Ὁ ἐπεκτατισμὸς τοῦ Ἰσραὴλ συνιστᾶ ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα

Μέρος Πέμπτον 

Τίποτα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο δὲν εἶναι πλήρως μονομερές. Ὁ ἴδιος ὁ Ῥενάν, ἀναγνωρίζοντας ὅτι «καμμία κακία δὲν μπορεῖ νὰ ξεπεράσῃ ἐκείνη τῶν Ἰουδαίων», ἐπισημαίνει πὼς σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀποδεικνύονται ἄνθρωποι πολὺ μεγάλης καλωσύνης [1].

Βάσει προσωπικῶν μου βιωμάτων καὶ ἐμπειρίας, αὐτὴν τὴν τελευταία διαβεβαίωση τοῦ Γάλλου σοφοῦ τὴν θεωρῶ σωστή. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς -ἀριθμητικῶς λίγους- πραγματικὰ πολὺ καλοὺς ἀνθρώπους ποὺ μέχρι τώρα γνώρισα ἤσαν Ἰουδαῖοι, γνήσιοι ἤ, ἔστω, ἄτομα ποὺ θεωροῦσαν τὸν ἑαυτό του ὡς Ἰουδαῖο. Ἐπιπλέον… θὰ μοῦ ἐπιτραπῆ, ἐλπίζω, κάτι σὰν «ἐξομολόγηση»: Ὅποτε εὑρίσκομαι στὸ ἐξωτερικὸ καὶ πρέπει νὰ γευματίσω, ἐὰν προκύψῃ ἀνάγκη ἐπιλογῆς μεταξὺ ἑστιατορίου ἑλληνικοῦ καὶ ἰουδαϊκοῦ, ἀδίστακτα προτιμῶ τὸ δεύτερο. Καὶ ἐτοῦτο, ἐπειδὴ οἱ ὁμογενεῖς μας ἑστιάτορες κατὰ κανόνα θὰ μὲ ξεγελάσουν στὴν ποιότητα τῶν ἐδεσμάτων, στὸν λογαριασμὸ καὶ συνακολούθως θὰ μὲ ὠθήσουν σὲ ἀκουσίους καυγάδες, τελείως ἀνάρμοστους μεταξὺ ὁμογενῶν. Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο συμβαίνει στὰ ἰουδαϊκὰ ἑστιατόρια, ὅπου, πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴ καὶ παράθεση τῶν ἐδεσμάτων, ὁ ἴδιος ὁ ἰδιοκτήτης ἀπαριθμεῖ -σὲ βαθμό, μάλιστα, συχνὰ κουραστικὸ- τὰ συστατικὰ τοῦ κάθε «πιάτου» καὶ τὴν συγκρότηση τοῦ χρηματικοῦ τιμήματος (λογαριασμοῦ) ποὺ μέλλει νὰ ζητήσῃ γιὰ ὁτιδήποτε ἐπιλεγῆ.

Ὅμως αὐτὴ ἡ καθαρότης στὶς συναλλαγὲς μπορεῖ νὰ ἀπαλείψῃ τὴν μαυρίλα ποὺ διαχρονικῶς καλύπτει τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰουδαίου; Φοβᾶμαι ὅτι ὄχι· καὶ ἀπόδειξις ἂς θεωρηθῇ τὸ ὅτι οἱ Ἕλληνες, παρὰ τὶς ἀπάτες στὶς ὁποῖες διαχρονικῶς καὶ παγκοσμίως τείνουν νὰ ἐμπλέκονται, παραμένουν παντοῦ κυριολεκτικῶς καλοδεχούμενοι. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τοὺς Ἰουδαίους· καὶ αὐτὸ παρὰ τὸ ὅτι –κατὰ κανόνα καὶ σὲ αὐστηρῶς προσωπικὸ ἐπίπεδο, ἐξυπακούεται, «ὁ λόγος τους εἶναι συμβόλαιο».

