθησαν «Γεφυραῖοι» (ναί, ναί, αὐτοὶ ποὺ ἔφεραν τὴν δημοκρατία καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ παραφερνάλια  στὴν Ἀθήνα), δεδομένου ὅτι ἀρχικῶς ἡ λέξις «γέφυρα» σήμαινε τὸν «φραγμόν» [4]. Ἀργότερα ὅμως, κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο, ὁπότε παγιώθηκε ἡ τωρινὴ σημασία τῆς λέξεως «γέφυρα», ὁ «Ἑβραῖος» ἀπεκλήθη «Περάτης» [5].
2. Ἑβραῖοι, πάντως, σήμερα πιὰ δὲν ὑπάρχουν. Μετὰ τὸν κατὰ τὸ ἔτος 931 π.Χ. θάνατο τοῦ Σολομῶντος, υἱοῦ τοῦ Δαυίδ, τὸ βασίλειο τῶν Ἑβραίων διεσπάσθη σὲ δύο ἄλλα: Τὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα (τὸ νότιο), μὲ κέντρο/πρωτεύουσα τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ τὸ βασίλειο τοῦ Ἰσραὴλ (τὸ βόρειο), μὲ πρωτεύουσα τὴν Σαμάρεια, στὴν ὁμώνυμο περιοχὴ τῆς Παλαιστίνης. Τὸν πληθυσμὸ τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰούδα ἀποτελοῦσαν οἱ φυλὲς τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Βενιαμίν, ἐνῶ ἐκεῖνο τοῦ Ἰσραὴλ οἱ ὑπόλοιπες 10 ἀπὸ τὶς 12 φυλὲς τῶν Ἑβραίων. Κατὰ τὸ 721 π. Χ. ὅμως, τὸ βασίλειο τοῦ Ἰσραὴλ κατεστράφη ἀπὸ τοὺς Ἀσσυρίους καὶ οἱ κάτοικοί του, δηλαδὴ οἱ 10 ἀπὸ τὶς 12 φυλὲς τῶν Ἑβραίων, ἐσύρθησαν ἀπὸ τοὺς νικητὲς σὲ αἰχμαλωσία καὶ κυριολεκτικῶς… ἐξηφανίσθησαν. Παραμένει μυστήριο τὸ τί ἀπέγιναν οἱ ἐν λόγῳ 10 φυλὲς καὶ μέχρι σήμερα διάφορες ἀπόψεις ἔχουν σχετικῶς προταθῆ. (Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ὅτι, σύμφωνα μὲ ὁρισμένους, ἡ ὕπαρξις  ἰσραηλιτικῶν βασιλικῶν συμβόλων ἐπισημαίνεται στὸν «θησαυρὸ» τοῦ ἀγγλικοῦ Στέμματος.) Ὅπως καὶ νὰ εἶναι ὅμως, ἀπὸ τὸ 721 π.Χ. Ἑβραῖοι καὶ Ἰσραηλίτες ἔπαψαν νὰ ὑπάρχουν· δὲν ὑφίστανται ἀπὸ τότε παρὰ μόνον Ἰουδαῖοι, δηλαδὴ ἡ φυλὴ τοῦ Ἰούδα καὶ τὸ μισὸ τῆς φυλῆς τοῦ Βενιαμίν. (Τὸ τί ἀπέγινε τὸ ἄλλο μισὸ αὐτῆς τῆς τελευταίας φυλῆς ἐπίσης ἀποτελεῖ πρόβλημα ποὺ ἐπιζητεῖ τὴν λύση του.)
3. Νὰ τὸ ξαναποῦμε; Ἑβραῖοι πιὰ σήμερα δὲν ὑφίστανται. Νά γιατὶ σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς μεγάλες γλῶσσες οἱ πρώην Ἑβραῖοι ἀποκαλοῦνται κοφτά: Ἰουδαῖοι (juif, jude, jew, judeo κ.λπ.). Μόνον στὰ ἑλληνικά, ἰταλικὰ καὶ ρωσσικὰ ὁ πρώην Ἑβραῖος συνεχίζει νὰ ἀποκαλεῖται Ἑβραῖος καὶ ὄχι Ἰουδαῖος. Γιατί; Καὶ αὐτὸ ἄγνωστο…
4. Καὶ ὁ ὅρος «Ἰουδαῖος» ὅμως ἀποδεικνύεται ἀδόκιμος. Καὶ ἐτοῦτο, ἐπειδὴ ὁ κατὰ τὸν 8^ο μ.Χ. αἰώνα ἐξιουδαϊσμὸς τῶν Χαζάρων, τουρανομογγολικοῦ φύλου ποὺ διαβιοῦσε στὶς γύρω ἀπὸ τὴν Κασπία θάλασσα περιοχές, ἀφαίρεσε ἀπὸ τοὺς ἐπιγόνους τῆς φυλῆς τοῦ Ἰούδα τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς θρησκευτικῆς κληρονομιᾶς τῶν Ἑβραίων [6]. Ἐτσι οἱ σημερινοὶ -ἀλήθεια, πῶς νὰ τοὺς πῇ κάποιος;- πρώην Ἰουδαῖοι χωρίζονται σὲ δύο «ἐθνολογικὰ» κομμάτια: τοὺς Σεφαρντὶμ καὶ τοὺς Ἀσκεναζίμ.
