Ὁ ἐπεκτατισμὸς τοῦ Ἰσραὴλ συνιστᾶ ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα

Μέρος Τέταρτον 

Καιρὸς εἶναι πιὰ νὰ καταλύσωμεν τὸν λόγον· ἐπιβάλλεται προηγουμένως, ὅμως, μία συμπερασματικοῦ χαρακτῆρος ἀνακεφαλαίωσις· καὶ αὐτὴ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Οἱ Ἑβραῖοι/Ἰσραηλίτες/Ἰουδαῖοι/Ἰουδαΐτες/Ἰσραηλινοί, προβάλλοντας τὴν «διαθήκη» («συμβόλαιο»)  ποὺ οἱ ἴδιοι ἔχουν συνάψει μὲ τὸν Θεὸ [1]– καὶ ἑρμηνεύοντάς την κατὰ τὸ δοκοῦν ἐξυπακούεται- ἐπιδιώκουν τὴν βιαία κατάληψη τοῦ συνόλου τῆς γῆς τῶν Παλαιστινίων. Ὡς πρὸς αὐτό, δύο κυρίως εἶναι τὰ ἐρωτήματα ποὺ μπορεῖ κάποιος νὰ θέσῃ:

1. Ἐφ’ ὅσον – σύμφωνα μὲ τὴν Ἐκκλησία- ὁ Θεὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ταὐτίζεται μὲ Ἐκεῖνον τῶν Χριστιανῶν, γιατί ὁ Θεός, μὲ τὸν τρόπο ποὺ Αὐτὸς θέλει, δὲν γνωστοποιεῖ καὶ σὲ ἐμᾶς τήν σύναψη τοῦ συμβολαίου Του μὲ τοὺς Ἑβραίους, ὥστε νὰ καταπαύσῃ ἡ αἱματηρὴ ἀναταραχή; Δεδομένου μάλιστα ὅτι ὁ Θεὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ὁ ἴδιος μὲ Τὸν τοῦ Ἰσλάμ, εὐκτέο παραμένει ἡ ἐν λόγῳ γνωστοποίησις νὰ γίνῃ καὶ πρὸς τοὺς Μουσουλμάνους, διότι κάτι τέτοιο ὁπωσδήποτε θὰ ἐπέφερε τὴν πλήρη εἰρήνευση τῆς περισσότερο ταραγμένης στὶς ἡμέρες μας περιοχῆς τοῦ πλανήτου μας.
2. Ἡ ἑρμηνεία τῆς κατὰ τὸ 1917 «Δηλώσεως Μπάλφουρ» σχετικῶς μὲ τὴν δημιουργία μιᾶς «ἐθνικῆς ἑστίας γιὰ τὸν ἑβραϊκὸ λαὸ» στὴν Παλαιστίνη καθόλου δὲν σήμαινε τὴν ἐκεῖ παγίωση ἀνεξαρτήτου Κράτους [2]. Ἔτσι ἑρμηνεύθηκε ὅμως ἀπὸ τοὺς στὴν Μεγάλη Βρεταννία καὶ τὶς Η.Π.Α. ἐγκατεστημένους καὶ οἰκονομικῶς πανίσχυρους Ἰουδαΐτες [3], μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προκύψῃ ἡ κατάστασις τὴν ὁποία πολυπλεύρως βιώνουμε ἀκριβῶς σήμερα.

Καὶ ἐν κατακλείδι,

Ὁ Ἐρνέστος Ρενάν, μεγάλη ἐπιστημονικὴ προσωπικότης τῆς Γαλλίας καὶ γενικότερα τῆς Εὐρώπης μας, ὑπῆρξε ἐν πολλοῖς δημιούργημα τῶν Ἰουδαίων. Καὶ ὅμως…, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς, ὑπείκοντας στὴν ἐπιστημονικὴ δεοντολογία, διετύπωσε δύο ἀρχὲς ποὺ ὁποιοσδήποτε καὶ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἀσχολεῖται μὲ τοὺς Ἰουδαίους πρέπει ἀκαταπαύστως νὰ ἔχῃ κατὰ νοῦν· συγκεκριμένα:

Α. Ὁπουδήποτε ἐπεκράτησε ὁ Ἰουδαῖος, ὁ βίος ἐγίνετο ἀβίωτος γιὰ τὸν παγανιστὴ (: εἰδωλολάτρη) [4]. Καὶ βέβαια, ὁ ὅρος  «εἰδωλολάτρης» ἑρμηνεύεται  lato sensu ἐν προκειμένῳ, διότι κατὰ τὴν ἰουδαϊκὴ ἀντίληψη εἰδωλολάτρης θεωρεῖται ἀκόμη καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ζωγραφικοὺς πίνακες μὲ ἀπεικόνιση ἀνθρώπων [5]. (Καταλαβαίνετε, δηλαδή, τὸ πῶς ἀντιμετωπίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ἰδίως οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ Καθολικοὶ Χριστιανοί…)

Β. Ὁπουδήποτε καὶ ὁποτεδήποτε ὁ Ἰουδαῖος καταφέρνει νὰ ἔχῃ τὸ ἐπάνω χέρι ἀποδεικνύεται «ἀφέντης ἄσπλαγχνος, αἱμοβόρος» [6].