Εἰδικὰ ὅσον ἀφορᾶ στὴν δική μας Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, εἶμαι πιὰ πεπεισμένος ὅτι τὸ κράτος ποὺ τὴν δυναστεύει εἶναι σαφέστατα κρυπτοϊουδαϊκό· ἤ, μᾶλλον, γιὰ νὰ κυριολεκτήσουμε, μπορεῖ ἤδη νὰ θεωρηθῇ σαφέστατα ἰουδαϊκό· ὅ,τι δηλαδὴ ὡρισμένοι νεαροὶ ἀποκαλοῦν «δυτικὸ Ἰσραήλ». Δὲν εἶναι μόνον ἡ «κυανόλευκη» σημαία, ποὺ ἐπειδὴ ἔχει τὰ παραδοσιακὰ χρώματα τῶν Ἑβραίων, ἐπεβλήθη κατὰ τὸ 1822 ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Μαυροκορδᾶτο· δὲν εἶναι μόνον τὸ ἀρνὶ τοῦ Πάσχα καὶ ἡ μεσονύκτιαος λειτουργία τῆς Ἀναστασεως· δὲν εἶναι μόνο  διότι ὁ «ἐθνικός μας ὕμνος» ἐγράφη, μὲ σαφῶς παλαιοδιαθηκικὴ ἔμπνευση, ἀπὸ ἕνα -ἰδιοφυᾶ ἐὰν θέλετε- Ἰουδαῖο· δὲν εἶναι μόνον ἐπειδὴ ἡ ἀμέσως πρὶν ἀπὸ τὸ Σάββατο, τὴν «ἱερὰ ἡμέρα τῶν Ἰουδαίων», ὀνομάζεται «Παρασκευή», δηλαδὴ «προετοιμασία».  Εἶναι, ἐπειδὴ τὴν Ἑλλάδα μας τὴν κυβερνᾶ ἀφανῶς μὰ ἀποτελεσματικότατα ὁ Κωνσταντῖνος Σημίτης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ θέλει -ἄτσαλα καὶ καθόλου εὔστοχα- νὰ δηλώσῃ μὲ τὸ ἐπώνυμο ποὺ προβάλλει, δηλαδὴ Ἰουδαῖος. Καὶ ἐξ αἰτίας τοῦ Κ. Σημίτη, μάλιστα, οὐδεὶς μπορεῖ νὰ κουνήσῃ ἀπὸ τὸ «ὐψηλό του ἀξίωμα» τὸν Γιάννη Στουρνάρα, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀποφασιστικῶς συνέβαλε στὴν οἰκονομικὴ ἀφαίμαξη τοῦ  Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, προτείνεται τώρα καὶ ὡς… ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν! Καὶ ὅσο γιὰ τὴν Εὐρώπη μας, ἔ, αὐτὴ τὴν κυβερνᾶ ἡ Angela Merkel, τὴν ὁποία πολλοὶ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς, εὐλαβεῖς οὐ μὴν ἀλλὰ φιλεόρτους καὶ φιλακολούθους Ἑλληνοορθοδόξους ἀριστεροχριστιανιστὲς ἐπιμένουν νὰ θεωροῦν «κλωνοποίηση τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ». Ἡ Μerkel, ἐννοεῖται, εἶναι Ἰουδαία Ἀσκενάζυ, ὄχι ἀπὸ τὴν Γερμανία ἀλλὰ τὴν  Πολωνία· αὐτὴ καὶ οἱ διάφοροι κλάδοι τῆς οἰκογενείας της ἔχουν ἐπανειλημμένως ἀλλάξει ἐπώνυμο (δεδομένου ὅτι, πέραν ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τὸ ὄνομα τῆς οἰκογενείας ἔχει μικρὴ ἕως μηδαμινὴ σημασία), ὁ πατέρας της ἀρχικὰ ἤταν «Χριστιανὸς Καθολικός», μετὰ ἔγινε Προτεστάντης, λίγο πιὸ μετὰ Προτεστάντης πάστωρ (!) καὶ ἀκόμα πιὸ μετὰ ἔφυγε ἀπὸ τὴν Δυτικὴ Γερμανία, ὅπου ἤταν ἐγκατεστημένος, στὴν… Ἀνατολικὴ (μοναδικὴ περίπτωσις), ὅπου ἡ -γεννημένη στὸ Ἁμβοῦργο- κορούλα του ἐνετάχθη στὴν Κομμουνιστικὴ Νεολαία. Καὶ μετὰ τὴν ἐπανένωση τῆς Γερμανίας, ἡ ἐν λόγῳ Angela Merkel, ἡ κορούλα του ποὺ λέγαμε, πέρασε ἀπὸ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα στὸ… Χριστιανοδημοκρατικό· καὶ λίγο πιὸ μετὰ ἐγκατεστάθη μονίμως  στὴν Καγκελλαρία τῆς ἡνωμένης Γερμανίας, ἀπὸ ὅπου οὐδεὶς καὶ τίποτα τὴν κουνᾶ (σὰν τὸν κ. Γιάννη Στουρνάρα, νὰ ποῦμε) [2].