   Ἀξίζει ἐν προκειμένῳ νὰ ἐπισημανθῇ πὼς μία ἀπὸ τὶς ἀληθοφανέστερες ἀποδόσεις στὰ ἑλληνικὰ τοῦ ὅρου Ἀσκεναζίμ, δηλαδὴ τῶν χαζαρικῆς καταγωγῆς «Ἰουδαίων», εἶναι: «Σκύθες». Ἀπὸ τὴν ἄλλη, πάλι, πλευρά, Σεφαρντὶμ εἶναι ὅσοι προέρχονται ἀπὸ τὴν Ἱσπανία, ἀπὸ ὅπου ἐδιώχθησαν κατὰ τὰ τέλη τοῦ 15^ου μ.Χ. αἰώνος· καὶ αὐτό, ἐπειδὴ θεωρεῖται πὼς «Σεφαράντ», στὰ ἑβραϊκά, σημαίνει: Ἱσπανία.  Αὐτὸ ὅμως ἀποδεικνύεται σφαλερό, διότι, ὅπως πρόσφατα ἀπεδείχθη περιτράνως, ἡ ἀκριβὴς σημασία αὐτῆς τῆς λέξεως παραμένει ἀσαφὴς στοὺς τωρινοὺς πρώην Ἰουδαίους/πρώην Ἑβραίους/Ἰσραηλίτες [7].
   Ὅπως καὶ νὰ εἶναι οἱ Σεφαρντὶμ ἀποτελοῦν μία –οὐσιαστικῶς πολὺ μικρὴ- μειοψηφία τῶν σημερινῶν Ἰσραηλινῶν (= πολιτῶν τοῦ Ἰσραήλ). Ἔστω καὶ ἐὰν αὐτοὶ θεωροῦνται οἱ μόνοι αὐθεντικοὶ Ἰουδαῖοι, ἄρα καὶ γνήσιοι Σημίτες, οἱ Ἀσκεναζίμ, ἐμπνευστὲς καὶ πρωτεργάτες τοῦ ὅλου σιωνιστικοῦ κινήματος σὲ ὅλες του τὶς ἀποχρώσεις [8], τοὺς ἔχουε κυριολεκτικῶς «καπελλώση» [9]. Kαὶ ἔχοντας αὐτὰ ὑπόψιν, κατανοεῖ, ἐλπίζω, κάποιος τὸ πόσο πονηρὴ εἶναι ἀπὸ τοὺς ἐπιγόνους τῶν πρώην Ἰουδαίων/πρώην Ἑβραίων/Ἰσραηλιτῶν καὶ τοὺς ὀπαδούς τους ἡ χρήσις τοῦ ὅρου «ἀντισημιτισμός»:
   Ἐμφανίζονται δηλαδὴ ὅσοι προσπαθοῦν νὰ ἀποτινάξουν τὴν ἡγεμονία τῶν ἐν λόγῳ πρώην Ἰουδαίων/πρώην Ἑβραίων/Ἰσραηλιτῶν ὡς ἔχθροὶ τῶν Σημιτῶν, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία οἱ κατ’ἐξοχὴν Σημίτες εἶναι οἱ Ἄραβες καὶ ἐνῶ οἱ Σεφαρντίμ, ποὺ ὅπως φαίνεται πράγματι κατάγονται ἀπὸ Σημίτες [10], ἀποτελοῦν μία μικρὴ καὶ ὁπωσδήποτε καταπιεσμένη μειοψηφία στὸ σύνολο τῶν Ἰσραηλινῶν καὶ τῶν ἀνὰ τὴν ὑφήλιο ὁμοθρήσκων τους.
5. Πῶς πρέπει νὰ ὀνομάσῃ κάποιος αὐτοὺς ποὺ στὰ ἑλληνικά, ἰταλικὰ καὶ ρωσσικὰ ἀποκαλοῦνται «Ἑβραῖοι» καὶ σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς ἄλλες γλῶσσες «Ἰουδαῖοι»; Ἐγὼ δὲν ξέρω· καὶ συνακολούθως καλῶ ὁποιονδήποτε μπορεῖ νὰ ἐκφέρῃ γνώμη νὰ μοῦ τὴν πῇ, μήπως καὶ ἔτσι λυθῇ κοινωνικὸ πρόβλημα ὄχι εὐκαταφρόνητο. Γνωστός μου πάντως, ὁ ὁποῖος ἔχει καὶ αὐτὸς ἀσχοληθῆ μὲ τὸ ζήτημα, προτείνει τὸν ὅρο «Ἰουδαΐτες», ὑπὸ τὸν ὁποῖο νοοῦνται ὅλοι οἱ τωρινοὶ ὀπαδοὶ τοῦ ἑβραϊκοῦ θρησκεύματος – ὅπως αὐτὸ τελικῶς διεμορφώθη ἀπὸ τοὺς σημιτικῆς καταγωγῆς ὀλιγαρίθμους πιὰ Ἰουδαίους καὶ τοὺς πολυαρίθμους τουρανομογγολικῆς καταγωγῆς ἀπογόνους τῶν Χαζάρων.