Δὲν νομίζω πὼς χρειάζεται νὰ προστεθῇ κάτι ἄλλο… πέραν ἀπὸ τὸ ἑξῆς τοῦ ἀνυπερβλήτου καὶ ἀμιμήτου Ἐμμανουὴλ Ροΐδου:

Κατ’ἐκείνους τοὺς χρόνους [τὸν Μεσαίωνα] οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰσραὴλ ἀντὶ νὰ καταπιέζωνται ἦσαν παντοδύναμοι κατὰ τὴν μεσημβρινὴν Γαλλίαν. Ὁ Αὐτοκράτωρ, δανειζόμενος  καθ’ἑκάστην μεγάλα ποσά, ἐπλήρωνε τοὺς τόκους τοῦ χρέους του ἐπιτρέπων αὐτοῖς νὰ προσηλυτίζωσι τοὺς ὑπηκόους του…Οἱ δὲ Ἑβραῖοι… μετεχειρίζοντο τὰ παρὰ τοῦ Αὐτοκράτορος ἀγορασθέντα διατάγματα ὡς ὀδόντας, ἵνα κατατρώγωσι δι’αὐτῶν τοὺς Χριστιανούς, φονεύοντες τοὺς χοίρους των, κλέπτοντες τὰ παιδία, ἀναγκάζοντες τοὺς δούλους αὐτῶν νὰ ἁγιάζωσι τὸ Σάββατον καὶ νὰ ἐργάζωνται τὴν Κυριακήν, πωλοῦντες ὡς κτήνη τοὺς ἀπειθοῦντας ἢ βαπτίζοντες τὰ τέκνα των, καὶ αὐτὰς ἀκόμη τῶν ἀρχιερέων τὰς παλλακίδας ἐπιχειροῦντες ἐνίοτε νὰ ἑβραΐσωσιν.

Οἱ δυστυχεῖς ἐπίσκοποι ἔστελλον πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα ἀναφορὰς ἐπὶ ἀναφοραῖς, οἱ δὲ Ἑβραῖοι σάκκους ἐπὶ σάκκοις. Ἀλλ’εἰς μὲν τοὺς πρώτους οὐδ’ ἀπεκρίνετο ὁ μονάρχης, εἰς δὲ τοὺς Ἰουδαίους ἔπεμπε στρατιώτας, ἵνα φρουρῶσι τοὺς οἴκους τους καὶ ἀναγκάζωσι τοὺς χρεώστας εἰς ἀπότισιν τῆς ὀφειλῆς… [7]

Ἔ, ἐδῶ τώρα εἶναι ποὺ ἐναγωνίως θὰ ἐρωτήση ὁ Ἕλλην ἀναγνώστης: Καὶ σὲ ἐμᾶς, ἐδῶ, στὶς ἑλληνικὲς χῶρες τί γινόταν;΄

Ἡσυχάστε, ἀγαπητοί μου! Ἐδῶ, στὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ἤ, μᾶλλον, στὴν Ἀνατολικὴ Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους, ὅπως τείνει νὰ τὴν ἀποκαλῇ ὁ μέγας Κωνσταντῖνος Παπαῤῥηγόπουλος, δὲν ἐγίνοντο παρόμοια  τραγελαφικὰ καὶ κωμικοτραγικά. Ἀλλά… ὑπάρχει ἕνα «ἀλλὰ» ποὺ ἐπιμελῶς ἀποσιωπᾶται ἀπὸ τοὺς Ἑλληνοορθοδόξους ἀριστεροχριστιανιστές μας: Στὴν τότε Αὐτοκρατορία μας τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐμπορίου ἐλέγχετο ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἀνενόχλητοι –οὐσιαστικῶς ἀνεξέλεγκτοι- διαβιοῦσαν στὰ τρία μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, συγκεκριμένα τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Κόρινθο [8]. Τὶς συνέπειες τῆς καταστάσεως αὐτῆς μπορεῖ εὔκολα νὰ τὶς συλλάβῃ κάποιος – ἰδίως ἐὰν δὲν εἶναι «ἐπαγγελματίας βυζαντινολόγος»…

Δημήτριος Μιχαλόπουλος

Ὅλη ἡ ἑνότης τῆς συγκεκριμένης ἐρευνητικῆς σειρᾶς ἄρθρων ἐδῶ

Παραπομπὲς 

[1] Κ. Θ. Γεωργούλη, λῆμμα «Ἰσραήλ», στήλη 1044.

[2] Λ. Γ. Παπαδόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Ζήτημα…, σ. 61

[3] Αὐτόθι.

[4] Ernest Renan, L’Antechrist (Παρίσι: Calmann Lévy, 1893),  p. 258.

[5] Roger Peyrefitte, Oἱ Ἑβραῖοι. Μετάφραση στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὴν Εὐγενία Χόρτη (Ἀθήνα: «Κάκτος», 2003), σ. 115.

[6] Κατὰ λέξη: Le Juif est cruel, quand il est maître. (Ernest Renan, L’Antechrist, σ. 485.)

[7]  Ἐμμανουὴλ Ῥοΐδου, «Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα», σ. 174.

[8] Ἰωσὴφ Βεντούρα, Ἑβραῖοι ποιητὲς τοῦ Μεσαίωνος (Ἀθήνα: «Νεφέλη», 2005), σ. 35.