Συνεπῶς, τὸ καίριο θέμα στὶς ἡμέρες μας δὲν εἶναι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσις, ἀλλὰ οἱ Ἰουδαῖοι ποὺ τὴν ἐλέγχουν. Στενάζουν οἱ Νεοέλληνες γιὰ τὴν βαρυτάτη φορολογία ποὺ τοὺς ἔχει ἐπιβληθῆ ἀπὸ τὸ τωρινὸ τροτσκιστικὸ καθεστώς; Ἂς θυμηθοῦν ὅτι -ὅπως ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐπισημανθῆ στὸν ἱστοχῶρο τῆς Φιλονόης μας- ὅτι ὁ ΕΝΦΙΑ μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ καὶ ὡς οἱονεὶ «ἐκδίκησις» τῶν Ἰσραηλινῶν. Στὸ Ἰσραήλ, πράγματι, εἶναι πολὺ δύσκολο ἕως ἀδύνατο νὰ ἔχη κάποιος δικό του σπίτι. Ὁπότε… τί εἶναι οἱ Ἰσραηλινοὶ σὲ σύγκριση μὲ τοὺς Ἕλληνες; Κορόιδα; Ὄχι βέβαια! Φάγαμε λοιπὸν τὸν ΕΝΦΙΑ κατακέφαλα – καὶ οὐδεὶς βγῆκε νὰ πῇ πὼς στὶς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες ἡ πρώτη κατοικία δὲν ὑφίσταται τὴν ὁπιανδήποτε φορολόγηση.

Ὑπάρχουν ἀναγνῶστες μου ποὺ παραμένουν δύσπιστοι; Ἔ, εἰδικῶς πρὸς αὐτοὺς τονίζω ὅτι, ὅποτε οἱ Ἰουδαῖοι καταφέρνουν νὰ ἁρπάξουν τὴν ἐξουσία, βασικὸς σκοπός τους εἶναι ἡ «μέχρι θανάτου» οἱκονομικὴ ἀφαίμαξις τῶν -ὁποίων- ὑπηκόων τους. Ἀκόμα καὶ ἡ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Σολομῶντος διάσπασις τοῦ κράτους τους σὲ δύο βασίλεια, ἐκεῖνα τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ καθαρῶς φορολογικοὺς λόγους ἔγινε: Οἱ Ἰσραηλίτες δὲν ἄντεχαν ἄλλο τὴν ἀπὸ μέρους τῶν Ἰουδαίων φορολογικὴ σύνθλιψή τους [3].

Τὸν σκοπὸ τῆς ὅλης ἀνὰ τοὺς αἰῶνας πολιτικῆς τῶν Ἑβραίων/Ἰουδαίων κ.τ.λ., κ.τ.λ. διετύπωσε ὁ -δῆθεν- ἡμέτερος Νικόλαος Πολίτης, ἄτομο ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς ἀπὸ τὴν Κέρκυρα, στενὸς συνεργάτης τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου ἀρχικῶς ποὺ τὸν ἄφησε, ὅταν ὁ Βενιζέλος ἀποφασιστικῶς ἐστράφη πρὸς τὴν φασιστικὴ Ἰταλία τοῦ Μουσολίνι καί, συνακολούθως, κάρφωσε μετά, ἀπὸ τὸ Παρίσι ὅπου εἶχε γίνη πρεσβευτὴς τῆς Ἑλλάδος, στὸν τότε πρωθυπουργὸ Παναγῆ Τσαλδάρη τὴν κυοφόρηση τοῦ βενιζελικοῦ κινήματος τοῦ 1935 [4]. Πολὺ φυσικά, ὅταν ὁ Μεταξᾶς ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία, τοῦ πρότεινε νὰ τὸν κάνη ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν. Αὐτὸς ὅμως ἀρνήθηκε (κορόιδο ἤτανε;) καὶ παρέμεινε στὴ Γαλλία, ὅπου καὶ πέθανε τὸ 1942.