Δημήτριος Μιχαλόπουλος

Ὅλη ἡ ἑνότης τῆς συγκεκριμένης ἐρευνητικῆς σειρᾶς ἄρθρων ἐδῶ 

Παραπομπὲς

[1] Rav Michael Laitman, Kabbalah Experience (Τορόντο: Laitman Kabbalah Publishers, 2005), σ. 253.

[2] Ἀνέστη Κωνσταντινίδου, Μέγα Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τόμ. Γ΄ (Ἀθήνα: Ἀνέστης Κωνσταντινίδης, 1904), σ. 528, λῆμμα «περάτης».

[3] Rav Michael Laitman, Kabbalah…, σ. 253.

[4] Ἀνέστη Κωνσταντινίδου, Μέγα Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τόμ. Α΄ (Ἀθήνα: Ἀνέστης Κωνσταντινίδης, 1904), σ. 526, λῆμμα «γέφυρα».

[5] Γένεσις, 14: 13.

[6] Βλ. τὸ περίφημο βιβλίο τοῦ Ἄρθουρ Καῖσλερ, Ἡ Δεκάτη Τρίτη Φυλή. Μετάφρασις στὰ ἑλληνικά: Γιῶργος Π. Σαραφιανός, Ἀθήνα: Ἐκδόσεις Χατζηνικολῆ, 1978.

[7] Ὅλη ἡ τεκμηρίωσις στὸ βιβλίο τοῦ Pierre Assouline, Retour à Séfarad, Παρίσι: Gallimard, 2018.

[8] Victor Malka, Les Juifs Sépharades (Παρίσι: Presses Universitaires de France, 1997), σ. 76 ἑπ.

[9] Ἔνθ’ἀνωτέρω, passim.

[10] Αὐτόθι, σ. 10 ἑπ.