Ὁ ἐν λόγῳ Ν. Πολίτης λοιπὸν διρκήρυξε πώς, λόγῳ τοῦ «πνευματικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ» ποὺ τοὺς ἀνέθεσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. οἱ Ἰουδαῖοι πρέπει νὰ εἶναι οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες τῆς ἀνθρωπότητας [5]. Αὐτὸ τὸ ἔχουν ἐν πολλοῖς καταφέρη μὲ τὸ -ἂς τὸ  ποῦμε ἔτσι- «κόλπο» τῶν «τριῶν Μονοθεϊστικῶν Θρησκευμάτων», Ἰουδαϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ καὶ Ἰσλάμ, στὸ ὁποῖο «κόλπο» μόνον οἱ παρ’ ἡμῖν εὐσεβεῖς, εὐλαβεῖς οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ φιλακόλουθοι Ἑλληνοορθόδοξοι ἀριστεροχριστιανιστὲς πιστεύουν πιά· καὶ σαφῶς ἐπιβάλλεται ἐν προκειμένῳ νὰ ἐπισημανθῇ ὅτι αὐτὴ ἡ πολὺ περίεργη –οὐσιαστικῶς ἀκατανόητος!- οἱονεὶ σύμπλευσις Ἰουδαίων καὶ Χριστιανῶν εἶχε προβληματίσι ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο τὸν Μωάμεθ, ἱδρυτὴ τοῦ Ἰσλάμ [6]. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἰουδαῖοι, πράγματι, διακηρύσσουν ὅτι στὴν «Παλαιὰ Διαθήκη» δὲν ὑπάρχουν προφητεῖες γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ τὸ Κοράνι πρὸ πολλοῦ ἔχει χαρακτηρισθῆ ἀπὸ ἐπιφανῆ Ἰουδαῖο ἐπιστήμονα  ὡς «σύμφυρμα ἀνοησιῶν» τέτοιων, ποὺ καταντοῦν νὰ εἶναι «ταπεινωτικὲς γιὰ τὴν ἀνθρώπινη σκέψη» [7].

Τέλος πάντων… ἂς θεωρήσουμε –γιὰ τὴν οἰκονομία τοῦ ἄρθρου μας, ὅπως ἔλεγαν παλαιὰ- πὼς ἔτσι εἶναι. Οἱ Ἰουδαῖο/Ἰουδαΐτες ἄντε, ἂς θεωρηθοῦν «θρησκευτικοὶ ταγοὶ» τῆς ἀνθρωπότητος… Θὰ ἀρκεσθοῦν σὲ αὐτό; Ὄχι· καὶ ἂς τονισθῇ αὐτὸ τό: Ὄχι!  Καὶ ἐτοῦτο, ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἀπασχολοῦν ζητήματα μεταφυσικά, πνευματικὰ κ.λπ. Τὸ -φανερὸ ἢ μὴ- σύνθημά τους εἶναι: «Ἐδῶ καὶ τώρα!» Ἔτσι, καταλήγουν σχεδὸν ἀποκλειστικῶς νὰ ἀπασχολοῦνται μὲ θέματα ὑλικῆς ὑφῆς· καὶ ἡ ἰδία ἡ «γλῶσσα τους» ἄλλωστε, ἡ παλαιὰ χαναανική, ὅπως αὐτοὺς διεμορφώθη, δίδει ἔμφαση ἀποφασιστικῶς στὸ παρόν. Σὲ ἀντίθεση, πράγματι, π.χ. μὲ τὰ ἑλληνικά, τὰ λατινικὰ καὶ τὰ ῥωσσικἀ, οἱ παρελθοντικοὶ καὶ μελλοντικοὶ χρόνοι ἀποτελοῦν, στὰ ἑβραϊκά, «γαρνιτοῦρες τοῦ παρόντος» [8]. Δεδομένης, κατὰ συνέπεια, αὐτοῦ τοῦ κυριάρχου στὴν γλῶσσά τους πνεύματος, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένῃ κάποιος ἀπὸ Ἰουδαίους/Ἰουδαΐτες σκέψη ἀφηρημένη, φιλοσοφική [9]· ὅλα ἑρμηνεύονται κατὰ γράμμα, σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδο μὲ νόμους… καὶ ἄλλους νόμους… καὶ ἀκόμη περισσοτέρους νόμους, ἡ ἐπιβολὴ τῶν ὁποίων τελικῶς ἐπιφέρει τὴ βαθυτάτη διαφθορὰ τῆς κοινωνίας, ποὺ ὑποτάσσεται στοὺς νόμους αὐτούς. Τὸ ζήτημα, πράγματι, δὲν εἶναι ἡ συσσώρευσις νόμων ἐπὶ νόμοις, ἀλλὰ ἡ δημιουργία ἑνὸς νέου τύπου ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος δὲν θὰ χρειάζεται κάποιον νόμο, γιὰ νὰ ζῇ ὡραῖα καὶ νὰ συμπεριφέρεται σωστά.

Ἔτσι, δὲν δικαιολογεῖται ἡ παρερμηνεία τῆς ἐκφράσεως «πνευματικὴ ἡγεσία τῆς ἀνθρωπότητος». Γιὰ τοὺς Ἰουδαίους/Ἰουδαΐτες ἡ -ὅποια- πνευματικὴ ἡγεσία ἀποτελεῖ κατώφλι γιὰ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία καὶ τὴν συνακόλουθο οἰκονομικὴ ἀφαίμαξη ὅσων δὲν εἶναι Ἰουδαῖοι, δηλαδὴ τῶν goyim. Καὶ ἡ πρώτη φάσις τῆς ἀφαιμάξεως αὐτῆς εἶναι ἡ γενικευμένη διαφθορά, ποὺ ἀπὸ αὐτοὺς θεωρεῖται πρόβλημα «μικρῆς σημασίας» [10].

Ὅ,τι, δηλαδή, γίνεται σήμερα στὴν Ἑλλάδα μας… ὅπου ἀκούσιοι ἤ, κάποτε, καὶ ἑκούσιοι διακηρυκτὲς μιᾶς, ἐπάνω σὲ ἰουδαϊκὲς βάσεις, «ἀναδιαρθρώσεως» τῆς κοινωνίας μας εἶναι ὅσοι ἔχουν περάσει ἀπὸ τὸ διαβόητο London School of Economics, ποὺ ἱδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Rothschild καὶ χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὸν Soros.

Προσέχετέ τους τοὺς ἐν λόγῳ ἀποφοίτους· εἴτε συνειδητὰ ἢ ὄχι, κάνουν μὲ αὐτὰ ποὺ λὲν καὶ γράφουν καὶ πράττουν μεγάλο κακὸ στὴν δική μας Πατρίδα. Θὰ μὲ ἐρωτήσετε; Τί! Γίνεται στοχοποίησις; Ὄχι, δὲν γίνεται, δεδομένου ὅτι δὲν στοχοποιοῦμε ἀνθρώπους ἀλλὰ μορφὴ «γνώσεως» (λέμε τώρα…) ἐξ αἰτίας τῆς διαχύσεως τῆς ὁποίας ἔχουν πρὸ πολλοῦ στοχοποιηθῆ ἡ Ἑλλὰς καὶ ὁ Λαός της.

Ἀλλὰ αὐτὰ ἀποτελοῦν θέμα ἄλλης δημοσιεύσεως ἤ, ἔστω, ἄλλης ἀναρτήσεως, ὅπως θὰ ἔσπευδε νὰ μὲ διορθώσῃ ἡ Φιλονόη μας…

Δημήτριος Μιχαλόπουλος

Ὅλη ἡ ἑνότης τῆς συγκεκριμένης ἐρευνητικῆς σειρᾶς ἄρθρων ἐδῶ

Παραπομπὲς

[1] Ernest Renan, L’Antechrist, σ. 485.

[2] http://theodotus.blogspot.com/2011/11/n-sarkozy-buyukanit-merkel.html#more (29 Σεπτεμβρίου 2018). Ἔμμεσος ἀναγνώρισις τοῦ ὅτι ἡ ἐν λόγῳ Merkel εἶναι Ἰουδαία στὸ Jewish Women Archive : https://jwa.org/media/angela-merkel    (29 Σεπτεμβρίου 2018).

[3] Σάιμον Σίμπαγκ Μοντεφιόρε, Ἱερουσαλήμ. Ἡ βιογραφία. Μετάφραση στὰ ἑλληνικά: Ρένα Χατχούτ (Ἀθήνα: «Ὠκεανίδα», 2014), σ. 75.

[4] Βλ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου & Eduardo Vasconcelos, Ὁ πόλεμος καὶ ὁ κόσμος. Ὁ πόλεμος στὸν κόσμο (Ἀθήνα: «Λόγχη», 2018), σ. 99.

[5] Βλ. τὸν πρόλογό του στὸ βιβλίο  τοῦ R. G. Tabouis, Salomon, roi d’Israёl (Παρίσι:Payot, 1934), σσ. 9-10.

[6] Le Koran. Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἀραβικὰ στὰ γαλλικά: M. Kasimirski (Παρίσι:Charpentier, 1865), 5 : 56 (σ. 92).

[7] Salomon Reinach, Orpheus. Histoire générale des religions (Παρίσι: Alcide Picard, 1909), σσ. 241-242.

[8] Βλ. André Chouraki, La pensée juive (Παρίσι:Presses Universitaires de France, 1965), σ. 7.

[9] Αὐτόθι, σ. 9.

[10] Ἐνδεικτικῶς: Χένρυ Ἀ. Κίσσινγκερ, Ἕνας ἀποκατεστημένος κόσμος. Ὀ Μέττερνιχ, ὁ Κάσρλη καὶ τὰ προβλήματα τῆς εἰρήνης. Πρόλογος-μετάφραση-σχόλια-ἐπιμέλεια: Δημήτρης Μιχαλόπουλος (Ἀθήνα: Παπαζήσης, 2003), σ. 545 ἑπ. passim.